Leeswaarschuwing: wat nu volgt is louter subjectief en enkel mijn mening. Zoveel mensen, zoveel verschillende ogen op de wereld...

Op 7 april trokken we met een grote groep SMO-Specialized triatleten naar het Canarische eiland Lanzarote. Het vliegtuig vertrok meer dan een uur te laat, en er was ook nog eens tegenwind ofzo, waardoor we veel te laat aankwamen op het armtierige vliegveldje van Arrecife. Tot overmaat van ramp wilde het hotelpersoneel ons zo goed als geen eten meer serveren, waardoor we het met een armoedig portietje frieten en een veel te lang gebakken stukje vlees moesten stellen.

Iedereen slechtgeluimd het bed in, maar geen nood want de volgende dag zou zon en vrolijkheid brengen. Niets was minder waar: veel te vroeg uit bed, een triestig dik wolkendek, Tessa met een zere rug en Bernadette die al twee keer gevallen was nog voor de rit goed en wel vertrokken was... Leuke stage zou dit worden!

En zo kan ik nog even doorgaan want wat we de volgende dagen meemaakten tart elke verbeelding. Veel te veel wind tijdens het fietsen, platte band voor de ene Wouter, derailleur af bij de andere Wouter. Te hoge snelheden voor sommigen in groep 1, te lage voor anderen in groep 2, regenweer tijdens het fietsen, valpartijen tijdens het lopen, te zout water tijdens het zwemmen, teveel wind en te koud als we het openluchtzwembad uitkwamen, het niet mogen dragen van bowlingschoenen waardoor ik de 200 die ik altijd gooi, bijlange niet heb gehaald en constant zatgevoerd en afgetroefd worden tijdens het poolen omdat iedereen perse eens wou winnen tegen de ex-wereldkampioen. 

En geen cava bij het ontbijt, wat een jolijt! Pffff

Zo zou je het kunnen bekijken. Een andere mogelijkheid is de volgende:

Ondanks de vertraging op dag 1, stond er een vriendelijke Duitse taxichauffeur ons en onze koffers op te wachten aan de luchthaven. Toen we aan het hotel kwamen, stonden de al aangekomen ploeggenootjes ons op te wachten in de lobby en werden we met open armen ontvangen. Sommigen hadden de moeite gedaan om vlug nog wat borden op te scheppen zodat we avondeten hadden, waarvoor dank!

De eerste dagen was het geen schitterend weer, maar niemand klaagde daarover, en het is alleen maar crescendo gegaan.

Er is niemand gevallen tijdens het fietsen, de derailleur was in een half uur hersteld, en geef toe, 1 lekke band op 10 dagen fietsen met 30 mensen is echt niet veel hé.

Er is heel veel gestabiliseerd, gezwommen, gefietst en gelopen, en 's avonds was er steevast tijd voor aperitief, lekker eten en leuke activiteiten. Niemand moest belachelijke bowlingschoenen aantrekken, en er werd veel gelachen en gebabbeld tijdens paddelavonden, spelletjes pool en een bezoek aan de avondmarkt.

Zoals altijd waren de afwezigen er niet bij en de aanwezigen wel!

Aan iedereen die mee was: een dikke merci voor het gezelschap en de leuke momenten. Onbekenden werden bekenden, kennissen werden vrienden.

En zeker een extra dank u wel aan Bieke, Michael en SMO-Specialized om dit alles mogelijk te maken!!!

Er zijn 10 dagen met een gouden randje toegevoegd aan mijn levensboek...

Tot volgend jaar? Ik schrijf me alvast in bij deze,

David