I Love You 1 Day; I Love You 2 Weeks; I Love You 3 Monds; I Love You 4 Ever! <3
Vriendschap is verdraagzaamheid
samenspannen zonder spijt
Verliefdheid is een warme storm
plots verlangen zonder norm
Gevoel is een vlinder die zweeft
en een aangename rilling geeft
Liefde is een gevoel dat groeit
en alle dagen mooier bloeit.
You Are My Star!
Love is love and love is you . I love love so I love you ! <3.
CrazyFriends!
Lore&Sarah&Lisa
09-04-2009
verhaal #3
No Way Back.
Het verhaal van Lea Betts (waargebeurd)
Een van de meest tragische verhalen uit de geschiedenis van XTC-gebruik is dat van Lea Betts. Op 11 november 1995vierden Lea en haar vrienden en vriendinnen haar 18de verjaardag met een groot feest bij haar thuis. Tot de gasten behoorden ook haar vader Paul, een voormalige politieagent en haar stiefmoeder Jane, een verpleegkundige. Voordat het feest begon, rond 19:45 uur , nam Lea een XTC-pil, het was de vierde of vijfde keer dat zij een dergelijke pil slikte. Om ongeveer kwart over twaalf begon Lea zich warm en onprettig te voelen, en enkele minuten later begon ze hevig over te geven in de wastafel in de badkamer. Haar hoofd bonkte en ze gilde: "Help me asljeblieft!". Een kwartier nadat ze onwel werd stopte Lea met ademen. Ze werd in grote haast naar het ziekenhuis gebracht, waar ze vier dagen aan de beademing lag. Men dacht dat Lea in coma was, maar in feite was ze "Hersendood" vanaf het moment dat ze gestopt was met ademen, op de avond van haar feest. Op 16 november werd de beademing gestopt, en haar verhaal werd bekend in heel Groot-Britannië en ver daarbuiten. Sommige voorstanders probeerden aan te voeren dat Lea een pil slikte waarmee geknoeid was, maar medisch onderzoek wees uit dat de pil pure MDMA (methyleendioxymethamfetamine) had bevat, en de doodsoorzaak werd omschreven als een XTC-vergiftiging. Enige tijd lang werd de beeltenis van Lea gebruikt op posters om te waarschuwen voor de gevaren van XTC.
Uit de Sunday times in 1995: "Lea vertelde haar ouders altijd dat zij een afkeer van drugs had. Maar misschien beschouwde zij, net als zoveel jongeren, XTC helemaal niet als een drug."
Zachtjes wieg ik heen en weer. De schommel waar ik op zit kraakt lichtjes. Het is bijna zonde van de stilte. Ik staar naar boven, waar 1 ster schitterd aan de hemel. Maar toch overwint het donker van het beetje licht. Ik zucht. Zal ooit alles weer terug worden zoals vroeger? Waar de zon het onweer verslaat? Waar de liefde sterker is dan de haat. Waar ik terug vrolijk kan zijn inplaats van kapot te gaan van pijn. Soms komt de zon even uit en word mijn gezicht een beetje blij. Maar dan zie ik weer die ene persoon die mijn ziel stuk gemaakt heeft, vermoord. Die mijn hart doorboort heeft met zijn pijnlijke woorden. Waarom is nog steeds een raadsel. Mijn ogen beginnen zicht te vullen met tranen. Traag beginnenz ze over mijn wangen te rollen, om dan vervolgens op de grond vallen en dan uiteen te spatten in duizend stukjes. Ik hef mijn hand omhoog en vang een traan op. Ik staar er naar. Een zoute traan van bittere hoop. Hoop op een beter leven. Maar of dat er ooit nog zal komen. Hij heeft mijn hart gebroken. Gebroken in honderden stukjes. Je kan ze wel proberen te lijmen, maar je blijft het zien. Dat hij het is geweest die mijn leven heeft verwoest. Misschien is het beter dat ik dood ben. Dan kan mijn hart niet meer gebroken worden. Dan kan ik niet meer gekwetst worden. Dan kan ik opnieuw gelukkig worden in een nieuw leven. Een plaats van geluk. Maar is dat er wel? Bestaat er wel geluk, voor mij. Misschien is het het lot dat dat bepaalt. Of je wel gelukkig mag zijn of niet..
Dood ben ik al. Alleen mijn lichaam loopt nog op deze aarde rond. Misschien is het wel allemaal mijn schuld. Misschien ligt het wel aan mij.. Iedereen haat me.. Zelfs diegene waar ik zóveel om gaf.. Hij heeft me veraden.., verkracht..en uitgescholden. Maar ik zal het allemaal wel zelf gezocht hebben.
Ik spring van de schommel en loop naar de boom een stukje verderop. Een glazen flesje dat er langs ligt sla ik stuk. Een glas scherf raap ik ook en hou het tegen de boom. 'No life with pain.' kras ik in het zachte schors. Een diepe snee zit er in mijn handpalm door het stuk glas. Bloeddruppeltjes sijpelen langs mijn arm naar beneden en vallen op de grond. Het doet niet eens pijn. Het doe me de pijn in mijn hart zelfs een beetje vergeten. Ik staar naar de plek waar ik juist een zin in gekerfd heb.
Hallo iedereen, ik ben Anne. Ik ben de moeder van Lienne. Sinds vorig jaar hebben we slecht nieuws vernomen. Onze Lienne heeft kanker. Het was een enorme schok voor ons, maar nog meer voor haar. Ze werd geopereerd en kreeg een chemokuur en bestraling. Haar haar viel af en ze werd zienderogen slechter. Soms ging ik s' avonds aan haar bedje zitten. En op een keer vroeg ze: "Mama, ga ik dood?" Ik wist niet goed wat ik moest zeggen dus zei ik maar dat alles goed komt. Na een paar maanden, 9 maanden, kreeg ze dan bestraling. Het ging beter met haar. Haar haar groeide weer en ze ging weer naar school. Maar opeens een maand verder ging alles weer bergaf. Deze keer was het menens. Ze moest naar het ziekenhuis. Ondanks alle goede zorgen en haar wil om door te zetten heeft Lienne de strijd verloren. Haar bedje is nu leeg. Ik mis haar zo, maar ik heb het geluk dat ik 10 mooie jaren met haar mocht doorbrengen. Ondertussen zitten we al 2 maanden verder. Maar toch herinner ik me Lienne zoals ze altijd was. Optimistisch en vrolijk. Ik mis mijn zonnetje wel, maar nu schijnt ze aan de hemel. Bij elke mens loopt dit anders, maar geef NOOIT de moed op.
