Naar de mening van de meeste antropologen kwam een groep Aziatische jagers van Siberië naar Alaska. Zij achtervolgden waarschijnlijk ijsberen, zeehonden of walrussen. In elk geval bleven ze naar het zuiden trekken.
Eeuwen verliepen en andere groepen zwervende jagers volgden hen. Na verloop van tijd druppelden zij niet meer binnen, maar een langzame maar gestadige stroom van mensen verhuisden naar het zuiden door het Canadese Rotsgebergte naar wat nu het noordwesten van de Verenigde Staten is. Waar deze zwervers ook heen gingen, altijd waren er enkelen die zich ergens vestigden en bleven wonen. Maar de meer avontuurlijken bleven verder trekken. Sommige verspreiden zich oostwaarts naar de Grote Meren en de kust van de Atlantische Oceaan. Andere gingen naar het zuiden, naar Mexico en Midden Amerika. En na een paar duizend jaar - slechts enkele seconden op de klok van de geologische tijdrekening - waren twee continenten bewoond door de Amerikaanse Indianen.
Stapels stenen en beenderen getuigen nog van de trektochten en de geschiedenis van deze eerste Amerikanen. In holen in Oregon, Colorado, Arizona, Texas en Mexico hebben oudheidkundigen Indiaanse wapens gevonden, ook primitief beeldhouwwerk, botten van beesten, waarmee de Indianen zich voedden en de beenderen van Indiaanse doden.
Toen Christopher Columbus in 1492 zijn beroemde reis maakte, zocht hij een korte weg naar Indië. Hij had er geen idee van dat hij toevallig twee grote continenten had ontdekt, die op het westelijk halfrond tussen Europa en Azië lagen. In plaats daarvan geloofde hij dat hij op een eiland in Oost-Indië geland was. Daarom noemde hij in zijn rapporten aan de Spaanse koning de inboorlingen van het door hem ontdekte land "Indianen". En hoewel de echte "Indianen", de bewoners van Indië, een halve wereld verder naar het westen woonden, bleef deze naam in gebruik. In de duizenden jaren, die liggen tussen het eerste binnentrekken van de Nieuwe Wereld en Columbus ontdekking, ontwikkelden de Amerikaanse Indianen een levenswijze die enig was in de wereld. Men schat dat er omstreeks 1492 ongeveer dertien miljoen mensen woonden in Noord- en Zuid-Amerika. Hiervan woonden er ongeveer een miljoen verspreid door het gebied, dat nu de Verenigde Staten vormt. De Noord-Amerikaanse Indianen vormden volstrekt geen eenheid, het was niet één volk, zij waren verdeeld in ongeveer vijfhonderd stammen, en deze stammen waren op hun beurt nog weer verder onderverdeeld in geslachten en gemeenschappen. Sommige stammen telden duizend leden en zwierven rond door uitgestrekte vlakten of grote wouden. Andere stammen bestonden slechts uit enkele tientallen mensen, die zich maar zelden buiten een afgesloten gebied waagden.
Ook waren er ongeveer evenveel Indiaanse talen en dialecten als er Indiaanse stammen waren. Vaak verstond een stam, die in een bepaald dal woonde, de taal niet van een stam uit een ander dal, dat er slechts een paar mijl vanaf lag. Hierdoor was het vaak moeilijk om zich met elkaar te onderhouden. Om deze moeilijkheid tot op zekere hoogte te overwinnen, ontwikkelden de Indianen een primitieve gebarentaal - een reeks gebaren met armen, handen en vingers - waarmee ze eenvoudige mededelingen aan elkaar konden doorgeven. Taalgeleerden kunnen praktisch geen, of zeer geringe gelijkenis bespeuren tussen de verschillede Indianentalen en die van de Oude Wereld, hoewel bepaalde stammen in het noordwesten wel hoge klikgeluiden gebruiken, die vaag op Chinees lijken. Dit gaat waarschijnlijk terug tot de tijd, gehuld in de nevelen der oudheid, toen de oorspronkelijke Oer-Indianen nog in Azië woonden.
In de Tweede Wereldoorlog dienden leden van de Indiaanse stammen, vooral Navaho's en Apachen, in het Amerikaanse leger, in en bij de frontlinies wisselden zij boodschappen uit per radio. Noch de taaldeskundigen in het Japanse leger, noch die bij de Duitsers konden hun talen ontcijferen. De Indiaanse talen zijn vaak melodieus, prettig om te horen. Zij zijn zeer rijk aan woorden, vol mooie gevormde zinnen en ingewikkelde beschrijvingen. Veel Indiaanse woorden zijn een deel gaan uitmaken van het moderne Amerikaanse, vooral namen van plaatsen en rivieren - Mississippi, Tennessee, Ohio, Iowa, Miami, Susquehanna, Dakota, Oklahoma, Connecticut, Texas, Illinios, enzovoort.
In de allereerste plaats leven de Indianen van de jacht. Huiden van wilde dieren werden gebruikt voor kleding en in sommige gevallen ook tot materiaal voor tenten en hutten. De pezen gebruikten ze als naaigaren voor mocassins en kleren, als vissnoer en als pezen voor hun bogen.
Native Americans en First Nations zijn politiek correct en neutraal en lange tijd in gebruik geweest bij intellectuelen. De meeste bewoners van reservaten en de Arctis hebben deze namen nooit aanvaard. Onder de militante jongeren gaat de voorkeur juist uit naar "indianen" als een soort geuzennaam, maar voor alle oorspronkelijke bewoners geldt dat zij graag bij de naam van hun stam worden genoemd: Navajo, Cheyenne, Pawnee enzovoort. Meervoudsvormen van deze namen, die in de talen niet worden gebezigd, doen gekunsteld aan. De spelling van dezelfde namen kan in de Verenigde Staten en Canada verschillen. De Amerikaanse schrijfwijze is Blackfeet en Kwakiutl in plaats van Blackfoot en Kwagiutl. Onder de algemene naam "Eskimo" werden verschillende volkeren in de Artics begrepen. Men heeft deze naam, waarvan lang is gedacht dat hij "Rauwvleeseters" betekende en een belediging was, collectief vervangen door Inuit. De meeste samenlevingen geven nu de voorkeur aan Eskimo. De bekende naam 'Sioux' is een verzamelnaam voor de oorspronkelijke 'Dakota' in het Oosten en de 'Lakota' in het westen. Waar nodig wordt tussen deze twee namen onderscheid gemaakt.
Subarctisch gebied (binnen de Poolcirkel gelegen gebieden)
Als de verschillende familiegroepen van de Lakota, Cheyenne of andere prairie-indianen als volk samen kwamen voor ceremonies of beraadslagingen, dan werden de tipi's in een cirkel gezet met de ingang naar het oosten. De plaats van een tipi was afhankelijk van de positie van de eigenaar in het volk of zijn religiueze positie.
Sitting Bull, aanvoerder van een deel van het leger dat Custer versloeg, bracht zichzelf en zijn stamleden over de Canadese grens in veiligheid voor de achtervolgende Amerikaanse legereenheden. Een blanke handelaar uit Wolf Point vroeg hem waarom hij en de zijnen niet bereid waren zich over te geven nu ze bijna van de honger omkwamen:
Omdat ik een rode man ben. Als de Grote Geest gewenst zou hebben dat ik blank zou zijn, had hij mij zeker wel zo geschapen. Hij schonk jouw specifieke wensen en ideeën en in mijn hart deed hij heel ander leven. Iedere man heeft zijn eigen sterke kanten. Een adelaar hoeft geen kraai te zijn. Wij zijn nu arm maar wij zijn vrij. Geen blanke controleert onze voetstappen, bepaalt waar we gaan of staan. Als we sterven moeten, sterven we terwijl we onze rechten verdedigen.
Old Tassel, van de Cherokee, ontmoette in juli 1777 op Long Island Amerikaanse handelaren om een verdrag te sluiten:
Veel is er gezegd over het gebrek aan wat jullie 'beschaving' noemen onder de Indianen. Vele malen is ons voorgesteld jullie wetten, jullie geloof, jullie manier en gewoonten over te nemen. Wij zien het voordeel van zulk een verandering niet in. Wij zouden liever zien dat jullie het goede van deze doctrines zelf zouden uitvoeren dan dat wij er steeds over moeten horen. Jullie zeggen: 'waarom bebouwen de Indianen het land niet en leven ze niet zoals wij?' Zouden wij jullie niet met hetzelfde recht kunnen vragen: 'waarom jagen de blanken niet en leven ze niet zoals wij doen?'
Chief Joseph
De aarde werd geschapen met de hulp van de zon, en zij had moeten blijven zoals zij was. Het land werd gemaakt zonder lijnen van grenzen en het is niemands zaak het te verdelen. Ik zie dat de blanken over het gehele land zichzelf verrijken en ik zie hun verlangen om ons landen te geven, die waardeloos zijn. De aarde en ikzelf zijn van één geest. De afmeting van het land en de afmeting van onze lichamen zijn gelijk. Zeg ons, als u dat kunt zeggen, dat u gezonden bent door de Scheppende Macht om met ons te spreken. Misschien denkt u, dat de Schepper u naar hier gezonden heeft om met ons te doen wat u goeddunkt. Als u gezonden was door de Schepper, zou ik misschien gedacht hebben, dat u het recht had om over mij te beschikken. Begrijp mij niet verkeerd, maar heb begrip voor mij en mijn liefde voor dit land. Ik heb nooit gezegd dat het land aan mij behoorde, om ermee te doen wat mij goeddunkt. Degene die het recht heeft erover te beschikken is degene die het geschapen heeft. Ik eis het recht in mijn land te mogen leven, en ik erken uw recht om in uw land te leven.
Uit de redevoering van Seattle, het stamhoofd van de Dwamish-Indianen, tot de Amerikaanse regering, december 1854.
Wij zijn een deel van de aarde en de aarde is een deel van ons. De geurende bloemen zijn onze zusters; het hert, het paard en de machtige adelaar zijn onze broeders. De rotsige hoogten, de grazige weiden, de lichaamswarmte van pony en mens - alles is aan elkaar verwant.
White Eagle.
Doe je best, al lijk je fouten te maken, want hoe kun jij beoordelen of het fouten zijn.
Ray Yazzie, Navajo.
Lang geleden vertelden de mensen dat de verhalen die werden overgeleverd je sterk konden maken. Zelfs een klein deel van de verhalen kon jou en je kinderen zo versterken dat je toekomst weer aankon.
Red Cloud, een van de beroemdste aanvoerders van de Sioux, door de aanwezigheid van wegenbouwers op Siouxland, sprak hij met overtuiging op een Indiaanse bijeenkomst aan de Powder Rivier:
Hoor mij aan Dakota's! Toen de Grote Vader in Washington ons de aanvoerder van zijn soldaten, Gen. W.S. Harney, zond om toestemming te vragen voor een pad door onze jachtvelden. Een weg voor zijn ijzeren paard naar bergen en de westelijke zee werd ons verteld dat ze alleen maar ons land zouden doortrekken, niet om zich onder ons te vestigen, maar om goud te zoeken in het verre westen. Onze oude stamhoofden dachten hun vriendschap en goede wil te tonen, door deze gevaarlijke slang in ons midden toe te laten. Ze beloofden de doortrekkende reizigers te beschermen. Desondanks, nog voor de as van het vuur van de raadsvergadering koud was, bouwt de Grote Vader zijn forten op ons land. Jullie hebben het geluid gehoord van bijlen van de blanke soldaten bij 'Little Piney'. Hun aanwezigheid hier is een belediging en een bedreiging. Het is een belediging voor de geesten van mijn voorouders. Zullen wij dan onze heilige graven opgeven zodat ze omgeploegd zullen worden voor graan? Dakota's, ik ben voor oorlog!
Blue Jacket, Shawnee, in april 1789.
Van alle kanten worden wij door de amerikanen toegesproken, en geen een keer zeggen ze hetzelfde. Wij denken dat ze ons willen bedriegen.
Edward Sheriff Curtis Fotograaf, leefde van 1868 tot 1952.
Edward Sheriff Curtis maakte zijn hele leven foto's van indianen.
Hij begon ermee in 1895 omdat hij dacht dat de indianen zouden verdwijnen. Hij bewonderde de indianen, voor hem waren het 'edele wilden'. Ze leefden dicht bij de natuur, hadden er veel eerbied voor. Dat kun je onder andere zien op de foto's die Curtis van hen maakte. In meer dan 30 jaar bezocht hij bijna alle indiaanse volkeren in Noord-Amerika. Hij nam meer dan 2.200 foto's en noteerde alles wat hij over de indianen te weten kwam en kende hun manier van leven. Zijn foto's en teksten verschenen in 20 dikke boeken.
Volgens legende, migreerden de voorvaderen van de stam Hopi naar diverse plaatsen en verbleven dichtbij de Grand Canyon . . De legende beeldt ook vreedzame mensen, bereid om met anderen samen te werken af om hun leven te verbeteren.. Geclassificeerd als Pueblo Indanen zij het waarschijnlijkst gedaald van Anasazi. Hopi waren de enige Pueblo Indianen die een dialect van de uto-Aztecan taal familie sprak . deze taal noemde Shoshone.. Hopi verblijft momenteel in 11 dorpen ,dichtbij drie hoge mesas op een rotsland genaamd: de Zwarte Mesa. Het reservaat Hopi wordt gevestigd in noordoostelijk Arizona en door Het reservaat van Navajo omringd. Één dorp, Oraibi, die rond 800 jaar wordt opgericht geleden, is één van de oudste onophoudelijk in bewoonde dorpen in U.S.A..
Zij leven bestaat uit; godsdienst, aard, de maatschappij, vakmanschap, en overleving als componenten van het grote geheel. Hopis verblijven in een woning van een stenenreeks gemaakt in modder en die met meer modder wordt gepleisterd. Het dak wordt gemaakt van polen, takken, bladeren, en gras dat met pleister wordt gevuld. De muren hebben geen vensters of deuren.
Zij beklimmen op en neer door het openen in het dak, gebruikend een ingekerft logboek. In dorpsplazas groef Hopis kivas, ondergrondse kamers die van steenmuren worden gemaakt. Zij worden gebruikt hoofdzakelijk door mannelijke leden van de stam. Een stenen-gevoerd gat in de vloer, een sipapu, vertegenwoordigde de ingang aan de holwereld van waar hun voorvaderen vermoedelijk te voorschijn kwamen. Hopis waren hoofdzakelijk tuinbouwmensen. De mensen bewerkten en joegen terwijl de vrouwen wilde noten, bessen, en wortels verzamelden en het grootste deel van het koken deden. De mensen plantten hoofdzakelijk gewassengraan, bonen, pompoen, katoen, en tabak., blauw graan is hun favoriet Zij hadden meer dan vijftig manieren van voorbereiding die een dun brood genoemd piki omvatten. Zij plantten zaad in de zandige klei bij de basis van mesas, waar zij reproductie van het vlakke land na zeldzame stortbuien konden vangen. Zij hielden ook troepen van geacclimatiseerde kalkoenen als bron van vlees aangezien het vrije wild op mesa.. schaars was De godsdienst die een manier van het leven voor Hopi, is wordt ceremonies geleid door het jaar, vooral om het weer te beïnvloeden. Wegens hun afhankelijkheid van regen, worden de rituelen uitgevoerd regelmatig om rijkelijke oogsten te verzekeren.. De leiding van de meeste Inheemse Amerikaanse stammen werd uitgevoerd door leiders evenals geneeskundemensen, of shamans. Voor Hopi was Shaman zowel geneeskundemens als leider van de stam.. Kachinas speelde een significante rol in het geloof van de Hopi als beschermers van regengeesten., Zij bezetten de organismen van de mensen en bleven daar tot de zomersolstice, de langste dag van het jaar. Tijdens godsdienstige festivals vereerde de mensen kachinas door uitvoerig geschilderde maskers van hout, veren, en andere materialen te dragen. Zij voerden een verscheidenheid van regendansen uit. Beroemd hiervan was de slangdans, die bij de conclusie wordt uitgevoerd. De clans voeren een centrale rol in sociale en godsdienstige functies uit. Elke clan eist zijn speciale heilige fetishes en ceremonies. De maatschappij van Hopi is verdeeld in twaalf phratries, of clangroepen, die vele clans bevatten binnen phratry elk. De kinderen erven de clan van hun moeder..
De Arikara oorspronkelijke naam was Arickaree, maar ze waren ook bekend als de Sahnish
Hun religie is gebaseerd op de medicijnman met magische krachten
De mannen dragen dierenvellen, moccacins
ARIKARA
TAAL: Caddoan
PLAATS: Het noorden Dakota langs de Rivier van Missouri,
KLEDING: De mensen droegen een lendestukdoek, dierenvellen, beenkappen en mocassins. Een buffelvacht nam de plaats van een overhemd. De vrouwen droegen een ééndelig kledingstuk dat tot de enkels kwam en werd gemaakt van twee dierenvellen voor de voorzijde en voor de rug. De beenkappen en de mocassins van dierenvellen werden ook gedragen door vrouwen.
WONINGEN: Arikara leefde in halfronde aarden loges (het zelfde als Hidatsa en Mandan), van veertig tot vijfenzeventig voet in diameter. In het centrum, vertakten vier pijlers zich twintig voet hoog.
GODSDIENST/CEREMONIES: Het distinctieve recht van Arikara was dat van de geneeskundebroederlijkheid "Shunuwanuh," Magische Prestaties, met het zingen en het dansen in de loge duurt elke middag en nacht. Andere distinctieve inbegrepen ceremonies, "Dans van de Zon," gelijkaardig aan het omringen stammen, en "Kind," ceremonie van goedkeuring.
De "stammenvijanden van Arikara na de scheiding (van Pawnee) en tijdens het hun migratienoorden waren Wichita, Comanche, Kiowa, Cheyenne, Apsaroke, en natuurlijk Sioux. Af en toe waren zij onder vreedzame voorwaarden met Mandan en Hidatsa, maar vaker bij oorlog. Zij zeggen dat voorafgaand aan de totstandbrenging van de definitieve vrede met deze twee sedentaire stammen, zij een vriend of geen bondgenoot-elke mens konden eisen, Indisch en wit, was een vijand."
Bronnen: Belly beer of ku'nuh kana'nu was geboren in 1847 bij Voet Clark. Zijn eerste oorlogservaring was op de leeftijd van negentien , toen Abraham Lincoln met de 7de Cavalerie van Custer aankwam en aan het Zwarte land van Heuvels werd opgesteld. Tijdens deze campagne zijn ze een klein kamp van Sioux tegengekomen waar hij zijn eerste staatsgrepen en tweede staatsgreep kon tellen. In het zelfde jaar huwde de Belly Beer en later werd hij lid van de geneeskundebroederlijkheid van Beren. Eén van de behoeften om een lid te worden is eenbeerhuid mee brengen. Het volgende is een verhaal van zijn zoektocht:
Zijn volgende reis was een plicht met de het Onderzoeken Custer expeditie in Juni van 1875. De expeditie was de oorzaak van het vinden van goud in de Zwarte Heuvels dicht bij de Shell Rivier, en de volgende gouden stormloop. In Augustus 1912, kwamen negen overlevenden van zowat veertig leden van de Verkenners Arikara bij het huis van de Buik van de Beer samen in Armstrong op Voet Berthold Reservation om hun verhalen aan de secretaresse van de Historische Maatschappij van de Staat te vertellen
Vereisend bear-skin in mijn geneeskunde-maakt, ging ik,
bij het seizoen toen de bladeren, de Witte heuvels van de klei bruin werden. De gedachte van mijn hart dat ik die dag een beer moest zien en hem doden. Ik ging een adelaar-val over, maar hield niet op: het was een beer die ik moest hebben, niet een adelaar. Hij kwam plotseling aan een klip, waar er drie beren waren. Mijn hart wenste te gaan :twee manieren: Ik wilde een beer, maar drie bestrijden was hard. Ik besliste het te proberen, en, , kroop ik tot beneden. De enige uitweg was door de klip, en aangezien ik die niet goed in mocassins kon beklimmen verwijderde ik deze. Één beer bevond zich met zijn kant naar me, liep de andere langzaam naar hem aan de andere kant. Ik wachtte tot de tweede dicht bij de eerste was, en trok de trekker. één viel; de kogel had door het lichaam van de ene en in de hersenen van de andere overgegaan. Gewonde één laadde, en ik liep, opnieuw laadde ik mijn geweer, dan. Een lawaai bewoog me ertoe om de derde beer te herinneren, die vlakbij me was. Ik schreeuwde om mijn moed omhoog te houden, en de beer gromde in zijn woede. Hij nam op zijn achterpoten toe, en ik schoot metmijn geweer trcht in zijn borst. Hij gaf een gehuil en vloeide weg. De beer met de gebroken rug sleepte zich weg met zijn voorpoten, en ik ging naar hem en zei ik kwam je zoeken mijn vriend, je zal altijd bij mij zijn, ik herlaadde mijn geweer en schoot terug. Zijn huid die heb ik nog altijd bij mij, de andere 2 huiden heb ik verkocht,." [ Curtis, Noordamerikaanse Indiaan
Het grootst van de Sioux banden, die de meerderheid van Teton Sioux vertegenwoordigen - Lakota van de Reservaten van de Rand van de Pijnboom heeft één van de het best bekende Indiaanse stammenvlaggen. De Band Oglala van Teton heeft Sioux, en Verenigde Staten twee van de beroemdste Indianen van alle tijden gegeven. Zowel waren de Belangrijkste Rode Wolk als het Belangrijkste Gekke Paard Oglalas
Sitting Bull was een medicijnman bij de sioux
14.500 inwonende van de reservaten gebruiken een rode vlag die, werd gebruikt voor binnen of paradegebruik, een diepe blauwe rand om de kleuren van de Verenigde Staten in het ontwerp op te nemen. Deze rode vlag draagt een cirkel die van acht tipies de acht districten van de reservaten vertegenwoordigt. Zij betekenen Porcupine , Wakpamni, the Medicine Root , Pass Creek , Eagle Nest , White Clay , La Creek en de Wounded Knee districts, LaCreek
De vlag van rood, symboliseert het bloed dat door Sioux ter verdediging van hun land wordt afgeworpen en het eigenlijke idee van de "roodhuiden". De vlag is een zeer gemeenschappelijk gezicht bij alle Inheemse Amerikaanse powwows, Sinds zijn aanvang in 1961, heeft de vlag van Oglala Sioux een grotere rol overgenomen. Meer dan een andere vlag, zou de vlag van Oglala Sioux de "als" vlag van de Inheemse Amerikaanse volkeren kunnen worden beschouwd.
SIOUX STAMMEN
Lakota (soms genoemd Tetons - "prairiebewoners") heeft 7 banden:
Oglala ("zij verspreiden hun", of "stofverspreiders"),
Sicangu (of Brule - "Gebrande Dijen"),
Hunkpapa ("eind van de cirkel"),
Miniconjous ("planters naast de stroom"),
Sihasapa (of Blackfeet, niet dat met de afzonderlijke stam moet worden verward Blackfeet),
Itazipacola (of zonder Bogen: "zonder bogen"), en Oohenupa ("het Twee Koken" of "Ketel Twee").
Dakota Sioux (ook genoemd Santee Sioux) met 4 banden:
Mdewakantonwon
Wahpeton
Wahpekute
Sisseton
levend in Zuid-Dakota, evenals in Minnesota, Nebraska,.
Nakota - Yankton Sioux met 3 banden in moderne tijden:
Yankton
Hogere Yanktonai
Lagere Yanktonai,
In Noord-Amerika behandelt het grondgebied van de Natie van Lakota, van Nakota en van Dakota zowat 200.000 km2 in de hedendaagse staat van Zuid-Dakota en naburige staten. De Natie van Lakota, van Nakota en van Dakota (die ook als de Grote Sioux Natie wordt bekend) daalt van de originele inwoners van Noord-Amerika en kan in drie belangrijke taalkundige en geografische groepen worden verdeeld: Lakota (Teton, West-Dakota), Nakota (Yankton, Centraal Dakota) en Dakota (Santee, Oostelijk Dakota). Het totale aantal van het inheemse Noord Amerikanen is ongeveer 1.5 miljoen, waarvan rond 100.000 Lakota zijn. Zij verblijven dichtbij de Heilige Zwarte Heuvels van Zuid-Dakota
SIOUX CHRONOLOGIE
1847 - Westelijke migratie op de Sleep van Oregon door het Indiaanse land van Vlaktes
1850 - 20.000.000 buffels op de vlaktes tussen Montana en Texas
1851 - het Eerste Verdrag van Laramie van het Fort met de Vlaktes Indianen die voor veilige migratie en beginnende regelingen in Indiaanse land toestaan
1850-1875 - Uitroeiing van buffels kudden door sporten en door huidenjagers grenzen het voedsellevering van Indianen van Vlaktes en capaciteit te overleven
1868 - het Tweede Verdrag van Laramie van het Fort bepaalt Grote Sioux Reservaten die de westelijke helft van Zuid-Dakota en kleinere gedeelten van Wyoming en de beweging van Indianen van Vlaktes Nebraska.many nog vrij in het land van de Rivier van het Poeder (Montana) omvat
1870 - de kudden van Buffels zijn verminderd aan een crisispunt voor Vlaktes Indianen
1873 - Goud dat in Zwarte Hills.part van de Grote Sioux Reservaten in Zuid-Dakota wordt ontdekt
1876- slag van Weinig Grote Hoorn (de Laatste stam van Custer)
1877 - de Vlakte Indianen dwongen om zich bij Fort Robinson, opgezette Agentschap van de Wolk van Nebraska over te geven en te kamperen
1877 - ' verkoop of verhonger ' rekening dwingt Lakota om de Zwarte Heuvels en het goud op te geven
1888 - de beweging van Oglala Lakota aan het Agentschap van de Rand van de Pijnboom op grens de Zuid- van Dakota/van Nebraska
1889 - de Grote Sioux Reservaten wordt verder verminderd in grootte bij Akte Dawes, wordt het niet-reservatenland geopend voor kolonisten
1890 - de Gewonde Rand van de Pijnboom van de Slachting van de Knie, Zuid-Dakota
1890 aan Heden - Lakota die tot chronische voorwaarden van armoede, slechte gezondheid en wanhoop wordt verminderd
1934 - Traditionele stammenvorm van overheid die met Dienst van Indiaanse Zaken (federaal geleide verkozen stammenraden) wordt afgeschaft en wordt vervangen
1980 - is het advies van het Opperste Hof van Verenigde Staten "Het nemen van de Zwarte Heuvels [ 60 miljard dollars in goud ] het rijpste en weelderige geval van schandelijke transactie dat ooit op mensen wordt begaan door de Overheid van Verenigde Staten
1999 - Shannon de Provincie, Zuid-Dakota, huis wordt van Oglala Lakota bij de Reservaten van de Rand van de Pijnboom geïdentificeerd als slechtste plaats in het land
Traditioneel, de Lakota verjaagde buffels. Vandaag, is de economie ge baseerd op landbouw, vee, schapenboerderijen, visserij en toerisme. De natuurlijke rijkdommen zijn goud, zilver, olie, erts en schalie. De meest cgouden mijnen zijns in de Zwarte Heuvels, wat tegen de wensen van inheemse Lakota wordt ontgonnen.
De V.S. ondertekenden het Eerste Verdrag Laramie met verscheidene inheemse Naties, die formeel Lakota zoals recht hebbend op een reusachtige landstreek op hun heilig land erkenden en dat Indianen een onafhankelijke politieke gemeenschap waren die soevereiniteit bezitten. Ondanks het Verdrag, ging het conflict tussen de mensen Lakota en de invallers verder.
Overheid van de V.S. dwong de Leiders om de Zwarte Heuvels naar witte controle over te brengen, en organiseerde de verdeling van het enorme Sioux Grondgebied in een aantal kleine reservatens.
