|
I gotta feeling
.
Inderdaad wat een feeling. Speciaal, raar, opgewonden, bang? Ik weet het niet. Ik kan het gevoel niet beschrijven. Je moet het gewoon meemaken tijdens een volle triatlon.
I gotta feeling van The Black Eyed Peas. Dat is deze muziek die om 06.30 uur over het strand van Nice gaat. Er loopt daar een speaker rond die gewoon iedereen ophitst. Van supporters, atleten tot medewerkers. Om 06.28 uur begint iedereen in zijn handen te klappen op de muziek. Dan maar ik ook zeker. Het is precies een party op het strand. Ik krijg voor de eerste keer kippenvel.
En dan 06.30 uur precies het startschot. Met 3000 (ik heb ze niet precies kunnen tellen) lopen we de Middellandse zee in om 3800 m te zwemmen.
De eerste 1000 m lijkt meer op een knokpartij. Iedereen probeert positie te kiezen. Alles gaat prima totdat ik terugmoet zwemmen richting strand. Door de golving in het water werd ik misselijk. Waarschijnlijk zeeziek. Voordat ik uit het water moest komen, voelde ik het komen. Inderdaad, ik moest op 3 meter van het strand kotsen. Eventjes terug gaan en dan onderwater de smurrie laten wegvloeien. Zwemmen is niet zo goed. Zelfs een 15 trager dan vorige keer. Begin te twijfelen. Ga ik nu al in de problemen geraken? Wissel op gemak genomen. Eventjes recupereren. 
Dan het fietsen. Voor 180 km landwaarts. Voor geen meter plat. Afzien in de warmte. We moeten van zeeniveau naar max 1120m hoogte. Op Col de lEcre (20 km klimmen aan 7 8 %) probeer ik op souplesse te rijden. Met mijn 39/29 lukt dit vrij goed.
Ik haal verschillende fietsers in die zwaarder duwen. Ik stel mij hierbij vragen doch het beste is verstand op nul en doorgaan. Wanneer ik bovenkom, heb ik een heel goed gevoel.
Het gaat prima. Maar 30 km verder zit ik al in een dipje. Raar maar waar. Ik heb een moeilijk moment. Ik kan alleen maar 1 ding doen en dat is doorbijten. Bij een bevoorrading eventjes stoppen. Gaan plassen, nog wat gels binnennemen, water drinken, ½ banaan eten en dan terug weg. Ik heb het gevoel dat ik over mijn moeilijk moment heen ben. Bij de afdaling terug naar zeeniveau neem ik telkens de bochten in een ideale lijn. Ik haal soms hoge snelheden. Laatste 25 km is terug richting zee. Het is nog eventjes tegen de wind inbeuken. Ik fiets de wisselzone binnen na 9 u 11. Ik vermoed dat de eerste zijn laatste kilometers aan het doen is. Doch wat kan mij dit schelen.
En dan beginnen aan mijn marathon, waar ik vorige keer enorm afgezien heb.
Alles verloopt volgens schema. Eerste 5 km aan 10,7 km/h. Prima alles verloopt volgens wens. Ik begin alle te rekenen. Met die snelheid haal ik redelijke tijd (voor mijn normen). Tot 15 km/h gaat alles goed. Dan komt de man met de hamer zeker. Ik weet niet van waar hij kwam, doch ik zat er mee. Snelheid vermindert. De energie vloeit weg uit mijn lichaam. Ik krijg het moeilijk. Toch is de boodschap doorgaan. De pagina met het woord opgeven heb ik uit het woordenboek gescheurd. Ik wil kost wat kost de finish halen. Met enkele tussenposen, waar ik moet wandelen, werk ik mijn marathon af in 4u 58 (1 uur beter dan in 2008). 
En dan, het moment suprème: de laatste kilometers, iedereen juichend, iedereen roept mijn naam, iedereen steekt zijn hand uit, ik geef iedereen de high five, ik hoor de muziek, ik hoor de speaker (dezelfde die aan de start iedereen ophitste), mijn zoon (die zelf s morgens deelnam aan Ironkid) loopt de laatste meters mee. Ik geef nog de speaker de high five. Deze roept juist :Franky , you are ironman. Iedereen uit de bol.
Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan terugdenk. Na de finish komen allerlei gevoelens naar boven. Raar maar waar: veel ironmans komen hier emotioneel.
Het enigste dat bij mij nu niet naar bovenkomt is: nooit meer
Nu kan de recuperatie beginnen. Massage, losjes trainen, veel water drinken,
.
Ik ben tevreden en voldaan. Ik heb 2 doelen bereikt. Ik heb terug een ironman wedstrijd op mijn palmares gezet. Ik heb terug mezelf tegengekomen, achter elke atleet staat een stevige thuisbasis, een lesje gehad in nederigheid, respect getoond voor andere oudere atleten (ironman gezien van + 70 jaar), oog gehad voor details,
Terug gemerkt dat achter elke atleet een stevige thuisbasis staat. Een dikke merci aan de andere gezinsleden. Zij verdienen de bloemen.
En, de opvolging is verzekerd. Dat mijn zoon Axel de 8° plaats zou bereiken, is buiten mijn verwachtingen. Ik had deze zwemloop aanzien als een ervaring/training voor mijn zoon. Dat hij met 80 andere kinderen in de zee moet zwemmen, lopen op de promenade en dan als 8° over de finish gaat, een vader kan daar alleen maar trots en fier mee zijn.
Misschien ga ik ooit eens terug naar een ironman wedstrijd. Is het niet als deelnemer, dan is het als trotse vader. Ik zeg wel misschien
Ironman  Franky
|
