Na een eerste luisteren, had ik zoiets van: wie zit hier nu nog op te wachten? Bryan Adams met héél veel vanille en crème fraîche. Maar als ik u vertel dat dit album eigenlijk al eens is uitgebracht in 1986, maar door nogal wat problemen met het label (toffe Disney-figuren die dachten de belastingen slimmer af te zijn) nooit de nodige promotie heeft gekend en daardoor flopte, werpt het wel een iets ander licht op de zaak. Yesterrock, in samenwerking met Universal geeft dit schijfje een tweede kans. Misschien moeten wij dat ook maar eens doen. Dus, met zn allen in de teletijdmachine van professor Barabas en aandachtig luisteren. Je weet hoe het gaat hé: je bent een stoere metalmeneer, maar de mooie blonde die je vorige week leerde kennen, vindt al dat metalgedoe maar helse herrie. Ideaal moment om deze CD op te leggen en haar wijs te maken dat dit ook metal is. Leugentje om bestwil. En zo geraak je ook nog eens van de grond. Elk nummer op zich zit heel goed in elkaar, volgens de klassieke patroontjes weliswaar. Zeer goeie muzikanten en een zeer leuke samenzang hier en daar. De saxofoon in Road of the gypsy en The kids got a will to live is er misschien iets over, maar toch mooi gedaan. Geen uitschieters. Jammer. Na een drietal nummers heb je het wel gehoord. En zeggen dat deze jongens in 1984 nog een producer hebben gedeeld met KISS ...
