Alweer kon ik mijn ogen niet geloven. Ik las dit weekend de krant en wat zie ik? "Renault Mégane best verkochte auto van 2007". Ik knipper met m'n ogen en stel vast dat mijn visuele capaciteiten nog steeds naar behoren werken en ik zucht, nogmaals, eens temeer, hoe is zoiets mogelijk? In februari 1997 krijgen meer dan 3000 werknemers van Renault Vilvoorde te horen dat de fabriek gesloten zal worden. Geen van die 3000 zal die ochtend gedacht hebben: tjonge, het is tijd voor een carrièrewissel! Neen, één van hen stond op - heel vroeg - en, na zijn eega nog een kus op de kruin te hebben gegeven, stapte hij in zijn met korting verkregen Renault Laguna en vertrok naar Vilvoorde. Op de passagierszetel liggen zijn boterhammen, zeven, in aluminiumfolie gewikkeld die voor de derde keer deze week gebruikt wordt. En een krant, die ligt er ook, mooi opgevouwen, waardoor slechts koppen en halve artikels te zien zijn. Een ander kroop uit bed, was gisteren op de lappen geweest, vijf Duvels en 3 Calvadossen, en voelde zich niet al te best. En toch, een kleine inspanning en weg naar het werk, met een Suzuki Swift, want de korting was niet groot genoeg. In die auto dromend van een goeie vrouw, die zijn boterhammetjes zou maken die hij dan 's voormiddags zou kunnen opeten, onderwijl denkend aan diezelfde vrouw. Een vrouw zou zwijgend haar man verlaten die ochtend, zonder boterhammen, zonder Duvels, noch Calvados, wetende dat ze na haar shift opnieuw naast hem in de zetel naar Familie zal kijken. Zo ging het al jaren, veranderen zou het niet meer doen en misschien moest dat ook wel niet. Voor meer dan drieduizend van deze verhalen was het verhaal uit. Ze zongen - aangevuurd door immer waardeloze vakbondslieden - uit volle borst van "cheeriooooo, cheeriooooo, in Vilvoorde zingen ze zooooo, weg met de Schweitzer en weg met den dop, wij willen werk en we willen nen job!" De Schweitzer was weg, weg met hun hoop. De thuiskomst 's avonds zou nooit meer dezelfde zijn, de boterhammen zouden nooit nog hetzelfde smaken en de Duvels en Calvadossen misschien ook niet. Gelukkig konden deze mensen natuurlijk rekenen op de steun van de publieke opinie, die al snel het lijflied vlekkeloos kon declameren. Het Belgische volk stond als één man achter de Renaultarbeiders. Renaults werden overal te velde beschadigd, beschimpt en bespuwd. Renaultrijders hingen allemaal een krakkemikkig gemaakt A4'tje aan hun achterruit met daarop "Dit is mijn laatste Renault geweest", sommigen omdat ze het meenden, anderen omdat ze verdere schade aan hun mobiliteit wilden voorkomen. Dat was 10 jaar terug... "Renault Mégane best verkochte auto van 2007" is nu. Het collectief geheugen is dement aan het worden. Toen was het Schweitzer, nu Alzheimer.
