Dag 3: Road trip Zagreb - Nationaal Park Plitvicemeren
We rijden niet zomaar van Zagreb naar het Nationaal Park, dat zou zonde zijn van alle leuke stadjes en dorpjes die we onderweg nog kunnen zien.. We zijn hier nu toch ( dat blijkt stilaan één van de motto's van deze reis te worden). Onderweg zien we al snel dat de regenachtige zomer wel wat schade heeft toegebracht. Velden staan onder water, en later op de dag zal het alleen maar erger worden
Volgens de de meeste reisgidsen zijn ze ook echt de moeite waard, dus kunnen we niet achterblijven. Samobor, okic, Jastrebarsko, ozalj, Karlovac en misschien ook wel Ogulin, allemaal zouden ze eraan geloven. Met kastelen, en ruïnes als publiekstrekkers gingen we enthousiast op pad. Samobor bleek een scheet in en fles (pardon my French, Dutch, whatever)... Een leuke lokale markt, mét koor weliswaar, maar verder eigenlijk niks. Dus rijden we verder. Okic blijkt onbekend voor de GPS, dus slaan we die over. Op weg van Jastrebarsko naar Ozalj wordt de wateroverlast pas echt duidelijk. De Kupa (rivier) is een kolkende bruine stroom geworden. Velden, tuinen en straten staan blank. En uiteraard worden ook huizen niet gespaard. Houten huisjes waar het water metershoog staat.
In Ozalj zelf is er niks te beleven op het kasteel na. In de reisgidsen stond dat het gesloten was voor renovatie, maar we gingen toch even kijken (juist ja, we zijn hier nu toch). Voor 10Kn mochten we in het bijgebouw en de toren, maar niet in het museum, dat was extra betalen.. Dus 10Kn om ook weer op die kolkende bruine rivier te kijken, maar toegegeven, de foto's zijn mooier.
Op weg naar Karlovac blijkt een weg onder water te staan, dus moeten we een alternatieve weg zoeken. Als ook die weg onder water blijkt te staan, moeten we weer omdraaien. ( De grieten- Moeder natuur : 0-1)
Dat allemaal om een min of meer dode stad te bezoeken. Buiten groezelige bars, een paar vervallen kerken en ongetwijfeld enkele musea, is er niet veel te zien, zelfs een lichte lunch vinden we daar niet. Enkel pizza, pita en toestanden, en daar bedanken we vriendelijk voor!
Ogulin is te ver omrijden, dus rijden we meteen door naar het hotel, toch nog een dik uur rijden. ETA 16.30u.. Zonder de regenval gerekend natuurlijk.. Eerst een dikke kilometer aanschuiven aan een afrit, om dan van de politie te horen dat de we die je wilt volgen afgesloten is wegens onder water...... Stoom uit de oren, pisnijdig, opnieuw een andere route. Dat dik uur was al anderhalf uur geworden, en doe daar dan ineens nog maar een klein uurtje bij.......
Na een hele dag in de auto komen we uiteindelijk in het hotel aan... Probleem: er is een groep en dus hebben we geen kamer, maar we kunnen een kamer regelen in een hotel vlakbij, zelfde prijs... Vlakbij: ja, hotel: twijfelachtig, zelfde prijs: ik denk er nog niet aan. Een mini kamer, met vieze badkamer, zelfs voor maar 50 Euro per nacht, No Way!! Maar blijkbaar hadden ze nog een huis met kamers vlakbij, en deze is absoluut goedgekeurd!! Ze is wel maar vrij voor 1 nacht ipv 2, maar dat lossen we nog wel op.
Volgens de Trotter-gids moeten we zeker eten bij Restaurant Degenija, en ze hebben absoluut gelijk!!!! Blijkbaar hebben ze ook een hotel, dus daar hebben we voor morgen al maar iets geregeld. Heerlijk gegeten en gedronken, en we hebben de garantie dat morgen de chocoladetaart die zo hard riep vanavond, morgen ook van de partij zal zijn!!
