Ik mis mijn zoon. Wat een prachtkind!  Mijn trots en troost.  Ik hou van hem met heel mijn wezen al vanaf de dag dat ik dacht dat ik zwanger was.  Ik was toen 18 jaar, kwam uit een heel benarde situatie, kwaad op mijn ouders en heel de wereld eigenlijk.  En ik hoor ze nog allemaal roepen, je bent zot, je weet niet waar je aan begint.  Ik reageerde met een Mona-Lisa smile... Iets weten op voorhand kan niemand, maar iets voelen in het hier en nu en vertrouwen hebben, geloven in je gevoel, gelukzalig gevoel van het moederschap is de meest basic en puur menselijk eigenschap.  Wie weegt het nu tegenover het wel of niet verdienen van veel geld en het behalen van diploma's?  Veel mensen.  Pijnlijk veel. Ik bedoel, ze zullen het zelf niet als zo pijnlijk ervaren, maar het doet mij pijn ze aan te horen.  De rekenmachientjes, toekomst gepland voor 20 jaar, alles op schema, diploma, job, hypotheek, trouwen, kindjes, sociale verplichtingen, ... in een aantal grafieken en contracten gegoten, netjes.  Vriendelijke oppervlakkigheid... DAAR kon ik niet met mijn verstand bij!!!  Voelen ze dan minder als ik?  Denken ze minder na of juist meer?  Waarom praten ze niet vanuit hun hart? Waarvoor zijn ze beschaamd???  Ze kijken wel raar naar mij om, maar WIE zijn ze zelf?  Achter geknipte haagjes, blinkende ruitjes, witte gordijntjes en verzorgde geveltjes?  Nette mensen.  Aliens?

Het antwoord op deze basisvraag heb ik nog niet helemaal.  Wel heb ik intussen kunnen zien wat er met die personen gebeurt als hun "papieren geluk" iets afwijkt van de traject of plots wegvalt bij bv. een scheiding, faillissement...ik zwijg over ergere zaken en bedoel hier enkel het wegvallen van de financiele zekerheid.  Dan komt de aap pas uit de mouw en wordt er met veel vuile was gegooid tot in de pers.  Een schandaal.  Dan komt het geroddel en het geoordeel.  Hier en daar een depressie, verslaving, misbruik allerlei tot misdrijf, verkrachting, moord, gezinsdrama's, pedofilienetwerken komen aan het licht.  Flash!!!  Betoging, protest, Witte Mars, grote mannen zeggen grote woorden en vragen vooral om rust te bewaren.  En uiteindelijk gaat iedereen door met zijn leven, andermans verdriet slijt nu eenmaal sneller dan de eigen.  The way of life...

Ik ben dan wel een psychiatrisch patiente die 66% werkonbekwaam is, maar voor mij dan toch liever dagelijks mijn potje ellende en onrechtwaardigheid dan alles stilhouden en komedie spelen tot er een bom barst.  Daar ben ik nu eenmaal een expert in, ellende, armoede, psychiatrie en nu ook nog justitie.  Namelijk, als je per dag 2 uurtjes de tijd neemt om actief te lijden (soms kan je gewoon niet anders),dan ben je minder snel van slag als er iets ergs gebeurt. Resistentie noemt men dat.  In tijden van nood kan ik mijn hoofd koel houden, overleven op straat en zonder geld, doelgericht communiceren, coordeneren en co-opereren.  Dan loopt de normale mens er als een kip zonder kop bij en vraagt ie mij meestal om hulp. Ik help graag en veel, maar als de rust teruggekeerd is, is iedereen mij alweer vergeten.  Mensen blijven mij vertellen dat ik verkeerd bezig ben en in mijn ongeluk loop.  En dan zeg ik, draai uw geluk eens om.  Kijk nu goed.  Dit is MIJN geluk.

Wat is liefde zonder pijn? Wat is een geschenk zonder een opoffering? Welke waarde heeft een zegening, aanvaarding, vergiffenis als er geen afwijzing, discriminatie en wrok is geweest?  Want de gemiddelde mens staat open om al het goeds mee te maken zonder emotioneel te moeten lijden, meer nog, zonder emotioneel leed te moeten aanzien.  En diezelfde mens betaalt er misschien veel geld voor, maar dan wordt levenswaarde gemeten in valuta wat dan weer resulteert in de menselijke devaluatie, op persoonlijk niveau, maw mens wordt beest. Dit was het voor vandaag, denk ik toch. Chiao.

Ben juist terug van het bezoek, bloedheet was het vandaag, boven de 30 graden, zo heet dat er op de tram 24 Silsburg-Schoonselhof mensen blijkbaar spontaan beginnen te ontbinden, wat logisch klinkt als je rekening houdt met het vertrekpunt en het put, pardon punt van aankomst.  Met een beetje fantasie en wat dagelijkse ervaring met deze tramlijn, geraak ik ook op deze bijzonder zwoele zomerdag in de Halloween-mood.  Juist, je wringt jezelf naar binnen ergens in 't stad en na tienduizend keer sorry, pardon, je m'excuse, en zo voort in 514 nationale talen te horen en zelf uit te kramen en dan neem je spontaan de vorm aan van de kleinste lege ruimte dat je ergens tussen de bezwete lichamen, buggy's, rugzakken, behaarde hoofden en naar bier stinkende bekken meende te zien. Dan haal je diep adem (al naargelang de ruimte) en laat je de geur binnenstromen, in de hoop dat je het na een tijdje weer gewoon wordt (niet, dus, zoiets wordt een mens niet gewoon). Je begint jezelf af te vragen wat de zin van dit leven eigenlijk is en... TUUUUT...dan remt de tram plots, de halfmenselijke massa vliegt naar voor, vloekend, roepend, zich tegenhoudend aan alles wat vastzit  gevolgd door de golf van verontwaardiging, alweer in 514 talen, verwijzend naar de trambestuurder, elkaar, hun moeder en groottante, God, Boeddha, Allah met al zijn profeten, Belgie, minister van de mobiliteit en de politiekers die hun zakken vullen met "ons belastingsgeld", OCMW dat te laat betaald heeft en heel het systeem dat op niks trekt en de wereld dat toch aan het vergaan is... Alleeeee denk ik dan. We zijn weer een halte verder. Als je er levend uitgeraakt, voel je je net een kip, overreden door een trein, verkracht door de bruine beer en klaar om een ei te leggen. En dan begin je te bloggen natuurlijk. 

Volgens mijn psychiater ben ik hoogsensitief.  Een beetje "hyper", je weet wel, snel van streek.  Hij neemt de tram 24 niet alle dagen, arme ziel... DAAR moesten ze potjandorie hun stages doen, practice in field, DAAR ZIE JE de pathologie van de menselijke geest pas ontluiken en ontplooien. Ontbinding, fysiek en psycho-dynamisch waarneembaar. Maar genoeg daarover.

Hij zag er goed uit vandaag... Zijn lang wordend haar naar achter gekamd, hemd halfopen, zwoele groene ogen, stapelbaard... Mmm... ik zou zo graag eens in zijn armen vliegen en..., maar dat zou de kortste vlucht op aarde kunnen zijn, namelijk hij zit achter het glas van zo'n 10 cm dik.  Kijken mag, aankomen niet. Om wild van te worden. Afrikaans geil.  Te gevaarlijk om los te laten lopen, troost ik mezelf.  In mijn fantasie ben ik nu Jodie Foster die aarzelend, maar vastberaden de eerste blik van Antony Hopkins trotseert in Silence of the Lambs. Knieeen vol appelspijs en prikkelende vonkende elektriciteit in de lucht, zoals vlak voor het onweer. Mijn hart maakt een sprong, staat even stil en begint te bonzen, ik ben me ineens bewust van iedere vierkante millimeter van mijn vrouwelijkheid, het wordt warm, alles tintelt, mijn blik wordt wazig, de rest ga ik hier niet uitleggen of ze gooien mij eruit.  

Dus, vrienden, ik ben verliefd en kan het zelf niet geloven. Dit gevoel gaat veel sneller dan mijn gedachten, zodat ik het pas realiseer achteraf.  Dit is een beetje zoals dronken zijn, allee, strontzat eerder, je doet en zegt dingen, maar je weet het niet meer, je ontwaakt naast een zinken WC-pot en begint stilaan het verhaal te reconstrueren en in de juridisch aanvaardbare taal om te zetten.  Maar het lukt niet echt.  Tja, dan hoop je op de inspiratie van de officier van wacht die je helpt met de reconstructie. Want ik heb al wat PV's gelezen in mijn leven waar je gewoon radeloos van wordt. Verklaringen van mensen die om één of andere reden minder of niet kunnen spreken, geschreven door mensen die wegens gebrek aan slaap en/of motivatie en/of scholing en/of interesse en/of levend hersenweefsel niet willen en/of kunnen schrijven.  Deze zever gaat naar de onderzoeksrechter en tegen dat je in staat van beschuldiging wordt gesteld, blijft er niks meer over van wat je had willen vermelden. Daarom, haal er een advocaat bij en remember, you have a right to remain silent.  Je hebt dus het recht om te zwijgen.  Doe het, want als je gaat zitten (of je nou wéét waarom juist of niet), wordt het eerder een plicht.  In het kort, in het gevang heb je geen rechten, ook niet als mens, zo blijkt. Just saying...

Waar was ik? Verliefd, ja.  Realiteitsbesef is dus beperkt.  Liefde maakt blind.  Nee, niet over de ex-gevangenisdirecteur van Wortel beginnen, Desertfish, ik begin je al te kennen.  Die kerel is niet blind geworden van de liefde, ocharme zijne Labrador. Misschien van de syfilis of zoiets... Jongens toch...

Ik ga dus trouwen, in de gevangenis van Wortel met de mysterieuze man achter het glas waar ik zo knettergek van word maar niet mag aanraken tot 1 september.  Als ik de papieren in orde krijg. Trouwens, het is al 7 minuten morgen ipv vandaag. Ga slapen, vis. Blub.

PS Hoe activeer ik die emoticons? Houston??? Houston, we have... Never mind...