Waarom zijn we zo gek om dit te doen? A. zat in een straatje zonder einde: een vicieuze cirkel van negativiteit wat betreft zelfbeeld, interactie met de omgeving, motivatie en leerhouding. Hij zat continu in tweestrijd tussen zichzelf zijn en hierdoor gepest worden of  zich zo kleine mogelijk te maken en zo mee te kunnen met de groep. Als hij zich lang genoeg klein hield, ontplofte hij vanbinnen en ging hij tegen de schenen schoppen. Een constant laten blijken van desinteresse naar de leerkracht toe, het negatief aandacht trekken om toch maar aandacht te krijgen naar zijn gevoel, het negeren van pesterijen en dan uitbarsten in woede.

 Bovendien zit A. al sinds het 1e leerjaar te wachten tot hij uitgedaagd wordt. Dit jaar had een topjuffrouw die deze uitdaging aanging. A. weigerde nog mee te werken. Waarom zou hij? Hij heeft de moed gewoon opgegeven. Absoluut niet door onkunde van zijn leerkracht maar eerder door de samenloop van omstandigheden en de lange aansleep van een lang verhaal.

Ik heb enorm veel gehad aan een gesprek met Hoogbloeier uit Gent. Zij bevestigde mijn vermoedens en sprak me over mindsetting en de negatieve spiraal. Over het onderwijssysteem dat wel wil maar geen antwoorden kan bieden op kinderen als A. Over aan welke criteria een school op z`n minst zou moeten voldoen om A. uit de modder te trekken. Conclusie: in de wijde omtrek is er geen school te vinden. Misschien hadden we toch de geneugtes van steden moeten blijven opsnuiven in plaats van ons terug te trekken in het verre platteland. En ja, hier rijden geen treinen.

Kunnen wij antwoorden bieden? We weten het niet. Het enige wat ik wil is dat hij uit de negatieve spiraal komt en weer levensvreugde opvat, dat hij gaat geloven in zijn eigen mislukkingen en slagen, dat hij gelukkig wordt. Waarschijnlijk een grote wens...maar ik hoop dat de eerste stap vandaag gezet is.