|
Iedereen van ons kent het gevoel wel ,
afscheid nemen van een dierbare ,
zowel ver weg , als dichtbij ,
Het doet pijn , het brengt herinneringen naar boven.
Iedereen heeft hier andere gevoelens bij ,
sommige worden boos / verdrietig / gekwetst, enz ..
Naargelang de connectie die je had met de persoon worden deze gevoelens versterkt.
Alsook is er een verschil tussen kind en volwassene ..
Wij hebben hier jammer genoeg deze week afscheid moeten nemen van mijn schoonmoeder ,
ze was al lang ziek dus ergens was het afscheid al deels gebeurt , ze had jongeren dementie en herkende ons dus niet meer ..
Maar toch ondanks dat we weten dat het voor haar beter is blijft het een bittere pil om te slikken ..
We zijn de laatste 2 weken heel vaak bij haar geweest ,
haar constant gezegd dat ze genoeg gevochten had en dat ze gerust kon verder gaan , hoe moeilijk dat ook was voor ons .
Hier bij leer ik mezelf toch weer een beetje kennen ,
Dan begin ik na te denken , ik en mijn schoonmoeder is nooit een perfect match geweest ,
ik kon de plaats niet innemen van de ideale schoondochter , heb nooit de liefde gekend van een moeder ,
en kon dit dus ook niet aanvaarden van haar , dit is waar het volgens mij is misgelopen ,
Ik heb haar nooit deze belangrijke plaats kunnen aanbieden , en zij kon mij niet de schoonmoeder bieden die ik nodig had ,
iemand die me de tijd gaf om haar op deze plaats te krijgen , me de nodige rust te bieden ,
Nu besef ik pas hoe ik haar wel degelijk geapreccieerd heb , zij heeft tenslotte gezorgd voor de belangrijkste persoon in mijn leven ,
mijn man , zij heeft hem gemaakt tot de fantastische man hij is , jammer genoeg heb ik deze woorden nooit uitgesproken tegen haar .
Paar dagen geleden was ik rustig met mijn man hierover aan het praten en hoe erg ik dit vind en hoe pijn het doet , plotseling werd mijn hand
loodzwaar en kon ik mijn hand niet meer bewegen , ik wist genoeg , dit was mijn schoonmoederke dat me liet weten dat het oke is ,
dat ze aangekomen was op haar bestemming en dat ik kon loslaten , dat ik me niet verdrietig hoefde te voelen hierover.
Paar dagen erna , waren we laatste afscheid aan het nemen in het ziekenhuis en daar was het gevoel weer ,
heel mijn rechterkant werd loodzwaar en enorm warm , hier was ze weer , ze was bij mij ..
Maakte me rustig en intens gelukkig , weten dat ze net mij uitkiest om te laten weten hoe het gaat met haar ..
Ik heb de laatste maanden al een lange weg afgelegd ,
En heb nog een lange weg te gaan ,
maar als ik 1 ding echt al geleerd heb ,
is het dingen los te laten die niet bij mij horen ,
Verdriet en boosheid horen niet meer bij mij .
Missen zullen we ze altijd doen ,
maar ze mag verder gaan ,
Net zoals wij verder gaan .
Mijn jongste dochter hiertegen is heel gesloten ,
zij was ziek geworden de dag van de begrafenis ,
die avond hebben we met haar lange tijd gepraat ,
zij kan deze gevoelens niet plaatsen en is bang om gevoelens toe te laten ,
Na lang aandringen kwam het eruit , ze is boos op god ,
want god heeft haar bomma ziek gemaakt en afgepakt van haar ..
Ook zij moet dit verdriet loslaten en het geluk hierin vinden ,
Haar bomma heeft nog werk hierboven in de hemel ,
haar taak op aarde zat erop , en dit heeft haar de nodige rust gegeven ,
weten dat bomma niet weg is maar dat haar ziel verder leeft ,
ook al is ze lichamelijk niet meer bij ons , haar ziel leeft verder ..
En als ze het zelf vraagt zal bomma haar een teken geven dat ze steeds weer bij haar is als ze nodig is.
Is dit makkelijk om toe te passen , nee helemaal niet ,
maar als we onszelf willen tegenkomen moeten we de moeilijke weg nemen ,
en na verloop van tijd ga je die moeilijke weg de makkelijkste vinden ..
Dit leven is zoveel mooier dan zovele denken ,
we moeten juist onze mind set een beetje veranderen ,
en de liefde in alles terug vinden !
Groetjes Bie
|
