Hier ben ik weer. Aangezien deze blog een nogal impulsieve beslissing was, heb ik dit weekend eens zitten nadenken hoe ik het het beste kan organiseren. Ik ben van plan om over bepaalde onderwerpen mijn mening uiteen te zetten, waar natuurlijk discussie rond kan/mag zijn. Daarnaast zal is het ook over bepaalde verhalen hebben die ik of vrienden van me meemaken. En als laatste zal ik proberen op vragen ofzo te antwoorden :) Andere suggesties zijn natuurlijk welkom!
Laat ik vandaag beginnen overrrrrrr onzekerheid en zelfvertrouwen.
De evolutie die wij als vrouw doormaken (en ik kan enkel over de vrouwen spreken aangezien ik er zelf één ben) is zeer verschillend. Natuurlijk beleeft iedereen zijn/haar pubertijd anders en is elke mens uniek op zichzelf. Maar ik geloof toch dat ik mag zeggen dat er een algemeen patroon is.
Ik keek (heel vreemd, ik weet het) enorm uit naar de pubertijd, eindelijk 'volwassen' zijn, kunnen meepraten met bepaalde zaken, miss zelfs wel snotneus af-zijn. Bij elke buikpijn of kramp dacht ik dat mijn regels eindelijk doorkwamen en elke week was ik er van overtuigd da die 2 magere muggenbeten zeker en vast gegroeid waren. Wist ik veel wat mij nog allemaal te wachten stond, haha :P.
Ik geloof dat, of toch bij mij, het ideaalbeeld heel veel invloed heeft gehad. Lange tijd trok ik me van uitstraling, eerste indruk, voorkomen... enz niets aan. Boeie wat mensen van mij vonden, maar dat is stilletjes toch veranderd. Niet omdat ik wil toegeven aan het ideaalbeeld, maar omdat ik er voor mezelf beter wil uitzien a.d.h.v. dit onmogelijke ideaalbeeld. Dat ik in de spiegel kan kijken en zeggen, amai, vandaag mag ik er wel wezen.Uiteindelijk leven we in een enorme oppervlakkige wereld, waar looks alles zijn. Een eerste indruk maakt je of kraakt je en hoe erg je er ook niet aan wilt toegeven, stiekem doen we dat allemaal wel.
Aan de jonge meisjes (en de jongens ook een beetje hoor). De onzekerheid waar je nu mee kampt en die je miss wel helemaal gek maakt, die veranderd en verdwijnt wel. Niet veel mensen zouden het mij nageven, maar ik ben een ongeloofelijk onzeker persoon, ik heb enkel geluk dat mijn grote mond mijn onzekerheid overtroeft. Maar de evolutie die ik, samen met mijn onzekerheid, heb meegemaakt is enkel in stijgende lijn gegaan. Ik kan al eens vaker van mezelf zeggen dat ik er goed uitzie of wat mijn goede troeven zijn. En dat zal bij jullie ook zo zijn, Het is een lange, vermoeiende weg, maar je kan echt wel tegen vechten en zelfs overwinnen. Want er is echt geen reden tot onzekerheid, ookal lijkt je oppervlakkige uiterlijk alles en doet de wereld je dit geloven. En btw, mensen hebben veel liever een lief, tof, leuk lelijk persoon dan een knap, arrogant, achterbaks persoon ;)
Dit lijkt me een lang genoeg verhaaltje voor deze keer. Succes aan al die pubers, tieners en bakvissen daarbuiten en nogmaals, aarzel zeker niet om vragen te stellen, normaal bijt ik niet ;)
