De laatste dag van de week breekt aan! Het belooft weer een druk weekend te gaan worden.

We hebben nog zoveel werk om alles in orde te brengen voor de komst van onze kleine spruit!

De planning bestaat eruit om de kinderkamer verder af te werken en de visplaats verder op te ruimen. Na dit alles nog even te hebben overlopen in mijn warme knusse bedje besluit ik dat het de hoogste tijd is om naar het werk te vertrekken. Mijn vrouwtje vertelt me dat ze zich nog steeds niet al te best in haar vel voelt (krampen in haar buik) en besluit om toch maar even de huisarts

(Dr. Rossiers) te raadplegen. De dag vliegt voorbij en voor ik het goed besef is het weer half 3. Ik ga nog niet meteen naar huis maar begin met volle moed een hele stapel wegwerppaletten uit elkaar te halen.

Deze zullen vast heel goed van pas komen aan ons mooi visplaatje. Plots komt mijn vrouwtje de parking opgereden. Ze ziet er helemaal niet goed uit. Ze vertelt me dat de dokter denkt dat het wat buikgriep is en dat ook ons kleintje niet echt in de meest ideale positie ligt. Veel wandelen zo zegt hij.

Aangezien mijn vrouwtje er echt niet zo goed uitziet besluit ik om meteen te stoppen met wat ik bezig ben. Ik laad alles in onze auto en we besluiten samen om nog even een snel bezoekje te brengen aan ons Moeke. Daar toegekomen vertelt Kathy alles aan Tante Carla, Papa Marco en Moeke. Ze beschrijft wat ze voelt en Tante en Moeke trekken hun besluit. Aan de hand van de symptomen die Kathy beschrijft vertellen ze mij (terwijl Kathy naar het toilet is) dat dit volgens hen echt wel weeën zijn. We lachen dit alles samen nog wat weg “een zwangerschap duurt wel 9 maand hé en geen 6!” “Ga maar eens goed kakken schat, het zal snel over zijn dan!”. Wanneer Kathy van het toilet komt is het plots bittere ernst. “Ik denk dat het nu echt tijd is dat we vertrekken”. Snel de auto in en nog wat papieren halen en dan meteen naar het ziekenhuis van Bornem. Terwijl we in de auto zitten vertelt Kathy me dat ze reeds bloedverlies heeft. De paniek stijgt en zo ook de snelheidsmeter van onze auto. Het ziekenhuis binnengekomen schrijft Kathy zich snel in en haasten we ons naar de lift. We duwen op de knop voor de eerste verdieping en de lift vertrekt. De deuren gaan open en een oud nonnetje verspert ons de weg. We proberen haar duidelijk te maken dat we zo snel mogelijk naar de materniteit moeten. Ze zegt ons dat we nog tijd genoeg hebben en blokkeert nog steeds onze doorgang. We proberen het nog 1 maal uit te leggen en duwen haar uit pure paniek met haar karretje en al opzij. Wanneer we de deuren van de lift uitstappen gaan we zo snel mogelijk op zoek naar de materniteit. Na een tijdje te hebben rondgedoold dringt het tot ons door dat we ons helemaal niet op de eerste verdieping (waar de materniteit is) bevinden, maar op de kelderverdieping. Het oude nonnetje wou ons dus eigenlijk gewoon maar helpen. We lopen opnieuw terug naar de lift en dit maal komen we wel op de juiste verdieping terecht. Wanneer we op de materniteit aankomen, wordt Kathy aan de monitor gelegd. Op het eerste gezicht blijkt alles nog normaal, maar wanneer onze gyneacoloog Dr. Janssens aankomt en Kathy onderzoekt, stort onze wereld als een kaartenhuisje in elkaar. Dr. Janssens vertelt ons dat Kathy veel bloedverlies heeft en dat ze reeds 2 a 3 cm ontsluiting heeft. Op dat moment ontstaat er een enorme chaos op het kleine kamertje. Kathy mag haar bed niet meer verlaten en moet vanaf nu alles al liggend doen. Er komen langs alle kanten verpleegkundigen aangerend, met baxters en spuiten. Een verpleegster probeert de baxter aan te leggen bij Kathy, maar dit mislukt keer op keer. Kathy’s aders zwellen op of ze vinden de aders gewoon weg niet. 10 prikken later komt er een tweede verpleegster aangehold en ook zij doet een aantal pogingen, maar niks werkt. Wanneer de derde verpleegster komt, kan eindelijk de baxter aangesloten worden. Mijn vrouwtje krijgt een medicijn dat de weeën zal proberen verminderen en tot slot stilleggen zo vertelt men ons. Een ziekenhuis bed wordt de kamer binnengereden en mijn vrouwtje moet al kruipend het bed zien op te komen. Ze wordt daarna richting haar eigen kamer gereden en de verpleegkundige vertelt ons wat er nog allemaal zal gebeuren. Kort daarna komt ook de gyneacoloog bij ons op de kamer. Ze zegt tegen Kathy dat ze zich alvast op een lange ziekenhuis opname moet voorbereiden. Het ziet ernaar uit dat de weeën verminderen en ondertussen is mijn vader ook gearriveerd. Hij moet wel nog even terug richting Temse rijden om mijn Tante even te gaan oppikken aangezien Kathy niet graag alleen achter wil blijven terwijl ik en mijn vader om kledij en dergelijk rijden voor haar ziekenhuisverblijf. Wanneer mijn tante bij Kathy aan het bed zit doet mijn vrouwtje weer een uitspraak: “3 mand in het ziekenhuis, man, man, man dat zie ik niet zitten ze.” Ondertussen ben ik druk in de weer en probeer ik zeker niks te vergeten van het lijstje dat ik in het ziekenhuis heb meegekregen. De valies is klaar en ik keer opnieuw met mijn vader richting Bornem. Ik leg alles in de kastjes bij mijn vrouwtje op de kamer en er wordt wat gelachen met de kleding die ik voor haar meebracht. De weeën lijken zo goed als voorbij. Mijn vrouw’s gyneacoloog had gezegd dat ze veel moest rusten en dus vertrekken wij met zijn drieën huiswaarts. Eerst springen we nog even bij ons moeke binnen en daarna zal mijn vader thuis bij mij blijven overnachten. Maar eerst moeten we zien dat we elkaar kunnen bereiken. Aangezien ikzelf geen GSM heb worden er GSM’s doorgegeven. Ik zal de GSM van mijn vader meenemen, mijn vader zal de GSM van mijn tante nemen en mijn tante zal uiteindelijk de GSM van mijn neef Yoë nemen. Maar naar welke nummer moet ik nu bellen om wie te kunnen bereiken? Het wordt een hectische boel en al snel kunnen we er allemaal niet meer aan uit. Plots gaat de telefoon. Aan de andere kant hoor ik Kathy die me al weenend verteld dat ze 5cm opening heeft. Ik en mijn vader reppen ons opnieuw naar de auto. We passeren nog even snel bij de overburen (mijn nonkel en tante) om de sleutels van ons huis af te geven, zodat zij straks even bij de hondjes kunnen. In volle vaart vertrekken we opnieuw uit de Koning Leopoldlaan. Wanneer we net de brug van Temse zijn overgereden ontvang ik een sms op de GSM. “Ik ben op weg naar de verloskamer!” Mijn vader trapt nu de gaspedaal helemaal in en probeert me duidelijk te maken dat ik deze avond nog vader zal worden. Stilaan dringt dit door. Als we aankomen aan het ziekenhuis parkeert mijn vader zich op een parkeerplaats van een geneesheer en lopen we zo hard we kunnen naar de hoofdingang, natuurlijk is die op dit uur van de avond niet meer geopend! We moeten dus snel naar de spoedopname. Aan de balie van de spoedopname probeer ik al hijgend duidelijk te maken wat ik bedoel. Na een aantal pogingen lacht de vrouw achter de balie en laat ons binnen. Snel geeft ze me nog even de nodige aanwijzingen om op de kraamafdeling te komen. Ik kom aangesneld op de afdeling en er wordt mij verteld dat mijn vrouwtje op de verloskamer “De Maan” ligt. Als ik de kamer binnenkom zie ik Kathy liggen. Ze barst in huilen uit. De weeën zijn sterker en sneller op elkaar komend. Kathy wordt al kruipend op een heel groot bed geholpen. Plots dringt het tot me door,  mijn vrouw gaat vandaag bevallen. Iedereen is reeds verwittigd en ook de gyneacologe is al aanwezig. Zij heeft op haar weg naar Bornem reeds Middelheim verwittigd. Het is bloedheet in de kamer en ik moet naar het toilet. Ik probeer dit zo voorzichtig mogelijk aan mijn vrouwtje te vertellen. Ze knikt dat het ok is en ik snel de kamer uit op zoek naar een toilet. Op de weg naar het toilet valt het me op dat mijn vader zich niet meer op de gang bevindt. Verlost van al de overtollige red bull neem ik terug plaats naast mijn vrouwtje. De weeën komen steeds sneller en Kathy’s rug doet enorm veel pijn. De vliezen zijn nog steeds niet gebroken. Een kinderarts geeft ons uitleg over wat er allemaal aan het gebeuren is, enn wat er allemaal nog gaat gebeuren. Plots wordt er een couveuse de kamer binnen gerold vergezeld van een vier a vijftal mensen. Er staan plots 9 mensen in de kamer en Kathy’s vliezen worden door de gyneacoloog gebroken. Plots gaat het heel erg snel. Mijn vrouw wordt naar de beugels geholpen en kermt van de pijn. Er wordt haar uitgelegd dat ze vanaf nu niet meermoet puffen bij haar weeën maar heel hard moet persen. De eerste wee komt en mijn vrouwtje schreeuwt het uit van de pijn. De hartslag van de baby wordt gecontroleerd en die is nog steeds in orde. Ik heb het verschrikkelijk warm en een vroedkundige vraagt me of ik niet beter mijn trui zou uitdoen. Op het moment dat ik dit net van plan ben komt er opnieuw een wee en probeer ik mijn vrouwtje zo goed mogelijk bij te staan. Ze roept dat dit alles niet kan en niet mag gebeuren. Bij de vijfde wee probeert Kathy zelfs weg te lopen van haar bevallingsbed, ze rammelt met de beugels en schreeuwt. Als ze plotseling al haar woede bundelt en nog een laatste keer perst is het allemaal voorbij. Ik zie een heel klein roos en rood mensje verschijnen. Vanaf dan gaat het enorm snel en weet ik net waar draaien. In de verte hoor ik gehuil. Mijn vrouwtje vraagt of dat het de onze is en al wenend antwoord ik haar van ja. Op enkele seconde tijd wordt ons zoontje volledig voorzin van allerlei kabels en buisjes. Ik sta er maar wat onwennig te draaien en te keren tot er me iemand roept om te komen kijken. Voor het eerst mag ik mijn zoon aanschouwen en moet ik mijn vrouw vertellen hoe hij eruit ziet. Ik beschrijf haar hoe groot hij is en dat hij een heel klein mutsje draagt. De verpleegkundigen vragen ons hoe onze zoon zal gaan heten en we vertellen hen dat hij Daan zal heten. Ik vertel mijn vrouwtje dat ik nu echt wel nood heb aan frisse lucht en dat ik ook mijn vader wil vertellen dat hij grootvader is geworden. Als ik de gang op loop proberen 2 ambulanciers met mij een gesprek aan te knopen. Het enige wat ik op dat moment kan uitkramen is “Nee… euhm… Neenee... Ik zoek mijn vader” de twee kijken mij verbaasd aan en ik zet mijn zoektocht verder. Ik loop naar de hoofdingang, spoed en zo terug de gang van de materniteit op. Nergens te bespeuren. Ik heb wel een GSM maar kan mijn vader niet bereiken want ik ken de pincode niet. Ik passeer opnieuw de ambulanciers die me nu niet meer aanspreken. Ik stap opnieuw de verloskamer binnen en vraag mijn vrouwtje (die volop bezig is met de moederkoek uit te persen) wat de pincode van de GSM is. Zij geeft me de nummer en ik begeef me terug de gang op. Wanneer ik bijna aan de kamer ben waar mijn vrouw voor de bevalling lag probeer ik mijn vader te bereiken. Wanneer de GSM overgaat hoor ik het gerinkel van een GSM vanuit de kamer komen. Mijn vader had op deze kamer moeten wachten. Ik vertel hem alles en hij pinkt een traantje weg. Hij vergezelt mij en neemt plaats bij de 2 ambulanciers. Ik wandel terug de verlossingskamer binnen. Ons zoontje is bijna klaar voor zijn vertrek naar Middelheim. Even wordt hij naast zijn mama gelegd. De mensen van Middelheim vragen mijn vrouw of ze hem een kusje wil geven. Het enige wat ze op dat moment kan antwoorden is: “waar? Hij is zo klein”. Daan wordt in de couveuse geplaatst en zo kan opa even een snelle blik werpen op zijn kleinzoon. Terwijl ik buiten bij mijn vader en de ambulanciers sta te wachten, vragen de 2 sympathieke ambulanciers of mijn kinderkamer al klaar is. ik antwoord hen dat ik er volop aan bezig ben, en de zegt dat het hem al was opgevallen aan de vuile en gescheurde broek die ik droeg. Dan wordt de couveuse buiten gereden en is het plots weer bittere ernst. Mijn vader kan even een snelle blik werpen op onze kleine Daan en dan vertrekt de couveuse de nacht in op weg naar Middelheim. Kort daarna wordt ook mijn vrouwtje de kamer uitgereden en richting haar kamer gereden.” Ik mag morgen al naar huis“ en “ik heb honger” zijn de eerste 2 dingen die ze tegen mij en mijn vader zegt. Na nog even te bekomen en wat smsjes te hebben verstuurd laten we haar nog wat rusten. We verlaten het ziekenhuis en moeten ons even op een trapje net buiten het ziekenhuis neerzetten. Even alles laten bezinken en vooral laten doordringen. Op een paar uur vader en grootvader worden en dan nog wel 3 maand te vroeg, dat komt aan. We roken nog een sigaretje en daarna zet mijn vader me thuis af. Natuurlijk kan ik geen oog dicht doen. Ik maak de geboortekaartjes verder in orde, zoek winkels met doopsuiker op, zoek drukkers en winkels met prematuurkledij. Wanneer ik dit alles heb gedaan slaagt de klok van de kerk 4u. Ik doe nog snel de afwas, ruim de veranda, de living en d keuken op en sla nog even snel een dweiltje. Daarna spring ik snel de douche in en vertrek ik opnieuw richting moeke, deze keer met de brommer. Het duurt een klein half uur eer het ding wil starten en wanneer ik dan uiteindelijk vertrokken ben wordt ik halfweg tegengehouden door de politie omdat mijn achterlicht niet werkt. Ik mag toch verder rijden en kom eindelijk aan bij moeke om kwart voor 7 ’s morgens.