We zijn er al langer over aan het nadenken : samenwonen. Niet dat we het thuis slecht hebben, of dat we te oud geworden zijn om bij de mama en de papa te blijven wonen, maar de tijd is rijp. Ik werk, en eens je gewerkt hebt is het moeilijk om te beslissen om terug naar school te gaan. Het is een verslaving, geld verdienen. Dus ik blijf werken, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn dromen opgeef, ik ga zeker nog voor een diploma maar dan eentje dat ik kan behalen terwijl ik mijn verslaving kan blijven onderhouden. Het is een grote stap samenwonen. Ook omdat we nog maar net een jaar gaan samenzijn tegen de tijd dat we in het appartementje trekken. Ik ben wel zeker dat hij degene is waarmee ik alle grote stappen wil ondernemen maar dat neemt natuurlijk niet alle twijfels weg. Ik ben een papa's kindje ( volgens andere ) en dat doet ook veel. Het klinkt heel stom en kinderachtig maar ik ga mijn papaatje wel missen. Natuurlijk mis ik ook de andere leden van mijn familie, maar die zie ik nog op het werk. Dan maar vaak op bezoek gaan thuis :) Alles is nu van ons en niet meer van mij of hem, en dat boezemt me ook wel wat angst in. Hoe graag ik ook alles met hem deel, ik wil dingen behouden die enkel van mij zijn, een deel van mijn individualiteit. 1 ding waar ik geen bang voor moet hebben is dat we zo'n koppel worden dat geen moment van elkaars zijde wijkt. Mijn panda heeft zijn vrijheid hard nodig dus onrechtstreeks krijg ik die van mij ook, en that's a good thing, denk ik. Nog veel twijfels dus, maar dat houdt me niet tegen. We bleven plannen en uiteindelijk ook appartementjes bekijken. Toen kwam er een perfect appartement, op ons lijf geschreven, om verliefd op te worden. En dan ineens is het zo ver, het papierwerk in orde maken en wie weet wonen we binnen een niet al te lange tijd wel samen. Een grote stap, maar er is niemand op de wereld waar ik die stap liever mee zou zetten dan met hem! groetjes, Baily
