Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Boortmeerbeek (België) en mijn beroep is Studente ergotherapie.
Ik ben geboren op 01/12/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: judo.
Hier in Gambia is één ding zeer positief en dat is het weer. Nog steeds 30 graden maar later op de avond wordt het wel wat frisser. Vrijdag zijn we met Mozes eindelijk iets productiefs gaan doen en hebben onze levens geriskeerd met het aaien van wat krokodillen. Nadien wat mooie beachbars bezocht en dan richting Albert Market in Banjul voor de Moslimen gaan bidden op vrijdag want, anders hebben we weer geen kleren. Na wat zoeken hebben we toch een geschikt winkeltje gevonden en konden ze ons beginnen opmeten. We zijn een keer benieuwd naar het resultaat. Na een dik uur vertoeven en een lekkere getrakteerde shawarma binnen te spelen, zijn we wat gaan relaxen op het strand van Banjul. Mozes had de hoteluitbater van het Atlantic complex kunnen overtuigen en in ruil voor een drankje konden we verder gratis gebruik maken van het zwembad en het strand. Na enkele uurtjes zonnebaden was het tijd om transport te zoeken richting Serrekunda. Dit is ons pas 2 uur later gelukt. Eerst hebben we de lokale bakkerij nog bezocht en nadien hebben de plaatselijke wijven ons veel geld afgetrocheld voor prullaria! Als of dit nog niet genoeg was bestond ons avondeten uit 2 miserige koude viskes zonder iets anders erbij! Lang leve friet met biefstuk, wat groentjes en een klets mayonnaise...en doorspoelen met de sprankelende ice tea. Daarna onze maag kalmeren met een overheerlijke coupe met bergen slagroom en een lawinestroom van chocoladesaus. Maar hiervan kunnen we enkel nog maar dromen. De avond had niet veel om ogen dus om iets na enen zijn we stilletjes naar onze kamer gegaan.
Op zaterdag was er voor de verandering weer niets gepland en om wederom een hele dag thuis te niksen hadden we al plannen ontworpen. Abdul dropte ons aan het mooie strand zo rond een uur of elf. Daar deden we een bruin of rood kleurtje op en zo was deze dag toch een beetje gevuld. Het spijtige aan het strand is overal waar we komen worden we lastig gevallen door zwarten. Jongens, meisjes, oud of jong allemaal willen ze wel iets verkopen of bekomen. Zijn het geen stofkes of salades dan is het hun eigen lichaam. Relax liggen is hier onmogelijk. Volgende keer proberen we weer een ander strand en hopen op meer geluk. Na het dagje zon, zee en strand stond ons nog een lange wandeling naar huis te wachten. Anderhalf uur na het vertrek zijn we toch veilig zonder al te veel opdringerige gambianen aangekomen in ons guesthouse. Nu vijf uur later hebben we nog altijd geen glimp opgevangen van ons beloofde avondeten. Het is al bijna 22 uur en we zien ondertussen scheel van de honger. Hopelijk brengt de avond nog iets vullend en moeten we niet enkel op koekskes leven!!!
Zo dit was het dan. We hopen dat jullie blijven reageren en berichtjes posten zodat we s avonds wat lectuur hebben.
Véél zonnige en hartverwarmende groetjes uit het verre Gambia,
Vrijdag wanneer jullie zitten te bevriezen op het werk zullen wij eens lachen en ons nekeer omdraaien in onze bikini terwijl we op het strand onze tijd aan het vullen zijn. Tussen 12 en 15 bidden alle Gambianen en wij dus niet!
Nadien gaan we een Gambiaans clownenpakske kopen, alléz laten maken om te dragen tijdens het schapenfeest (Tobaski). Jaja wij gaan niet uit de toon vallen... en wanneer we landen in Zaventem zullen jullie versteld staan.
De derde week hier in het warme Gambia is een groot contrast met het Belgische strontweer. Regen, wind, koude temperaturen en storm dat komen we hier niet tegen hoor!
Op maandag rond vijf uur waren we als VIP uitgenodigd op een rolstoelbasket wedstrijd van één van de patiënten. Deze ging er heftig en wild aan toe. We zagen mannen met nog twee benen, één been en zonder benen. Grellig om te zien hoe zij zich voortbewegen op de handen net zoals apen.Ook al op maandagavond valt de electriciteit uit en het kan echt donker zijn in Gambia. Je hoort allerlei vieze geluiden maar ziet niks. Creepy.
Gisteren dinsdag...dat was weer een dag om snel te vergeten. Géén voiture en dus een busje pakken richting Banjul. Als blanke is dat niet zo simpel, maar één uur te laat zijn we er toch geraakt en weliswaar gratis! Op stage was Ousman precies ongesteld, zo lastig was hij. Begon hij al zijn werk naar ons door te schuiven en was meneer zelf de pijp uit s middags. Wij non-stop getravakt tot 2 uur en dan een grote ontsnappingspoging ondernomen. Deze is na enkele hindernissen geslaagd. Het busje waar we opzaten tegen gehouden door de politie, miserie en allemaal afstappen, het volgende reed maar tegen 20 per uur, en onderweg wel 4 buskes met nen platte band. Ook een zwaar verkeersongeval veroorzaakt de nodige nieuwsgierigheid bij de Gambianen hebben we gemerkt. Stoppen en allen erheen zonder hulp te bieden. Gambia is een peacefull country! Vanuit het hospitaal hadden we een paar handschoenen meegenomen want we hadden gepland om het koertje (lees: stort) eens onder handen te nemen. Zo gezegd, zo gedaan en als twee volleerde chirurgen begonnen we eraan. Wedden dat Sien en Maria zoiets nog nooit gezien hebben. We snoven het aroma op van enkele lokale gerechten die we twee weken geleden geproefd hadden. Hmmm, de kleur was weliswaar verandert in groen en zwart met kleine witte wormpjes erop! Na een half uurtje rommelen was alles toch wat properder maar de stank was niet te harden.
Ondertussen zit ons verblijf al bijna in de helft...als jullie denken dat wij aan het aftellen zijn, misschien! Zowel België als Gambia hebben positieve kanten, alleen zie je soms niet!
Na een saai en vervelend weekend (van vrijdagmorgend tot zondag 11h alleen thuis en genikst) dat héél traag voorbijkroop zijn we content dat we begin deze week weer aan de slag mochten in het RVTH. Mozes is ondertussen ook aangekomen, maar heeft het nog te druk met familiezaken. Vrijdagvoormiddag hebben we gebrost op het werk want we hadden gene chauffeur om ons te brengen. Zaterdag dus verveeld en spellekes gespeeld. Heerlijke Belgische spaghetti gemaakt en met zen tweeën helemaal opgegeten. Ge moet ni vragen hoe uitgehongerd we waren. En zondagnamiddag zijn we naar het verlaten strand getrokken van Kachumé. Het was een hele tocht te voet met al de bagage en het eten. Eindelijk eens lekker en goed eten, maar het bleef bij wat droge vis, hmmm. Van lekker relax zonnen kwam niet veel in huis want héél véél Ghostkrabben op het strand...en wij hebben beide schrik van alles met meer dan 6 poten! De terugweg was een belevenis op zich. Met den dikke mercedes reden we rond gelijk miljonairs...tot de naft helemaal op was. Zo zie je maar soms kan ne zwarte met dikke lippen nog van pas komen J om te DUWEN in dees geval. Chance hebben ze dan ook nog want het tankstation wat da ge hier dus niet om de paar kilometer vindt bevond zich nu toevallig op een paar meters. Toch zijn we thuisgeraakt en zaten daar weer helemaal alleen. Omstreeks een uur of acht natuurlijk den electric uitgevallen en weet je vanaf het moment dat het donker wordt komen de spinnen hier tevoorschijn vanuit alle hoeken en kanten. Na een uurtje kaarsen en zaklampen en het tot ons nemen van wat bosvruchtenthee, plop, opeens weer licht! Ons Debby blij en dadelijk op verkenning maar dat was buiten de lelijke witte donzige en harige kat gerekend die binnengeslopen was. Een luide kreet en veel ssssstttt later werd ze zorgvuldig buitengekegeld. Maar miserie bleef niet uit en omdat Debby geen last heeft van kwaaltjes zoals witheid en afvellen heeft zij er andere. Zo is op nog geen 3 uur tijd de zonnebril en de horloge voor de bijl gegaan en heeft ze die toch kapotgekregen. Tot zover ons weekendintermezzo!
Misschien kan er iemand met belgische roots ons helpen om hier in dit stinky Gambia foto"s op den blog te zetten?? Laat het ons weten DRINGEND zodat we jullie kunnen verder op de hoogte houden
Onze tweede week nadert zijn einde en we hebben weer een hele rugzak vol gebeurtenissen voor jullie klaar. Het hele overzicht volgt maandag of in de loop van volgende week in onze weekwas.
Woensdag was een turbulente dag voor ons! s Morgens werden we weer 300 dalashi armer gemaakt en de maat was nu echt vol. Met de nodige smoelen trekken en nen diepe zucht maakten we het duidelijk. Boodschap misschien aangekomen...maar om 15:00 uur geen chauffeur te bekennen aan de horizon. Na drie kwartier wachten hebben we onze stoute schoenen aangetrokken en kennis gemaakt met de real African way of life! Voor slechts 12 dalashi rijdt er een busje van de ene naar de andere kant vant land! Dus wij drummen, vechten en achter een plaatse jagen in de volgepropte straten van Banjul. Een echte belevenis hoor. Maar we zijn er heelhuids uitgekomen. Toen kwamen we helaas bij een verlaten huis aan zonder sleutel en zonder eten. Nog een uur later konden we toch al binnen, namen ons gerief en trokken richting cyber gelegenheid. Op de terugweg maakte we een noodgedwongen stop bij sen fast food. Onze eerste niet uit rijst bestaande maaltijd sinds ons verblijf hier.
Donderdagavond Moses gaan ophalen aan de luchthaven. Nu moeten we opletten wat we zeggen want diene verstaat natuurlijk Nederlands hé.. Hij trakteerde ons op een muskietenspray en nen lekker kebab. Het is echt ne droomvent, hij gaat zelfs een hotel reserveren voor ne pris dami juist voor we terug keren naar België. Moses wordt onze persoonlijke gids en de volgende avonden en weken gaan steeds goed gevuld zijn. We kijken er naar uit.
Volgende maandag zijn we als special guests uitgenodigd op een rolstoelbasket wedstrijd, en het geluk staat aan onze kant want het is hiet juist het straat over!
Onze eerste volledige werkweek zit erop. We hebben al heel véél gezien en geleerd. Ook hebben de fysios al wat opgestoken van ons. Het is een wederzijdse wisselwerking. De accommodatie hier is echt triestig met de faciliteiten die wij in België gewoon zijn.
Nog twee volledige werkweken te gaan waar we ons met hart en ziel gaan insmijten! De collegas zijn superleuke en gemotiveerde individuen. Maar het allerbelangrijkste is de grote waaier aan diversiteit tussen de patiënten waardoor het werken een hele uitdaging vergt.
We weten dat jullie allemaal nieuwsgierig zijn naar fotos maar niet getreurd we zijn er volop mee bezig. Deze zijn namelijk te groot om op de blog te zetten dus zoeken we een andere manier. Maar soon zie je enkele kiekjes van ons.
Jaja onze eerste week helpen in het RVTH zit er al op.Volop uitgekeken naar het weekend maar blijkbaar hadden de boys geen plannen. Dus dan maar een relax weekendje doorgebracht. Binnekort zal het wel gedaan zijn want, dan komt Mozes en gaan we heel Gambia verkennen.Na die weken kennen we deze uit onze broekzak.De stage in het hospitaal is zeer leerrijk. We zien er een heleboel andere problematieken dan in België en verruimen op die manier onze kennis.Wel opletten geblazen want er zijn al zoveel vreemde ziektes in dit land en kunnen we enkel hopen om immuun te blijven.De mensen daar stappen veel te laat naar een arts en komen dan in de fysio terecht wanneer het eigenlijk al veeeel te laat is. Maar ja das nu eenmaal Gambia Relax, Take It Easy.
Het slechte nieuws is wel dat onze broeken alsmaar groter worden en zover al zelfs dat we tijdens onze woordspelletjes (om de avonden te vullen) zitten te ijlen om eten. We kennen on eerste afrikaanse kaartspelletje (Eight) eigenlijk hetzelfde als Uno maar dat mogen we ni zeggen hé J
Tijdens de middag dacht den Sainey een keertje uit te pakken met een spelletje vier op één rij te spelen maar dat was buiten Debby gerekend want zij gaf hem een koekje van eigen deeg; LOSER; Belgsiche meisjes zijn nu eenmaal slimmer dan afromannnen!!!Zo je ziet ondanks het weinige eten zijn onze hersenen toch nog niet versleten.
Ik ben Debby, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Duplo.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Studente ergotherapie.
Ik ben geboren op 07/05/1982 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: turnen, modellenwerk.
