Eigenlijk loopt dit verhaal al langer, het is alleen nooit in
me opgekomen het te schrijven.
Nooit heb ik zo kort bij een boom gestaan, zo goed de wind
gehoord, zo mooi het blad zien vallen, aandacht gehad voor de omcirkeling van
het licht.
Nooit was een gevoel zo intens. JAMAIS, geen haar op mijn
hoofd, ze zijn me zwaar gevallen, ze hebben scherven gemaakt. Scherven brengen
geluk zeggen ze, is dit dan als je ze opraapt of als je ze laat liggen, als je
ze lijmt of juist erop stampt?
Seizoenen zijn veranderd, er is geen bittere kou, maar toch
is er tocht, ijzige stilte bijna, maar goed! Tijd wederom tijd, voor een idee,
dom misschien maar ook veraf. Of toch niet heel kortbij.
Verwarring, hopen woorden en zinnen druisen langs me heen.
Is het goed, fout, stom, dom mogelijks gewoon ik. Hopeloos zoekend stop dan,
stop met zoeken, het ligt voor je neus of nee, het is er gewoon niet.
Een simpele verhuis, een leeg bureaublad. Het sneed door
merg en been, een gevoelsmens, iemand die een aanraking zal ontleden naar de
waarheid, of interpretatie zal maken naar een bedachte waarheid, een gevoel een
gemis.
Begrip zeker, een gevoel van verbondenheid, maar een ander
leven. Is het een vliegtuig, is het een vogel, nee dat is het niet. Malediven
doen we zeker, maar waarschijnlijk dan ook weer niet.
Ring ring de wekker, of was het een oproep, een nood of een
opvulling van leegte, leegte van de dag, nacht, geen noodzaak, geen behoefte en
toch drang. Ik zeg de scherven, maar ooit ,was ,is zal het mogelijks een vaas
zijn.
Een vaas met bloemen, blaadjes verwelken, verkleuren,
verandering, een samenhang.
Samenhang door dromen, utopie misschien, kia, rollen wagen
rijden, dromen bevrijden! Water en land, zee, maar zand, drijfzand, verdrinken
.
