We deden een stukje van de wandeling naar de skippy cape,
door zandstroken die regelmatig en onverwachts overspoeld werden door de
golven, door ondiep water vol zeewier en zandvlooien, over glibberige
limestones , maar dit leverde prachtige fotos op.
De volledige wandeling konden we niet maken want we moesten
nog een eindje rijden naar onze volgende camping: black point, een camping aan
de zee. Aangezien we daarvoor een stukje over het strand moesten rijden kwamen
we best voor donker toe.
Een zeer gedetailleerde kaart hadden we niet dus was het een
beetje zoeken waar we moesten afslaan. Uiteindelijk toch de juiste weg gevonden
maar na 15 kilometer rijden werden we langs een andere baan gestuurd,
kilometers rond. Na een eind rijden was ook deze weg volledig afgesloten en
stond er vermeld dat black point gesloten was wegens brandgevaar. Dus helemaal
terug naar de grote baan waar we vertrokken waren, 30 kilometer afgelegd voor
niks. Gelukkig hadden we een parking gezien zodat we een slaapplaats hadden
voor het donker werd. En op deze parking stond vermeld dat alle campings in de buurt
gesloten waren; pech dat we dat niet eerder gezien hadden. Maar gelukkig hadden
we een plaats om met de auto en de tent te staan want langs de kant van de weg
was er helemaal geen mogelijkheid om te parkeren, laat staan een tent te
zetten.
Cape Leeuwin is het meest zuidwestelijke punt van het Australische vasteland en is genoemd naar
een Nederlands schip.
Hier komen de Indische en de Zuidelijke oceaan samen wat voor een zeer woelige
zee zorgt met prachtige golven en zeer veel wind.
Voor de watervoorziening van de vuurtorenwachter en om
mortel te kunnen maken werd er een waterrad gebouwd dat drinkbaar water van een
bron in de buurt oppompte tot aan de toren. Door het vele kalk in het water (
de volledige kustlijn bestaat uit kalksteen limestone), versteende het rad
na verloop van tijd.
Aangezien het s avonds zo vroeg donker wordt ( rond 18 uur)
wordt het dagritme ook aangepast: opstaan met de zon om 6 uur. Rond 7u30 de
kampeerplaats verlaten na het inpakken van alle materiaal.
In Margaret River op een pic-nic plaats, die gesponsord
wordt door de Lions club, een ochtendwasje gedaan in de zeer propere toiletten.
Daar kunnen wij iets van leren nadien een lekker ontbijt ( meusli met fruitsap
en een tas koffie) tussen de regenbuien door. Gelukkig zijn er overal overdekte
tafels zodat we hier droog van konden
genieten.
Na het ontbijt en de afwas werd de watervoorraad bijgevuld
aan de openbare kraan. Het water in Australië is altijd drinkbaar tenzij erbij
vermeld staat dat het niet drinkbaar is. Het water ruikt en smaakt ontzettend
naar chloor en is, in tegenstelling tot bij ons, helemaal niet fris, het is dus
lauw zwembadwater dat in de bidon gaat. Dat wordt wennen.
Aangezien Margaret River een bekend wijngebied is staat er
een wijnproeverij op het programma. In de toeristische dienst geeft een zeer
vriendelijke mijnheer uitleg over de bezienswaardigheden in de streek en welke
plekken we beter niet of net wel bezoeken. Volgens hem is Voyager Estate één
van de mooiste wijndomeinen in de streek met zeer lekkere wijnen. En inderdaad,
de tuinen zijn indrukwekkend! Op het terrein staat een vlaggenmast waar normaal
gezien de grootste vlag van Australië aan wappert, maar vandaag jammer genoeg
niet.
De wijnen die we aangeboden krijgen om te proeven zijn zeer
lekker en voor iedereen zit er wel iets tussen wat in de smaak valt. Wijn kopen
en meenemen lijkt niet haalbaar aangezien we nog maar pas aan onze tocht
beginnen en de auto overvol zit met bagage, voorraden water, eten en benzine ( alhoewel
de prijs natuurlijk ook een argument is )
Op weg naar Cape Leeuwin door het Boranup Forest naar de
lookout voor een pic-nic en een wandeling in het Regrowth Karri forest. De karri
tree (Eucalyptus diversicolor) is een eucalyptus die
alleen voorkomt in het wat nattere deel van West Australië en die ongeveer 90
meter hoog kan worden.
Aan de look-out was er opnieuw een toilet geïnstalleerd, vuilbakken
zijn er niet aanwezig, zoals bijna overal wordt er gevraagd alle afval mee te
nemen, op die manier blijft de omgeving netjes.
Midden in het Karri forest liep er een zeer raar beestje
over de baan, het leek voorhistorisch. Wat
zou dit zijn? ( Dagen later zagen we op een infobord een foto van dit dier met
de naam erbij: een bobtail. En daarmee was dit raadsel opgelost.)
