Een drietal jaar geleden werd er hier - zeer verstandig en voor al zeer Vlaams - geïnvesteerd in vastgoed. Bang van te vast werk en zeer gehecht aan onze vrijheid, wilden we geen hoge afbetaling. We kochten een appartementje (80m²) op een tweede verdiep in de stadsrand naast een park: betaalbaar, in een fijne en bekende buurt. De man had zin in een verbouwingsprojectje, en dit leek een hanteerbare eerste poging.
Ideologische argumenten voor onze aankoop kwamen later. Een eerste manier om je verbruik te minderen, is kleiner gaan wonen. Wonen we trouwens niet allemaal op veel te grote oppervlaktes, in Europa? Is het, in het licht van de bevolkingstoename, niet absurd om met een klein, Vlaams kerngezin een huis met verschillende verdiepingen te bezetten? De ideologische overtuiging groeide, en vol enthousiasme gooiden we ons in de verbouwing. We zouden het appartement volledig strippen, en helemaal terug opbouwen, enkel met gerecupereerd materiaal.
Twee jaar later zijn we met vier (een dochter en een zoon rijker), en wonen we op een werfje van 80m². We zijn bezig met alles terug op te bouwen, enkel met gerecupereerd materiaal.
Dit stelt natuurlijk enkele uitdagingen. Hoe ver ga je in je ideologie? Is dat dan nog leefbaar met een gezin? Kan je überhaupt met zijn vieren op 80m² wonen?
We gaan ver - voor sommige omstaanders te ver. Het is absoluut leefbaar, maar je prioriteiten verschuiven en je hele leven verandert. 80m² is niet veel, voor een gezin van vier - maar het is wel gezellig.
Ecologisch leven in de stad
