Na het lezen van het verhaal snapte we het eigenlijk niet zo goed, maar nadat we het nog een keer hadden gelezen werd het duidelijk voor ons. Het verhaal past héél goed bij adoptie. De eerste boot stelt de bio-ouders, de tweede het weeshuis en de derde de adoptieouders voor. Het kind is vastbesloten om de adoptieouders niet te vertrouwen, wat normaal is bij adoptie. De verhaallijn geeft de adoptie zeer goed weer door de ogen van het kind. Het is een ontroerende en mooi verhaal waaruit veel geleerd kan worden, ook voor ons.
Er
was eens een klein zieltje dat op een wolk zat. Het keek naar de mensen beneden
op aarde en had haast, haast om zich snel onder hen te mengen. Op een dag werd
hem gemeld dat het zijn beurt was om een kleine mooie baby te worden op aarde.
Eindelijk kon het zieltje beginnen aan een prachtig avontuur van geboren worden
en van een mooie kindertijd om vervolgens uit te groeien tot een volwassene en
een leven te leiden van een gelukkig mens. Maar alvorens van zijn wolkje te
vertrekken naar de aarde, werd hem verteld dat hij in het begin van zijn leven
niet alleen kon overleven. Kleine menselijke babys zijn fantastisch met oneindig
potentieel maar uiterst, uiterst fragiel.
Ze
kunnen zichzelf niet voeden, ze kunnen niet instaan voor hun veiligheid, ze
kunnen zichzelf niet verzorgen en moeten veel leren alvorens op eigen benen te
kunnen staan. Men legde hem uit dat het begin van zijn leven er zou uitzien als
een lange reis op een boot, een reis die zou bestaan uit het oversteken van de
oceaan tussen het continent van zijn geboorte en de aankomst op het continent
van de wereld van de volwassenen.
Om te
overleven, groot te worden en te leren zou hij moeten reizen met een boot die
ook de familie genoemd werd. Op die boot zullen er twee volwassenen zijn die er
uitzien als een kapitein en die men mama en papa noemt. Men zou ze volledig
kunnen vertrouwen om lief te hebben, eten te krijgen en verzorgd te worden. Het
zullen zij zijn die de taak op zich zullen nemen om het overleven, de
gezondheid en het transport naar de volwassen wereld over de oceaan te
verzekeren. Toen het zieltje zijn ogen open deed, was hij een baby en bevond
hij zich op een mooie boot. Hij had het gezellig warm, knus, en voelde zich
veilig en beschermd. Hij ondervond dat er een goede kapitein op de commandopost
van de boot aanwezig was. De baby mompelde tegen zichzelf dat het eigenlijk
exact zo was zoals men hem had voorspeld. Alles was verzekerd en hij sliep dan
zachtjes in vol vertrouwen.
Maar
plots werd hij verschrikt wakker in paniek, hij bevond zich niet in de boot
maar in het koude water. De boot was gekapseisd en de kapitein was verdwenen.
Hij had schrik om te verdrinken, schrik om te sterven. Het was helemaal niet
voorzien dat dit zou gebeuren. Hij wist niet meer wat te doen. Hij werd
opgevist door een andere boot waarop er een andere kapitein was en veel andere
kleine babys die zoals hij uit het water waren gered. Uitgehongerd en
ongerust, hij had geen keuze, is hij op deze onbekende boot gestapt. Hij
verbleef een tijdje op deze reddingsboot. Juist op het ogenblik dat hij
vertrouwen begon te krijgen in de nieuwe kapitein stak er opnieuw een storm op
en liep het schip schipbreuk op een rots. Kompleet ingestort en getraumatiseerd
kon hij zich vastklampen aan een ronddobberende boot die finaal ook zonk naar
de bodem van de zee. Hij zwom en zwom uit alle kracht en zonder te weten hoe
hij er geraakt is, bevond hij zich op het strand.
Volledig
naakt en klein murmelt hij tegen zichzelf: Wat is mij toch overkomen?. Ik
word verondersteld door mijn jeugd te reizen met een mooie boot met
vriendelijke kapiteins die mij beschermen, eten geven, liefhebben en me heel
belangrijke dingen leren over het leven en we zouden varen naar de andere kant
van de oceaan van het kinderleven en dit zonder gevaren. Voor hem stond het
vast dat hij geen vertrouwen meer zou schenken aan welke boot ook en zijn
kapiteins. Hij wou niet meer naar de andere kant van deze oceaan die zo vol
gevaren was. Tot hij zich realiseerde dat hij eigenlijk geen andere keuze had
dan te wachten op een andere boot. Want hij was te klein en te fragiel om
alleen te zijn op dit strand of om te overleven. Maar deze maal was hij vast
besloten: hij zou zelf de controle nemen over de boot en zou nooit nog
vertrouwen schenken aan de kapitein van een boot.
Enige
tijd later was er een mooie boot die een zeer stevige indruk gaf, met aan de
railing twee kapiteins die lachend naar hem wuifden. Met spijt maar met een
diep verlangen om te overleven nam hij de uitnodiging aan van deze twee
kapiteins om op deze nieuwe boot in te schepen. Deze twee kapiteins spraken
zachtjes tot hem en vertelden hem dat ze al lang op zoek waren naar een klein
matroosje, net gelijk hem, om lief te hebben en zekerheid te geven. Ze hadden
een ongelooflijke haast om hem te tonen hoe mooi en formidabel het universum
wel was. Nog half in shock luisterde de baby eigenlijk zonder veel aandacht.
Zijn gedachten waren ergens anders. Hij zou zich niet laten doen. Voor hem was
deze nieuwe boot niet meer of niet minder dan een voorlopige reddingsboei. Hij
zou meer dan op zijn hoede zijn en beide kapiteins dag en nacht observeren.
Indien nodig zou hij de stuurhut overvallen en hun plaats innemen in geval van
gevaar. Einde van de eerste act
Zeer goed nieuws we hebben zonet ons geschiktheidsvonnis ontvangen. Vanaf nu wordt er gezocht in ons voorkeursland: Ethiopië. Dit zal hard gevierd worden met familie en vrienden.
Oooooh ons hart slaat een tik over. We deden elke dag, in spanning, onze brievenbus open in afwachting op een verslag van de afgelopen gespreken. Vandaag was het zover. Ons verslag ziet er TOPPIE uit
Dag beste bloggers. Het is een tijdje geleden dat er iets nieuws verscheen op onze blog. We hebben al 3 gesprekken achter de rug en hebben er een goed gevoel bij, ondanks we er toch nerveus voor waren. Vandaag hebben we het laatste gesprek gehad met de psycholoog. We waren opnieuw erg nerveus en hebben er toch enkele nachten van wakker gelegen.
Goed nieuws!!! We hebben zonet een positief tussenvonnis ontvangen. We zijn geschikt bevonden voor adoptie. De volgende stap zijn enkele gesprekken met een maatschappelijk assistent en een psycholoog.
Eindelijk, de eerste stap is gezet. Vandaag hebben we ons aangemeld bij het Vlaams Centrum voor Adoptie (VCA). We moesten enkele betalingen doen, 25 euro voor het steunpunt van adoptie. Binnenkort moeten we een voorbereidingscurcus volgen. In onderstaande link vinden jullie meer informatie over het VCA.
Wij kozen voor een adoptiekind omdat we een grote kinderwens hebben. Omdat we vinden dat er heel wat kinderen zijn die hulp nodig hebben en we zelf geen kinderen kunnen krijgen, hebben we bewust voor adoptie gekozen. In deze blog kunnen jullie ons verhaal volgen van het begin tot het einde.
We hebben zonet een positief tussenvonnis ontvangen. We zijn geschikt bevonden voor adoptie. De volgende stap zijn enkele gesprekken met een maatschappelijk assistent en een psycholoog.
