Er was dus weldegelijk iets te doen in Moramanga, we hebben zelfs een glimp van de president van Madagascar opgevangen. s Avonds uitgeweest, die Malagasische jongens krijgen maar niet genoeg van de vazaha, wat wel lastig is als je eens rustig wil uitgaan. 29 maart was een belangrijke datum voor de Malagezen, ze kwamen toen voor het eerst in opstand tegen de Fransen. Veerle en ik hebben dit meegevierd door in de plaatselijke karaoké Abba te staan zingen.
De volgende dag een luxe rit versiert in een 4x4 voor 15000 Ariary (6euro)/pp naar Tamatave. Een rit van 250km met BOCHTEN en BOCHTEN en BOCHTEN. Misselijk dat we zijn geworden!! Misselijk!!
We verbleven in het Eden Hotel, vriendelijk dat ze daar waren! (d.i. ironisch) onze bagage die we in bewaring hadden gegeven waren ze kwijt. Kleren, cadeautjes,... alles WEG! maar gelukkig is het allemaal toch terecht gekomen. Mensen die hier wat geshockeerd door zijn, mogen volgende keer hun sigaret komen doven in het asbakje van het hotel.
In Tamatave een wijze Malagees, Fransman, Cambodjaan en 2 Amerikanen leren kennen. We waren opzoek naar een restaurant dat uitgebaat werd door een Belgische, onze pousse-pousser wist de baan totaal niet, na 3 keer vragen aan mensen op straat hebben Eric (Malagees) en Thierry (Fransman) ons tot bij Claude (Cambodjaan) gebracht. Wijze gesprekken gehad op het strand aan de Indische Oceaan, waar er eerder een cycloon was gepasseerd en de verwoesting daarvan ons de volgende dag duidelijk werd tijdens een paardrijrit. De Amerikanen hebben we leren kennen toen we HELP Madagascar bezochten, het educatieproject van Kim en Colin.
Terug naar de hoofdstad met onze eerste nachtelijke taxi-brousse. In Tana toegekomen om 3u 's nachts. Waar we ons dan weer in hotel Lambert hebben geïntstalleerd. Jazy, een receptionist die ik op het einde van ons eerste verblijf heb leren kennen, kwam op een avond bij ons zitten en vroeg wat we deden de volgende dag. No plans, dus zouden we 's avonds een gaan drinken met hem. Toen hij ons kwam oppikken zei hij dat er een verandering in de plannen waren. Hij moest onverwachts optreden met zijn groepje - dus wij zaten op de eerste rij, en hebben ons rot geamuseerd en gedanst. Toen we voort gingen, vroeg hij ons wat we de volgende dag deden (het gaat nu over zondag, onze laatste dag). Buiten een wandeling en voor de 1000ste keer de markt bezoeken stond er niets op onze agenda. No plans. "Ik nodig jullie uit bij mij thuis en bij mijn familie" We hebben onze laatste dag dus doorgebracht bij de familie, ze hadden voor ons gekookt, er werd muziek gespeeld en gedanst (Veerle heeft trouwens een filmpje gemaakt van ik die fantastische dansmoves aan het maken was met de dochters). Die avond hoopte Jazy dus tussen Veerle en mij te mogen slapen, maar dat zagen wij niet zitten.
De volgende dag waren we om 5u op het vliegveld. Ons vliegtuig had een uur vertraging en rond 19u30 zijn we geland in Parijs. Tegen we in Paris Nord waren waar we de thalys moesten nemen was het al 21u30 en de laatste trein vertrok om 21u55. Hadden we toch wel de pech dat de vervloekte betaalautomaten niet werkten, waardoor we aan de conducteur 90euro/pp moesten betalen voor een ticketje richting Brussel. Maar onze droevige gezichtjes (met pruillipjes) braken zijn hart en we konden dan toch nog meerijden op het -25j tarief.
0u.15.... home sweet home... GENT ... we're back ...
Er was dus weldegelijk iets te doen in Moramanga, we hebben zelfs een glimp van de president van Madagascar opgevangen.
