Mijn kleine huisje in een achterlijk gat dat ik met mijn spaarcenten had gekocht verkocht ik, van het zolderkamertje van Mijn Lief werd de huur opgezegd en we verhuisden samen naar een ‘tuinhuis’, zo noemden de Baron en de Baronnes het. Ze besloten niet op bezoek te komen tot we in een ‘echt huis’ woonden.

Mijn Lief bleek ook twee zussen te hebben. Ze besloten al heel snel dat ik niet bij de familie hoorde.
Ze negeerden me meestal, wat mij nogal goed uitkwam, maar op minder goede momenten waren ze gewoon kattig.
Venijnige opmerkingen die Mijn Lief ‘grapjes’ noemde of algemeen bedoelde opmerkingen die nogal persoonlijk aankwamen:

‘Kinderen van de lage middenklasse die ook universiteit gedaan hebben’,
‘mensen die denken dat je met een Senseo echte koffie kan maken’,
‘Blonde meisjes zonder tekst die huwen met intelligente carriëremakers’,
‘meisjes die besluiten moederkloek te worden en hun sexapeal verliezen en daar niet om lijken te geven…’,
‘Mensen die geen 500.000 euro op hun rekening hebben staan.”

Niet alleen ik was de dupe, het viel me op dat ze constant kritiek uitten op elkaar en daar even fel op reageerden.
Mijn Lief noemde dat al eerder ‘grapjes maken’ maar het gelach was toch vooral honend. En de tegenreacties nog giftiger.
Ikzelf reageerde eigenlijk nooit. Soms tranen op het toilet of in de auto op weg naar huis maar de mokerslagen waren van zo’n intensiteit dat ik op het moment zelf meestal te versuft door de slag was om op een levendige ad rem manier te reageren.

Wist ik veel dat dat soort mensen bestond en zo omging met elkaar. Ik kwam uit een nest waar we een avondje geslaagd noemden aan de hoeveelheid lachen en genieten, niet aan de slagen die we thuisgehaald hadden in één of ander psychologische krachtmeting.

Ook tegen elkaar waren de gezinsleden van de familie Baron-Baronnes behoorlijk hard. Ik zag tot nu, nooit lichamelijk contact en hoorde tot nu ook geen enkel goedbedoeld compliment naar elkaar toe.

Vreemd volk.

07-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Het begon dus zeven jaar geleden. Ik werd verliefd op een collega. Een filosoof die op een zolderkamer in de stad woonde. Heel romantisch. De zolderkamer was krottig genoeg om sympathiek te zijn en niet zo krottig om gedegouteerd te zijn, achttiende eeuws, oude vloeren, scheve deuren, compleet met steenrijke huisjesmelker als huurbaas.

Kaarslicht en hemelsblauwe ogen

Bij kaarslicht en met de roes van een verliefdheid die het beeld nogal vertroebeld was dit romantiek van de bovenste plank. Mijn Lief was een dromer die alleen maar oude portoflessen met druipkaarsen en boeken scheen te bezitten. En een perfecte huid én hemelsblauwe ogen.

De kracht van positief denken

Na tweehonderd lunchen samen en veertig logeerweekendjes, bleek ik zwanger, meer bepaald op het moment dat we besloten ‘eraan te beginnen denken’ want we waren allebei per slot al dertig geworden.

De eerste kennismaking

Mijn Lief nam me mee naar zijn huis. Daar kreeg ik, arm schepsel uit een rood-groen gekleurd lagere middenklassegezinnetje mijn eerste schok. Het huis was gigantisch! Ik zocht in de hall waar de bellen van de appartementen hingen, maar blijkbaar was dit hele complex één huis. Niet te geloven.

(En nog veel minder te geloven hoe snel je went aan die afmetingen want nu vind ik het al veel normaler qua afmetingen.)

In de tuin waren drie (ja drie!) tuinmannen de hectaren gras aan het heraanleggen. Blijkbaar was de vader van Mijn Lief uit de bol gegaan met pesticiden. Hij had zijn complete grasplein de verdoemenis in gespoten. Zei ik al dat ik uit een groen nest kwam? Gemengde gevoelens, zwangere toestand. Meer had ik niet nodig om een beetje labiel gedrag te vertonen, ik kreeg een huilbui die Mijn Lief (natuurlijk) niet begreep.

Gelukkig waren de Baron en Baronnes niet thuis.

De tweede poging waren ze er wel en verwelkomden ze Mijn Liefs’ aankondiging dat hij vanaf nu voor altijd bij me wou blijven met: “’t Is maar een grapje!” (de Baronnes tegen de Baron). Terwijl de Baron amper opkeek uit zijn boek en met een vinger in de lucht geheel ter zijde declameerde: “De Joden waren een superieur volk.” Ik kreeg het opnieuw te kwaad en iedereen schreef het onmiddellijk toe aan de zwangerschap.

We werden officieel gevraagd om te komen dineren. Mijn Lief waarschuwde de Baron en de Baronnes dat ik v*e*g*e*t*a*r*i*s*c*h was.
Ik werd meteen in het vakje ‘naïeve lage klasse zonder tekst noch inhoud’ gestopt en zit daar eigenlijk tot nu nog in vast met als belangrijkste gevolg dat ik niet meetel tijdens de gesprekken. Maar dat is zo bij elke ‘buitenstaander’ die deelneemt aan een gezinsmaaltijd bij de Baron en Baronnes. Alleen al qua volume geraak je er nooit tussen, dus als ze al veronderstellen dat je geen inhoud hebt kan je het volledig op je buik schrijven. Die avond kregen de ‘cerebrale-intelligente-hoge-klasse-omnivoren: biefstuk van de haas met frieten en verse tuinbonen en voor de  v*e*g*e*t*a*r*i*ë*r was er konijn…

01-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta