Hallo, mijn naam is Zo ging ik dit tekstje beginnen. Maar
toen realiseerde ik me dat ik dit liever anoniem houd. Zoals een geheimpje. Ik
weet niet waarom, maar ik ben toch bang, dat als ik zomaar van alles op het
internet smijt, het niet zal geapprecieerd zal worden door mijn omgeving.
Waarschijnlijk omdat ik ook geheimen van mezelf zal meedelen, wat helemaal geen
kwaad kan omdat jij mij toch niet persoonlijk kent. Of misschien ken jij me wel
persoonlijk, maar je weet niet wie ik ben, dus dat komt op hetzelfde neer.
Oké,
ik ga mezelf dan niet voorstellen met naam, maar ik kan heus wel vertellen wie
ik ben en hoe ik in elkaar zit (of hoe ik denk dat ik in elkaar zit). Want
eerlijk. Wie kent zichzelf nu 100% op 17-jarige leeftijd? Voilà, hier een eerste feit: Ik ben 17 jaar geworden
dit jaar, 2012. Het lijkt oud en tegelijkertijd jong. De beste tijd van je
leven, hoor ik vaak. Ik weet het niet. Ik ben niet ongelukkig, helemaal niet
zelf, ik kan zonder twijfel zeggen dat ik gelukkig ben met het leven dat ik
leid. Er is maar één persoon die het moeilijk maakt, en dat ben ik zelf. Want
ja, nog iets dat je moet weten, ik ben ingewikkeld. Gecompliceerd. Je kunt het
ook vervelend noemen, zoals je zelf wilt. Ik denk na over dingen waar je
helemaal niet moet nadenken. Dingen die vanzelfsprekend zijn voor anderen, zijn
voor mij onbegrijpelijk. Ik heb moeite met het aanvaarden van de meest logische
dingen. Tja, is het een ziekte? Ik weet het niet. Ik weet veel dingen niet. Ik
weet bijvoorbeeld niet hoe ik procenten moet berekenen. En ik weet ook niet wat
ik nu eigenlijk wil doen met mijn leven, zowel nu als later. Ik weet niet of de
zon rond de aarde draait, of de aarde rond de zon. Ik weet niet hoe
zwaartekracht in elkaar zit, hoe het komt dat sommige mensen rijk zijn, en
anderen zo arm dat ze zich geen eten kunnen permitteren.
Maar om dit alles
samen te vatten: Mijn leven lijkt zo goed en georganiseerd naar de buitenwereld
toe, dat ik zelf bijna geloof dat het perfect is. Maar dat is het niet. Wie
heeft er nu een perfect leven? Ik heb zeker niet te klagen, zoals ik al zei.
Maar ik voel me niet perfect. Ik krijg het vaak te horen hoor: Goh, ik wou dat
ik jou was, je hebt echt alles!. Met het begrip alles bedoelt men dan; Een
mooi huis, gelukkig getrouwde ouders, goede punten op school, een uitgebreide
vriendenkring en een vriendje. Maar daar begint het al. Het woord vriendje.
Ik krijg er bijna kippenvel van. Relaties en ik, het blijft een vreemde
combinatie. Momenteel ben ik samen met een hele lieve, knappe jongen. Of man.
In ieder geval: Hij is 19 jaar en dat vind ik een mooie leeftijd, aangezien ik
17 ben. We zijn nu iets langer dan 2 maanden samen en dat is voor mij al een
hele prestatie. Met mijn vorig en eerste- vriendje heb ik het 2 maanden en 2
dagen volgehouden. 1 januari, dat is de dag waarop ik hem verteld heb dat ik
het niet mee zag zitten. Hij was geschrokken, maar hij huilde niet. Hij was
vooral boos denk ik. Nu is dit allemaal in orde, ik zie hem regelmatig omdat we
in dezelfde vriendenkring vertoeven, maar na 8 maanden uit elkaar vormt dit
gelukkig geen probleem meer! Maar to the point.
Ik heb een vriendje. Wat begon als een crush,
eindigde het in een relatie, en dat was precies wat ik wou vermijden. Vraag me
niet waarom, ik kan het gewoon niet. Alles voelt geforceerd, ik heb er moeite
mee om tijd te maken voor hem en na 1maand erger ik me aan alles wat hij doet.
HET LIGT AAN MIJ. Al mijn vrienden inclusief mijn mama- zeiden over mijn
vorige relatie dat het definitely aan
hem lag. Hij was saai, wou alleen films kijken in de zetel en had commentaar op
alles en iedereen. Ik geloofde hen, het is ook echt zo, maar nu ik opnieuw een
relatie heb, ervaar ik alles hetzelfde. Het ligt dus wel degelijk aan mij, want
mijn vriendje is lief, behulpzaam, knap, grappig en zeker niet te macho. Als ik
mijn eigen zin teruglees lijkt het wel een droom. Maar dat is het niet, jammer
genoeg. Het antwoord op de vraag Waarom dan niet?, houd ik voor de volgende
keer!
