“Er is een hoekje af” mompelde hij bedenkelijk. De besabbelde sigaret kleefde in zijn mondhoek en wipte gedwee mee op het ritme van zijn woorden. Met pink en ringvinger krabde hij kritisch in zijn achterovergeslagen grijs golvend haar. Sigarettenas dwarrelde over mijn voet; een slecht voorteken …

Hij tastte naar het dikke rode potlood achter zijn oor, nam een verkreukeld notitieboekje en rolde zijn meter uit. Ik werd over- en doorlangs gemeten, bepoteld, gedraaid en met stippellijntjes bezet. “Nee” schudde hij het hoofd, “ik krijg dat stuk niet verkocht …”

“Pas op” corrigeerde hij “het is puik beeldhouwwerk, eersteklas notelaarhout, mooie patine….” Resoluut twistte hij het sigarettenpeukje uit met zijn voet: “Sorry, nee, … ik ga d’r mee blijven zitten, … te overladen …” Een laatste sigarettennevel bewierookte mijn filligraanplateau …

De zware sacristiedeur bonkte na vele lome jaren weer in het robuuste slot. Voetstappen tapten weg. Deze week zou men over mijn lot beslissen.  Wellicht zou ik een nieuwe toekomst krijgen, zoniet zou men mij hergebruiken in een recyclagecompositie, het slechtst denkbare model was de Ivago-oven.

Ik blies de sigarettenas weg van mijn vierledige voet.

Sedert het leeghalen van de kapel was ik als laatste kerkjuweel achtergebleven. Binnenkort zou hier een prestigieus makelaarskantoor komen. Eventjes had ik nog gehoopt ontdekt te worden als de ideale portfoliodrager van belangrijke estates. Tevergeefs, zo was gebleken …

Stappen tapten opnieuw dichterbij. Stemmen overlegden ….

De zware eikenhouten deur kreunde weer open; enkele stofnetten scheurden onder de luchtstroom.

“OK dan, we hebben een deal.” weergalmde het in de sacristie. “Morgen kom ik met mijn remorque. Op de VuSa-beurs deze week geef ik hem nog een kans …” Marcel verfrommelde een leeg pakje tabak en gleed met zijn andere hand zorgzaam over mijn contouren … Met dichtgeknepen ogen focuste hij op mij in.

Zondagnacht. Het werd broeierig in de sacristie. Voor mij zou na 300 jaar steriel sacraal bestaan een onvoorstelbaar buitenavontuur beginnen. De vergulde slang die oprees langs mijn poot slingerde zich opgewonden over me heen. Ze smachtte naar de wereldse geneugten en zou zich ten langen leste kunnen uitleven in haar ultieme bestemming. Maar de twee bazuinende engeltjes die mijn boekenblad stutten, tuitten hun hartvormige mondjes in complete verachting. Het verhandelen van zielengoed was niet hun hoogste doel.

Tussen mijn droge houtvezels vervloeiden druiventranen uit de trossen die over mijn boekenplank hingen. De aardse oogst was reeds lang binnen … waarom zo nodig nog een tweede ronde beginnen?

Met mijn BMI van 85 werd ik ’s maandags met al mijn tierelantijnen op de verhuiskar geplant en donderde plechtig over de kleine blauwe en witte tegeltjes van de desolate kapel.

Op de beurs bleek Marcel een joviale kerel. Sabbelend aan zijn pijp wisselde hij jokes af met gulle praatjes en gebruikte mijn bijbelplank collegiaal als elleboogkruk.

Maar met de verkoop wilde het minder lukken. Ik bleek nauwelijks op te vallen tussen de rijke collectie gezellige brocante stukken die mijn baas had vergaard. De eerste 2 dagen vergleden in verveling. De derde dag begon al niet veel beter.

Na de middag kwam Marcel met een stoffige fles wijn aangewandeld; hij had een restaurantuitbater meegebracht. Ik zou wonderwel geschikt zijn als stand voor de draagbare pc waarmee de bestellingen werden genoteerd en de rekeningen vereffend.

Over de stabiliteit van mijn potig onderstel viel niets te zeggen … het waren mijn voeten die voor kommer zorgden. Er bestond geen twijfel over: menig naarstige ober zou zich repetitief versukkelen over mijn zevenmijlstentakels. Om maar te zwijgen over al mijn uitdoornende plantendelen die mij wat extra aureool moesten verlenen. Sjaals, flodderende jurkjes, handtassen, knoopsgaten, …ik zou ze wellicht om de haverklap aan mij verhaken in de nauwe corridor en mijn nieuwe baas op kosten jagen … Nee, dat had hij er niet voor over … Goeiedag Marcel, tot de volgende …

Donderdag werd het drukker. Vele stukken hadden het assortiment reeds verlaten en gunden mij hun plekje. Ik stond mij zowaar te koesteren onder de warmte van een schijnwerper toen de een na de ander aan mij voorbijschoof en mij onder de loep nam.

“Er mankeert precies iets aan …”

“’Hij past niet in ons kader …”

“Er ontbreekt een tros druiven …”

“...toch maar een klef stuk”

“Er zit een boutje los …”

 “Te gezwollen, te gekunsteld …”

“Te veel kuiswerk aan …”

Een gezette kalende 60’er schoffelde een derde maal voorbij. In gedachten plaatste hij mij keer op keer voor zijn concerterend ensemble in het grote aulatheater. Hij smaakte hoe ik hem alle symfonieën zou voorwandelen die hij met zijn dirigentenstok als uit de lucht zou toveren. Mijn gestalte was ideaal, de lijnen van mijn corpulente vormgeving zouden een deugdelijk geheel vormen met zijn robuuste verschijning. Ingetogen schoof hij zijn onderlip over zijn bovenlip en richtte zijn neus richting plafond … als degusterend musicus zou hij de gedachte nogmaals op zich laten inwerken …

Vrijdag. Laatste beursdag, laatste kans …

“Vandaag wil ik er vanaf” schamperde Marcel in zichzelf terwijl hij sinaasappelkantjes uitsabbelde. Het sap spatte op mijn gekroonde wolkenformatie die mijn bovenste bladrand sierde.

“Wat doe ik ermee als het niet wil lukken? In de kapel gaan ze hem laten vermolmen, bovendien heb ik geen zin om die kolos 150 km terug te voeren. Als recyclagemateriaal lijkt hij ongeschikt, alle stukken zitten immers als een massief blok door elkaar verwerkt”. Hij brak een los houtvezeltje uit mij los en peuterde de sinaasappelvezels ermee van tussen zijn tanden.

Het slechtst denkbare scenario doemde in hem op. Hij scharrelde zijn gsm uit zijn jaszak en toetste het nr. in van de IVAGO-kar. Eens polsen of er op vrijdagavond nog ophaaldienst was van brandbare materialen … kwestie van vooruitziend te zijn. Het was mogelijk, een seintje om vier uur volstond. Samen met mijn serafijnen huiverde ik. Mijn slang braakte haar eerste wereldse ongenoegen uit. Na 300 jaren trouwe kerkdienst leek verassing ons niet de meest verdiende penitentie.

15.15 u. Een grote buikige handtas kwam voor me staan, een hand frommelde naar een briletui. De bril ging van een vrouwen- naar een mannenhand. Het dakje waar mijn twee leesbladen samenkwamen werd koesterend door een hand beroerd. Meneer bukte zich en zoomde met zijn brilletje in op mijn franjes. Als een kind dat net kon lezen spelde hij langzaam de gebeitste inscriptie “Felicitas∫Santa Clara”.

“Dat zou nog wat zijn voor ons hé, Gizelle … Perfect als kookboekstand naast het gasfornuis en onder de combi-oven”. “Ja …” beaamde zijn eega: “Absoluut ergonomisch, steeds een rechte rug. Bovendien hebben we elk onze kant …”

Ik voelde me even bedaren, liever naast of onder de oven, dan erin … In het midden van het keukeneiland zou ik zeker tot mijn recht komen … ware het niet dat mijn lange hoge poten niet onder de kastranden pasten … Adieu Gizelle en echtgenoot.

4 uur. Marcel snoof onophoudelijk door zijn neus. De stand was quasi volledig leeggehaald door zijn ateliermedewerkers en keurig afgevoerd naar het magazijn. - Nu ik nog …

De oproep naar Ivago leek echter niet te lukken. Net voor het paasweekend had men op de knip besloten de kantoren eerder te sluiten dan voorzien. Marcel en ik keken elkaar aan, hij gespannen, ik met onderdrukte woede, … we zwegen …

Dan maar terug op de verhuiskar, dicteerde zijn vastberadenheid hem. Hij zuchtte. Ze zouden me de volgende maand dan wel bij hem thuis ophalen.

Als een opgedraaide veer snelde hij met mij over de autosnelweg, draaide zijn tuinoprit in en zeulde mij van zijn remorque … Toen hij even met een rooie kop uitblies en zijn uitgerekte krullen achterover streek, voelde hij een fijne hand achter zijn hemdskraagje wegglijden … gestrest draaide hij zich om. Pretoogjes en een mysterieuze glimlach trachtten hem van zichzelf weg te lokken. “Ahh …. Claire… euh … Jij hier, bieke …zo ineens ….kom direct zulle”.

Claires ogen sprongen continu opgewonden heen en weer van Marcel naar mijn houterige présence. “Komt hier gij” sloeg ze haar armen om hem heen “als er één ding is … “ zoende ze “waar jij absoluut …”

“Jandorie, waar héb je het toch over?” verbeet hij nog net op tijd zijn woorden

Hij verhakselde zijn verbazing in een lullig “nne… nounou…..da    dat t’ff  val wel m mee hé …” Hij begreep er niets maar liet haar maar begaan, zoals het vrouwen betaamt.

“…  absoluut sterk in bent” vervolgde ze “dan is dat … jouw vrouwke verwennen”.

“…wie denkt er nou aan het naamfeest van zijn vrouwke op te poetsen? … Marcelleke tuurlijk” knuffelde ze. “Al 6 weken speur ik annonces af naar een tekenstandaard, en jij chou, komt op mijn dag aangesneld met het meest sublieme stuk … je bent een koekebroodje. Kom, we sleuren hem meteen naar de veranda … morgen schets ik als eerste je portret”.

En zo werd Marcels lot op mijn planken beslecht …