|
Wat vliegt de tijd
voorbij, zeker na een drukke werkweek, vol met vergaderingen en voorbereidingen
voor de komende educatieve en corporate programmas.
Ik heb nog maar 5
weken in China en dan is het alweer tijd om terug naar België te gaan. Ook al
klinkt het raar ik heb nu pas tijd gehad om de Chinese muur te gaan bezoeken. Als
je de muur gaat bezoeken moet je er zeker een daguitstap van maken of zelfs een
weekend uitstap, dit als je beslist om het zonder gids te doen. Zeker als je de
hike van Jiankou (niet gerestaureerd gedeelte) naar Mutianyu
(volledig gerestaureerd gedeelte) wil doen. Dat is wat ik en Emily (mijn roommate) ondervonden hebben, toen we onze
planning aan het maken waren.
Het was zeker 3 uur om
tot aan de Chinese muur te geraken met het openbaar vervoer, in welk we 3
bussen moesten nemen. Eens aangekomen in Xizhazi, de
laatste stop van de bus, begon de start van onze wandeltocht naar de muur. We moesten
een wandeltocht van ongeveer 3 kwartier door het bos doen vooraleer we aan de
rand van de muur kwamen. Het is inderdaad een adembenemend landschap eens je
bovenaan de muur staat en een uitzicht hebt over het hele gebied. Maar dit was
nog maar het begin, we hadden een hike van zeker 5 uur voor de boeg. Als je het
niet gewoon bent om te hiken, wat voor mij het geval was omdat we in België
geen bergen hebben, was dit zeker te voelen de volgende dag aan mijn benen. Voor
Emily, die het wel gewoon is om te hiken, zeker omdat ze het meerdere keren per
jaar doet in Amerika, was dit iets simpeler.
Het begin was vrij gemakkelijk en de hellingen
waren zeker doenbaar, naarmate we verder gingen werden de hellingen steiler en steiler.
Het was geen gewone wandeling meer in mijn ogen, maar meer een beklimming. Een
helling betekent ook een daling daarna, in mijn opinie zijn de dalingen erger
dan de hellingen. Het is enorm belastend voor je benen, zeker na een paar uur hiken
aan een stuk door. Omdat we afhankelijk waren van het openbaar vervoer en de laatste
bus terug moesten halen, moesten we toch een zeker tempo aanhouden.
Zoals vermeld zijn we begonnen bij het niet gerestaureerd
gedeelte van de muur. Dit betekent dat alles er bij ligt zoals de natuur en de
tijd het heeft achtergelaten. Toen we al
halverwege onze tocht waren, kwamen we een obstakel tegen waar we niet langs
konden. Een afgebroken wachttoren waar we niet op konden en we hebben alles
geprobeerd om erop te geraken. Na zeker een uur verspild te hebben en al moe
begonnen te worden, hebben we besloten om het bos pad te volgen terug naar een
dorp en vandaaruit een bus terug te nemen. Aangezien opgeven niet in onze
woordenboek voorkomt, zijn we rond de afgebroken wachttoren gewandeld, het bos
in. We waren zo gelukkig toen we een bord zagen met de wegmarkering richting Mutianyu.
Dit gaf ons extra moed en hebben onze tocht verdergezet. Het werd al avond en
we waren nog altijd niet aangekomen in Mutianyu, we wisten dat het niet ver
meer was, maar we wisten ook dat we de laatste bus niet zouden halen. We waren
meer bezorgd dat we ergens in een wachttoren zouden moeten overnachten en de
volgende dag de bus naar huis nemen.
Maar dit was gelukkig niet het geval, we
hebben Mutianyu bereikt tegen 19 uur. Aangezien de zonsondergang in Beijing
vrij vroeg is, was het tegen dan al donker. We hebben de laatste 1000 trappen
ingezet met onze (gsm)zaklamp ingezet opzoek naar een taxi, die ons naar de dichtstbijzijnde
metrostation kon brengen om toch thuis te geraken. Dankzij een taxi-vriend van
de bewaker, konden we onze rit naar huis voorbereiden. We hadden een uur de
tijd om te bekomen van onze toch alvorens we de metro konden nemen. Eens aangekomen
in Houshayu (de metrostop in de geciviliseerde wereld) zagen we na 7 uur terug
mensen.
Na 14 uur weggeweest te zijn een meer dan 24 000
stappen gezet te hebben, zijn we thuis aangekomen. Helemaal uitgeput, maar na
een verfrissende douche, was dit een onvergetelijk avontuur samen dat we altijd
zullen herinneren. Maar ook voelen de volgende dag :p
Veel liefs,
Cristel L.A
|
