Schitterende muziek, en schitterende cd 'I'm wide awake, it's morning' ... veel uitleg hoeft daar niet bij. Luisteren zou ik zeggen en vertel me wat je ervan vindt!!!
Vandaag de documentaire 'Bedankt en merci' bekeken die enkele dagen geleden uitgezonden is op canvas. Hoe prachtig... Mensen die geleefd hebben en het einde van dat leven met rasse schreden zien naderen. De nostalgie en de herinnering aan vervlogen tijden, wordt niet enkel uitgesproken, maar ligt in elk beeld besloten. Wat blijft na de documentaire is de vraag over wat er eigenlijk van de Vlaming geworden is de laatste 50 jaar. Hij is in ieder geval welvarender geworden, maar heeft het hem ook gelukkiger gemaakt? Hoe komt het toch dat vroeger, dorpsgenoten elkaar ontmoetten op cafe en elkaar kenden bij naam en toenaam. Terwijl er tegenwoordig in de buurtwinkel meer 'vreemden' dan bekenden zijn. Hebben we geen tijd meer om ons te interesseren in anderen? En is iedereen niet een beetje teveel op zichzelf of zijn eigen gezin gericht? Kinderen spelen niet meer met andere kinderen, maar zitten voor tv of pc, en ga zo maar door ... Met de laatste stamgasten, zullen de laatste volkscafés uit deze documentaire verdwijnen en wordt Vlaanderen weer wat killer. Of heb ik het mis en word ik gewoon oud?
Ode aan de betreurde Frank Vandenbroucke - mijn idool
Il bimbo d'oro
Ik weet nog wat ik at en waar ik zat, dat hele wielerseizoen 99 : Omloop Het Volk, WK in Verona en alles daartussen. Verliefd was ik al langer op de wielrenner Frank Vandenbroucke, maar dat hele seizoen, werd mijn liefde beantwoord middels heroïsche prestaties. Gekluisterd zat ik aan de buis, op het puntje van mijn stoel bij iedere demarrage. Die in Avila, weg bij Zarabeitia, ontneemt me nog steeds de adem. De legendarische tweestrijd met Bartoli op La Redoute deed me verlangen naar meer. Nooit zal ik de vlinders vergeten, Frank, die je me schonk dat hele wielerseizoen 1999 lang.
Daarna ging het stijl bergaf. En ja, jaja, lijden deed ik bij al dat slechte nieuws. Ik weet dus ook nog wat ik at en waar ik zat bij je arrestatie en je zelfmoordpoging. Ik was er kapot van. Tijdens je zelfmoordpoging in Italië was ik zelfs vlakbij. Ik vierde in de buurt van Pescara mijn 30ste verjaardag met enkele vrienden. En dan, enkele jaren later, het absolute dieptepunt, met het overlijden in Senegal. Je was niet voorbestemd om oud te worden, denk ik dan. Waarschijnlijk besefte je toen dat het voorgoed voorbij was, dat je nooit meer de allerbeste zou zijn, en kon je niet leven bij deze gedachte.
Kijken naar de koers doe ik nog steeds, waarschijnlijk in de hoop een surrogaat te vinden voor wat jij me ooit schonk. Het is me nog niet gelukt. Soms passeer ik zelfs je geboortestreek en bedenk dan dat je talloze keren over diezelfde wegen moet gereden hebben. Twee jaar geleden, at ik een broodje kaas op een plastic tuinstoel, en zag ik je in levende lijve je boek signeren. Dat moment daar, zal voor mij mijn hele verdere leven, betekenis geven aan het woord aura.
Vreemd bedacht ik ook daarnet. Hoe kan een volwassen, overwegend rationeel mens, die in het dagelijkse leven vaak te fier is om emoties te tonen, zo diep geraakt worden door iemand die hij zelfs niet persoonlijk gekend heeft? Als ik op youtube je filmpjes bekijk, rollen er nog steeds tranen uit m'n ogen. Ne mens... ge kunt daar niet aan uit.
Hopelijk heb je daarboven ondertussen je rust gevonden, mijn idool. In ieder geval 'in bocca al lupo' Frank, of hoe een bekende uitdrukking uit je geliefde Italië symbool staat voor het leven dat je lijdde, want zo heb je altijd geleefd 'In de mond van de wolf'. Ik zal je nooit vergeten!
