Het tiende schijfje van Ten. Ik hoop echt dat ze niet na elk album van groepsnaam veranderen, want anders zit ik hier volgend jaar een cd te bespreken van de groep Eleven. Deze Britse hardrockers doen hun jaren ervaring ergens wel eer aan, mede omdat er toch wel veel grote namen circuleren die deze cd geholpen hebben tot stand te brengen. Hoewel, het klinkt zoals mijn vader zijn tuin eruit ziet: netjes gesnoeid en gemaaid. Ik mis een rauw en agressief kantje. Ik mis vooral passie. Niet enkel de zang klinkt zoals oma het wou; ook het indrukwekkende gitaarwerk is op zn minst overgepolijst te noemen. Soms kan het geen kwaad om hier en daar eens een beetje onkruid te laten staan. Het drumwerk hangt achteraan te bengelen als een appendix. Zeer jammer, want deze kerels weten echt wel waarmee ze bezig zijn. Ze, en dan vooral Gary Hughes, weten goeie songs te schrijven, bijvoorbeeld. In de klassieke wereld zouden ze dit kamermuziek noemen. Ideaal tijdens het strijken, afwassen of een romantisch avondje in de zetel met vrouwelijk schoon. Vraag mij naar een zeer leuk nummer op dit album en ik geef u Unbelievable. Beetje Dio-, Rainbow-achtig. Lekker ritme, leuke riffs en een zeer leuk refrein. En laat de buren gerust meegenieten. Dat deed ik ook
