Op Maandag 3 November, hebben we de uitslag gekregen dat je ernstig ziek was, op Maandag 15 December heb ik je moeten laten gaan.

Alles leek normaal, je was ziek dat wisten we, we hoopte nog dat we een tijd bij elkaar zouden zijn, dat het maar 6 weken mocht duren heeft niemand geweten.

je was omringt door je man en kinderen, iedere dag. Op maandag avond zei je nog tegen je kleinkinderen: tot morgen schatjes. Daarna ging je na de toilet, je vroeg me nog om een shaggie te draaien, dat heb ik nog voor je gedaan. Maar had nooit gedacht dat dat je laatste shaggie zou zijn.

Ik was er vanaf het begin tot het eind bij, het laatste wat ik van je heb gezien en herinner, is met geen pen te beschrijven. Dat zal me eeuwig bij blijven. Je had me nog iets willen vertellen, ik zag het in je ogen. Zag je lippen bewegen en hoorde dat je iets wilde zeggen. Maar door alles kon je dat niet meer, Vraag me af wat je me nog wilde zeggen. ben bij je gebleven tot de laatste seconde. Ik wilde je redde maar dat ging niet meer. Uit eindelijk ben je in mijn armen gestorven.

Mama het doet me zo verdriet dat jij er niet meer bent. Wat moet ik zonder jou? Tegen wie moet ik nou de dingen zeggen die ik jou vertelde? Het afscheid nemen doet me verdriet, mama waarom ben je er niet? Ik weet dat jij me gelukkig wilt zien, maar lieve mama het word zo moeilijk zonder jou!

Oh mama ik mis jou zo.....