Vandaag herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. Het was een verschrikkelijke oorlog. Een uitzichtloze stellingenoorlog waarbij van bijde zijden, zowel de politieke leiders als de militaire leiders hun volk uit de loopgraven jaagden om in een stormloop een gewisse dood tegemoet te lopen. Honderdduizenden zijn er zo gestorven, soms voor 10 meter terreinwinst; maar meestal voor niets.... voor niets. Het was als het ware een volkerenmoord op de eigen bevolking.
Men zou er van kunnen uitgaan dat de mensheid leert uit dergelijke "misdaden"; maar niets is minder waar. WO II was zo mogelijk een nog grotere verschrikking. Maar de oorlogen van de jaren negentig, meestal burgeroorlogen waren ongetwijfeld de wreedste van allemaal. Miljoenen mensen werden in Cambodia vermoord voor hun ideeën, of omdat ze konden lezen en schrijven, of omdat ze een bril droegen. 900.000 werden in Rwanda vermoord; en daar waren geen atoomwapens voor nodig. Messen en machetes waren voldoende om een volk bijna uit te moorden. En dan was er ook nog Somalia, Sierra Leone en zovele andere oorlogen en Bosnia, hier vlakbij. Het waren geen echte oorlogen; het waren eerder moordpartijen, verkrachtingen, verminkingen en andere soort wreedheden die te erg zijn om hier meer in detail te vertellen. En de wereldleiders keken ernaar en deden niets in bepaalde gevallen en te weinig in andere gevallen.
Vorige week heb ik samen met mijn vrouw Ivette een uitstap gedaan met de plechtige communicanten van vorig jaar. Met genoegen, maar ook met verwondering en bewondering heb ik gekeken naar die jonge mensen die er zo gelukkig waren, enthousiast, en spontaan. Ze toonden vriendelijkheid; en gaven blijk van kameraadschap en blijdschap. Ik heb mij daarbij de vraag gesteld of die jonge mensen wel weet hadden van alle wreedheden die rondom hen gebeuren. Niet dat we hen daarmee dagelijks moeten confronteren; maar ze zijn oud genoeg om te weten wat er in de wereld allemaal gebeurd en ze horen daar de draagwijtte van te kennen.
Om deze gebeurtenissen indachtig te blijven is het daarom zo belangrijk dat wij hier allemaal, zowel jong als oud aanwezig zijn. We zouden nu allen te samen kunnen roepen: "nooit meer oorlog ". Maar het zal niet helpen. We moeten niet naïef zijn maar we mogen wel pascifisten zijn. Alle normale mensen zijn pascifisten maar we moeten daarvoor geen naieve pascifisten worden, want die hebben nog nooit een oorlog voorkomen. We moeten realistische pascifisten zijn.
De toekomst ziet er niet te goed uit. Vooral niet voor die jongeren die later wel eens op hun beurt met de zojuist beschreven wreedheden zouden kunnen te maken krijgen. We weten dat de evolutie van de maatschappij in Europa de verkeerde kant uitgaan. Oorlogen ontstaan niet zozeer omdat politieke of militaire leiders dat willen maar door de omstandigheden. Veelal door veranderingen in de maatschappij. En onze maatschappij is erg snel aan het veranderen.
Daarom vraag ik u allen te willen bidden; niet omdat er nooit meer oorlog zou zijn; of toch laat ons daar ook maar voor bidden. Maar laten we vooral bidden opdat God het licht zou laten schijnen in de geesten van onze politiekers; zowel die van links, rechts als van het centrum. Opdat zij er zouden voor zorgen dat de maatschappij niet verder evolueert in de verkeerde richting. Opdat ze hun benaderingen van de maatschappij en van de oplossing van de problemen minder ideologisch zouden zien maar veel meer doelgericht naar de veiligheid van hun eigen bevolking toe. Het is hun plicht er voor te zorgen dat wij hier in Europa straks niet met een burgeroorlog geconfronteerd worden. Ik dank U
Er waren zowat 300 mensen in de kerk aanwezig. Tot mijn grote verbazing reageerden ze met een daverend applaus. Misschien spreken ze erover met de politiekers van hun eigen strekking en .... Maar ik maak mij geen illusies. Ze zullen meer dan waarschijnlijk verder gaan op hun eigen ideologisch geinspireerde weg. In ijltempo een mogelijke ramp tegemoet.
