Volg een pas getrouwde prille dertiger op haar weg door de grote wereld ...
19-01-2008
Weekend
Het is weekend en hoewel het buiten verschrikkelijk weer is, geniet ik er binnen met volle teugen van. Wat is het zalig om thuis een beetje rond te hangen ... een lekkere lange douche te nemen ... een krantje te lezen ... een middagdutje te doen ... met onze poezen te spelen ... fantastisch gewoon! Ook mijn zaterdagavondplannen zie ik volledig zitten, want na vorige zaterdagnacht iets te lang op café te hebben gezeten, ga ik vanavond gezellig naar mijn allerbeste vriendin om daar met een goed glas wijn een beetje bij te babbelen. Eens dertig geworden, is het precies geen must meer voor mij om elke zaterdagnacht op de dansvloer te staan of aan de toog te hangen. Raar, want dat had ik twee jaar geleden nog niet voelen aankomen. Toen was het weekend pas echt geslaagd als ik zondagochtend in mijn bedje kroop na een lange nacht in café's of op feestjes te hebben rond gezworven. Thuisblijven was toen nog voor losers. Tegenwoordig ben ik dus tot nieuwe inzichten gekomen en daar ben ik blij om, want het geeft mij iets meer rust. Pas op : ik kijk ook al uit naar volgend weekend, want dan vieren we verjaardagen ... terug op café en de hele nacht, al betekent dit dezer dagen maar tot een uur of drie.
Het is zover ... we gaan er aan beginnen. We, dat zijn mijn man, ikzelf en de hele afdeling fertiliteit van het ziekenhuis. Al drie jaar weten we dat kinderen krijgen voor ons niet zo vanzelfsprekend zou zijn, maar toch hadden we een klein beetje gehoopt dat het onverwacht allemaal wel vanzelf zou lukken. Niet dus ... we hebben duidelijk hulp nodig en gelukkig is die in dit land gemakkelijk te vinden.
De aanvraagformulieren zijn ondertussen naar het ziekenfonds vertrokken en de hormonen zijn in huis gehaald. De komende weken wordt er hier alleen nog maar gesnoven en gespoten.
Al te veel zorgen maken we ons nog niet. Op dit moment is onze grootste bekommernis hoe we de hele behandeling gaan inpassen in ons dagdagelijks leven, want dat lijkt ons nog het moeilijkste te worden. Aan iedereen verkondigen dat we met IVF bezig zijn, dat zien we (nog) niet zitten ... Ik heb geen zin om vriendinnen om me heen te hebben die niet meer durven zeggen dat ze zwanger zijn omdat ze vrezen dat ze ons dan gaan kwetsen.
Voorlopig wordt dit dus ons geheimpje ... ons, dat zijn mijn man, ikzelf, de hele afdeling fertiliteit van het ziekenhuis en de bloggende wereld.
