Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
In het wiel van....
Passie voor de fiets. Veel leesplezier,
Johan 'Coppi'
03-07-2013
vervolg
Je hebt weinig tijd om van de prachtige omgeving te genieten, de concentratie ligt op ademhaling en 48 bochten nemen en zorgen dat de opgefokte motorijders je niet omverkegelen. Afzien en genieten ligt heel kort bij elkaar...de emoties als je de top bereikt na meer dan 2 uur klimmen is niet te beschrijven, maar voor al de 9 fietsvrienden de kers op de taart van deze fietavakantie. De nodige foto's van adembenemende uitzichten en gedenkstenen werden genomen. Het is fris boven 11c en een stevig windje met dreigende grijze wolken...dalen dan maar, voor sommige een pretpark voor een andere een lijdensweg.. Terug aan busjes wensen we elkaar en dikke proficiat voor de geleverde sportprestaties (8500hm!) en dit zonder pech, ongelukken of lekke banden. We verlaten la bella Italie en overnachten nog even in Oostenrijk. Terwijl ik dit schrijf rijden we in stromende regen huiswaarts, we beseffen maar al te goed wat een stralend weer we hebben gehad de afgelopen fietsdagen....nog veilig thuiskomen en dan schrijf ik morgen een eindverslag... Ciao, Grüsse God, Guten Tag!
We zijn al enkele dagen terug, maar toch leef ik nog op een roes van fierheid over mijn sportieve prestaties en blijheid van de geslaagde fietsvakantie.
Even een opsomming van de belangrijkste, mooiste, aangrijpende momenten neerpennen onder de noemer..
wist je dat...
-het busje ons in de steek liet aan de Nl-Duitse grens, door een kapotte vering, verlies van 2u, maar dat kon de pret niet bederven.
-ons hotel Ciasa Roby een aanrader van formaat is, top!
-de Maratone een op en top georganiseerd evenement is
-we op 4 dagen ongeveer 8000 hoogtemeters hebben overwonnen over 11 Cols
-er geen materiaalpech, geen valpartijen en geen lekke banden te bespeuren waren (gelukkig)
-niet alleen de beenspieren, maar ook de lachspieren weer goed getraind zijn
-dieren ook en rol hebben gespeeld tijdens ons verblijf, kreeften aan tafel, koeien met bel en een das zonder hart
-ook in de bergen, insmeren de boodschap is
-de Tre Cime de Laveredo een speeltuin is voor echte berggeiten, de top bereiken is gewoon kicken,
-het afdalen iets voor acrobaten is, soms gekkenwerk
-tellen van 48 tot 1 meer dan 2u kan duren (Stelvio telt 48 bochten in 24km)
-meer dan een uur hebben stilgestaan in een file, een vermoeiende terugreis van 12uur
-mijn weegschaal 1,5 kg meer aangeeft dan toen ik vertrok, (aangedikte spieren?!)
-we van een onvergetelijke fietsvakantie hebben mogen genieten dankzij de goede verstandhouding en samenhorigheid in de groep
-we iedereen willen bedanken voor de aanmoedigingen, het bloggen en morele steun.
Ciao a tutti
Op de foto; vlnr Davy-Jo-Urbain-Coppi-Lorry Zittend vlnr Dirk-Eddy-Bart
Meer dan 2 uur klimmen om de top te bereiken van een berg van meer dan 2700 hoogte, je moet goed gek zijn hoor ik dikwijls zeggen.
Waarom? Om de kick, een uitdaging, een gevecht van mens tegen natuur, een missie, een belofte, de eeuwige sneeuw ontmoeten of voor de eer... Voor mij persoonlijk was het een emotionele beklimming omdat dit de kans was om wegen te berijden waar mijn idool Fausto Coppi geschiedenis heeft geschreven. Hij was de eerste renner die bovenkwam op de Passo dello Stelvio. Als eerbetoon staan er 2 standbeelden op de top, alwaar er veel foto's worden getrokken. Bij onze aankomst op de top hoorden we enkel de limburgerse taal spreken. Davy, mijn ploegmakker kwam er een kennis tegen, zonder het van elkaar te weten , beklommen ze op dezelfde dag deze berg en ontmoeten elkaar op de top....Ik sta aan het podium van Cima Coppi te popelen om een foto te maken, terwijl er een vader met zijn zoon, ook Limburgers, uitgebreid foto's nemen. Ik nam plaats en kreeg een beker aan van de zoon, hij riep nog snel, 'lachen op de foto'.... Heel onverwachts zie ik enkele dagen later, met dank aan de sociale media, de foto van die vader en zijn zoon, het blijkt de vriend te zijn van een ex-collega en vriendin van mij. Ik heb hem helaas op 2700 hoogte niet herkend of was ik te fel in trance van alles wat ik zag over mijn idool waardoor mijn Euro niet dadelijk viel. Sorry Gerry en Anja...We hebben ondertussen al afgesproken om een terrasje te pakken en wat bij te kletsen over onze avonturen daar in de Dolomieten.
Wat is de wereld toch klein op zo'n grote hoogte! Ciao a tutti.
We zijn nu 14 dagen na het Dolomieten avontuur. Er hangt meer spiermassa aan mijn afgetraind lichaam dan vet. De beenspieren staat ongelofelijk strak, de aders zijn net waterlopen, je ziet ze gewoon op mijn benen stromen. De benen willen maar constant bewegen, de drang om te pedaleren is er dagelijks. Afgelopen donderdag waren ze niet te houden, de hele dag zenuwachtig wiebelen. Tegen de klok van acht 's avonds was het tijd om op mijn Fahrrad te kruipen, effe de benen uitlaten. Alleen, een zeldzaamheid, maar ik moest eens kunnen vlammen. De korte broek van de Dolomieten even naar Eddy in Valmeer brengen. 1u15m later was ik terug thuis, 30gemid., niet slecht voor een eenzame klimgeit op een relatief vlak parcours. Zaterdag de Geloclassic heb ik laten schieten wegens huishoudelijk werk wat ook moet gebeuren! Zondag stond wel een vlakke rit op t programma maar in mijn achterhoofd zag ik Spalbeek al in de geburen van Aubel liggen. Even de rest warm maken, het weer was toch goed, dus, op richting Voerstreek! Samen met Lorry, nog een Dolomieter, de kop genomen om 85km niet meer af te geven, ieder heuveltje rustig beginnen en lekker volle bak afmaken. De 4 aanwezige Dolomieterkes waren net iets sterker dan de andere ploegmakkers.
Ik ben binnen gereden met een wauw gevoel, nog nooit heb ik mij zo sterk op de fiets gevoeld, precies als alles vanzelf ging en nog eens en nog eens, ik kon door een muur rijden bij wijze van. En neen, voor alle duidelijkheid, ik neem geen stimulerende middelen !! Alprosoja, bananen, frangipane, krenten en druivensuiker, thee met suiker en water is mijn rantsoen van zo'n rit. Supercompensatie heet dit met een mooi woord, een cadeautje wat ik heb meegenomen vanuit Italië. Hopelijk kan ik nog een tweetal weekjes hiervan genieten en daarna neem ik een rustperiode. De fiets mag even binnen om de opgelopen lakschade te herstellen om daarna terug te starten voor een korte voorbereiding op een nieuw avontuur, de Vogezen!
Afgelopen donderdagavond een stevig ritje met 9 clubmakkers afgemaald. Van een zwoele zomeravond hebben we geprofiteerd om 63km in de benen te fietsen. De beentjes voelen nog sterk aan. Cote de Paive opknallen aan 30km/u is toch effe doortrekken als je weet dat we op het vlakke 27km/u aanhouden. Alweer een goed gevoel....
Op de agenda van zondag staat 7 uur vertrekken TLL, een vlakke rit richting Opoeteren. Ik heb er totaal geen zin in, in een vlakke rit wel te verstaan en dan om 7u vertrekken, neen, mijn lichaam wil klimmen. Snel een rit naar Epen NL in elkaar gestoken, maar alleen wil ik ook niet. Waarom niet JLo vragen, meer dan 15 jaar mijn fietsmakker geweest. De laatste 2 jaar heeft hij de fiets iets minder bekeken. Kilometers hebben we naast elkaar gereden, veel meegemaakt onderweg dus waarom niet de draad weer oppikken en trouwen hij is ook nog steeds lid van de club. Contracten onderhouden noemen ze dat hihi. De zon staat al hoog aan de hemel als de schoenen in de pedalen klikken. Ik fiets mijn naamgenoot tegemoet en spreken af om er een rustig, ontspannen ritje van te maken. Bijna 2 jaar niet meer samen gereden, we merken er niets van, wiel in wiel of tegen hoge snelheid naast elkaar door de bocht, het fietsvertrouwen is er nog steeds. T is opvallend rustig in het Nederlands Zuid Limburg, we genieten van de prachtige natuur en de stilte om ons heen. Bemelerberg, Helle en Sweiberg gingen vlot onder de wielen. Net voordat de extreme hitte begon, ploften we na 84km neer op het terras van ons vroegere clubcafé. Al vrij snel zien we een bekend postuur op een fiets voorbij rijden. Ook voor VDA begint de warmte tegen te spartelen op zijn sportieve prestaties en vergezelt ons. Drie fietsmakkers die de afgelopen jaren stillekes hun eigen fietsweg hebben afgelegd, verbroederen weer even en halen mooie anekdotes boven! Onverwachte momenten zijn soms de mooiste om te koesteren!
Alvast veel dank jongens voor al die prachtige fietsjaren, fietsmakkers per sempre!!
Onder grijze wolken richting Epen met 18 man, mooi ritje doorheen het glooiende Nederlands zuid-limburgs landschap.
De eerste 30 kilometer rollen goed onder de wielen. Bij de eerste klim ' De Planck' legt er een select klimgroepje flink de pees op. Rond mij voornamelijk allemaal Dolomietenmannen, de conditie blijft goed. Boven wordt er altijd gewacht en na een plaspauze vangen we samen de afdaling aan, de afspraak was onder rechts aanhouden. Voor sommige is rechts de andere kant of komt het door het babbelen maar een beetje verder heeft de groep pas door dat er enkele ontbreken... een onsamenhangdende groep rijdt nu enkele kilometers op en af, bij een volgende afdaling rijden er nog eens 5 de verkeerde richting uit. Ik voel me goed en weet het te volgen parcours en besluit ze terug te gaan,...weer enkele Dolomietenmannen erbij... Met een man of 6 volle bak doorheen de smalle kronkelende baantjes rondom Epen op weg om een groot gat te dichten.... Plots in een onoverzichtelijk bocht, doemt een grote mobilehome op uit 't niets, allemaal vol in de remmen, piepende remmen gekraakt en gekermt en gevloek..(En een val zou Michel Wuyts uitschreeuwen) in een fractie van een seconde smakte een ploegmakker vol tegen de grond. Ik rij als laatste (bergaf hé) en zie alles in een flits gebeuren. Vol remmen en een tik tegen de voorganger zijn achterwiel is fataal. Als eerste ben ik bij het slachtoffer die kreunt van de pijn aan zijn edele delen. 'Deze' hebben de val volledig gebroken en het feit dat hij via de struiken op het wegdek terecht kwam, maakt datde schade beperkt blijft tot schaafwonde. We bekommeren ons met enkele teammaten om het slachtoffer. De beer van Herderen blijkt keihard te zijn, hoppa terug op de fiets, de wielen moeten blijven draaien. Even terug hergroeperen om zo de kortste weg naar onze thuishaven aan te vatten. De laatste loodjes blijkt voor sommige echt te zwaar (hongerklop, mindere conditie?). De sterkste kerels (zelfs ikke) geven af en toe een zetje aan de mindere goden. Ook onze gevallen vriend geeft af en toe een duwtje en hij moeit zich zelf met een tijdritje langs de kanaal. Sterk,heel sterk en veel respect voor onze gevallen vriend, maar ook voor de jongen die niet meer wist van welke planeet hij was!
Fietsen is een sport, voetballen een spel ! Deze rit heeft ons weer doen inzien dat we niet alleen een bende fietsers zijn maar ook een hechte groep die steeds klaarstaan voor elkaar, in goede en minder goede tijden. Een voorbeeld voor veel wielertoeristenclubs!
Ik ben fier om deel te mogen uitmaken van 'wtc HDA Grote Spouwen'!
Jawatte, vandaag na een welverdiende rust van 17 dagen zonder, eindelijk eens terug een fiets tussen mijn benen gevoeld. Noodgedwongen was het ook nog de mtb want de Bianchi is nog in reparatie. Ik heb me al beter gevoeld op n fiets, het eerste uur was het harken en ploeteren maar het laatste half uur zat ik pas in een goed ritme. Gaat het vruchten afwerpen in de Vogezen? Binnen een week vertrekken we op 3daagse. Ik probeer nog af en toe een ritje te maken alvorens we afreizen naar het zuiden. De Dolomieten waren het grootste sportieve doel van dit jaar, in de Vogezen ga ik vooral genieten en misschien eens met de mindere klimgoden de berg oprijden om ze te motiveren en op te peppen richting de 'Ballons'.
Vanavond even binnen gesprongen om de herstelling aan mijn Bianchi te bezichtigen, je ziet niets meer van de lakschade, perfect gedaan een pluim voor de fietsenmaker! Dit brengt weer rust in het kopje en zullen de benen wel vanzelf volgen... Ciao
We kennen de nieuwe wereldkampioen, we weten wie bij ons clubkampioen is, een teken dat het seizoen ver op zijn einde loopt. Ik kijk met een zeer goed gevoel terug op een geslaagd seizoen. Geen blessures of ziekte, geen valpartij, twee super fietsvakanties mogen meemaken en top zes in het clubklassement, er zijn er die met minder tevreden moeten zijn... Al die saaie uren op de rollen hebben hun vruchten afgeworpen. Het hele seizoen lang had ik een constante in mijn fietsprestaties. Persoonlijk vind ik mijn sterkste uitspatting de beklimming van de Ballon d' Alsace. Vlak voor de voet komt een ploegmakker naast me rijden en fluisterde in mijn oor, 'ze gaan je flikken bergop'. Voor ons vertrek had ik al laten weten dat ik een bommetje zou gooien op een col en liet uitschijnen dat het de Platserwazel zou worden. (Dat zou anders uitdraaien, zie verder). Bij het opdraaien van de Ballon zat ik in laatste positie en zag dat er eentje flink aan het doortrekken was. Iets in mijn hoofd en benen gaf me een sein om 'te gaan'. Ik passeerde al snel al mijn andere ploegmakkers en reed stilletjes tot aan de kop. Heel even in het wiel, effe omkijken en zag dat niemand 'kon' 'wilde' volgen. Ik was weg voor een 'raid' van 10 éénzame maar zalige kilometers. Door het bochtige parcours, hield ik constant de posities van de ander mannen in het oog. Veel veranderde niet tot een drietal kilometer onder de top. Plots zag ik het postuur van één van de betere uit de club...neen dit laat ik niet meer los en ging nog eens op de trappers staan. De laatste 500 meter was ik zeker van mijn stuk, de Ballon d' Alsace is van mij! Een geweldige kick giert door mijn lijf als ik de top bereik. De twee sterkste van de club verslaan op een col geeft zoveel voldoening en motivatie dat de rest van de vakantie niet meer stuk kan. Het nut van die rollentraining heeft hier het bewijs afgeleverd. Mij flikken, hola, ik geef effe mijn visitekaartje van klimgeit af en heb iedereen even de mond gesnoerd. Op iedere andere col reed ik in de top drie. De Vogezen zijn dan ook mijn sterkste fietsprestatie van het seizoen. Mijn mindere prestaties kan ik op één vinger tellen, maar ook deze ligt in de Vogezen, mijn hongerklop op de Platzerwasel. Met deze col heb ik nog een appeltje te schillen, 't zal een hele kist worden, want ik ben niet alleen. De mooiste momenten beleefde ik in de Dolomieten, onvergetelijke ervaring! Met 15 cols boven de 1000hm waarvan een zestal boven de 2000hm, zal het moeilijk zijn om zo'n jaar nog eens te mogen meemaken. Ik ben er mij van bewust dat ik hiervan moet genieten! Ik ga dan ook met een goed gevoel de winter in en bekijk rustig de planning voor volgend jaar. Niks moet, alles mag! Ciao a tutti.
We zijn al enkele dagen terug, maar toch leef ik nog op een roes van fierheid over mijn sportieve prestaties en blijheid van de geslaagde fietsvakantie.
