Ik ben vandaag met mijn Zweedse vriendin Sofia naar Napels geweest. Ik moest mijn woord vinden, wie weet was het wel pizza! Wat me enorm opviel, was de kudde mensen. Je kon het best wel vergelijken met een kudde koeien! Duwen, lopen, roepen. Zeer veilig was het er ook niet! Maar toch had deze bijzondere stad zijn eigen charmes. Toen we aan tafel zaten, zag ik Sofia twijfelen. Zo'n reisje naar Italië kan best wel calorierijk zijn! Maar, waar maakt ze zich toch druk over? Een man zal toch nooit de kamer uitrennen als je naakt voor hem staat en je hebt wat vetrolletjes? Morgen zullen we nieuwe broeken gaan kopen, misschien een maatje groter, maar aan dat eten kan ik echt niet weerstaan!
Al een paar weken verblijf ik in een Ashram in India. Mijn lot is er om te mediteren, tot mezelf te komen. Even leek dit niet te lukken, even leek ik verloren. Maar al te vaak moest ik weer aan mijn ex-man en David denken. Niets ging, zelf mijn dromen lieten mij niet met rust. Maar toen mijn goede vriend uit Texas Richard uiteindelijk weer naar huis vertrok, had ik hem beloofd dat ik mijzelf zal terugvinden. Ik zou hard werken. Maar iets veel beters kwam op me af. Gisteren kreeg ik een nieuwe baan. Ik moest een groep toeristen in het Ashram rondleiden. Ik moest positief zijn en ervoor zorgen dat iedereen zich thuis voelde. Toen besefte ik het: ik heb mezelf gevonden. Ik moet van mezelf houden, enkel zo kon ik er geraken. Vandaag beslis ik dat ik eindelijk klaar ben om naar mijn volgende stap te gaan: Indonesië.
