Ook hij wou me niet zeggen wie het was. Ik ben dus gefrustreerd terug naar de collectiewagen van mijn vader gekeerd en iemand was in mijn auto gekropen. Een patiënt van het instituut hij zei dat hij al met die auto gereden had, natuurlijk dacht ik dat het een gek was en heb ik hem uit mijn auto geduwd. Hij zei dat de zetels vroeger bruin waren en dat het nu rood is en dat hij het lelijk vond, hij had gelijk vroeger waren die zetels bruin. Ik vroeg hem of hij wist van wie de auto was en hij antwoorde me dat het van zijn vader, Sanford Babbitt, was. Mijn vader! 

Toen kwam de Dokter Bruner af, en ik vroeg hem wie die man was, hij antwoorde dat het mijn broer was, Raymond.

Ik snapte er niets meer van, niemand had me ooit gezegd dat ik een broer had.

De notaris heeft me verteld dat mijn vader overleden was en dat ik naar Cincinnati, mijn geboortestad, moest komen voor de begrafenis en het testament. Ik had al jaren ruzie met mijn vader, en zijn dood wekte niets speciaals bij me op. Voor mij was het al lang mijn vader niet meer. Ik ben toch naar zijn begrafenis geweest en daarna ook naar de lezing van het testament. Mijn vader gaf mij zijn oude collectiewagen en zijn stomme bloemen die hij liever had dan mij. De rest, 3 miljoen dollar, ging naar een mysterieuze legetaris. 

Geen enkel gevoel kon beschrijven hoe ik me voelde. Hoe kon mijn vader 3 miljoen euro geven aan iemand anders dan zijn eigen zoon. Ook al hadden ze ruzie hoe kon hij. Ik voelde me vernederd en verraad. Natuurlijk heb ik gevraagd aan de notaris wie die mysterieuze man was, maar hij mocht niet zeggen, beroepsgeheim.

Maar ik zou die 3 miljoen dollar krijgen, ik verdiende het gewoon.

Ik heb dan vernomen dat het geld werd verstuurd naar de residentie Wallbrook in Cincinnati, ik ben er dus naartoe geweest.

Wallbrook was een psychiatrische instelling en ik snapte echt niet waarom mijn vader 3 miljoen zou geven aan een psychisch gestoord iemand.