Vlak voor nieuwjaar kwam ik aan in India,
meer bepaald in de Ashram. Ik kreeg daar een baantje als vloerschrobber.
Eerlijk gezegd, in het begin was dit wel een tegenvaller. Ik had veel moeite om
te mediteren en kon nauwelijks orde houden in mijn gedachten. Ik vervloekte de
bedenker van de hele Yogi (Swamiji) die mij in mijn dromen en gedachten
achtervolgde en verzon excuses om niet naar de meditaties te hoeven. Daarbij
kwam nog ééns dat ik mij begon af te vragen of ik mijn relatie met mijn ex-man
of David nog een kans moest geven. Ik was de kluts kwijt. Gelukkig had ik
vrienden op de Ashram: een voormalige non, een veehouder uit Ierland, een dichter uit
Nieuw-Zeeland, Richard uit Texas (die haar Groceries noemt) en Tulsi, die me op
de juiste weg duwden. Op een nacht gebeurde er iets ongeloofelijk! Een van
mijn vrienden nam me mee helemaal boven op de toren van de Ashram. Daar bevond
ik mij dan, juist onder de sterrenhemel, juist onder God. Vannaf dat moment
onstond er een hechte band tussen mij en God. Al mijn zorgen van mijn verleden
kon ik van mij afzetten. Vanaf dat moment ging de meditatie een heel stuk
makkelijker. Ik besloot om niet door India verder te reizen, maar nog wat in de
Ashram te blijven. Ik schakelde over van vloerenschrobber naar spirituele
gastenbegeleider. Dat baantje hielp mij ontzettend in mijn doorbraak naar
mijn spirituele zoektocht. India was een ontzettend leuke ervaring. Ik ontdekte
dat ik van mijzelf moest houden, ongeacht mijn fouten en slechte eigenschappen.
Ook creërde ik mijn eigen geloof en mijn eigen weg. En zo, vol zelfvertrouwen,
vertrok in naar Indonesië.
Rome, de stad vol metvreugde waar ik het puur genot
ontdekte. Ik studeerde er Italiaans aan een talenuniversiteit. Meteen werd ik
hopeloos verliefd op die taal vol passie en vreugde. Jammer genoeg voelde ik
nog steeds dat depressief kantje in mij, maar gelukkig ontmoette ik daar leuke
mensen, onder andere Luca Spaghetti. Hij leerde me het italiaanse leven kennen,
en liet me genieten van de italiaanse eetgewoontes. Dankzij hem voelde ik mij
volledig Italiaans.
In de daaropvolgende perdiode verliet ik
Rome en reisde ik verder door Italie. Ik bezocht onder andere: Firenze,
Venetië, Napels, Bologna, Lucca en mijn laatste italiaanse bestemming :
Sicilië. Met heel wat extra kilos en eigenwaarde zette ik mijn koers
verder richting India.
En toe zei ik het hem: Ik wil scheiden.
Zomaar uit het niets. Hij had het totaal niet verwacht. Gedurende een lange tijd probeerde hij het
op te lossen, scheiden was voor hem geen optie. Ik bood hem al mijn bezittingen
aan maar hij weigerde nog. In die periode heb ik David ontmoet, een acteur. Hij
bracht mij in contact met God. Zonder het te beseffen, begon ik meer en
meer te bidden. Ik zocht als het ware veiligheid bij God. David bracht me ook
in contact met een Goeroe. Uiteindelijk kreeg ik ook een bericht
dat mijn man de scheiding aanvaard had, dus ook al mijn bezittingen. Ik
hadalles verloren. Maar niet voor
lang. De promotietour van mijn boek werd namelijk een groot succes. Ik besloot
een radicale stap te nemen : één jaar op reis, op zoek naar evenwicht en
geluk. Bij het uitstippelen van mijn avontuur, besloot ik naar Italië,
India en tenslotte Indonesië te trekken.
Hallo, ik stel me even voor. Ik ben Liz, ik ben dertig jaar en had onlangs nog alles wat men maar wensen kon: een mooie
baan, een hoop vrienden, de perfecte man, een mooi huis, enz. Toch liep het
mis. In plaats van gelukkig te zijn, werd ik overspoeld met paniek, verdriet en
verwarring. Ik herkende mezelf niet meer, ik wist niet meer precies wie ik was.
Toen ik vorige week in de badkamer diep in mijn gedachten verdwaalde, voelde ik
het. Ik was niet meer verliefd. Wat moest ik in godsnaam doen ? Hoe zou ik
het hem vertellen?
