het is ongelofelijk wat muziek met een mens kan doen, ik zit rechtop in mijn bed, ik zit normaal nooit in mijn bed, maar op deze moment steken de oortjes in mijn oren en speelt Wiz Khalifa met When I see you again via Spotify (Op repeat zelfs) en het speelt in op mijn gevoel ik hou ervan als muziek dat doet
Hoe evident vinden we vriendschap!?
Zelf ben ik gezegend met een vrij grote vriendenkring en dan bedoel ik niet kennissen, kameraden of gasten waar ik goed mee overeen kom. nee, ik bedoel echt vrienden. Die gasten die al jaren meegaan, die er waren op elke belangrijke gebeurtenis in mijn leven. Vrienden die ik al ken van toen ik leerde praten, leerde stappen.
Op een dag kom je iemand tegen en denk je "ja, jou wil ik bijhouden voor de rest van mijn leven" en daar investeer je ook in. en als er nu iets is waar ik niet vies van ben, dan is het investeren in vriendschap, echte vriendschap. ik zal veel uit de weg gaan, of juist met 2 handen aanpakken, als het aankomt op vrienden en hoeveel van de mensen die dit lezen, kunnen zich daarin herkennen. Het duurt nog 48 uur en dan word ik 30... En de vriendschappen waar ik over spreek, zijn vriendschappen die al ZEKER 20 jaar lopen. vrienden die er waren toen ik mijn eerste vriendinnetje had vrienden die er waren toen ik voor de eerste keer gedumpt werd vrienden die er waren als ik het echt moeilijk had vrienden die er zijn als ik het echt moeilijk heb vrienden die er waren als ik dolgelukkig was vrienden die er voor zorgen dat ik dolgelukkig ben
maar hoe vanzelfsprekend vinden we dit soms niet... Hoe normaal vinden we het niet, om de telefoon te pakken en een vriend te bellen ik ben elke dag dankbaar voor wat ik heb en ik werk elke dag voor wat, maar vooral wie, ik heb. maar dit is geen vermoeiend werk, geen lastig werk, ik ervaar het zelfs niet als werk ik denk dat dit is wat eigenlijk iedereen in zijn job/werk zou willen bereiken... zoals een Wiz Khalifa, die gewoon zichzelf is en zijn ding doet en bereikt wat hij wil. Dat soort werk bedoel ik, gewoon zijn wie je bent, doen wat je doet en de vriendschappen die daaruit ooit zijn ontstaan, blijven bestaan en waarvan je ook weet, nooit zullen vergaan
Iedereen kent mensen die zeggen "als er iets, eender wat, je mag mij altijd bellen, eender hoe laat" en waarvan je weet, als ik u bel om 2uur 's nachts, dan pak je toch niet op! nee, ik heb het over de vrienden, die wel oppakken als je ze nodig hebt, diezelfde vrienden, die er zelf ook niet over nadenken om mij/u te bellen. die weten dat je zal oppakken, omdat ze weten dat wat belangrijk is voor hen, ook belangrijk is voor u.
Ik mag van geluk spreken dat ik in mijn echte, hechte vriendenkring nog nooit iemand ben verloren, en ik ben soms bang voor de dag dat dat zich zou voordoen. Een paar jaar geleden is er iemand, een kameraad, een pracht van een kerel, overleden. Op zo'n momenten realiseer ik mij soms hoe dankbaar ik echt mag zijn. Ik denk dat dit zo'n moment is waarop ik een bericht kan sturen naar mijn echte vrienden met "Makker, ik heb u graag!" en waarvan ik weet dat ze één voor één, zonder vragen te stellen, zullen terug sturen "ik u ook makker!" om misschien daarna te vragen "is alles in orde?" maar dit is zo'n moment... Het brengt een speciaal gevoel naar boven. het gevoel dat je hebt na een begrafenis waarbij je een echte vriend nog is goed vastpakt, een dikke knuffel geeft het soort knuffel waarmee je niks zegt, maar waarbij je het allebei aanvoelt. ik heb u graag, ik wil u nooit kwijt, je bent belangrijk voor mij. en ik zit nu in zo'n moment, maar dan een moment waarin ik niemand ben verloren, maar gewoon ten volle apprecieer wat ik heb... en ik ben er van overtuigd dat ik die momenten meer wil hebben. want vriendschap is niet vanzelfsprekend vriendschap is iets uniek het maakt ons tot wie we zijn
En het is ongelofelijk hoe één liedje dit in een mens kan losmaken...
