Als je naar een hert kijkt dan valt onmiddellijk het indrukwekkende gewei op.
Vooral de mannetjes vallen bij de damherten op door hun grote gewei.
Het gewei bestaat uit beenstof en groeit tegen de paartijd uit tot een echt gevechtswapen. Mannetjes bestrijden er elkaar onderling mee om de kudde bij elkaar te houden en de beste wijfjes te bemachtigen.
Het gewei wordt in het late voorjaar afgeworpen en is tegen augustus al terug gegroeid.
Hij ziet er gevaarlijk uit omwille van zijn uiterlijk maar hij is meestal wel vredelievend.
Kenmerken
lengte:
2,1 - 4,0m
gewicht:
1500-2000kg (!)
aantal jongen:
1
voedsel:
grassen, aardappelen, tarwe, twijgen,...
Geluid:
grommen en snuiven
Hoe leeft de Indische neushoorn?
Men kan hem steeds terugvinden in hoge grassen aan de rand van een rivier of in modderpoelen.
Door het nemen van een bad in de modderpoelen zorgen de neushoorn er voor dat hun huid zacht blijft en dat hun huid beschermt blijft tegen stekende insecten.
Wat eten ze?
Waar leeft de Indische neushoorn?
De Indische neushoorn is vooral een grazer, hij eet vooral gras. Hij maakt dan zijn bovenlip heel breed om zo een pak grassprieten naar binnen te murmelen.
Men vindt hen het meeste terug op sommige plaatsen in India en in Nepal.
Het jong
Leuke weetjes
Als de geboorte op komst is, gaat de moeder in haar eentje in het hoge gras liggen. Het jong blijft 18 à 24 maanden bij zijn moeder totdat die een nieuw jong ter wereld brengt.
Daarna moet het jong zich aansluiten bij de groep.
* In de eerste weken nadat het jong geboren is, geeft de moeder per dag 20 tot 25 liter aan het jong.
* De neushoorn maakt gebruik van een gemeenschappelijke mesthoop, de doorsnede hiervan is soms wel 5 meter en 1 meter hoog!
Er zijn veel soorten tijgers die over de hele wereld leven en elk heeft zich aangepast aan zijn leefgebied.
Tijgers hebben een groot jachtgebied nodig; mannetjes 55 km² en vrouwtjes 45 km².
Tijgers leven alleen, dus niet in een groep.
Wat eet de tijger?
Tijgers jagen ´s nachts door hun prooi te besluipen.
Een tijger bespringt zijn prooi van opzij of van achteren. Kleinere dieren doodt hij door een beet in de nek, grotere dieren verstikt hij met een beet in de keel.
Tijgers eten het liefste wild: herten, zwijnen en buffels.
Jongen
Een vrouwtje krijgt in haar territorium een mannetje op bezoek. Hij blijft dan 20 tot 80 dagen met haar samen. Na ongeveer 15 weken worden twee tot vier welpjes geboren die de eerste tien dagen nog blind zijn.
De moeder zoogt hen acht weken lang en voert hen daarna kleine stukjes jachtbuit. Na zes maanden laat ze de jongen voor het eerst een paar dagen alleen om op jacht te gaan.
Waar leeft de tijger?
Tussen India en Bangladesh, in Noord en Midden India, Birma en Nepal.
Leuke weetjes
* Een gulzige tijger kan tot 30 buffels per jaar eten.
* Het brullen van een tijger is ´s nachts meer dan 2 kilometer ver te horen.
* Een volwassen tijger kan in 1 nacht 31 kilo vlees opeten!
* Ook tijgers kunnen spinnen, maar alleen tijdens het uitademen.
Je hebt de kleine slangen, die 20 cm lang worden en de grootste slangen die wel 11 m lang kunnen worden of zelfs langer. Sommige slangen die 11 m lang kunnen worden, kunnen wel 200 kilo wegen.
Wat eten ze?
Kleine slangen hebben niet zon grote bek als de grotere slangen. De kleinere slangen eten slakken, mieren en kleine eieren.
Grotere slangen kunnen zelfs kaaimannen of geiten eten!
Gifslangen
Sommige slangen zijn gifslangen. Als je gebeten wordt door een gifslang, kun je al dood gaan van een druppeltje gif.
Slangen kunnen hun tanden voor of achterin hun bek hebben. Er zijn holle tanden, gegroefde tanden en een uitklappende slagtand.
Cobras, taipan, mambas, koraalslangen en zeeslangen hebben vooraan in hun bek giftanden, die onbeweeglijk aan de bovenkaak vastzitten. Adders en ratelslangen hebben giftanden vooraan in hun bek die naar voren uitklappen als de slang zijn prooi aanvalt.
De adders zijn giftig, maar hun gif doet nog meer. Als ze gif spuiten breken de lichaamsvezels af, en is het makkelijker om hun prooi op te eten.
De Australische Oxyuranus microlepidotus is een van de gevaarlijkste slangen ter wereld. Één druppel van zijn gif kunnen wel 217.000 muizen doden!
Hoe ze voedsel zoeken
De meeste slangen vangen hun prooi makkelijk. Sommige slangen wachten af tot de prooi komt. Ze ruiken met hun tong, want ze kunnen niet goed horen.
Pythons en boas wurgen hun prooi totdat die dood is. Hun bekken zijn zo groot dat er zelfs een wild zwijn in past.
De andere soorten die ook gif hebben eten zelfs hun eigen soorten, dus eieren van andere slangen. Ze vinden eieren van vogels ook lekker. De slang lust ook slakken die ze zelfs uit hun huisje kunnen halen.
Vervellen
Een slang vervelt, dit wil zeggen dat zijn oud vel eraf gaat en hij een nieuw in de plaats krijgt. Als een slang gaat vervellen, staat hij met zijn neus tegen een hard oppervlak te wrijven. Daarna wringt hij zich uit zijn oude huid. Ook de doorzichtige ogen komen er binnenste buiten af.
Jongen
Als de paringstijden komen, zoeken de mannetjes een vrouwtje. Dat is meestal in de lente net voor de regenseizoenen in de tropen.
Als ze gepaard hebben, zoekt het vrouwtje een warm plekje op bij een rottende boomstam of onder een rots. Ze leggen 80 eieren of meer.
De meeste slangen laten de eieren alleen. De kleine slangetjes moeten het dan zelf uitzoeken.
Bij de cobras is het anders. Het mannetje en het vrouwtje beschermen de eieren tot ze uitkomen. Dan moeten ze het zelf doen. Dan moeten ze zelf eten gaan zoeken en voor zichzelf zorgen
Hij is kampioen gewicht, kampioen lengte, kampioen neus en kampioen oren. Aan de olifant is elk lichaamsdeel 'king-size'. Maar de koning van de landdieren heeft zijn troon verloren aan de mens. En daardoor verliest hij steeds meer grondgebied.
Koning wordt vluchteling
Ooit heerste de Afrikaanse olifant over bijna heel Afrika en de Aziatische olifant over heel zuidelijk Azië. Alleen in onherbergzame gebieden lieten ze zich niet zien. Nu zijn er in Afrika nog maar vier- tot zeshonderdduizend olifanten en in Azië nog veel minder: tussen de 34.000 en 50.000, waarvan de helft in India. De koningen van weleer hebben nu de vluchtelingenstatus.
De Afrikaanse en de Aziatische of Indische Olifant zijn verre familie van elkaar. Ongeveer vijf miljoen jaar geleden hadden ze een gezamenlijke voorvader in Afrika. De familie groeide uit tot twintig soorten, die zich verspreidden over Azië en Afrika.
Record na record
Olifanten zijn de grootste landdieren die er bestaan. De Afrikaanse olifant is nog een slag groter dan zijn Aziatische broer. De grootste 'Afrikaan' kwam uit Namibië en was 4,2 meter hoog. De Aziatische recordhouder is nog in leven en was 3,6 meter hoog toen hij voor het laatst werd gezien.
Wat lengte betreft mogen ze er ook zijn. Een olifant uit Angola was van slurf tot en met staart maar liefst 10,6 meter lang. Daarmee versloeg hij de langste slang, een python van 10 meter. Verder zijn olifanten het zwaarst van alle landdieren (de kampioen woog meer dan 12.000 kilo) en planten ze zich het allerlangzaamst voort. Een olifantenmoeder krijgt maar eens in de vijf jaar een jong, en dat na een zwangerschap van bijna twee jaar. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Bij olifanten gaat alles in de overtreffende trap.
Familie is belangrijk
Olifanten leven in hecht familieverband. Alles draait daarbij om de vrouwtjes. Het oudste vrouwtje is de baas in een kudde. Die bestaat uit haar zussen, dochters, nichten en hun kinderen. De kudde maakt onderdeel uit van een stam, een nog groter geheel. Zonen verlaten de kudde rond hun tiende jaar om zelfstandig te worden. Mannetjesolifanten zwerven in hun eentje rond of vormen tijdelijke groepen.
Het is geen sprookje dat olifanten een fabelachtig geheugen hebben. Een olifantenkudde gebruikt eeuwen achtereen dezelfde paden en plaatsen om water en voedsel te vinden.
Natuurlijk hebben olifanten heel veel voedsel nodig. Een Aziatische olifant eet gemiddeld 18 uur per dag. Veel gras, maar ook struiken, fruit, bladeren, takken en bast. Nog liever eten olifanten bananen, rijst en suikerriet. Een portie van 75 kilo is niks. Boeren zien olifanten daarom liever gaan dan komen.
Hoe herken je de olifant?
De Afrikaanse olifant - tot 4,2 meter hoog - gemiddeld 7.500 kilo zwaar - grote flaporen - rechte of holle rug - slagtanden bij mannetjes én vrouwtjes - twee slurfpuntjes
De Aziatische olifant - tot 3,6 meter hoog - gemiddeld 5.000 kilo zwaar - twee bulten op zijn kop - ronde rug - slagtanden alleen bij mannetjes - één slurfpuntje
Sieraden van ivoor
De Afrikaanse olifant wordt al eeuwen benijd en bejaagd om zijn slagtanden. Het tandbeen daarvan wordt ivoor genoemd en het wordt gebruikt voor bijvoorbeeld meubels en sieraden. Eén slagtand levert heel wat op: de zwaarste tand aller tijden woog 117 kilo. Jarenlang was de stroperij redelijk onder controle, maar begin jaren 70 leefde die plotseling weer op. Voor de Aziatische olifant met zijn kleinere slagtanden is de jacht op ivoor een minder grote bedreiging. Maar ook in Azië neemt de handel weer toe. In 1990 werden in Myanmar naar schatting 50 olifanten per week gedood voor hun ivoor en andere lichaamsdelen.
Andere, nog grotere gevaren, schuilen in de vernietiging van de leefomgeving van de olifant. De Afrikaanse olifant heeft last van de 'verwoestijning' van het continent. Hoe meer woestijn, hoe minder ruimte. En ruimte heeft een olifant echt wel nodig. Wat de mens doet, is daarom nog erger: zowel in Azië als in Afrika verdwijnen de bossen, voor de houthandel of ten gunste van landbouwgrond. Olifanten accepteren zo'n inbreuk op hun gewoonten echter niet zomaar en dat heeft nare gevolgen. Op een plantage in Indonesië vernielden olifanten in 1985 in korte tijd 270.000 stekjes en 14.000 jonge bomen. In India worden jaarlijks 300 mensen door olifanten gedood. De agressie van de olifant wekt bij de lokale bevolking ook agressie op. En daarvan worden de olifanten weer het slachtoffer van.
Dolfijnen behoren tot de walvisachtigen en tot de zoogdieren. De mens is ook een zoogdier.
Een zoogdier is een dier dat:
levende jongen ter wereld brengt
de jongen zoogt
adem haalt met de longen
warmbloedig is: een constante lichaamstemperatuur van ongeveer 37 graden heeft
behaard is
Uiterlijk
Tuimelaar dolfijnen wegen 250 tot 300 kilo. Zij zijn 2 tot 3 meter lang!
Soorten vinnen:
* Borstvinnen: om te sturen
* Rugvin: om stabiliteit in het water te hebben
* Sterke staart: om zich voort te bewegen en voor de sprongen.
Neus:
De dolfijn heeft geen neus zoals de mens. Maar zijn neus ligt aan de bovenkant van het hoofd en wordt blaasgat genoemd.
Oren:
De oren zijn de zeer kleine gaatjes aan de zijkant van hun hoofd. Ze kunnen heel goed horen, zelfs geluiden die wij niet kunnen horen omdat ze te hoog zijn!
Huid
De huid van de tuimelaar dolfijn is aan de bovenkant grijs en aan de onderkant wit. Op de huid van een dolfijn zie je soms krassen. Deze krassen krijgen de dieren tijdens het stoeien en spelen.
Op het moment dat dolfijnen echt vechten gebruiken ze hun sterke harde neus.
Ogen
Dolfijnen kunnen heel goed zien. Dolfijnen kunnen groen en blauw goed zien, maar rood en oranje minder goed.
Ruiken/proeven
Ruiken kan een dolfijn vrijwel niet wan thij heeft het ook niet echt nodig onder water.
Proeven kan een dolfijn wel. Dit is onder andere te zien tijdens het voeren, waarbij de dolfijnen laat zien dat hij de ene vis liever eet dan de andere.
Ademhaling
De dolfijn ademt door het blaasgat boven op het hoofd van de dolfijn. Dolfijnen hebben een longademhaling. Onder water wordt het blaasgat afgesloten met een soort klepje. Tuimelaar dolfijnen kunnen zo'n 15 minuten onder water blijven en er zijn zelfs soorten die dit een uur volhouden.
Geluiden
De geluiden die dolfijnen maken, worden door het beweeglijke blaasgat gemaakt. Door het gedeeltelijk af te sluiten en de lucht naar buiten te persen kunnen de meest vreemde geluiden ontstaan.
Sonar
Dolfijnen beschikken over een sonar waardoor ze 'klikken' uitzenden. Als deze ergens tegen kaatsen, dan komt dat geluid terug. Zo weet de dolfijn dat daar dingen zijn, en zo zwemt hij er niet tegen.
Voedsel
Ze eten verschillende soorten vis: haring, makreel, sprot, wijting en inktvis. De dolfijnen eten gemiddeld 8 kilo vis per dag.
Dolfijnen hebben 4 magen: Een kropmaag voor het opslaan van voedsel (mocht er ineens een school vissen langskomen),een echte maag en nog 2 kleinere magen.
Voortplanting
Als de Tuimelaar 6 tot 10 jaar is, dan is hij klaar om te paren. Op deze leeftijd krijgen de mannetjes en vrouwtjes belangstelling voor elkaar. Dit kan gepaard gaan met enorme stoei- en knuffelpartijen. De paring kan het hele jaar door plaatsvinden. Een mannetje kan aan het water proeven of er een bronstig vrouwtje in de buurt is. De paring vindt onderwater plaats, buik tegen buik.
Geboorte
Na 12 maanden wordt het kleintje geboren onder water. De geboorte bij dolfijnen vindt in een andere volgorde plaats dan bij andere zoogdieren het geval is. Eerst komt de staart en als laatste het hoofd
Tijdens het zogen legt het jong zijn tong om de tepel van de moeder. Het jong heeft geen zuigreflex, de moeder spuit de melk in de bek van het jong. Na ongeveer 3 maanden begint het jong met vis te spelen en langzamerhand ook te eten.
Dolfijnen. Iedereen kent natuurlijk deze vrolijke dieren. Ze kunnen allerlei kunstjes. Het is geen vis, maar een zoogdier. Ze leven in grote groepen en het is alsof ze hun eigen taal spreken. Ze leren makkelijk fluiten, zingen en zelfs een paar woorden nabootsen. Vooral de spitsdolfijn. Het is voor de mens niet moeilijk goede maatjes met hen te worden. Dolfijnen hebben de legendarische naam schipbreukelingen te redden. Het is ook bekend dat ze gewonde soortgenoten steunen of tussen hen in meenemen.
Hoe zwemt een dolfijn? tuimelaar
Zij zwemmen moeiteloos onder water. Hun lichamen zijn prachtig gestroomlijnd. Dit wil zeggen dat ze zodanig gevormd zijn dat ze gemakkelijk door het water glijden. Het lichaam is lang en afgerond, het is breed van voren en wordt smaller naar de staart toe. Behalve de rugvin en de borstvin steekt er niets uit. Dolfijnen hebben geen oorschelpen en hun huid is heel glad. Net als andere walvisachtigen gebruiken dolfijnen hun staart om zichzelf door het water voort te stuwen. Ze slaan hun staartvin op en neer met de krachtige spieren in de buurt van hun staart. Hierdoor kunnen ze ook met hun staart op het water lopen. De staartvin duwt het water bij elke klap naar achteren en het lichaam van de dolfijn wordt daardoor naar voor deduwd. De andere vinnen sturen de dolfijn door het water. Ook kunnen de dolfijnen enorme sprongen maken boven het water.
Op jacht.
Dolfijnen hebben een gevoelig gehoor, waarmee ze prooidieren kunnen opsporen. Buiten het water kunnen dolfijnen ook zeer goed zien. Dolfijnen zijn niet aan een plaats gebonden, maar ze houden zich op waar genoeg prooien te vinden zijn, zoals allerlei vissen en soms inktvis
Eekhoorn behoort tot de onderorde Eekhoornachtige knaagdieren.
Hij heeft een pluimstaart van 1424 cm.
De pels is op de rug roodbruin, maar er zijn ook donkergekleurde, zwarte en grijsachtige kleuren;de buikzijde is wit.
De oren dragen goed ontwikkelde oorpluimpjes. De eekhoorn is een dagdier, dat een voorkeur heeft voor naaldhout, maar ook wel in loofhout voorkomt
Het dier beweegt zich uiterst behendig door de bomen. Het gebit bevat knobbelkiezen.
Hij houdt geen winterslaap, maar wel een winterrust.
Tegen de winter worden op verse plaatsen voorraden van noten aangelegd en allerlei andere voedsel.
Voorplanting: 3 tot 7 jongen,2 tot 3 keer per jaar
De 35 naakte blinde jongen (jaarlijks één of twee worpen) worden na een draagtijde van zes weken geboren .De levensduur is 45 jaar.
De eekhoorn is een knaagdier dat in staat is om harde noten te kraken . Zijn techniek is erg geperfectioneerd. Eerst knelt hij een noot tussen beide voorpoten en zijn bovenste snijtanden. Dan breekt hij de schaal door zijn onderste snijtanden als een soort hefboom te gebruiken. Krak!
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
Hoog in de boom heeft de eekhoorn zijn nest. Een rond dicht nest met een ingang en een uitgang.
Daar worden een of twee keer per jaar zo'n vier jongen geboren. Ze drinken melk bij de moeder.
In de herfst stopt de eekhoorn allerlei vruchten weg. In de grond, maar ook in holten van een boom. Als het winter is, zoekt hij die plekjes weer op. Hij eet vooral zaden,noten en bessen.
Lindsey Parmentier
De eekhoorn.
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
In de herfst stopt de eekhoorn allerlei vruchten weg. In de grond, maar ook in holten van een boom. Als het winter is, zoekt hij die plekjes weer op. Hij eet vooral noten, zaden en bessen.
Er zijn heel veel soorten eekhoorns!
De rode eekhoorn kenmerkt zich door zijn zeer elegante pluimstaart. De gewone eekhoorn is rood van kleur en heeft ook een rode pluimstaart.
Hij eet knoppen, vruchten, noten en zaden. Zijn woongebied is: West- Europa, Polen, Rusland en Noord- China.
Met zijn staart houdt de eekhoorn zich in evenwicht. Als hij klimt, stuurt hij ermee. In het nest is het zijn deken. Als de zon schijnt, is de staart zijn parasol. De staartlengte is 16 tot 20 cm.
De levensduur van de eekhoorn is 8 tot 10 jaar.
De bijzonderheden van de eekhoorn zijn: de haren op zijn staart, die tot 10 cm lang kunnen worden, hebben in het midden een scheiding.
Hij bouwt doorgaans verscheidene nesten. Deze nesten worden gebouwd uit takken, bladeren en mos.
Hoog in de boom heeft de eekhoorn zijn nest. Een rond dicht nest met een ingang en een uitgang. Daar worden een of twee keer per jaar zo'n vier jongen geboren. Ze drinken melk bij de moeder. De jongen wegen bij de geboorte 8 tot 12 gram.
Een eekhoorn bouwt wel eens meer dan één nest. Hij is de hele winter actief.
Zijn reukvermogen is zo sterk dat hij voorraadkelder zelfs terugvindt onder enkele centimeter sneeuw. In de winter slaapt hij of eet van zijn voorraad voedsel. Bij het eten gebruikt de eekhoorn zijn voorpootjes als handen.
Sommige eekhoorns bijten altijd links in de dennenkegel en houden hun rechterpootje boven en andere doen dat net andersom.
Als ze een dennenkegel eten, houden ze de punt naar benden.
Ikzelf heb ook al een eekhoorn gezien.
Ik vind het een mooi en klein diertje.
Mijn vader heeft er een foto kunnen van nemen maar hij moest wel heel stil zijn.
De foto was zeker geslaagd, de eekhoorn stond er op heel mooi op!
De eekhoorn kan tot 1.3 kg wegen.
Hij kan 40 tot 65 cm zijn.
Het woord eekhoorn betekent, in het Grieks, "staart die schaduw maakt".
De eekhoorn wordt ook wel een Europese eekhoorn genoemd, maar hij woont eveneens in Azië.
De orka of zwaardwalvis (Orcinus orca) is de grootste predator onder de dolfijnen (Delphinidae).
Klik hier (info·uitleg) voor het geluid dat een orka voortbrengt.
Orka's leven in groepsverband, genaamd een "troep". Een troep kan uit 2 tot 90 orka's bestaan, waarin het oudste vrouwtje de leiding heeft. In een kleine troep zijn de orka's meestal een familie met één volwassen mannetje, twee of drie vrouwtjes en een aantal jonkies. Grote troepen hebben drie of vier volwassen mannetjes, met ieder een paar vrouwtjes en hun jongen. Deze groepen komen soms samen, en kunnen zo een troep van veertig dieren vormen. Ze komen voor in zowel de warme als de koude wereldzeeën, waarbij ze voornamelijk nabij de kust te vinden zijn.
Orka's zijn gemakkelijk te herkennen: ze zijn zwart bovenaan, wit onderaan en hebben een witte vlek net boven het oog. Iedere orka heeft zijn eigen unieke patroon, dat net iets afwijkt van andere orka's, waardoor voor een geoefend oog herkenning en identificatie mogelijk wordt. Ze zijn vrij gedrongen van bouw en hebben een bijzonder opvallende rugvin (vandaar de naam zwaardwalvis), die tot 2 meter hoog kan zijn. Mannetjes kunnen tot 9,5 meter lang worden en tot 6 ton wegen. De vrouwtjes zijn iets kleiner: tot 8,5 meter en kunnen ongeveer 5 ton wegen. Bij de geboorte zijn kalveren gemiddeld 2,4 meter lang en wegen 180 kilogram. De grotere mannetjes zijn in de groep herkenbaar aan hun hoge, spitse rugvin.
Vrouwtjesorka's worden gemiddeld 50 jaar oud, maar kunnen ouder dan 80 worden. Mannetjes hebben een geringe levensverwachting van ongeveer 30 jaar; er zijn ook gevallen van mannetjesorka's van boven de 50 jaar bekend.
Orka's slapen niet, ze moeten immers naar het oppervlak komen om adem te halen. Ze rusten uit door de twee hersenhelften om de beurt uit te laten rusten.Ze moeten ook opletten voor bedreigingen.
Het dieet van de orka is bijzonder gevarieerd. Het omvat vis, zeevogels (zoals aalscholvers, pinguïns en meeuwen), inktvissen als pijlinktvis, en zoogdieren, zoals de Weddellzeehond en de zeeleeuw tot zelfs andere walvissoorten en haaien. Waarschijnlijk laat hij walrussen met rust. Tot op heden is nog nooit een mens aangevallen door een wilde orka. Orka's jagen in groepen op volle zee en gaan daarbij planmatig, intelligent en inventief te werk. Nabij de kust komen ze tot aan de waterlijn om zeehonden te verschalken. Ook is bekend dat ze ook grote ijsschotsen kapot stoten om daarop gevluchte zeeleeuwen te grijpen.
Met geen enkele andere bedreiging dan de mens, bevindt deze predator zich aan de top van de voedselketen
Omdat orka's spectaculaire dieren zijn die zich relatief gemakkelijk laten trainen, zijn orka's vrij populair geworden in dolfinaria en themaparken (voornamelijk in Noord-Amerika). Ook het Dolfinarium van Harderwijk heeft jaren een orka gehad, Gudrun. Daarbij geven ze blijk van grote intelligentie. Orka's blijven echter wilde dieren en na een aantal incidenten met dodelijke afloop (in 1991 en 1999), werd de kritiek op het gevangen houden van deze dieren steeds groter. In gevangenschap lijden orka's vaak (60 à 90 %) aan een afwijking aan de rugvin, die verzwakt en schuin opgekruld ligt
De orka verscheen ook op het witte doek. De bekendste films, zijn de Free Willy-films waarmee de problematiek wereldwijd grote aandacht kreeg. Pogingen werden ondernomen om Keiko, de orka die in de eerste speelfilm de titelrol speelde, terug in de vrije natuur te brengen. Dit lukte slechts gedeeltelijk, want Keiko bleef het gezelschap van de mens opzoeken.
Apen vinden we zowel in Azië, Afrika als Zuid-Amerika terug.
Opmerkelijk zijn de vier handen waarmee deze dieren zeer handig mee omspringen!
Door deze handen kunnen ze leven in e bomen.
Sommige apen hebben een grijpstaart, waarmee zij zich tijdens de slingertochten in evenwicht houden.
Wat eten ze?
Apen voeden zich vooral met vruchten en planten.
Toch zijn er sommige apen die ook insecten en ongewervelde opeten!
Baviaan
Bavianen leven in familiegroepen. Geregeld wordt er gevochten om het leiderschap, maar de jonge baviaantjes hebben daar geen last van.
Op de leeftijd van 8 à 10 maanden stopt het jong met drinken bij zijn moeder, maar tot hij een jaar of 2 is, wordt hij nog steeds verzorgd door zijn moeder. En tot de leeftijd van 3 jaar zal het jong de bescherming van de groep genieten.
In het oude Egypte waren het heilige dien, die vaak gebalsemd in graven werden teruggevonden.
Een jong brengt zijn eerste maand door in de armen van zijn moeder, en zowel het jong als de moeder worden beschermd door de oudste mannetjes. Na ongeveer een maand klimt het baviaantje op de rug van de moeder en gaat hij overal met haar naartoe. Wanneer het 3 maanden is, begint het met leeftijdsgenootjes te spelen. Ook de oudere apen laten zich wel eens tot spel verleiden.
Maki en rode vari.
De maki de rode vari zijn halfapen. Ze hebben een spitse snuit en hun ogen staan aan de zijkant.
Goudkopleeuwaapjes.
De goudkopleeuwaapjes komen in het Braziliaanse regenwoud voor. Deze zeer sociale aapjes zijn bedreigd door bosbranden en ontginning.
Toen de eerste Engelsen in Australië kwamen, vroegen ze aan de Aboriginals hoe de springende beesten noemde, ze zeiden dat ze kangoeroes noemden, en nu heten ze nog steeds zo, maar we weten nog niet wat het betekent.
Worden kangoeroes gegeten?
Waar komen ze vandaan
De aboriginals aten vroeger al kangoeroevlees en gebruikten de huiden voor het leer. In dure restaurants wordt nog steeds kangoeroevlees gegeten en van de huid maken ze bijv: hoeden, tassen enz., voornamelijk voor de toeristen. In de toeristenwinkels zag mijn moeder sleutelhangers me t kangoeroepootjes eraan. Dat vind ik zielig.
De kangoeroes komen uit Australië. In Australië is het heel warm. Heel warm! Om niet oververhit te raken, doen kangoeroes tijdens de heetste uren van de dag helemaal niks. Net als honden hijgen ze om de warmte kwijt te raken. En als een kangoeroe het echt warm heeft, likt hij zijn voorpoten , dat doet hij omdat daar zijn bloedvaten heel dicht onder zijn huid lopen. Door de wind kolt zijn bloed een beetje af. Overdag rusten kangoeroes en ´s morgens en ´s avonds eten ze heel veel.
Soorten kangoeroes
Er zijn 42 soorten kangoeroes en boomkangoeroes. Een kangoeroe is het meest bekende buideldier dat er is, en komt het meest voor in Australië. Hun voorpoten zijn in vergelijking met hun achterpoten erg klein. Ze komen alleen voor of in groepen en ze eten voornamelijk gras en bladeren.
Baby kangoeroes
Kangoeroes vrijen in de lente. Het baby'tje word na 3 weken geboren, hij is dan ongeveer 2,5 centimeter groot (net zo groot als dit streepje ) 0 1 2 2,5 cm. Als hij geboren wordt is hij helemaal roze. Het kangoeroetje komt uit het gaatje onder de staart van de moeder. De moeder likt haar haren op haar buik zo dat ze een soort trappetje vormt, zodat het jong er makkelijker in de buidel kan komen. Als hij geboren is gaat hij meteen melk drinken bij zijn moeder hij blijft een jaar bij haar dan gaat hij de wijde wereld in. Hij zoekt naar gras en lekkere blaadjes. Intussen zit er alweer een ander broertje in de buidel. En het kan best zijn dat zijn moeder alweer zwanger is. Gelukkig heeft ze 4 tepels, zodat alle kinderen genoeg melk hebben.
Wat doen ze als ze geboren worden
Als kangoeroes worden geboren gaan ze meteen in de buidel dat gaat zo: eerst gaan de voorpoten er in dan de kop en dan de buik en de achterpoten en dan draaien ze een keer en dan zit de kangoeroe goed. Na ongeveer 5 maanden steekt hij zijn kopje voor het eerst uit de buidel, dan begint hij pas de wereld te ontdekken.
Slokop
Er is geen dier die meer kan eten als een kangoeroe, hij kan zich namelijk dood eten. Vorig jaar gebeurde dat wel bij 3000 kangoeroes. Dat kwam doordat ze in een gebied leefden waar 5 jaar lang geen druppel water was gevallen, en toen het begon te regen gingen ze veel planten eten en gingen ze dood.
De reuzenkangoeroe
De grootste levende kangoeroe is de rode reuzenkangoeroe. De grijze reuzenkangoeroe en de berg kangoeroe of wallaroe. De mannetjes zijn het grootst, soms wel twee maal zo groot als de wijfjes. Pasgeboren rode reuzenkangoeroes wegen maar een gram, hun moeder 20 tot 30 kilo. Het jong , dat onbehaard , blind en doof ter wereld komt, hij heeft nog geen lange achterpoten als de volwassene kangoeroe. Reuzenkangoeroes kunnen sprongen maken van 1,5 meter. De staart gebruiken ze om mee te sturen en om in evenwicht te blijven. Maar als ze achter na worden gezeten kunnen ze wel 80 kilometer per uur bereiken, maar dat kunnen ze niet lang vol houden. Als ze door hun vijand worden ingehaald, kunnen ze heel erg hard gaan trappen met hun achterpoten. Als een reuzen- kangoeroe door een dingo [wilde Australische hond] wordt achtervolgd vlucht hij het water in, totdat het bij de kangoeroe tot zijn borst is, en probeert de dingo te verdrinken door met zijn voorpoten op de kop van de dingo te gaan staan en wachten tot hij verdrinkt.
Weetjes
De mannetjes van een rode reuzenkangoeroe kunnen groter worden dan een mens!
De rode reuzenkangoeroe kan ook met een snelheid van 65 km per uur een sprong maken, die zijn dan ook wel 12 meter lang.
Een kangoeroe heeft een heel groot uithoudingsvermogen, hij kan wel 30 kilometer achter elkaar rennen en daarna nog met gemak 3 km zwemmen.
Australiërs vinden vaak kangoeroes lastig omdat ze ernstige auto ongelukken kunnen veroorzaken, en dat gebeurd dan vaak ´s nachts.
De grootste kangoeroe ooit gevonden in Australië was 3,20 meter lang en woog 100 kilo. 11
De ijsbeer is vuilwit; hij woont in het arctische en subarctische gebied en zwerft over een groot areaal rond, zwemmend van ijsschotsen naar ijsbergen, maar houdt zich ook aan de kust van het vasteland en de eilanden op.
De kop is lang en smal, de nek lang en het lichaam (160250 cm lang, gewicht 300450 kg, de mannetjes zijn groter en zwaarder dan de vrouwtjes) dicht en lang behaard, evenals de voetzolen; hiermee kunnen zij zich gemakkelijk voortbewegen op gladde bodem.
De neus is zwart, oren en staart (810 cm) zijn kort.
Roofdieren
IJsberen zijn de grootste roofdieren van het noordpoolgebied, met de mens als enige vijand; hun prooien bestaan uit zeehonden, vis, zeevogels en kleine knaagdieren, terwijl ook aas en 's zomers plantaardig materiaal (bessen en kruiden) gegeten worden.
Het dier kan door nieuwsgierigheid gevaarlijk voor de mens worden; de jacht is tegenwoordig vrijwel overal verboden.
Niet erg sociaal
IJsberen zijn niet zo sociaal; hooguit treft men er drie tot vier bijeen, wat meestal een wijfje met grote jongen zijn. Alleen bij grote kadavers als aangespoelde walvisachtigen ziet men soms meer dieren bijeen, evenals bij vuilnisbelten van menselijke nederzettingen. IJsberen kunnen goed zwemmen en duiken.
Jongen
Na een draagtijd van ca. acht maanden werpt het wijfje om de 2 à 3 jaar in de winter 1 à 3 ratgrote, hulpeloze jongen die geruime tijd in een zeer beschut sneeuwhol verzorgd worden; Ze worden tot 35 jaar oud.
De ijsbeer is één van de grootste landroofdieren. Zijn lievelingskostje is de zeerob. De ijsbeer is heel slim. Hij wacht de robben op bij een luchtgat. Die maken de beesten in het ijs om te kunnen ademen. Als de zeerob een verse hap lucht wil nemen, slaat de witte beer toe. Soms besluipt hij zijn prooien, als die liggen te zonnebaden. Hij houdt dan met z'n poot zijn zwarte neus bedekt, zodat hij niet ontdekt wordt. Slim hè! De ijsberen gaan in het begin van de herfst op zoek naar de resten van walvissen en walrussen. De hapjes liggen niet voor het oprapen in de winter. Daarom eet de beer zo veel mogelijk, zodat hij een flinke vetlaag heeft om de winter door te komen. Als een ijsbeer op zijn twee achterpoten staat, is hij tussen de twee- en drieënhalve meter hoog.
IJsberen leven 'solitair'. Dat wil zeggen dat ze in hun eentje leven. Het mannetje gaat in de lente op zoek naar een vrouwtje zonder kleintjes, om te paren. De ijsbeermoeder krijgt haar jongen na zeven of acht maanden. Ze krijgt er meestal twee. Het huis maken doet ze in oktober of november. Want dan worden de ijsbeerbaby's geboren. De moederbeer graaft een hol onder de sneeuw of in de bodem van de toendra. Daarbinnen is het wel warmer dan buiten, maar toch schommelt de temperatuur er rond de nul graden. Brrr! Koud hoor, om in te wonen! Als de kleintjes eenmaal geboren zijn, doet hun moeder alles om vader uit de buurt te houden. Want hij eet alles, zelfs zijn eigen kinderen!
Weet je waar ijsberen dol op zijn? Glijbaantje spelen! Ze hebben geen slee nodig. Nee, ze laten zich gewoon op hun buik van de helling glijden! Tussen de tenen van de ijsbeer zitten zwemvliezen, dat is handig voor het zwemmen. Hij gebruikt hierbij alleen zijn voorpoten. Voordat ijsberen een frisse duik nemen, sluiten ze hun neusgaten. Want water in je neus is niet fijn! Hun ogen houden ze wel open. logisch, want dan zien ze hun prooi goed.
De giraffe is het hoogste zoogdier ter wereld op het land.
Kenmerken
Hoe leven ze samen?
Gewicht:
550- 800kg
grootte:
van 3,9 tot 5,3 m
aantal jongen:
1
voedsel:
bladeren van struiken; acacias, vruchten en kruiden
geluid:
loeien, snuiven
Giraffen zijn heel sociale dieren. Toch vormen ze geen vaste kuddes. Ze sluiten hun aan bij groepen die van dag tot dag veranderen.
Toch moet er binnen een bepaald gebied gevochten worden tussen de hengsten om het leiderschap. Een vreemde hengst wordt uitgedaagd door de leider. Ze gaan dan met hun koppen en nekken tegen elkaar slaan toot eentje zich onderwerpt. Diegene die wint, is dan de nieuwe leider in dat gebied.
Wat eten ze?
De giraffe voedt zich met bladeren van struiken en bomen.
- Voor bomen en struiken met weinig doornen trekken ze de bladeren van de takken door de takken tussen hun tanden te steken en te trekken.
Het jong
Na 15 maanden komt het jong op de wereld. De moeder last dan de kraamkamer in, zo kan de moeder rond het middaguur op zoek gaan naar eten en kan het jong tussen zijn soortgenoten blijven.
Toch sterft de 50 % van de jonge giraffen. Ze zijn dan het slachtoffer van luipaarden, hyenas en wilde honden.
Als het jong ouder wordt, trekt het samen met moeder op pad. Dan wordt de leeuw een gevaar. Toch moet de leeuw op zijn tellen passen, want met een trap van de voorpoten van de moeder giraffe, kan een leeuw op slag gedood worden.
Waar leeft de giraffe?
De giraffen komen in Afrika voor. Ten zuiden van de Sahara, in struik- en boomsavannes vindt men ze vooral terug.
Leuke weetjes
* De giraffe heeft evenveel halswervels (7) als de meeste andere zoogdieren. Alleen zijn hun wervels langer.
* Een volwassen giraffe eet per dag 60 kilogram bladeren!
Runderen behoren tot de evenhoevigen. Let goed op de hoeven, ze lijken wel gespleten. In feite gaat het om 2 grote vingers, ze lopen dus op hun teentoppen.
Hoe ziet hij eruit?
De bizon heeft een heel veel haren: op zijn kop, nek, schouders en voorpoten.
De bizon heeft een breed voorhoofd en er staan ook horens op.
2 soorten
Er zijn 2 bizons: de Amerikaanse bizon en de Europese bizon. Wat is het verschil? De één heeft meer vacht dan de ander: De Amerikaanse bizon heeft meer vacht op zijn nek schouders en op zijn voorpoten dan de Europese bizon. De hoorns van de Amerikaanse bizon zijn ook niet zo lang als die van de Europese.
Wat eet de bizon?
Amerikaanse bizon
De Europese bizon eet de schors van de bomen op, vooral de schors van de espen en de populieren. Ze eten ook soms de jonge takken van bomen, en in de herfst eikels. De Europese bizon trekt niet rond voor zijn voedsel.
De Amerikaanse bizons trekt wel rond om voedsel vast te krijgen. Zij eten vooral gras, en gaan dus steeds op zoek naar het beste grasland.
De Amerikaanse bizon kwam in de 18de eeuw nog veelvuldig voor. Het aantal werd geschat op 60 miljoen!
Vanaf het midden van de 19de eeuw, toen de oost- en westkusten van Amerika werden verbonden, aten de werkers van de spoorlijn heel graag het vlees van de bizon.
Onder meer Buffalo Bill slachtte er in opdracht van de spoorwegmaatschappijen duizenden af.
In 1889 was hun aantal in de natuur tot 835 exemplaren afgenomen.
Vanaf 1905 startte de New York Zoological Society met een kweekprogramma om de soort voor uitroeiing te behoeden, waarin ze na vele tientallen jaren geslaagd is.
Jongen
De bizons beginnen met voortplanten in juli en september. Elk jaar vechten de mannetjes van de kudde met elkaar om de vrouwtjes. Een koe is ongeveer 9 maanden zwanger. Als de kalveren geboren worden is het al ongeveer april of juni. Als de koe (vrouwtje) gaat bevallen gaat ze van de kudde weg. En als het kalf kan lopen keert de moeder terug naar de kudde met het kalf. De volwassen bizons willen dat de kleintjes blijven leven en daarom beschermen ze hun ook goed. De bizons worden bedreigd door wolven en mensen.
Papegaaien hebben een grote kop, een korte hals en een sterk gekromde haaksnavel. De poten van een papegaai hebben grijptenen, dat wil zeggen dat de 2e en de 3e teen naar voren wijzen en de 1e en 4e naar achteren. Ze leven in tropische landen en er zijn ongeveer 330 bontgekleurde soorten.
Hoe oud worden ze?
Meestal worden de papegaaien heel oud. Ara´s worden ongeveer 60 tot 70 jaar. Maar er zijn ara's die 100 jaar zijn geworden. Andere papegaaien worden zo'n 50 jaar oud. De agopomiden staan erom bekend dat ze vrij jong sterven, ze worden ongeveer 20 jaar oud.
Jongen
Wijfjes papegaaien tonen dat ze willen paren door met een trillend lichaam te drukken tegen het mannetje. Ze hebben ook hun vleugels gespreid. Zo proberen ze het mannetje te overhalen.Als dit lukt, kan de paring beginnen.
De papegaaien leggen eieren. Na 25 dagen broeden komen de jongen uit het ei. Ze zien er lelijk uit, zonder veren. Ze eten de hele dag en slapen en groeien heel langzaam. Jonge papegaaien eten het gebraakte voedsel van het wijfje. Dit bestaat uit speeksel met gekweekte zaden waar een eiwitrijk product aan toegevoegd is. Bij de kleinere soorten papegaaien verlaat het jong na ongeveer 1 maand het nest, bij de grotere soorten kan dit wel 3 maanden duren.
7 verschillende groepen:
Nestorpapegaaien: Deze lijken op een kraai, en horen dus niet tot de 330 bontgekleurde soorten. Ze leven in Nieuw-Zeeland.
Borstelkoppapegaaien: Deze zijn ongeveer 50 cm lang, leven in de bergwouden van Nieuw-Guinea en ze eten jonge scheuten, knoppen en vruchten.
Kakatoe: Deze zijn ongeveer 80 cm lang, leven in Australië en eten noten.
Spechtpapegaaien: Deze zijn ongeveer 15 cm lang en leven in Nieuw-Guinea.
Lori's: Ze leven in Australië en Indonesië en zijn de felst gekleurde soorten die er zijn.
Uilpapegaaien: Ze zijn ongeveer 60 cm lang, leven in Nieuw-Zeeland en worden bedreigd met uitsterven. Ze kunnen niet vliegen en klimmen met hun grijptenen in bomen en "zweven" er weer uit. Maar echt vliegen kunnen ze niet.
Echte papegaaien: Deze zijn ongeveer 33 cm lang, leven in Afrika en Nieuw-Zeeland en ze kunnen goed leren praten.
Schildpadden zijn reptielen, net als krokodillen, slangen, leguanen en hagedissen. Ze leven al meer dan 150 miljoen jaar op onze wereld. Schildpadden waren er dus al in de tijd van de dinosauriërs, lang voordat er mensen leefden. Zoals je weet zijn de dinosauriërs al lang uitgestorven, maar schildpadden zijn er gelukkig nog steeds. We moeten er met zn allen voor zorgen dat dat zo blijft....
Koudbloedig
Reptielen zijn koudbloedige dieren. Dat wil zeggen dat hun lichaamstemperatuur afhankelijk is van de omgevingstemperatuur. Dus als het koud is, zijn deze dieren koud; en als het warm is, zijn deze dieren warm. De meeste reptielen voelen zich het prettigst als het lekker warm is. Daarom vinden we ze vooral in de warme streken op aarde. Dat geldt ook voor schildpadden.
Twee schilden
Een schildpad draagt twee schilden: een rugschild en een buikschild. Samen vormen deze schilden een veilig pantser waarin de schildpad zich terug kan trekken als hij zich bedreigd voelt. Zijn kop, staart en zijn vier poten verdwijnen tussen het buikschild en het rugschild, zodat deze kwetsbare lichaamsdelen goed beschermd zijn tegen bijvoorbeeld roofdieren. Het schild van een schildpad is opgebouwd uit twee stevige lagen. De buitenste laag van het schild bestaat uit hele sterke hoornplaatjes. De binnenste laag van het schild is gemaakt van bot.
Drie groepen
Er bestaan meer dan tweehonderd soorten schildpadden. Maar als je kijkt naar hun leefomstandigheden kun je schildpadden in drie groepen verdelen, namelijk:
1) Landschildpadden Landschildpadden leven op het land. De meeste landschildpadden leven in warme, droge gebieden zoals woestijnen, steppen en savannes. Ze zitten daar vaak tussen rotsen en onder struiken. Landschildpadden hebben een hoog, bol schild en sterke poten.
2) Moerasschildpadden Moerasschildpadden leven niet alleen in moerassen, maar ook bij beekjes, poelen en meren. Daarom worden ze ook wel eens waterschildpadden genoemd. Moerasschildpadden zijn hele goede zwemmers. Ze hebben vliezen tussen hun tenen en een afgeplat schild. Hierdoor kunnen ze in het water snel vooruit komen.
3) Zeeschildpadden Zeeschildpadden leven in de zee. Ze zijn nog beter aangepast aan het water dan moerasschildpadden. Hun schild is nog platter en hun voorpoten zijn vergroeid tot stevige roeispanen. Alle schildpadden die in het water leven, moeten regelmatig even boven komen om adem te halen. Want net als alle andere reptielen ademen ze via longen. Zeeschildpadden komen bijna nooit aan land. Ze slapen zelfs in het water. Alleen als er eieren gelegd moeten worden, gaan de vrouwtjes even aan land.
Eieren
Alle schildpadden leggen hun eieren in een zelf gegraven kuil in het zand. De meeste schildpadden leggen tussen de twee en de twintig eieren per keer. Maar zeeschildpadden leggen er soms wel meer dan honderd. Als de vrouwtjes klaar zijn met eieren leggen, dekken ze hun kuil zorgvuldig af. Ze broeden de eieren niet zelf uit. Dat doet de zon. Na een paar weken komen de jonge schildpadjes uit hun ei. Slordige eters Schildpadden zijn de enige reptielen zonder tanden of kiezen. Ze hebben in hun bek alleen een paar hoornrichels. En in hun maag zitten steentjes die het voedsel vermalen. Schildpadden kunnen ook hun tong niet zo goed bewegen. Daardoor eten ze vaak slordig. Landschildpadden en moerasschildpadden eten veel groen, zoals bladeren en vruchten. Maar moerasschildpadden eten, net zoals zeeschildpadden, ook graag vissen, schaaldieren en geleedpotigen zoals insecten en kreeftachtigen.
Grootste vijand
De grootste vijand van de schildpad is de mens. Bijna alle zeeschildpadden worden met uitsterven bedreigd omdat mensen de stranden inpikken waar de schildpadden al sinds jaar en dag hun eieren leggen. Verder eist de garnalenvisserij zijn tol: veel zeeschildpadden raken verstrikt in de garnalennetten en verdrinken. Ook landschildpadden hebben het zwaar te verduren. Ze worden door mensen uit de natuur weggehaald en vervolgens als huisdier verkocht. Veel schildpadden overleven de vangst of de reis niet. En de schildpadden die wél in leven blijven, worden vaak door ondeskundigheid slecht verzorgd. Hierdoor gaan ze alsnog binnen korte tijd dood, terwijl veel landschildpadden in de vrije natuur gemakkelijk 60 tot 100 jaar oud kunnen worden.
RED DE MOORSE LANDSCHILDPAD Klik hier om te spelen Download het spelletjesboek(met 24 spelletjes en oplossingen) Om het spelletjesboek te kunnen lezen, heb je Acrobat Reader nodig (als dat programma nog niet op je computer staat, vraag je ouders dan het even te installeren, het is gratis).
Simba en de dieren in de savanne hebben ontdekt dat het water vervuild is. Alleen jij kan Simba helpen zijn vriendjes te redden. Er is geen tijd te verliezen! Klik hier om te spelen.
ZIn in een boswandeling? Wrijf eens goed in je ogen en zoek de dieren die zich in het bos verstoppen. Klik hier om te
Iedereen kent de panda, de zwart-witte beer uit de bossen van Oost Tibet en Zuidwest China. Hij wordt ook wel reuzenpanda genoemd. De poten, de kleine ronde oren, en de vacht om de ogen zijn zwart. Er loopt een brede zwarte band over de schouders van voorpoot naar voorpoot. Verder is hij wit, of beter gezegd geelwit. Omdat hij er zo leuk en zo bijzonder uitziet, is hij populair bij mensen. De reuzenpanda is beroemd geworden als het symbool van het Wereld Natuurfonds, het fonds dat zich wereldwijd inzet voor bedreigde diersoorten. De panda hoort bij de grote groep van de beren. Hij kan wel anderhalve meter lang worden en 125 kilo wegen.
De reuzenpanda is bekend van het Wereld natuurfond
Op steile berghellingen
Reuzenpanda's zijn schuwe, maar ook zeldzame dieren. Dat maakt het moeilijk om ze in het wild te bestuderen. Bovendien leven ze maar in een klein gebied, een postzegel groot op de landkaart. Daar komt nog bij dat ze vooral de dichtbegroeide bossen bewonen, hoog op de steile berghellingen. En soms leven ze nog hoger, waar de bergen rotsachtig zijn met gevaarlijke rotsspleten en ravijnen. Er ligt vaak sneeuw en het is er mistig. De panda werd daarom ook pas laat ontdekt door onderzoekers. Het was de Fransman Peter David die in het jaar 1869 in Europa bekend maakte dat de panda bestond. De Chinezen wisten het natuurlijk al eerder.
De reuzenpanda eet vooral bamboe.
Zwerftochten door de nacht
De reuzenpanda heeft een dikke vacht om zo hoog in de koude bergen warm te blijven. Zelfs onder zijn voetzolen groeien haren. Meestal zwerft hij helemaal alleen door zijn territorium. Met urine en uitwerpselen geeft hij aan waar de grenzen zijn. Hij is een nachtdier. De meeste beren zijn alleseters; ze eten ook vlees. Maar de panda houdt het bij plantenkost. 's Nachts trekt hij er op uit, op zoek naar bamboestruiken. Want bamboe is zijn lievelingskost. Overdag rust hij op een matras van bladeren in rotsen of in bomen. Een panda kan goed klimmen. Veel vijanden heeft hij niet in die woeste en verlaten omgeving. Maar als hij toch wordt bedreigd, verdedigt hij zich met de sterke kaken en klauwen.
Panda's zitten vaak rechtop als ze eten
Eten eten en nog eens eten
Omdat de panda verzot is op bamboe, wordt hij ook wel eens bamboebeer genoemd. Hij eet het liefst de jonge bamboescheuten; de oude harde stengels laat hij staan. Toch zijn ook de scheuten vaak hard, vezelig en wel een vinger dik. Er zitten weinig voedingsstoffen in. Daarom eet de reuzenpanda verschrikkelijk veel. Hij is wel twaalf uur bezig zijn kostje te vergaren. Als hij eet zit hij meestal rechtop -net als een mens- met de poten wijd uiteen naar voren gestrekt en de rug tegen een boom. Hij klemt de bamboe waarvan hij eet stevig tussen zijn voorpoten. De voorpoten hebben zelfs een huidkussentje. Met die 'zesde vinger' kan hij zijn voedsel beter vastpakken.
Sterke spieren, brede kiezen
De panda is helemaal ingesteld op het eten van taaie bamboe. Hij heeft van alle beren verreweg de breedste kop. Want aan de schedel zitten richels waar de sterke kaakspieren aan vast zitten. Die heeft hij nodig om de vezelige bamboe goed te kauwen. De kiezen van de panda zijn groter en breder dan die van andere beren. Daarmee kan hij de stengels nog beter vermalen. Ook al heeft hij het voedsel nog zo goed doorgekauwd, er blijven altijd harde splinters achter. Die slikt hij zonder er last van te hebben gewoon door.
Zelden in dierentuinen
Alleen in de paartijd komen een mannetje en vrouwtje samen. Na vier maanden worden meestal één of twee hulpeloze jongen geboren in een hol. Het jong drinkt melk bij de moeder. Panda's worden zelden in een dierentuin gehouden. Het is niet gemakkelijk om aan een panda te komen, en bovendien is het moeilijk om ze te geven wat ze nodig hebben. Alleen de chinese dierentuinen in Peking en Sjanghai hebben regelmatig een paartje in hun bezit. In de dierentuin eten de panda's ook wel iets anders dan bamboe. Vruchten, rijstepap en zelfs gekookte stukjes vlees gaan er in.
De kleine panda
Het neefje van de reuzenpanda is gemakkelijker te houden. Het is de kleine panda uit het Himalayagebergte. Hij is veel kleiner dan de reuzenpanda en hij is roestbruin van kleur Hij heeft een dikke, behaarde staart, terwijl de reuzenpanda een klein kort staartje heeft. Kleine panda's kunnen uitstekend klimmen. In Artis liggen ze overdag meestal te slapen in de boom. Met de scherpe nagels klimmen ze moeiteloos over de boomstam naar boven en naar beneden. De kleine panda heeft meer op de menukaart staan dan alleen bamboe. Hij eet gras, vruchten, insecten en af en toe een vogel of kleine knaagdieren.
In Artis leeft de kleine panda
Informatie voor Internetters
Als je met het Internet bent verbonden kom je via deze link terecht in de informatie over Artisdieren.
Beren behoren tot de gevaarlijkste dieren die we kennen. Er zijn zeven soorten beren, waarvan de ijsbeer de grootste is. Als hij rechtop staat is hij bijna drie meter lang. Een ijsbeer kan een gewicht van 500 kg halen. De kleinste beer, de Maleise beer, meet ongeveer 1,20 m. Andere beren zijn de grizzlybeer en de lippenbeer. Omdat beren zich hoofdzakelijk met vlees voeden worden ze bij de carnivoren gerekend. Reuzenpanda's, die van bamboe leven, zijn familie van de beren. Zowel beren als panda's kunnen zeer slecht zien maar beschikken dan weer over een zeer sterke reukzin. Beren hebben grote, brede, krachtige poten die voorzien zijn van scherpe, dikke klauwen. Hiermee grijpen ze een prooi vast, graven ze naar wortels of verdedigen ze zich. Eén klap van een volwassen berenpoot kan een mens doden.
De zwarte beer
We kennen twee soorten zwarte beren: één soort leeft in de Verenigde Staten en één soort in Zuidoost-Azië. De Amerikaanse soort is niet helemaal zwart. Ze kunnen ook wel eens donkerbruin of roodbruin zijn. Het zijn heel goede boomklimmers en ze kunnen heel hard rennen (wel 40 km/u). De Amerikaanse zwarte beren wonen vooral in de nationale parken.
De reuzenpanda
De pandabeer komt voor in Midden- en West-China en eet meestal bamboescheuten. De panda is bekend omdat hij als symbool staat voor het Wereld Natuurfonds dat zich inzet voor bedreigde dieren. Van de panda leven er nog maar een paar honderd exemplaren.
De gryzzlybeer De enorme grizzlybeer heeft buiten de mens geen vijanden. We treffen hem aan in het noorden van de Verenigde Staten, in Europa en Azië. We noemen hem ook wel de bruine beer of kodiabeer. Een berin werpt twee of drie jongen in het hol waar zij overwintert. Grizzlyberen zijn alleseters.
Klik hier om het geluid van een gryzzlybeer te horen.
Het konijn wordt in heel West-, Midden- en Zuid-Europa aangetroffen op elk terrein waarin hij holen kan graven. Hij heeft zich van het Middellandse Zeegebied uit verspreid en is in de middeleeuwen in Nederland en België ingevoerd. Het konijn kwam tot 1954 veel voor in zandstreken, bossen en duinen. Een virusziekte is er de oorzaak van dat het dier op vele plaatsen is verdwenen. Later is dat aantal weer toegenomen.
Voedsel
Konijnen eten alleen plantaardig voedsel. Het zijn herbivoren. Je kunt ook veel kant-en-klare voedselpakketten kopen in de winkel. Een nadeel van het gemengde voer uit de winkel is dat het konijn er de lekkerste dingen uithaalt en de rest laat staan. Hierdoor eet het konijn erg eenzijdig. Konijnen die zwanger zijn hebben minimaal twee keer zoveel eten nodig als normaal. Je moet ze altijd zoveel geven als ze willen. Naast droge brokjes vindt een konijn hooi ook erg lekker. Niet alleen hooi is belangrijk maar ook water heeft een konijn heel veel nodig. Gemiddeld drinkt een konijn een tiende van zijn lichaamsgewicht per dag. Verder vinden konijnen vers groenvoer erg lekker. Bijvoorbeeld: peentjes, andijvie, boerenkool, peer en appel.
Ram of voedster
De mannelijke konijnen worden ram genoemd en de vrouwelijke konijnen heten voedster. Het uiterlijke verschil tussen beide konijnen ligt in de vorm van de kop en de rest van het lichaam. Bij de meeste rassen is de vorm van de kop iets breder en hij heeft iets dikkere wangen. De kop van de voedster is minder ontwikkeld en het lichaam van het vrouwtje is vaak wat langer. Verder zijn er ook nog wat karakterverschillen tussen beide konijnen. Normaal gesproken zijn de rammen wat feller. De voedsters zijn wat minder gauw boos. Alleen als ze drachtig (zwanger) zijn kunnen ze soms hard uitvallen.
Verzorging
Konijnen kunnen zowel binnen als buiten leven in een hok. Konijnen kunnen wel tegen kou maar niet tegen tocht, nattigheid, felle zon en vrieskou. Je kunt dus beter je konijn in de winter in een schuur zetten waar het niet zo koud is. Je moet het konijn nooit vanuit een koude schuur zo bij de warme kachel zetten want de kans is groot dat hij het dan niet overleeft. Konijnen kunnen ook makkelijk binnen leven. De dieren zijn erg schoon en verspreiden geen nare luchtjes. Als je de kooi maar op tijd schoon maakt. Je kunt het konijn zelfs los laten lopen in de kamer als je de kamer maar konijnvriendelijk maakt. Dus elektriciteitsdraden en giftige kamerplanten aan de kant! Konijnen zijn uitzonderlijk zindelijke dieren. Het is overbodig om ze in bad te doen. Je moet je konijn iedere week even borstelen. Dit is goed voor de bloedsomloop van het konijn en de oude haren worden verwijderd. De tanden van het konijn groeien altijd door en ze moeten dus af kunnen slijten. Het beste is veel hooi, hard brood en takken waarop ze kunnen knagen. Te lange tanden hinderen het konijn bij het eten. De nagels van het konijn moet je elke 2 a 3 maanden laten knippen door de dierenarts.
Hoe moet ik mijn konijn optillen en dragen?
Heel vaak als mensen een konijn optillen doen ze dat verkeerd. De goede manier is het konijn met de rechterhand stevig vastpakken aan het rugvel achter de schouderbladen, tegelijkertijd met de linkerhand ondersteunen. Je moet het dan zo op je arm zetten dat een hand op de nek blijft rusten. Zo kun je een konijn altijd vastpakken. De foute manier is het konijn als een teddybeer onder de arm vast te klemmen. Het is heel gevaarlijk om het op deze manier te doen omdat je zo de ribben en de ingewanden van het dier in kan drukken. Als het konijn dan ook nog gaat spartelen, kan het uit je arm glijden en op de grond vallen.
Als je nog meer over konijnen wilt weten klik dan hier!
Men denkt dat het paard vroeger ongeveer 30cm groot was. Je denkt misschien dat dat veel te klein is voor een paard. Maar wetenschappers hebben onderzoek gedaan en dit dier behoort inderdaad tot de paardenfamilie!
Waarom is het paard dan zo veranderd?
Wel het paard moest wel veranderen omdat er steeds minder eten was, en er lagen vijanden op de loer. Het paard moest dus sneller worden. Ook werd het paard groter.
Nu ontstonden er ook verschillende soorten paarden.
Kuddes
Het paard werd een dier dat bij de mens hoort. Echt wilde paarden zijn er bijna niet meer Het zijn echt kuddedieren. De baas van zo'n kudde is de hengst. Hij waakt over alle vrouwtjes (merries) en jongen (veulens). Veel kuddedieren eten planten, vaak gras. Paarden zijn heel oplettend. Ze ku
Het paard
Paarden bestaan al zeventig miljoen jaar. Dit is langer dan de mens. De mens heeft het paard gebruikt als voedsel, als vervoermiddel, als helper bij het werk en in de strijd, en als gezel voor onstpanning en sport..
nnen goed ruiken, horen en zien.
Paardrijden
Paarden zijn kostbare dieren om te houden en je moet veel tijd hebben om ze te verzorgen. Er is ook een weiland nodig om in te grazen. En in de winter hebben ze een stal nodig. Het leukst is natuurlijk om te leren paardrijden.
Het Belgisch trekpaard:
Mensen zochten naar een dier dat zeer sterk was om op het veld te werken, ...
Aan de rand van de toendra leefde een paard met enorme kaken en tanden. Ze konden ook uit voedsel zoveel mogelijk energie halen om heel hard te kunnen werken. Uit deze paarden is het trekpaard ontstaan.
Bij ons konden ze zo´n paard wel gebruiken en ze konden het ook voeden.
Uiteindelijk werd er een echt Belgisch trekpaard gefokt.
Pony
Een pony is kleiner dan een paard. Hoe komt dit? Wel vroeger woonden de pony´s buiten en moesten ze zelf op zoek gaan naar eten. Je moest dus wel klein zijn om overal makkelijk te raken: zoals bijvoorbeeld op rotsen, ... Later is de mens de pony gaan voederen en gebruikte ze de pony´s om te rijden. Men had dan ook liever de grotere pony´s. Zo is de mens grotere pony´s gaan fokken die men paarden noemt. Alle pony´s die 160cm of groter zijn, noemt men paarden.
Schofthoogte meten
Als je wil weten hoe groot een paard is, dan moet je zijn schofthoogte meten. De schoft is het hoogste punt van een paard, daar gaat de hals van het paard over in de rug.
Het gezin 'paard'
Moeder paard noemt men een merrie.
Vader paard noemt men een hengst.
Het jong noemt men een veulen.
Warm- en koudbloeden
Koudbloeden zijn eigenlijk de werkpaarden. Zij zijn heel rustige paarden. Zij zien er ook groter en zwaarder uit. Bijvoorbeeld: het Brabants trekpaard.
Warmbloeden zien er fijner uit en zijn minder zwaar. Zij zijn veel sneller dan de koudbloeden.
Warmbloed
Het veulen
Een veulen zit 11 maanden in de buik van zijn moeder. Er wordt één veulen per keer geboren. Het veulen drinkt een jaar lang melk bij de merrie. Het paard eet gras, maar ook wortels, appels en hooi. Het rolt zich graag in het gras om zijn vacht proper te maken. Maar je kan zijn vacht ook borstelen of kammen. Met de lange haren van zijn manen en zijn staart verjaagt het paard de insecten. Door zijn stevige schouders en rug kan het bereden worden.
Hoe een paard benaderen?
Een paard nooit benaderen langs achter zonder te waarschuwen met de stem. Bij benaderen blijven toespreken en zachtjes op de hals kloppen. Nooit bruuske bewegingen maken. Paarden worden langs de linkerzijde geleid, opgetoomd, gezadeld en bestegen.
Wat betekent:
BENEN: de ledematen van het paard. Men gebruikt nooit het woord "poten"! BRIESEN: de adem tussen de lippen door uitblazen. FOKMERRIE: de merrie (vrouwtje) die voor fokkerij zorgt. OP HOL SLAAN: de ruiter heeft geen controle meer over het paard. SOKJE: onderaan het been. MANEN: lange haren in de nek. BLES: een witte vlek op de kop.
De luipaard leeft het grootste deel van de tijd solitair (alleen) binnen een vast omlijnd territorium. Alleen de paartijd en de periode dat de vrouwtjes jongen hebben vormen uitzonderingen hierop. Bij een teveel aan luipaarden in een bepaald gebied zou op de lange termijn het gevaar van voedseltekort ontstaan door overbejaging of verdrijving van de prooidieren.
Net als andere vertegenwoordigers van de katachtigen markeert de luipaard de grenzen van zijn territorium met urine en voorziet bomen van krabsporen.
Op plaatsen waar veel wild leeft, zijn de territoria kleiner dan in wildarme gebieden. Territoria van mannetjes zijn groter dan van de vrouwtjes en snijden vaak die van een of meer vrouwtjes.
Voortplanting
De beide sexen komen gedurende zes of zeven dagen samen voor de paring. Het mannetje wordt aangelokt door de sterke geur van de urine die het vrouwtje tegen de bomen sproeit. Na de paring keert het mannetje naar zijn eigen territorium terug en bemoeit zich noch met de geboorte noch met het grootbrengen van de jongen.
De jongen komen na drie maanden op een goed verborgen schuilplaats ter wereld. De jongen zijn bij hun geboorte klein en hulpeloos en wegen slechts tussen de 430 en 570 gram.
Een worp kan uit maximaal zes jongen bestaan waarvan er slechts een of twee overleven. De dofblauwe ogen, die typisch zijn voor alle jonge katten, openen zich na negen dagen. Op dat tijdstip zijn de vlekken op het vel zo dicht bij elkaar geplaatst dat ze op het eerste gezicht een geheel vormen.
Voeding en jachtgewoonten
Gewoonlijk jaagt de luipaard in de ochtend- en avondschemering en gebruikt daarbij een gecombineerde sluip- en aanvalstechniek om zijn prooi te vangen. Soms ligt het dier doodstil in een hinderlaag klaar om te springen, bijvoorbeeld op de tak van een boom, maar meestal besluipt het zijn prooi met dodelijke rust en behendigheid. De prooi wordt gedood door een slag in de hals met de klauwen of door een beet in de nek. Vaak sleept de luipaard de prooi, die soms net zo zwaar is als de luipaard zelf, een boom in en hangt het daar hoog tussen de takken. Daar is het veilig voor eventuele prooidieven als jakhalzen en hyena's. Na te hebben gegeten gaat de luipaard naar een poel om te drinken.
De luipaard maakt jacht op een groot aantal diersoorten, van bavianen, knobbelzwijnen en middelgrote antilopen tot kleine zoogdieren en vogels. Sommige luipaarden ontwikkelen een speciale voorliefde voor een bepaalde diersoort.
De panter wordt 110190 cm lang (plus een staart van 70100 cm) en bereikt een gewicht van 3585 kg. De kortharige pels is geelbruin met zwarte vlekken. De staart heeft een zwarte punt.
Zwarte panters
Zwarte panters zijn donkergekleurd; soms, bij een bepaalde lichtval, kan je de vlekken zien op het zwarte vel. Zwarte panters zijn o.a. bekend uit vochtige of hoog gelegen streken, zowel in Afrika als in Azië; de kleur is niet altijd erfelijk gevlekte en zwarte panters kunnen dus samen in één gezin voorkomen!
Waar woont hij?
Van alle kattensoorten is de luipaard over het grootste gebied verspreid. Hij komt voor in geheel Afrika en het zuiden van Azië, en zelfs op de eilanden Sri Lanka en Java. In Azië heet hij panter. Net als de tijger stelt de luipaard weinig eisen aan zijn omgeving. Als er maar genoeg prooidieren rondlopen en er genoeg mogelijkheden zijn om zich te verbergen bij het jagen. Daarom vinden we dit dier in nogal uiteenlopende soorten terrein: van rotsige halfwoestijnen tot dichte regenwouden, van warme, vochtige riviermondingen tot nevelige bergwouden. Men heeft zelfs eens een dode luipaard gevonden op de berg Kilimandjaro, op 5638 meter hoogte: het beest was ingevroren!
De luipaard woont van Kaap de Goede Hoop tot Mantsjoerije en Korea; ook op Sri Lanka, Bali en Java komen panters voor.
Panters zijn uitstekende klimmers en springers die zich door heel kleine openingen kunnen wringen.
Ondanks beschermende maatregelen wordt het dier soms nog vervolgd vanwege het mooie vel.
Hou oud worden ze?
Wat eten ze?
De dieren worden in dierentuinen meer dan 20 jaar oud.
Het liefst eet hij knobbelzwijnen, wilde varkens, antilopen, herten en wilde geiten. Daarmee kan hij zijn maag snel vullen. Maar ook hazen, apen, jakhalzen, knaagdieren, vogels, slangen, vissen en insecten. De prooi wordt vaak vanuit een schuilplaats (boom) besprongen en in een boom meegenomen.
Mannetjes en vrouwtjes
Door het jaar heen leven mannelijke en vrouwelijke luipaarden gescheiden, in jachtgebieden die 25 tot I200 vierkante kilometer groot zijn. Ze komen alleen bij elkaar om te paren. Dan doen ze een paar dagen lang erg aardig en lief tegen elkaar en gaan ze ook samen op jacht. Zo'n 90 tot 105 dagen na de paring brengt de moeder meestal twee tot drie jongen ter wereld. Ongeveer anderhalf jaar lang zorgt ze liefdevol voor haar kinderen, daarna worden ze zelfstandig. Echt volwassen zijn ze echter pas na drie of vier jaar. Het komt wel eens voor dat een luipaard zich gaat toeleggen op de mens, die een gemakkelijke prooi is. Net als bij de tijger gaat het daarbij meestal om gewonde of oudere dieren, die geen goed gebit meer hebben. Zulke mensenetende luipaarden kunnen veel onheil veroorzaken. Zo heeft de beruchte panter van Rudaprayag, die van 1918 tot 1926 huishield op een drukke pelgrimsroute in de Himalaya, meer dan 125 mensen gedood voor hij tenslotte door de beroemde grootwild-jager Jim Corbett afgeschoten kon worden. In de loop van deze eeuw zijn de aantallen luipaarden zeer sterk achteruitgegaan.
hallo ik ben jordy ik ben 10 jaar ik heb deze site http://www.bloggen.be/dierentuin gemaakt om jullie weg wijs te maken met dieren dit is dan ook bedoeld voor foto's --> voor spreekbeurten enzoverder ik zal hier en daar ook veel werk in steken bedankt xx jordy
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
De dolfijn
Eekhoorn behoort tot de onderorde Eekhoornachtige knaagdieren.
De eekhoorn voelt zich thuis in de bomen. Hij rent tegen de stam omhoog. Dat gaat goed met zijn korte pootjes en lange scherpe nagels.
De rode eekhoorn kenmerkt zich door zijn zeer elegante pluimstaart. De gewone eekhoorn is rood van kleur en heeft ook een rode pluimstaart.
wnf.gif)
