Ik zou van bij Evy in Wambeek naar huis stappen, 10 km. Dit is niet voor het eerst, maar nu had ik in mijn nieuwe Compostela rugzak (40 liter) wat spullen gestopt zodat ik aan 6 kg kwam. De weersvoorspelling was slecht maar dat hoort er ook bij dacht ik. Om 16.30 uur vertrok ik. Veel wind, heel donkere lucht. Een kwartier later: rukwinden, nog dreigender lucht en bliksemflitsen. Een smsje van Leo Kom ik je halen of word je liever nat? Niet nodig antwoordde ik. Het waaide zo erg dat het onweer vlug zou voorbij waaien. Dat dacht ik. Maar enkele minuten later was ik in een gevecht gewikkeld met mijn cape die maar niet over mijn rugzak wilde. Ik stond met mijn rug naar de wind, anders geselde de hagel mijn gezicht. Ondertussen kwamen donder en bliksem steeds dichter. Toen ik er echt niet meer gerust in was stopte er een kleine witte auto. Barbara, zo heette mijn weldoenster, vond dat ik beter in een kooi van Faraday zat. Na enkele kilometers stapte ik uit, veel nattigheid achterlatend. Dank je Barbara. Ben jij mijn eerste wonder? Nog een uur liep ik door een normale Belgische regen. Het laatste kwartiertje werd het droog en kon mijn kap af. Oef! Ik moest denken aan de woorden van mijn zoon Floris toen hij thuiskwam na een regenwandelvakantie in het Lake Dictrict: Het geeft een goed gevoel moeke, eens te vechten tegen de elementen.