Ik ben Debby Dekeersgieter en ik ben geboren op 13 maart 1960 in Kortrijk, waar ik opgroeide in een gezin van zelfstandigen.

Tot ongeveer mijn 40ste . levensjaar heb ik gedaan wat ik tijdens mijn opvoeding gezien en geleerd had… Dat was hard werken en presteren, veel geld verdienen en net zoals het van een goede Belg verwacht wordt, een huis kopen. ( Belgen hebben volgens dat het schijnt, een steen in hun maag …)

Dat resulteerde in nog meer werken en geld verdienen en vooral niet naar je instinct luisteren en voelen wat je lichaam je vertelt of waar je hart en ziel naar hunkert…

Tussen mijn 40ste en mijn 48ste levensjaar, waar ik nu dus gekomen ben, heeft er zich heel veel afgespeeld die diepe sporen van verandering en heling heeft achtergelaten in mijn leven. Ik heb 8 intense jaren van zelfontwikkeling en cursussen en opleidingen achter de rug en vooral vanuit die ervaringen wil ik graag met de mensen om mij heen omgaan.

Graag wil ik met iedereen die mijn website bezoek, een probleempje delen, waar jullie hoogstwaarschijnlijk gaan op botsen, als je verder gaat lezen… Maar ik heb zo veel te vertellen en te delen, dat ik het zonde zou vinden om het wegens die reden, niet te doen !

Toen ik ongeveer 45 jaar was, ben ik via een vriendin die logopediste is, tot de ontdekking gekomen dat ik zowel Dyselexie als Dyscalculie heb… Dat wil voornamelijk zeggen dat ik zonder het zelf goed door te hebben of te zien, soms letters en cijfers verplaats, toevoeg, weglaat of verwissel van plaats. Dat blijkt een kleine hersenafwijking te zijn en op mijn leeftijd kan er niet zo heel veel meer aan gedaan worden. Die ontdekking was raar genoeg een enorme opluchting voor mij ! Eindelijk kwam er een reden naar voor die heel veel onzekerheden en zelftwijfel van de kaart veegde, want ik dacht dat ik gewoon dom was en niet geschikt om te studeren of leren…

Raar genoeg, krijg ik van vrienden gezegd dat mijn spelling verbeterd is, sedert ik de reden van mijn probleem heb ontdekt !

Indien je toch nog zo een foutje mocht ontdekken en je wil dat graag melden…

DOEN !!!

Hartelijke bedankt !

En verder...

Een jaar of twee voor ik 40 jaar werd, werd ik echter verplicht door mijn lichaam om stil te staan en te luisteren naar wat ik aldoor bleef eisen van mijn lichaam, die het niet meer kon opbrengen zo verder te gaan. Maar wilskrachtig en koppig zoals ik kan zijn, bleef ik toch nog twee jaar door gaan… Ondertussen lukte het mij bijna niet meer om te gaan werken. Was mijn huishouden niet meer om aan te zien. Was ik niet spreekbaar meer… Ik werd voor alles en nog wat boos… Je kon met mij niets meer aanvangen. Ik vermeed alle contacten, wilde niemand meer aanraken of aangeraakt worden enz…

Tenslotte kreeg ik wat ik wilde… en geraakte helemaal opgesloten in mijzelf, vol van verdriet, angst, onbegrip, kwaadheid en zelftwijfel omdat het niet meer ging en niemand begreep ( inclusief mijzelf ) hoe dat kwam. Niemand kon mij helpen, dokters wisten het niet, familie begreep er niets van en vrienden bleven weg… Mijn partnerrelatie liep stuk…

Over een tijdsspanne van ongeveer twee jaar ging het van kwaad naar erger… Ik was ook zo vaak uitgedaagd geweest om te bewijzen dat ik alles alleen aankon dat dit mijn enige focus geworden was… als die opgave niet meer lukte was het te pijnlijk voor mij en was ik voor een deel te trost ook, om daaraan toe te geven. Ik had zo dringen hulp nodig maar kon zelf niet uitreiken naar iemand om daar naar te vragen. Ik had nooit geleerd om iets voor mijzelf te vragen of om te aanvaarden dat iemand iets voor mij wou doen… en daarmee was ik op het diepste punt gekomen, van de put waar ik in gevallen was…

Vanaf dan ging het in een razend snel tempo bergopwaarts ! Er openden zicht plots deuren die heel mijn leven zouden veranderen en die er andere waarden in zouden plaatsten… waarden die al zo lang in mijn hart en ziel aanwezig waren, maar nooit aan bod hadden kunnen en mogen komen.

De waarden van
“ Echtheid “ “ Waarheid “ “ Integriteit “
 en een enorm
" Dankbaarheid "
die nog steeds elke dag groter word.

Toen ben ik zeker 5 jaar aan één stuk heel intensief beginnen studeren en de ene na de andere cursusen en opleidingen gaan volgen over zelfontwikkeling, universele en spirituele levenswaarden.

Voor ik het wist vond ik mijzelf te midden van een massagecursus ! Ik die niet meer kon uitreiken en andere mensen aanraken of aangeraakt wilde worden… Wel mensen, ik kan jullie verzekeren dat ik dat weekend, zo goed of helemaal genezen was daarvan… en ik ben nooit meer gestopt met massage geven en heb mij prompt ingeschreven voor een opleiding  als lichaamstherapeut, die liep over 2 jaar,in het Olympia Gezondheids centrum te Brugge. Een lichaamstherapeut, werkt voornamelijk via behandeling op het lichaam van de klant. In mijn geval massage en etherische massageolies dus.

Sedert 7 maart 2008 ben ik in bijberoep en op zelfstandige basis gestart met “ Imagine…” waar je dus terecht kan voor Bio-Energetische massage.

Toen ik tijdens die opleiding inzicht mocht krijgen in hoe en waarom mijn leven gelopen was zoals het deed, begon ik mij meer bewust te worden van wat een krachtige invloed wijzelf, bewust of onbewust, hebben op ons eigen leven… Ik begon te beseffen hoe nodig het is om zelf verantwoordelijkheid op te nemen voor alles wat gebeurt in je eigen leven, voor alles wat in jezelf omgaat…Wat je denkt, voelt, zegt, doet, drink en eet. Op dat moment is mijn weg naar heling gestart. Ondertussen zijn 8 jaar voorbijgegaan en is mijn persoonlijk leven en de manier hoe ik het leven in zijn totaal bekijk, heel wat veranderd. Ook mijn omgeving en de manier waarop de mensen daarin met mij omgaan en ik met hen, heeft een hele transformatie ondergaan.

Nog een van mijn stokpaardjes uit mijn leerproces, is het spiegeleffect dat mensen hebben op elkaar… In andere woorden, hoe je zelf heel diep van binnen, bewust of onbewust, over jezelf denkt en voelt en ook hoe jezelf met andere mensen omgaat… Al deze dingen worden door je omgeving aan je terug gespiegeld… Als je dat gaat onderzoeken, ontdek je één van de krachtigste transformatiebronnen die je kunt vinden.

Wat bij mij echter het meest gegroeid is in die laatste 8 jaar van mijn leven en wat ik hier zeker wil vermelden is een enorme grote dankbaarheid en heel veel respect naar al mijn leraren en leraressen, want ik ben gezegend geweest met de aller beste die je kunt vinden. Ik zal je ook heel graag naar hen door verwijzen als je dat wenst of nodig hebt ! En naar al de mensen toe, die mijn leven opnieuw hielpen opbouwen, naar het universum toe, waaruit ik zo veel begeleiding en steun mocht ontvangen en ook naar mijzelf toe, om de moed en het doorzetvermogen te kunnen opbrengen om te durven kijken, zien en actie te ondernemen…

Ook boeken zijn een enorme bron van inspiratie, kennis en stimulans geweest en ook hier kwamen de meest interessante boeken op de één of andere manier in mijn bezit.

En dan is er nog, samen ( of alleen ) zingen, muziek beluisteren of bespelen ( kan ik wel nog niet…) en werken met klanken…een hemelse bron van licht, liefde, vrede en heling. Als je je nog het liedje kunt herinneren van

“ Music was my first love and it ‘ll be my last…
Music of the further… Music of the past…. “

dan kan je zeggen dat dit bij mij ervaringen wel 200 % aansluit… Maar ja, sedert de eerste dag dat ik “Muziek “ te horen kreeg, is het altijd een lijfliedje van mij geweest !

Nu zie ik stilaan ook, hoe mijn zwakste punten zich langzaam maar zeker aan het omvormen zijn in sterke en standvastige punten waar je kunt op bouwen en vertrouwen.

Nu, na 8 intense maar erg boeiende jaren, zou het mij een waar genoegen zijn om op mijn beurt daar het een en ander van te kunnen doorgeven. Ik heb gemerkt en ervaren als je uit eigen ervaringen en vanuit je hart uitreikt naar andere mensen, je hen diep in hun hart kan aanraken en net dat beetje warme en licht bieden, die ze nodig hebben om opnieuw de teugels in eigen handen te nemen en hun leven en hun zelf weer “ moed en leven “ in te blazen…

Maar laat mij ook zeggen, dit gaat allemaal over mijn eigen helingproces en dat heling proces alhoewel het universele levenswaarden en informatie bevat, is niet noodzakelijk voor iedereen gelijk. De weg er naar toe is soms anders, soms langer of korter, soms harder of zachter, maar het doel blijft gelijk. Ik spreek hier opzettelijk over een doel wat je ook wel een eindresultaat zou kunnen noemen, maar mijn ervaring is dat er geen eindresultaat is omdat er gewoon weg nooit een eind komt aan het leerproces dat je als mens door maakt om spirituele kennis, zelfontwikkeling en een hoger bewustzijn neer te zetten op aarde… Om een link te vormen tussen de aarde en de hemel… en om jezelf daarin, in alle rust en vrede, van een plaatsje te voorzien…

“ Wij zijn geen mensen die een spirituele belevenis mee maken,
 maar spirituele wezens die een menselijke belevenis mee maken… “

Australië:

Op mijn 14 jaar werd mijn scholing vroegtijdige beëindigt. Mijn ouders hadden beslist te emigreren naar Australië waar er familie woonde van mijn vader. Ze zouden daar op een appel plantage wonen en werken en mijn zus en mijzelf, zouden er naar school gaan. Allemaal goed en wel, maar geen een van ons sprak engels ! We wisten niet eens wat ja en nee was in het engels… en wij weg naar Australië.

We maakte een boot reis van 1 maand en gingen op de boot een spoed cursus engels volgen, dus tegen dat we in Perth toekwamen wisten we toch al wat ja en nee was in Engels

De reis was prachtig, ook al hadden we veel verdriet omdat we zo veel achter gelaten hadden in België… Ik heb altijd heel veel van de zee gehouden en vond het schitterend als je overal om je heen kon kijken, zonder dat je ook maar ergens land kon zien! Links, rechts, voor je en achter je… Enkel de horizon… dat geeft je zo een ruime gevoel dat je er echt van open gaat en groeit. Op een gegevens moment hebben we eens voor 10 dagen lang niets van land gezien… Zelfs voor mij was dat wel een beetje lang en we stonden dan ook allemaal aan dek, toen het eerst stukje land weer in zicht begon te komen.

Eens in Australië, gingen mijn zus en mijzelf, zoals afgesproken naar school. Zelf moest ik enkele klassen lager beginnen wegens het niet kennen van de taal. Maar ik ben, wat school werk betreft, nooit een goed student geweest…’k was toen nogal in mijzelf gekeerd en durfde nooit veel zeggen of vragen als ik iets niet goed of helemaal niet begrepen had. ‘k Was ook zeer gevoelig en bij het minste klapte ik toe. Al rap krijg je dan een etiketje als, dom, verstrooid, lui enz…Dus het verliep in Australië, zeker niet beter met nog een taal probleem er bij. Na één jaar hiel ik het dan ook voor bekeken en wou ik gaan werken. Dat ik Dyselexie en Dyscalculie heb, wist ik toen nog niet. dat zou ik pas 30 jaar later te weten komen…

Mijn ouders hadden het financieel erg moeilijk want de familie beloftes, om ons naar Australië te laten over komen, werden niet na gekomen.

Ondertussen zat heel ons gezin langst de andere kant van de wereld… Mijn ouders hadden een stacaravan gekocht en daarin leefden wij. Dus, redeneerde ik, als ik ga werken, kan ik zorg dragen voor mijzelf en was ik dan toch te minste een zorg minder voor mijn ouders.

Ik vond werk op een boerderij waar ik ook mocht in wonen…

Wordt spoedig vervolgd !