|
Ik ben Davy; 31 jaar. 2006 was het moeilijkste jaar uit mijn leven. Door een opeenvolging van verschillende gebeurtenissen in mijn omgeving was ik volledig uit evenwicht. Het probleem situeerde zich "tussen de oren".
Ik voel me nu weer helemaal ok, zelfs beter dan vroeger. Maar toch moet ik mijn verhaal eens kwijt kunnen. Ik heb er ook andere mensen bij betrokken, zelfs lastig gevallen, die klaar stonden om mij te helpen, maar ik heb hun bezorgdheid misbruikt. Iets wat ik op dat moment niet besefte en waar ik nu wel spijt van heb.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn grootste probleem is altijd al geweest dat ik niet assertief genoeg ben en constant rondlopen met de gedachte: wat gaan de mensen van mij denken. Op school was ik altijd het stille jongetje die gewoon met de groep meedeed. En spreken in de groep dat gebeurde al helemaal niet. Spreekbeurten waren dan ook een echte marteling voor mij. Weken op voorhand zenuwachtig, maagklachten en angstaanvallen. En vanalles en nog wat proberen om er toch maar onderuit te komen. Ik ben zelfs ooit van school weggelopen om geen spreekbeurt te moeten doen.
Vrienden had ik ook niet enkel een aantal neven en nichten waarmee ik soms eens in contact kwam. Maar met ouder te worden werd dat ook veel minder. Ik vulde dan mijn dagen met Tv kijken, computer en internet, fietsen en wandelen. Dingen die je alleen kan doen.
Ondertussen had ik mijn school afgemaakt en kon ik gaan werken. Maar ook daar nog altijd hetzelfde probleem, niet assertief.
Op mijn 25ste had ik ondertussen vast werk als elektricien.(een werk dat ik nu nog altijd doe). Ik kom er ook veel in contact met bezoekers en firma's en daardoor had ik ook dikwijls last van zenuwen, waardoor ik soms wel eens te haastig was of een verkeerde beslissing nam. Zo ook op een keer toen mijn collega elektricien niet aanwezig was. Ergens was er een elektriciteits panne. Ik ging op zoek naar de fout maar deed een fout maneuvre. gevolg: een kortsluiting met een enorme steekvlam tot gevolg die mij rakelings mistte. Toen kreeg ik een eerste keer een aanval van hyperventilatie.
In de daaropvolgende weken kreeg ik steeds meer last van stress op het werk. Ik was niet meer zeker toen ik mijn werk als elektricien deed.
Ook in mijn privé leven gebeurde er een aantal zaken die mij niet echt te goede kwamen. Het overlijden van mijn grootouders; waar we elke week naartoe gingen. En ook een tante overleed, die mij in mijn kinderjaren heeft opgevangen toen mijn ouders gingen werken. Toen begon ik schrik te krijgen om alleen te zijn. Mensen waar ik het goed mee kon vinden waren er plots niet meer.
Maar het was niet allemaal slecht. Op het werk begon er iemand nieuw en kreeg in de kleedkamer een plaats naast mij.
Een aantal jaren jonger als ik, maar ook een rustig iemand. Waartegen ik na een tijdje zelfs nu en dan wel eens mee sprak. Dat gaf mij dan wel een goed gevoel dat ik toch niet alleen was. Ik noem hem persoon A, zodat hij onbekend blijft.
... ... ... ...
|
