Dit keer vroeger op dan gewoonlijk, want we willen al om 8 uur onderweg zijn. Het is vandaag een zwarte of rode dag voor het verkeer vanuit het zuiden naar het noorden en we willen de grote drukte voor zijn. We gaan zeker niet langs Parijs. Op de heenreis hebben we daar kilometerslange files zien staan die vanuit Bordeaux kwamen en dat willen we vermijden. Dus stippelen we een andere route uit, al zullen we toch een paar moeilijke punten niet kunnen vermijden. We besluiten te rijden langs Bordeaux, Saintes, Niort, Poitiers, Tours, Le Mans, Rouen, Amiens, Lille en Groot-Roeselare, waarmee we dan eigenlijk al in de voorsteden van Oostende zijn. Een tocht van zo'n 1050 km en die ons uiteindelijk (met een paar keer stoppen) 14 uur zal kosten. 

Eerst nog ontbijten in het restaurant van het hotel. Deze keer niet aan tafel in fietskledij, maar gewoon in burger. Nu zitten er wel heel wat andere vogels die enkel gekleed zijn in hun witte kamerjas. Dax is een thermaal centrum en je kunt hier in het hotel, enkel op doktersvoorschrift, een kuur van twee weken volgen. 's Ochtends zijn er de verplichte nummertjes en na de middag is iedereen vrij tot de andere morgen. Het hotel behoort tot dezelfde keten als het hotel waar we in Tours hebben overnacht, maar het ontbijtbuffet is opmerkelijk soberder. Misschien heeft dat te maken met de aanwezigheid van al die kuurpatiënten die wellicht niet te veel en te rijk mogen eten. Wie zal het zeggen? Er lopen er hier rond die ons heel benieuwd en enigszins sceptisch bekijken. We krijgen vragen over waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan en uiteindelijk gaan we naar boven om voor de laatste keer de bagage te pakken. De fietsen staan sedert gisterenavond al in de wagen. Opmerkelijk hoe we nu veel vlotter alles kunnen stapelen, dat paar keer in -en uitladen van fietsen en bagage heeft ons hierop al wat getraind. Niet dat we veel minder bagage hebben, want sommigen hebben stiekem flessen wijn mee de wagen in gesmokkeld, uiteraard om thuis uit te drinken en niet tijdens de rit. En dan is het zover, het vertrek vanuit Dax. Francis besluit als eerste te rijden.

In de wagen staat de radio aan en we horen al meteen de onheilspellende berichten dat het tussen Saintes en Niort al vast zit en dat je daar zeker 45 minuten vertraging oploopt, ook Poitiers en Tours worden heel lastige punten. We raken zonder veel problemen over de ring van Bordeaux en vervolgen onze weg op de A10/E5 zonder al te veel last tot in Fenioux waar we even halt houden om de benen te strekken. Daar neem ik het stuur over. En inderdaad op de strook tussen Saintes en Niort is het rijden met de accordeon, nu eens bijna stilstaan, dan echt stilstaan en dan weer voor een aantal kilometers volop kunnen gas geven om plots weer te moeten afremmen en hetzelfde scenario te herhalen. Ook rond Poitiers blijft het erg druk. We gaan van de autoweg af om te eten in La Fontaine-Colette. Massa's volk maar we vinden toch nog een tafeltje of twee waar we, na enige opkuis, de resten van onze picknick van de vorige dagen kunnen opeten met vers en nog warm stokbrood dat Francis hier was gaan kopen bij Paul, een in Frankrijk zeer gekende bakkerijketen (nu ook in Oostende in de Adolf Buylstraat. Liefhebbers van lekker brood en verfijnde patisserie, allen daarheen en neen, ik heb daar geen aandelen in de zaak, gewoon een culinaire tip, gratis, voor niets). Als dessert tovert Dirk zowaar een heel mooie pastis landais op tafel die hij gisteren al had gekocht, sommigen zijn toch de voorzienigheid zelf. Dit is geen drankje, zoals zijn naam zou kunnen laten vermoeden, maar een lekker geelkleurig gebak waarin oranjebloesem en anijs is verwerkt. Uiteraard wel zoet, maar in deze moeilijke momenten brengt dit de nodige troost. Alles op en dat deel bagage weer minder in de wagen. Francis neemt weer over en hij zal het vervelende stuk rond Tours voor zijn rekening nemen en het overtreft nog alle verwachtingen, het is nog erger dan we dachten. We verliezen hier heel wat tijd, wellicht bijna een uur, voor we kunnen afslaan naar Le mans en we uiteindelijk uit de grote drukte raken. Het wordt stiller in de wagen maar het is geen drukkende stilte. Wellicht zit iedereen al wat te denken aan thuis of gezellig uit te rusten van de gedane inspanningen. Er wordt wat gelezen of gespeeld op de i -of ander phone en er wordt wat water gedronken. Er is in voorbije dagen al veel gezegd en we laten dat in alle rust bezinken. In Les Haras op de A28/E402 moet er worden bijgetankt. Vanaf hier rijd ik vlot verder tot aan de doortocht door Rouen. Zelfs als er bijna geen verkeer is, is die doortocht altijd een probleem. Hier zouden ze toch echt eens moeten proberen iets aan te doen maar er komt zeker niet veel schot in de zaak. Ik kom hier al bijna 20 jaar en het is er nog altijd hetzelfde liedje. Maar kom, niet getreurd en op naar Amiens. Nu rijdt het vlot en we wisselen nog een van chauffeur na de tolpoort van Jules Verne. Francis zal als chauffeur de blijde intocht in de Groenestraat in Roeselare doen. En dan slinken de laatste kilometers weg en gaat het aantal nog te rijden minuten op de GPS beetje bij beetje naar beneden. Een paar minuten voor negen uur landen we veilig bij Frederik en Louis thuis. Uitladen en afscheid nemen. We gaan niet in op het vriendelijke verzoek om eerst nog iets te komen drinken, want nu wil iedereen wel naar huis. Hetzelfde ritueel herhaalt zich bij Dirk. De volgende die aan de beurt is, ben ikzelf en verder weet ik het niet meer, want ik was er niet meer bij. Zullen ze frieten zijn gaan halen? Voor Francis en Bruno is het een weten, voor ons blijft het een raadsel.

Morgen zullen ze in elk geval de wagen naar de carwash doen en dan opnieuw binnen leveren in de garage. Ik ben eens benieuwd hoeveel kilometers we boven ons pakket zullen hebben gereden (later zal blijken dat we 280 km boven de in de prijs inbegrepen 2250 km zaten, we hebben dus in totaal met de wagen 2530 km, voornamelijk door Frankrijk, gereden).

Einde van het avontuur, de paarden mogen weer naar de stal en ons harnas wordt even losgegespt om het straks netjes blinkend gepoetst op te bergen voor later gebruik. De benen, de magen en de zitvlakken kunnen wat bekomen. Nu is het tijd om de herinneringen te verwerken en alle mooie ogenblikken op te slaan om er later weer van te genieten en energie uit te putten. Niemand kan de ervaringen of de nieuw gemaakte vriendschappen afnemen en dat alles kunnen we koesteren en warm houden. Voor even gaat het licht nu uit om straks weer in volle hevigheid te gaan schijnen wanneer de volgende reeks etappes wordt aangevat. Die winterslaap zal ons goed doen. Ik zie jullie later wel terug.

Hartelijke groeten,

Daniël