Ik woon nu al negen jaar in Londen en veel is er niet veranderd in mijn leven. Elke woensdagavond heb ik een kort telefoongesprek met mijn ouders, maar veel hebben we nooit te vertellen aan elkaar. Mijn Italiaanse collega heeft mij proberen te koppelen aan Nadia, maar dat is mislukt. Het is duidelijk dat ik zo'n type ben dat gedoemd is alleen in het leven te staan.
Althans, dat dacht ik... Enkele dagen geleden heeft Alice mij een foto van ons tweetjes opgestuurd, en op de achterkant had ze geschreven dat ik moest langskomen. Ik ben op het eerste vliegtuig naar Italiƫ gesprongen en niet veel later stond ik aan de voordeur van haar huis. Op het bordje naast de deurbel las ik 'Fabio en Alice'. Die verdomde dokter was er dus nog steeds. Na minutenlang twijfelen belde ik toch maar aan. Niet veel later kwam een vrouw opendoen die er moe en graatmager uitzag. Ik had altijd wel een vermoeden dat ze een eetstoornis had, maar nu was ik het zeker. Ze zag er eigenlijk verschrikkelijk uit. Maar ik herkende haar hazelbruine, fonkelende ogen die ze al heel haar leven had. Mijn Alice.
We hebben veel gebabbeld. Ik ben te weten gekomen dat ze fotografe is geworden, dat ze Viola heeft teruggezien en dat ze getrouwd is met Fabio maar hem ondertussen enkele weken niet meer heeft gezien door een ruzie over het al dan niet hebben van kinderen. Maar toen het mij beurt was op iets te vertellen, besefte ik dat er niets was gebeurd. Het leek wel alsof ik geen leven kon hebben zonder Alice, terwijl zij het daar duidelijk niet moeilijk mee had. En toen hebben we gekust. Plots. Uit het niets. En het duurde veel langer dan de eerste keer. Deze kus was langer, zachter...
Ik heb meteen weer het vliegtuig teruggenomen. Ik had niet eens moeten terugkeren naar Italiƫ in de eerste plaats. Maar ik heb het toch gedaan. En ik heb haar gekust. Ik heb een getrouwde Alice gekust die in de verste verte niet meer leek op mij Alice. Terugkeren naar Alice was een grote fout.