Laat ik mezelf eerst even kort voorstellen. Rita, verpleegkundige en vertelster. Ik ben een vertellend lid van de vertellerij. Ik vind dit wel eventjes eng want, ik heb nooit voordien iets op blog gezet en dit voelt erg raar voor me aan. Toch vertel ik jullie graag, bij wijze van introductie, hoe ik ben beginnen vertellen. Wel, zo'n ruim 4 jaar geleden ben ik door een depressie gegaan. In mijn leven liep er heel wat mis en het ene voorval of tegenslag leek alleen maar een zoveelste aanzet tot weer een nieuwe mislukking of verlies in mijn leven. Toen kwam ik geheel toevallig, in contact met een gratis workshop vertellen in de Antwerpse bibliotheek. Mijn zoontje was toen acht en ik las regelmatig voor hem voor. Ik schreef me in en verwachtte eigenlijk dat er me geleerd zou worden hoe ik leuker zou kunnen voorlezen. Groot was mijn verwondering toen bleek dat vertellen hier niets mee te maken heeft. Ik kwam in een geheel andere wereld terecht. Sindsdien is vertellen voor mij een te herontdekken levenskunst geworden. Het vertellen opende vele deuren voor me, deuren van verwondering, fantasie,woordenspel, improvisatie en wat weet ik al zo meer. Eens ik door de microbe gebeten was, liet het me niet meer los. En vandaag de dag ben ik nog altijd heerlijk vertelziek. Nu hoop ik als het ware sleutels aan mijn publiek te mogen aanreiken. Hen uit te nodigen om samen met mij deze deuren opnieuw te openen. Ik kijk steeds weer opnieuw met veel pret en bewondering naar mijn collega's vertellers. Enkele van hen zijn zeer beweeglijk en speels. Dat is mij spijtig veel minder gegeven, daar ben ik ten eerste al veel te zwaarlijvig voor. Vertellen zou dan een uitputtingsslag worden. Hoe graag ik ook zou willen meegaan in hun uitbundigheid, ik zelf moet het toch iets meer doseren en sinds kort vind ik dit helemaal niet meer zo erg. Geheel bij mijn natuur horende, ben ik een beetje de stilte gaan herontdekken. Ik ben er nog lang niet hoor, neen, dat zeker niet. Stilte wordt zo dikwijls als een vijand bekeken. Je leren goedvoelen binnen stiltes, is volgens mij een ware kunst. Toen ik begin dit jaar, een blinde vertelster in Nederland aan het werk zag, viel er mij plots iets zeer waardevols op. Deze dame kon veel minder expressie vertonen op haar gezicht en veel lopen en springen op een podium waar je af kunt donderen is je dan zeker niet gegeven. Deze blinde vertelster moest het van haar stem hebben en haar handen. Ik was enorm ontroerd door haar verhaal. Het was alsof ik opnieuw leerde luisteren en opnieuw leerde kijken. Ik luisterde naar een vertelster als nooit tevoren. Toen begreep ik beter dat vertellen ook betekent ,dat je moet kunnen zien van binnen, zie je goed voor je wat je gaat zeggen. Haar oren lagen dicht bij haar stembanden. Het was een bijzondere ervaring. Eén die ik niet licht zal vergeten. Als ik mijn ogen sluit, zie ik haar nog voor me zitten en ik ben haar dankbaar. Ze herinnerde me eraan dat luisteren naar je stem en wat die met de ruimte doet, enorm belangrijk is bij het vertellen. En sindsdien probeer ik mijn oren dichter bij mijn stembanden te plaatsen. Ik heb nog veel te leren, maar van één ding ben ik nu rotsvast overtuigd. ER ZIJN ZOVEEL STILTES ALS ER KLEUREN ZIJN.
Pesten Dit actuele thema blijft helaas schering en inslag. Het verhaal 'ik zeg niks' werd uitgewerkt door Maarten. Ondertussen hebben Tinke en Rita een eigen versie in hun repertoir. Het is prettig om te zien/horen hoe een verhaal plots zo anders kan zijn. Pluim voor allebei, want de school heeft inmiddels opnieuw contact opgenomen voor een volgende boeking.
