Zaterdag  4 aug 2012

Vannacht is het  opnieuw koud geweest  (13°).  Na het ontbijt vertrekken we met de regenjasjes voor een lange tocht gezien dit het laatste stukje vrij vlak parcours is.  We rijden richting Fromista.  Het landschap hier is niet echt mooi. Wat opvalt is wel de grote aanwezigheid van akkerbouw.  Met Fernand erbij leren we heel wat van gewassen bij.  Zonnebloemen en tarwe kennen we ook wel maar luzerne, suikerbieten, haver enz.  is moeilijker te herkennen.  Van Fernand krijgen we voortdurend de uitleg van alle gewassen, de oogst ervan, enz…  De grond in de streek is vrij vruchtbaar en de velden worden bevloeid door een uitgebreid irrigatiekanalenstelsel aangesloten op de rio Pisuerga en talloze sproeiers.  We nemen tijd om foto’s te nemen en een babbeltje te slaan met 2 Spanjaarden die rivierkreeftjes aan het vangen zijn.  Spanjaarden zien er vrij nors uit, maar wanneer je ook maar enige poging doet om contact met hen te zoeken zijn ze toch vrij open.  In Fromista bezoeken we de San Pedro kerk en krijgen onze stempel in de San Martin kerk.  In sneltreinvaart rijden we verder naar het mooie stadje Carrion de Los Condes.  We rijden wat rond want er is heel wat te doen in het feestvierende stadje.  Ook met de bil van Fernand gaat het beter en we laten hem af en toe wat aan kop rijden.  In Carrion krijgen we van de volgwagen het bericht dat de camping in Mansilla de Las Mulas vanaf dit jaar niet meer bestaat : gevolg : nog 15 km extra.  Gezien de streek niet zo mooi is er eigenlijk weinig zeer interessante dingen te bezoeken zijn zetten we wat vaart achter de rit. In Carrion hebben we geluk dat de Camino naar Calzadilla en Ledigos verhard is en niet meer in kiezelstenen.   In Sahagun rij ik nogmaals lek (5^e keer).  Ik denk dat ik alle lekke banden van Rome en Compostela samen krijg.  Gezien de moeilijk te monteren banden moet ik tot 3 x het wiel uithalen gezien er een bobbel op komt en het wiel niet vlak loopt.  Reeds gans de dag hebben we te maken met zware tegenwind (4 beaufort) en moeten we alles uit de kast halen om op sommige stukken 20 km/u te rijden.  Gelukkig kan Fernand ook opnieuw helpen bij het aflossen.  We rijden verder door naar Calzada Del Coto, El Burgo Ranero, een dorp waar de hoofdstraat nog in kiezelstenen ligt !!!  Geen wonder dat dergelijke dorpen leeglopen.  Hier kom je werkelijk in het arme Spanje.  Ook hier loopt de Camino over een verhard, nieuw aangelegd pad zodat we rechtstreeks naar Mansilla kunnen rijden.  Na de hevige wind krijgen we nu ook nog regen over ons heen.  We rijden zo snel mogelijk naar de camping en komen rond 18.30 u aan op de camping in Valdefresno bij Leon.  Vandaag zijn we 10 u onderweg geweest maar hebben toch 154 km afgelegd.  Dit brengt ons totaal op 1800 km.  Het weer is niet echt goed maar gelukkig hebben we als luxepelgrims een caravan mee waar we in kunnen eten.  Ondertussen begint het harder te regen maar Kilian gaat op internet op de camping en ziet dat het weer morgen beter wordt.  De camping is niet echt goed, met kleine plaatsen tussen dennenbomen op een ondergrond van dennenaalden, een sober sanitair, maar wel zwembad waar het toch te koud is om in te zwemmen.  De elektriciteit is beperkt tot 3A. Nog te weinig voor een waterkoker.  Alleen de prijzen kennen ze hier goed.  Na de lastige rit en het mindere weer besluiten we vroeg te gaan slapen. 

Zondag  5 aug 2012

Bij het opstaan is het nog bewolkt maar men voorspelt beter weer.  Vanuit de camping rijden we rechtstreeks de stad Leon binnen voor een bezoek.  We hebben geluk want het is zondag en weinig verkeer.  De stad bezit wel enkele mooie monumenten zoals de kathedraal en de casa bottines van Gaudi maar persoonlijk had ik hier meer van verwacht.  We hebben geluk in de kathedraal want een gedeelte van de kerk wordt gebruikt voor een viering en we kunnen zo binnen.  Binnenin treffen we prachtige brandglasramen aan.  Na het bezoek moeten we juist om de hoek naar het museum van de abdij waar we onze stempel kunnen bekomen.  Je moet het al niet meer vragen want wanneer ze de stempelboekjes zien halen ze prompt hun stempel tevoorschijn.  We rijden nog wat rond in de stad om enkele palacio te bekijken en zetten onze rit verder.  Het fietsen langs de N 120 verloopt redelijk vlot op zondag, wat op en neer maar buiten wat tegenwind toch een vlotte rit.  Rond de middag komen we toe in Hospital de Orbigo.  We rijden over de imposante stenen pelgrimsbrug de stad binnen.  We eten op het marktpleintje recht tegenover de kerk.  Binnenin het kerkje is een viering bezig en het valt ons op dat het afgeladen vol zit. Achteraan in de kerk ligt een stempeldoosje dat Kilian onopgemerkt meeglibbert naar buiten, de stempels plaatst en netjes terugbrengt.  We zetten onze tocht verder langs de vruchtbare akkers uit de streek om halt te houden in Astorga.  Het is een prachtig stadje met het mooie palacio van Gaudi en de sublieme kathedraal.  We hebben opnieuw onze rendonneurs truitjes aan met de kaart van België op onze rug en het grote opschrift “Belgium” op onze schouders.  De truitjes gaan niet onopgemerkt voorbij  want overal horen we de mensen “from Belgium” of “Belica” vernoemen.  We worden zelfs aangesproken door 3 jonge meisjes die blijkbaar uit Brussel komen.  Ze vragen ons uit om het hele verhaal van de tocht te horen en geven zelfs hun email adres om het dagboek te kunnen bekomen.  Na het plaatsen van de stempels bij het museum van de kathedraal proppen we ons nog vol met zoveel mogelijk voeding en tanken we water bij want hierachter begint de beklimming naar Cruz de Ferro.  Niet alleen de helling hiernaartoe is lastig maar vooral de serieuze tegenwind.  In het begin gaat het klimmen langzaam omhoog maar geleidelijk gaat het steiler en steiler.  Ook is het zo dat de benen meer en meer vermoeid geraken en bij elke stop is het op gang trekken steeds zwaarder.  Ook de drukpijnen in de handen en achterste beginnen steeds meer parten te spelen.  Voortdurend handen verplaatsen op alle delen van het stuur en meer en meer rechtopstaan op de trappers om het achterste wat te ontlasten.  Ook de temperatuur begint serieus te dalen en door de hevige wind twijfelen we of we ons regenjasje zullen aantrekken. We passeren een aantal bergdorpjes en nederzettingen en na een uur klimmen komen we uiteindelijk boven aan Cruz de Ferro op 1500 m hoogte.  Dit is het hoogste punt van de reis naar Compostela.  Dit punt heeft een symbolische betekenis.  Wie hier geraakt heeft een grote kans op zekerheid Compostela te zullen halen.  Ook worden aan het kruis steentjes met opschriften gelegd die men gans de reis heeft meegedragen ter nagedachtenis aan dierbaren.  Hier moet ik dan ook het steentje achterlaten voor ons dochtertje Kimberley die jaren geleden overleden is en die ik gans de reis in mijn truitje bij me heb gedragen.  Het is een zeer zwaar en emotioneel moment.  Ook het steentje voor iemand anders aan wie ik het beloofd heb worden hier achtergelaten.  Ook Kilian heeft er een aantal bij.  Na nog wat rondgelopen hebben en iets gegeten te hebben zetten we de tocht verder.  Na een kleine afdaling moeten we terug naar 1500 m klimmen naar de zendmast en militaire nederzetting.  Opnieuw doen de beentjes pijn gezien dit een nog steilere klim is.  Eenmaal bovengekomen zetten we voorzichtig de afdaling in.  Het wegdek is niet echt goed dus komen we ook niet boven de 70 km/u uit.  De afdaling is naar uitzicht veel mooier dan de beklimming.  We passeren het bergdorpje El Acebo dat meer een opgefokt folkloristisch plaatsje is dan een authentiek bergdorp. We dalen verder af en stoppen nog even in Molinaseca om het kerkje te bezoeken en een stempel te halen. Fernand en ik branden nog een grote kaars en de mevrouw aan de ingang loopt met ons mee om het op een mooie plaats aan het altaar te plaatsen. Ook Molinaseca is een leuk dorpje om even door te rijden.  We nemen de tijd om de sfeer op te snuiven en eten een ijsje bij een bar voor we vertrekken.  Nog even water tanken (wat je hier overal kunt) en verder richting camping.   We rijden door Ponferrada en bezoeken het stadje : prachtige burcht en een aantal mooie gebouwen.  Van hieruit rijden we nog 15 km naar de camping El Bierzo in Villamartin De La Abadia.  Rond 19 u komen we aan met 128 km op de teller.  Nog 200 km naar Compostela.  Het is een mooie camping op een vlak terrein met veel gras, ruime plaatsen, zeer net en mooi sanitair en een bijhorende restaurantje.  Eén nadeel is de zeer beperkte stroomvoorziening van 3A.  Veel te weinig voor moderne caravans.  Ondertussen moeten we, rekening houdende met de campings, onze planning maken voor de volgende dagen.  Gezien de zware rit die volgt naar Cebreiro, de beperkte aanwezigheid van campings  en de vermoeide benen besluiten we nog een rustdag in te lassen.  Zo kunnen we nog uitgerust aan de 2 ritten van elk meer dan 100 km beginnen de volgende dagen.  Gezien het morgen rustdag is nemen we de tijd en gaan we eten op het restaurantje van de camping.  De keuken is eenvoudig maar zeer lekker. Ook de streekwijnen laten zich gewillig naar binnen gieten.  We reserveren ook voor morgen het typische streekgerecht   Botillo del Bierzo.  Gezien de lange bereidingsduur van 4 uur moeten we dit de dag voordien reserveren.  Het is na 24 u wanneer we onze bedstede opzoeken.  Opnieuw een prachtige dag en weer een berg overwonnen.  We zitten al op 1936 km.  Santiago, here we come !

Maandag  6 aug 2012

Opnieuw een staalblauwe hemel maar bij het opstaan slechts 14°.  Toch is het bijzonder aangenaam ontbijten in het zonnetje.  We slapen lang uit en Fernand en George hebben reeds de bar op de camping opgezocht.  Ook is Georege bezig met de organisatie van de terugreis gezien de pelgrimstocht op zijn einde loopt.  We doen wat kleine werkjes en genieten vandaag van de rustdag.  Morgen en overmorgen wachten ons nog 2 zware ritten.  (28°).   ’s Avonds gaan we opnieuw naar het restaurant.  Ze zijn onze Botillo del Bierzo niet vergeten : varkenshammetjes in vel gedraaid met pepertjes : een beetje pikant maar bijzonder lekker.  Bij het gerecht krijgt men een schotel van gestoofde kool met aardappels.  Het bevalt ons enorm en we eten een massa hiervan.

Dinsdag  7 aug 2012

Vanmorgen staan we vroeg op want er wacht ons een zware dag.  We staan op rond 7u en het is slechts 10°.  Om 8.30 u zitten we reeds in het zadel en rijden richting Cebreiro.  Het eerste stuk valt reuze mee want de wegen zijn vrij goed, rustig en niet echt steil.  Vanaf Ambasmestas begint het meer te klimmen en het laatste stuk tot Piedrafita is echter steviger klimmen.  Ondanks alles valt de klim reuze mee en de iets geoefende fietser komt hier nooit in de problemen.  Ooit heb ik van een “oude” wijze man (Robert ) de goede raad meegekregen : een berg rij je niet als een gek op maar met ontzag.  Met deze manier van rijden kom je nooit in de problemen.  We rijden verder richting het oude stadje Cebreiro : een prachtig zeer oud dorpje waar het toerisme alle authenticiteit verloren heeft doen gaan.  We gaan eerst naar het kerkje waar een pater buiten zit om stempels uit te delen.  Onze truitjes doen weer hun werk want de pater spreekt ons aan in het frans ….  Wat een wonder in Spanje.  We slaan een klappeke met de man en het is geen Spanjaard maar een rare snuiter.  Hij is een marokaan die in Polen is gaan wonen en later verhuisd naar Spanje.  Hij hoort de naam Brugge en kent deze mooie stad.  In november was hij nog op bezoek in Brugge. We nemen rustig de tijd om het kerkje te bezoeken, een kaarsje te branden en nog iets te eten vóór de volgende beklimmingen.  Ondertussen worden we opnieuw aangesproken door Belgen.  We beginnen een beetje het verhaal van de andere bedevaarders te kennen.  Ze rijden met een bus tot aan een stadje of klooster, laden de “wandelpelgrims” uit, ze halen een stempel, wandelen het stadje opnieuw buiten en stappen opnieuw op de bus.  Zo gaat dat …  Daarom zien we die Belgische bus zo veel.  We dalen opnieuw een beetje om aan de volgende beklimmingen te beginnen naar Alto de san Roque en Alto de Poio.  We nemen nog wat foto’s onderweg, onder andere ook bij het standbeeld van de Pelgrim in San Roque.  Fernand kan als berggeit  zich niet bedwingen en klimpt prompt op het standbeeld.  Twee Japanse meisjes bekijken het schouwspel maar ik kan hen uitleggen dat hij reeds in de Himalaya geklommen heeft en het niet laten kan.   De natuur is hier zo mooi dat we niet snel afdalen maar overal stoppen om foto’s te nemen.  We houden halt bij het einde van de afdaling in Triacastela waar de stempel in het kerkje klaar ligt en we die zelf kunnen plaatsen.  Van hieruit is het opnieuw klimmen en dalen met stevige lange hellingen.  Samos heeft een prachtig klooster, het oudste van Spanje.  Sarria is een grote stad met weinig bezienswaardigheden dus rijden we fors door.  Het gaat aardig op en neer tot we in Portomarin aankomen.  Het oude stadje is verdwenen in het stuwmeer maar de belangrijkste monumenten heeft men steen voor steen afgebroken en opnieuw opgebouwd in de nieuwe stad.  In het stadje lopen massa’s wandelaars rond die in lange rijen aanschuiven aan de refugio. Fernand heeft het lumineus idee om nog, als echter wielertoeristen een ferme pint te pakken op café.  Ondertussen hebben we toch weer 124 km gereden en zijn tot op iets meer dan 100 km van Compostela genaderd.  Een lastige rit maar toch zeer mooi.  We rijden voorzichtig na onze pint naar de camping.  De weg er naartoe is een steile boerenwegel, bergaf (dus morgen stijl bergop). Op de camping is het totaal niet druk, in tegenstelling tot wat we te lezen kregen in de reisgidsen. Je kunt er overal zo maar in het rond staan.  Het sanitair is simpel maar netjes.  Er is een bar bij de camping met wifi.  Geen camping om lang te blijven staan maar toch goed genoeg voor een doortrekcamping.  Er staan ook Nederlanders die vertrokken zijn vanuit Lourdes met de fiets.  We nuttigen nog een aperitiefje bij de caravan en doen de wasjes en de plasjes.  

Woensdag  8 aug 2012

Vandaag is het D-day. We staan opnieuw vroeg op want het belooft opnieuw heet te worden en we willen ook niet te laat in Compostela aankomen.  Het is ontzettend mistig en we vertrekken met regenjasjes.  What goes down must go up, en gezien we gisteren een grote afdaling gedaan hebben naar Portomarin moeten we een hele lange beklimming doen om opnieuw uit het dal te komen.  Het is zo mistig dat ik een aantal keer moet stoppen om mijn bril schoon te maken en we besluiten ook de fietsverlichting aan te steken.  Langs de weg zien we massa’s wandelaars die het laatste deel van het parcours doen.  Het is precies de 3-daagse van de Ijzer.  Overal roepen ze “buen Camino”, tot vervelens toe.  We zouden beter een handje op onze helm monteren met het opschrift.  Je moet weten dat wie de laatste 100km wandelt of de laatste 200km fietst ook het compostolaat kan behalen.  Met bussen en trein worden in het laatste gedeelte massa’s mensen gelost die zo het laatste stuk doen.  Wij zijn misschien luxepelgrims met onze volgwagen, maar wij doen toch nog steeds een reis van 2200 km, terwijl wat men hier lost zijn nog grotere luxepelgrims.  Mooie rugzakjes, nette schoentjes, mooie wandelstokjes, versierd met allerlei prullen zoals schelpjes en buidels.  We zien ook talrijke mountainbikers die het wandelpad volgen.  Volgens mij niet het ideale parcours tussen al die wandelaars.  We rijden langs de kleine dorpjes Gonzar, Ligonde, Airexe en zo verder richting Palas de Rei.  Overal langs de weg in de kleine dorpjes pikt de arme bevolking een graantje mee van het Compostelacircus en zetten overal tafeltjes buiten waar men iets kan drinken en eten. Via kleine wegen rijden we bellend tussen de wandelaars door naar Melide.  Het is een vrij groot stadje waar we nog even een kerkje binnen gaan.  Gezien er een viering bezig is, glibberen we nogmaals het stempelkussentje van achteraan in de kerk mee naar buiten, stempelen het boekje af en plaatsen alles netje terug.  In 2.5 u hebben we nog maar 40 km gereden, mede door de steile hellingen en de vele wandelaars.  Fernand vraagt zich af op we niet te nerveus overal door rijden, maar achteraf blijkt hij opnieuw veel last gehad te hebben van zijn bil.  We rijden rechtstreeks van Melida naar Arzua want de nationale weg is niet echt druk.  Arzua is de laatste grote stad op ons traject naar Santiago.  Gezien we er niet genoeg van krijgen, besluiten we vanuit  Arzua niet rechtstreeks door te rijden naar Santiago maar volgen we de reisroute van Sweerman en rijden we door de heuvelstreek om zo Santiago vanuit het zuiden te bereiken.  We rijden richting Touro door een prachtig maar lastig landschap en onder een verzengende hitte.  We doen inkopen in een supermarkt in het dorpje en eten nog wat onder een boom voor we naar Santiago rijden.  De heuvels blijven maar komen en elke keer is het afzien.  De benen worden loom en verzuren maar het idee dat we onze eindbestemming naderen helpt ons verder.  We rijden verder via Mince, Forte en Arines.  In de laatste 20 km kijken we steeds uit of we de torens van de kathedraal nog niet zien maar we moeten wachten tot op 3 km voor we hier een glimp van opvangen.  Eindelijk zie we het verlossende bord “Santiago de Compostela”.  We stoppen even om een aantal foto’s te nemen en rijden de stad binnen.  Nog even op onze tanden bijten want ook in Santiago spaart men ons niet.  We moeten nog even terugschakelen naar onze kleinste versnellingen en met een laatste krachtinspanning bereiken we na wat zoekwerk de kathedraal.  We vallen elkaar in de armen en zijn blij dat we er, zonder hele grote problemen, geraakt zijn.  Voor ons is het een groot moment maar toch wordt je opgeslokt in het niets tussen de grote meute toeristen en toeristpelgrims.  Toch beleven we ons eigen moment van euforie.  Het is toch niet alledaags dat 3 generaties (22, 50 en 67 jaar) samen deze tocht voltooien.  We sluiten de fietsen en gaan de kathedraal binnen op zoek naar onze laatste stempel (die we hier niet zullen vinden).  Het is een prachtige kathedraal, aan buitenkant wat zwart maar binnen prachtig.  We zien ook het grote wierookvat die nu en dan in werking gesteld wordt.  Het wierookvat had vroeger een heel praktische functie : het verzachtte de geurtjes in de kerk van pelgrims die maanden onderweg waren.  We blijven nog even genieten in de kerk en gaan als laatste op zoek naar ons compostolaat.  In het pelgrimsoffice kunnen we in ons stempelboekje de laatste stempel bekomen en wordt ons het compostolaat overhandigd. Fernand stelt voor nog een iets te drinken voor we terugrijden naar de camping.  Op een terrasje bij de kathedraal drinken we nog een ferme pint en genieten van  de ambiance.  Een drietal mensen spelen gitaar en iedereen zingt en danst de lokale liedjes.  De mensen aan de tafels spelen het ritme mee door met Sint Jacobsschelpen tegen elkaar te wrijven.  Er wordt ook gevraagd van waar we komen, hoeveel kilometers we gereden hebben, in hoeveel dagen, enz.  Prompt wordt ook aangeboden om foto’s van ons drieën te maken.  We worden in de ambiance betrokken en gezien we geen typisch Vlaams liedje willen zingen offert Kilian zich op om met een hele knappe Portugese te dansen.  De sfeer zit er goed in.  Jammer genoeg moeten we vertrekken en rijden richting onze camping As cancelas.  Camping 2^e categorie met zwembad, restaurant, wifi, enz… maar nogal schaduwrijk staan.  Carine en George zijn blij dat we er zijn.  Voor hen valt een zware taak van hen af, want het is geen lachertje om elke dag ontbijt klaar te zetten, ons materiaal uit te halen, tenten en alles op te ruimen, 150 km rijden, camping zoeken, alles installeren, eten maken, enz …  Zonder een dergelijk team was dit voor ons onmogelijk.  We drinken nog 2 flessen champagne en gaan eten in het voortreffelijke restaurant van de camping.  Het was niet zozeer een prestatie om dit te doen maar een prachtige tocht om de mogen meemaken.  Fernand kon het mooi verwoorden : “we zijn begenadigd met een zeer goede gezondheid, zorgen er goed voor en dit alles maakt dat we dit mogen meemaken”.

Donderdag  9 aug 2012

Gezien het late uur van gisterenavond slapen we vandaag toch iets langer uit.  We ontbijten rustig en voeren Fernand en George naar de vlieghaven.  George is blij terug naar huis te kunnen want een dergelijke reis is ook niet alles, maar Fernand vindt het spijtig.  Hij had graag nog het één en ander bezocht.  Ook is het conclaaf bijeengekomen en heeft beslist dat, gezien Fernand door omstandigheden niet de volledig rit heeft gereden, hij herexamen heeft.  Als penetentie moet hij het niet gereden stuk achteraf rijden, met een tandem.  De passagier mag hij zelf kiezen.  Wie weet of hij hier een gevoelig kontje voor vindt.  Terugkeren doet hij in elk geval. 

We zijn blij dat we dit avontuur tot een goed einde gebracht hebben.  Het was een uitzonderlijk rijke ervaring  die vooral mogelijk werd door de inspanning van een leger van mensen achter ons.  In de eerste plaats mijn vrouw Carine die ons hierin steunde en een grote opoffering hiervoor leverde, onze chauffeur George, de pleeggezinnen voor onze thuisgebleven kinderen (Lore, Stijn, Ann, Dirk, Magda en Robert), de mensen die ons kwamen uitzwaaien bij de start en de talrijke mensen die ons mails stuurden om ons een hart onder de riem te steken.  Jammer dat we ze niet konden beantwoorden maar het deed elke dag ontzettend deugd.  Ook de uitzonderlijke ervaring dit te mogen meemaken met mijn zoon Kilian en vriend Fernand gaven de tocht een bijzondere dimensie.  Dit was (compostela)².  Bedankt allemaal.  Ik sta bij vele mensen in het krijt maar ik vergeet het nooit !

foto's staan op picasa webalbum : https://picasaweb.google.com/114323252231945912397

Zaterdag  28 juli 2012

Bij het opstaan is het vanochtend zwaar bewolkt.  We eten buiten bij zeer lichte motregen maar een zonnige dag zit er zeker niet in.  Spatborden monteren, regenvesten mee, schoencovers aan en weg.  Het is opnieuw serieus klimmen en dalen.  We rijden in de motregen en regen maar het gaat goed vooruit.  We rijden door het mooie bois de la double, Le Pizou, Minzac en Tayac. Stilaan beginnen de maïsvelden plaats te maken voor wijngaarden.  We zien overal de wijndomeinen opduiken en kunnen ons frans wat bijschaven.  Chateau betekent niet kasteel maar boerderij.  Mise en bouteille aux chateau betekent op flessen getrokken in de schuur van boerderij.  Alles wat poten en oren heeft noemt men hier chateau.  Een boerderij met een torentje wordt aangegeven als chateau de la tour. We passeren de bekende dorpjes Lussac, Montagne, Puissegin en zo naar St. Emilion.  Prachtig stadje met mooie straatjes en pleintjes en reden om iets te vieren want we hebben onze eerste 1000 km bereikt.  We twijfelen nog om een grand cru te nuttigen maar als echte pelgrim en ons ijzeren karakter blijven we water drinken.  Ondertussen wordt de lucht zwart en giet het water en we krijgen bliksem en onweer.  Gelukkig kunnen we in de zuilengallerij van een kerk ons broodje nuttigen en wachten tot het onweer voorbij is.  Als alles geluwd is wordt de tocht opnieuw verder gezet. We rijden verder richting Branne, Targon, Escoussans.  Eenmaal voorbij Cadillac maken de wijngaarden plaats voor de dennebomen en varens van de Landes.  We rijden verder via Landiras, Guillos en zo naar Hostens.  Het is een ferme tegenwind van rond de 5 beaufort maar we gaan stevig vooruit.   Rond 17 u komen we toe.  Vandaag 123 km gereden.   We staan op de gemeentecamping.  Zeer verzorgd, mooie ruime  plaatsen en verzorgd sanitair. 

Zondag  29 juli 2012

Het weer is licht bewolkt maar toch belooft het een mooie dag te worden vandaag .  We demonteren spatborden en na ons dagelijkse fotootje vertrek vertrekken we.  We rijden door het landschap van de Landes (omving van Bordeaux) als een stoomlocomotief.  Niet slecht gekozen want vroeger liepen in deze regio veel stoomtreinen om hout uit deze regio af te voeren.  Lang geleden waren hier moerassen maar Napoleon liet hier naaldbomen aanplanten om zo het gebied droog te leggen.  Pelgrims lieten deze streek links liggen gezien hier weinig of geen voorzieningen waren en de vele gevaren van rovers, wolven, ea de streek onveilig maakten.  Met de ontginning van de aangelegde bossen veranderde dit snel.  De eindeloos lange wegen waren vroeger spoortrajecten.  Stukken kaarsrechte wegen van 10 en 15 km lang zijn hier geen uitzondering.  Eindeloze stukken om te fietsen maar het gaat goed vooruit. Langs de wegen zie je nog verscheidene kleine watertorentjes met vulpijpen om de stoomtreinen te voorzien van water.  Ook wij razen als een locomotief op water en kolen(hydraten)  door het landschap.  Toch hou ik de wijze raad van Wim uit Steenbrugge in het achterhoofd.  Vlieg niet overal door maar neem de tijd om zo veel mogelijk van de tocht mee te maken.  Het is geen race maar een pelgrimstocht.  Hier moet ik Kilian wat tegenwerken want hij is jong en wil wat (nl fietsen).  Ik zou overal stoppen, een babbeltjes slaan en een fotootje maken.  Onze eerste stopplaats is Moustey met 2 kerkjes uit de XIe eeuw.  Houten klokkentorens en charmant uitzicht.  Gezien wij hier geen stempel kunnen bekomen rijden we naar het restaurant van een Nederlander in het dorpje die een pelgrimsboek bijhoudt en stempels uitdeelt.  De naam van het restaurant is heel fijn gevonden : de haut Landais ….  Spreek het maar in één ruk uit !  We rijden verder door naar Labouheyre.  We nemen hier ruim de tijd, volgen een stukje van de mis mee, maken een doop mee en slaan na de viering een babbeltje met de vrouw van de pastoor …   Iedereen ziet onmiddellijk dat we pelgrims zijn en ze gaan automatisch hun stempeldoos halen.  We krijgen een hele uitleg over het kerkje en als men hoort van waar we komen doen ze toch hun petje af.  Snel nog even een supermarkt binnen om cola te halen want Kilian is ziek, heeft koorts en er zijn weinig voorzieningen in dit landschap.  Vanaf hier wordt er toch meer en meer gezwaaid, getoeterd en aangemoedigd.  Overal in de dorpjes en steden komen de mensen op ons af om te weten van waar we komen, hoeveel we reeds gereden hebben en hoe ver we nog moeten.  Verder door via eindeloos lange wegen, gelukkig zonder veel tegenwind eten we ’s middags in Onesse et Laharie.  We zien een pelgrim zitten en nemen de tijd om even kennis te maken.  De jonge man komt van Bretagne te voet en doet per dag ongeveer 30 km ! chapeau zulle !  Hij trekt een winkelkarretje achter zich aan zich en trotseert onder zijn sombrero de broeiende zon.  Gezien de kleine aanwezigheid van campings, refugio’s en gites slaapt hij veelal in  “hotel des etoiles” : van een sterrenhotel gesproken …. Wij voelen ons hiermee vergeleken echte luxepelgrims of toeristen die voortdurend in de watten gelegd worden.  Wie sprak er over lastig ????  Ondertussen vlammen we toch door richting Dax.  Ik doe gans de dag kop omdat Kilian ziek en slap is maar alles vliegt onder onze benen door.  Col du Mansarde, Col du matras, Col de niemandal… ze moeten er allemaal aan geloven.  Michel Wuyts, ik had superbenen vandaag.  In Dax stoppen we even aan de warmwaterbronnen en gezien we nabij een lokaal  café op internet kunnen met de smartphones lezen we snel nog even de mails en sturen een miniverslagje door.  Hier verlaten we de Landes en duiken opnieuw de heuvels in.  Een serieuze beklimming en hier heeft Kilian het lastig gezien men op dergelijke trajecten geen voordeel heeft van in het wiel zitten.  Toch komen we, na veel getutterd te hebben onderweg, rond 17 u toe op de camping in Peyrehorade.  Een zeer eenvoudige gemeentecamping, aan een grote rivier met een Rudi Mentair sanitair. Moestafa Mienzien …. (doordenkertje hé Stijn ….).  Ondanks mijn zieke ploegmaat hadden we vandaag toch meer dan 140 km met een gemiddelde van 25.6 km/u.  Niet slecht gereden.  En met onze Fernand …  eindelijk mag ik van Fernand de censuur van het dagboek opheffen en in het dagboek de valpartij vermelden.  Vanavond trekken we het stadje in en bezoeken we een restaurantje.  Morgen houden we rustdag om onze fietsen wat rust te gunnen want ze hebben reeds goed hun best gedaan (ahum … )

Maandag  30 juli 2012

Vandaag slapen we uit en doen alle kleine werkjes want net zoals de grote jongens in de tour houden we rustdag.  Gelukkig dat het sleuteltje van het fietsslot in onze caravan lag, want anders was Fernand van 6 u ’s morgens reeds weg.  Geen fiets dus, gaan lopen dan maar hé ….  Hij kan niet stil zitten.  Als we het hem vragen als hij gelopen heeft zegt hij : lopen is veel gezegd hé mannekes (hallo …) .  Na het ontbijt regelen we eerst de versnellingen van Fernand zijn fiets zodat hij eindelijk alleen weg kan.  Hij zou een klein ritje doen om te proberen maar we zien hem in uren niet terug.  Ik denk dat hij de draad terug oppakt waar hij gevallen is enkele dagen geleden.  Het is prachtig weer : geen wolkje aan de hemel en niet snikheet : 26° : ideaal.  We rusten wat uit, vanavond een lekkere barbecue want morgen moeten we er weer tegen kunnen.  Dan geven we er opnieuw een lap op en vallen de Pyreneeën aan.

Dinsdag  31 juli 2012

Vandaag zeggen we Frankrijk adieu en rijden het Spaanse binnenland in.  Gezien de hitte van de voorbije dagen besluiten we iets vroeger te vertrekken dan de vorige dagen.  Fernand die eerst twijfelde om toch mee te gaan, besluit wijselijk om nog een dag te wachten.  Zijn keunebille ziet eruit als een landkaart en zijn spieren zijn nog gespannen en gezwollen.  Met lede ogen en pijn in het hart ziet hij ons vertrekken.  Na het ontbijt springen we rond 8.30 u onze fiets op en verlaten Peyrehorade.  De eerste stukken is het niet echt lastig, wat op en neer maar we sparen ons voor de doorsteek door Pyreneeën.  We rijden langs een kleine weg langs Sorde-l’Abbey : hier vinden we een vrij grote abdij met Romaanse kerk waar we onze eerste stempel van de dag bekomen in het gemeentehuis.  We nemen de tijd om wat rond te wandelen en kerk en abdij te bezoeken.  We rijden verder via Cassaber, Caresse, Saint Palais en zo door naar Saint Jean Pied de Port. Onderweg zien we onze volgcaravaan.  Voor we het stadje binnenrijden gaan we eerst nog even tanken in de carrefour en fruit kopen.  Als echte pelgrims klimmen we steil omhoog en nemen we de oude Pelgrimspoort aan de voet van de citadelle.  We dalen via de smalle hoofdstraat het stadje af.  Het controlepunt voor Pelgrims is gesloten van 12 u tot 13.15 dus besluiten we eerst de kerk te bezoeken, te eten en dan terug te keren.  In de Rue D’Espagne 43 kunnen we ook een stempel afhalen maar deze is gesloten tot 14 u.  Iedereen kijkt naar ons en sommigen spreken ons aan.  1300 km rijden is ook niet niks.  We eten onze broodjes aan de ingang van de kerk en rond 13 u keren we terug naar het checkpoint.    Een Fransman spreekt ons aan en luistert naar het verhaal.  Wanneer de deuren opengaan zien we wel 10 loketten waar we ook prompt onze stempel bekomen.  Hier verlaten we Frankrijk en zetten onze tocht verder door Spanje.  We beginnen rustig aan de klim naar de Puerto de Ibaneta : van 150 m in Saint Jean Pied de Port naar  1057 m.  Het enige moeilijke aan de klim is de temperatuur : het is broeiend heet en bij een snelheid van 13 km/u vang je niet veel wind en koel je niet echt af.   Vreemd genoeg zien we niemand op dit uur de beklimming doen.  Echt zwaar is de doorsteek niet.  Een beetje te vergelijken met de Kemmelberg maar veel mooier en geen kasteel met terrasje boven.  Het traject is echt genieten, mooi landschap en in een klein uurtje staan we boven.  Nog wat foto’s nemen, de abdij van Roncevalle bezoeken en zo naar de camping in Erro.  Prachtige camping met zwembad, zwemvijver, restaurant, tea room , minigolf, wifi, ….  : alles wat je maar denken kan.  We gaan nog even zwemmen, genieten van de rust, apero enz.  Ik maak van de wifi dankbaar gebruik om het dagboek te maken en snel nog een mailtje naar iedereen te zenden.  We bekijken het parcours voor morgen en hopen dat Fernand opnieuw van de partij is.  In elk geval is zijn bil reeds goed ontzwollen.  Vandaag 120 km gereden, gemiddeld  14.8 en max 62 km/u

Woensdag  1 aug 2012

Gezien de grote hitte besluiten we vandaag iets vroeger te vertrekken.  We staan om 7u op en dat we in de bergen zitten zien we wel aan de buitentemperatuur : het is 9° ! We doen onze dikke trui aan en ontbijten buiten in het zonnetje.  Goed nieuws want met Fernand zijn bil is het beter en hij gaat mee op tocht vandaag.  We passen wel het parcours aan voor hem zodat het iets makkelijker rijden wordt.  We rijden langs een riviertje naar beneden en zijn zelfs verplicht onze regenjasjes aan te doen tegen de koude.   Prachtige rit langs groene dal van het riviertje. We rijden tot Aoiz en zo verder tot Urroz en Puenta la Rena.  Opnieuw krijgen we enkele pittige klimmetjes onderweg.  De omgeving verandert snel van groen naar ruwe rotsen met dorre natuur en typisch zuiderse dorpjes.  Prachtige omgeving : Fernand kan er niet van zwijgen.  Hij is ontzettend gelukkig dat hij weer kan fietsen en dat het goed gaat.  Onderweg zien we meer en meer Pelgrims, te voet en met de fiets.  Tegen de middag hebben we reeds 75 km en besluiten wat te eten in Puenta De La Reina en het stadje te bezoeken met zijn beroemde pelgrimsbrug.  Zeer gezellig stadje, mooie kerken en hier bekomen we onze eerste stempel van de dag.  Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot 37° en wordt het opnieuw broeierig heet.  We rijden verder naar het prachtige stadje Estella en rijden door naar de camping.  Prachtige vijfsterrencamping Iratxe Ciudad De Vacaciones.  De camping bevat een aantal zwembaden met watervallen, restaurant, tennispleinen, verzorgde sanitairs, winkel, wifi, …. .  Na het wassen van de uitrusting gaan we naar het zwembad om wat af te koelen.  Zo kan ook de bil van Fernand wat afkoelen maar voorlopig heeft hij er niets van last van.  Het was opnieuw een prachtige dag, met een zeer mooie omgeving en blij dat Fernand er opnieuw bij is.  Vandaag hebben we opnieuw 108 km, max 70 km/u, gem 18 km/u

Donderdag  2 aug 2012

Vannacht iets warmer geweest dan de vorige nacht : 15°.  Na de dagelijkse vertrekfoto vatten we de tocht aan opnieuw met Fernand in het peleton.  We keren iets terug naar de klooster van Irache : prachtig complex maar gezien het vroege uur voor de Spanjaarden (8.30 u) is het nog niet open, dus geen stempel.  Wel een leuk verhaaltje hieraan (die we gelukkig wisten van vooraf) : Vóór het klooster heeft een groot wijnhuis hier gebouwen neergeplant zodat de pelgrim langs het pad van de camino de omgeving niet meer kan zien.  In een muur van het wijnhuis heeft men 2 kranen geplaatst zodat de arme pelgrim in ruil hiervoor gratis water en … wijn kan tanken.  Massa’s zul je er niet van drinken van die wijn maar het is toch een leuke ervaring.  We rijden verder naar Los Arcos, Sansol en Torres del Rio.  Het is voortdurend op en neer met pittige hellingen maar die verbleken bij het zicht op de omgeving : subliem gewoon : woeste natuur, groene stukken met olijfbomen en ontzettend charmante dorpjes met prachtige oude kerkjes en huizen.  We genieten ontzettend van de rit.  In Torres Del Rio betalen we voor de toegang tot een achthoekige kapel maar bekomen hier onze eerste stempel van de dag.  Rond de middag komen we toe in Viana.  We staan telkens verbaasd van de (gewezen) rijkdom van deze stadjes.  Midden in het centrum is op het marktplein een stierenarena opgebouwd.  In het kerkje speelt indrukwekkende klassieke muziek die het decor nog meer luister geeft.  Ik steek een kaarsje aan voor Rika aan wie ik het beloofd had en stuur prompt een sms berichtje.  Het kaarsje brandt en de wens moeten ze zelf invullen.  Rika, je zou ook kippevel gekregen hebben in een dergelijk decor.  Het was niet zomaar een kerkje !!! Deze wens moet zeker uitkomen !  We eten nog wat in de schaduw en slaan de passerende pelgrimgangers gade.  Massa’s komen hier toe ! Het zijn als mieren die overal in het landschap rondkruipen.   In Spanje hebben we meer geluk met drinkwater : overal in de dorpjes en stadjes staan fonteintjes.  Gelukkig, want de winkels zijn gesloten van 12 tot 15 u.  Met het vragen naar water bij particulieren zijn de Spanjaarden niet echt gelukkig  ; te begrijpen want het zijn er ook  duizenden, jaar in jaar uit.  Na onze tankbeurt duiken we opnieuw de hitte in en zetten onze tocht verder.  We dalen af naar de stad Logrono (130 000 inwoners).  Dat men weinig aan fietsers denkt in grote steden is wel duidelijk.  We rijden op een autoweg tussen het vrachtvervoer en gewone auto’s.  Het oude centrum van Logrono is zeer mooi met prachtige gebouwen.  Het verlaten van de stad is blijkbaar nog moeilijker dan er binnen rijden.  De enige weg is blijkbaar een autostrade.  Dan maar het boekje van Sweerman volgen en via het wandelpad van de camino terug de stad uit.  Prachtige wegen, over een stuwmeer, maar ook over grindwegen, steile hellingen, enz.  Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is moeten we hier jammer genoeg ondervinden.  Ik rij in de grindwegen tot twee maal lek.  Gelukkig hebben we een wijze man aan boord (Fernand) die zegt “jongetje : alleen kalmte kan U redden …. “.  We herstellen de banden en zetten onze tocht voort.  Dat onze conditie goed zit zien we eens te meer als we alle fietsers op het gemak inhalen en losrijden.  We rijden verder naar Najera en zo richting Burgos tot in Santo Domingo de Calsada.  De weg hier naartoe is niet van de poes : “vals plat” voor 20 km met zware tegenwind.  Als de vrachtwagens ons als fietser langzaam voorbij kruipen, dan zegt dit wel iets.  Na 114 km komen we toe op de camping.  Daar zien we vrouwtje en sportdirecteur terug : prachtige camping maar dat ze hier geen trekkers gewoon zijn is wel duidelijk.  De camping is opnieuw een cat 1a (hoogste categorie) met alles er op en er aan.  Els en Stefaan : pas op als pa terugkomt : inspecteur Hercules Poirot gaat op speurtocht, neemt overal foto’s van, plannetjes, neemt de afmeting van de percelen, bekijkt de voorzieningen en hou U vast : er is zelfs een apotheek op de camping …..  Wij staan echter langs een wegje op de camping in het stof.  We genieten nog even van het immens grote zwembad en gaan iets eten in het restaurant van de camping.   Opnieuw een fantastische belevenis met ruwe maar sublieme natuur.  Maria, hou U maar vast : de Ferre heeft plannen ….  Vandaag 113 km gereden.

Vrijdag  3 aug 2012

Vanmorgen staan we na een korte nacht op rond 7.15 u.  De kinderen op de camping hebben lawaai gemaakt tot 1.30 ’s nachts en speelden verstoppertje achter de caravan, tussen de fietsen en tent, enz.  tot onze juffrouw van de Josefienen buiten kwam.  10 bladzijden, 2x  strafstudie en de rest herexamen.  ’t Was direct gedaan met de leute.  Het is wat bewolkt maar volgens het weerbericht wordt het fantastisch fietsweer : slechts 26° vandaag en veel zon.  We starten met de regenvestjes tegen de koude maar bij de eerste beklimming moeten we deze reeds uittrekken.  Het is bijna 60 km klimmen aan 6% tot we aan de Puerta  de la Pedraja op 1150 m.  Dit is hoger dan het punt waar we over moesten in de Pyreneeën.  We passeren vele mooie kerkjes en dorpjes maar moeten een keuze maken.  We kunnen niet alles bezoeken.  We komen rond de middag in Burgos aan met 75 km op de teller.  Onder de toegangspoort speelt een Oost Europees orkestje prachtige muziek.  Fernand is zo onder de indruk van het mooie zangeresje dat hij een CD wil kopen. Ze kijkt hem diep in de ogen, smeert hem 3 cd’s aan en we moesten hem wegtrekken of hij kocht haar viool ook.  Burgos is een prachtige nette stad met veel mooie gebouwen en de kathedraal is één van de mooiste van het land.  Fernand wil de kerk niet binnen bezoeken : Maria : hij heeft snode plannen…   Hier mogen we voor het eerst zelf een stempel zetten. We rijden nog even rond in de stad, eten iets en vertrekken voor de rest van de tocht.  Het buitenrijden van de stad verloopt vrij vlot, maar ….   We duiken de bloedhete mesetas in : volle zon, geen schaduw maar gelukkig een beetje wind en steile hellingen vanuit de dalen tot boven op het plateau.  We rijden via de kleine dorpjes Miraflores, Villagonzalo, albillos, Cavia, enz;  Dat de reis naar Compostela een avontuur is moet je erbij nemen : bij Estepar werd de N120 omgevormd tot autostrade dus hebben we de keuze : ofwel de autostrade op (Kilian ziet het wel zitten 70 km/u te rijden) maar de 2 (pré)gepensioneerden niet : dan maar kiezelwegen te voet doen tussen de steenbrokken.  Het landschap is door zijn ruwheid en uitgestrekte vlakten wel heel mooi.  Het is echter voortdurend klimmen en dalen via Estepar, Vilviestre de Muno, Iglesias, Catellenanos, Hontanas en zo naar Castrojeriz naar de camping.  We passeren ondertussen ook langs de ruïnes van San Antos : het moet een immense kathedraal geweest zijn waar de weg dwars door de ruïnes heen gaat en waar binnen in de ruïnes een refugio ondergebracht is.  Dit moet wel stemmig zijn om hier te overnachten.  Ook hier zetten we zelf onze stempel. Ook Castrojeriz heeft een mooie kerk met een mooi museum waar we ook onze stempel krijgen.  We komen na 128 km aan op de camping.  In tegenstelling tot de omgeving is de camping vrij groen, geen zwembad, wel net sanitair maar veel te duur.  Opnieuw een prachtige dag en ondanks de ongemakken toch weer een mooi avontuur.  En onze volgwagen : die doen het fantastisch : elke avond staan caravan en tenten klaar, boodschappen gedaan, apero klaar : je zou voor minder pelgrim willen zijn maar voor de volgwagen is het geen cadeau om mee te gaan !

Zaterdag 21 juli 2012

Na 5 jaar dromen, een jaar voorbereiden en maanden trainen is het eindelijk zo ver.   Vandaag is D-day en vertrekken we op bedevaartstocht naar Santiago de Compostela.  Bij het opstaan, giet het water en volgens de buienradar is dit niet de laatste bui.  Rond 7.30u komen Fernand en Maria toe om samen te ontbijten.  We hebben via Stefaan, de zoon van Fernand, nog een verrassing die we blijkbaar zullen nodig hebben voor de tocht.  We moeten van Stefaan in onze naam een geschenk afgeven aan Fernand ; hij zou het wel verstaan ???  Bij het openen van het pakje valt Fernand zijn euro.  Ik had het idee voorgesteld om met dezelfde truitjes naar Compostela te rijden en Stefaan is in laatste instantie nog aan truitjes geraakt van de Belgische rendonneurs : prachtige truitjes en een laatste attribuut om de tocht als een echte ploeg aan te vatten. Ondertussen is het reeds gestopt met regenen en rond 8.30u komen onze eerste supporters toe om ons een hart onder de riem steken.   Stijn, Lore, zijn moeder Magda en de kindjes zijn de eersten, Robert en Ghislaine, Patrick en Lieve, Stijn Deruwe, Ingrid, Carl, Piet en Liselotte, Peter en Christel, Jeannine, George, Anja, Frank, .  Stipt om 9 u vatten we de tocht aan,  onder een regen van rijst van onze Piet en Lieselot.  Eén sportieveling waagt het om een stukje met ons mee te rijden ; tof zulle Stijn !!! Het wegdek ligt er nog nat bij maar de regen is gelukkig verdwenen.  Het fietsen verloopt zeer vlot, richting Roeselare, Menen, Rijsel, Douais en zo door naar de camping. Het eerste stuk is niet echt mooi maar vanaf Rijsel begint het landschap licht te glooien met prachtige vergezichten tussen de velden.  We rijden ontzettend vlot door maar zijn vastbesloten er geen koers van te maken.  Fotootjes maken bij het binnenrijden van Frankrijk, rustig de tijd nemen om ’s middags te eten, flaneren door de winkelstraten van Rijsel, maar toch komen we rond 16 u toe op de camping in Tortequesne. We hebben 130 km gereden met een gemiddelde van 25.8 km/u.  Zeker niet slecht voor een langzame aanloop zonder ons echt te moeten forceren.  De gemeentecamping is een mooie camping, rustig gelegen aan grote visvijvers.  Het zonneke doet al aardig haar best en de voorspellingen voor de volgende dagen worden er alleen maar beter op.  Onze equipe heeft reeds alles op zijn plaats gezet.  Dag 1 is super geslaagd.

Zondag 22 juli 2012

Vannacht was het slechts 10° en dus vrij fris voor onze tentbewoners.  Onze George is reeds vroeg op pad om brood te halen in het naburige dorp.  Tijdens het ontbijt vertelt hij over zijn bewogen nacht.  Fernand heeft hem horen vloeken.  George heeft midden in de nacht een poging gedaan om te plassen in het potje maar door de wiebele matras is hij achterstevoren gedraaid en plots was het potje opnieuw leeg.  Geluk dat er een boord aan de tent was, anders was hij zeker naar buiten gedreven op zijn luchtmatras.  Na het ontbijt en het opruimen van alle tenten vatten we onze tweede dag aan.  Het weer is prachtig en ook de omgeving is om van te genieten.  De wegen zijn vrij kalm en kaarsrechte heirbanen.  In Bapaume houden we onze eerste stop en proberen we ons eerste echte  stempeltje te bemachtigen (onze eerste stempel in ons boekje komt namelijk van de St. Jacobskerk uit Brugge maar dateert niet van gisteren morgen).  Een vriendelijke mevrouw vertelt ons dat de priester binnen 10 minuten naar de kerk komt en dat we even moeten wachten.  Na een tijdje komt ze terug en wijst ons het huis aan waar hij woont en waar we kunnen aanbellen.  Een oude man komt opendoen en na een hele uitleg krijgen we uiteindelijk onze stempel.  Het was het wachten waard want het is een mooi exemplaar.  We rijden verder naar Albert en het landschap begint al wat meer te heuvelen.  Bij de beklimmingen daalt de snelheid toch benden de 20 km/u maar in de afdalingen halen we voor het eerst meer dan 60 km/u.  Het mooie weer en prachtige landschap doen ons genieten met volle teugen.  ’s Middags stoppen we in het stadje Albert.  Zeer mooi stadje met prachtige kerk en ook hier gaan we terug op stempeljacht.  Gezien er niemand te bespeuren valt in de kerk besluiten we het souvenirwinkeltje aan te vallen.  De vriendelijke mevrouw geeft prompt een mooie stempel en doet een heel verhaal over haar man die ook een fervente wielertoerist is.  Gezien we in compostela ons compostolaat moeten halen en we in wieleruitrusting zijn, besluiten we onze uitrusting als pelgrim te vervolledigen. Fernand ziet het niet zitten om met een kruis met halsband rond te lopen en dus  zoeken we een andere oplossing.  Ons oog valt op een piercingkruis die we misschien kunnen bevestigen op ons truitje.  We rijden verder richting Amiens.  Prachtige stad en kathedraal.  Ook hier is het souvenirwinkeltje het enige alternatief voor onze vierde stempel.  Ondertussen blijven we genieten van het weidse landschap en nemen we de kronkelende luwe wegen met steile hellingen er graag bij.  Rond 16 u en na 123 km komen we aan op de boerderijcamping Francastel in Oursel maison . Het was een vrij korte rit maar we proberen zeker niets te forceren in het begin.  Het is prachtig staan op een mooi grasveld, weinig volk en het sober sanitair nemen we er maar bij.  Na een verdiende douche doen we alle wasjes en plasjes en genieten we van het stralende weer.  Bij de boer kunnen we wijn kopen wat we zeker niet laten liggen en ook internet voor 2€.  Zo kunnen we het dagboek doorsturen naar iedereen en de berichten lezen.  De boer doet ook nog een heel verhaal en vertelt ons over een Belg die hier enkele weken geleden aankwam.  De man was doorweekt en hij heeft hem overnachting aangeboden in een stacaravan. Later blijkt dat we hier nog meer zullen over vernemen.  Voor de volledigheid : gemiddeld 24.8, max 61.3 km/u.

Maandag 23 juli 2012

De ochtendstond heeft goud in de mond.  Een staalblauwe hemel lacht ons toe.  George en Kilian rijden naar het naburige dorpje Crèvecoeur om brood te halen.  Ze komen terug met 2.4 kg stokbrood. Carine denkt dat dit veel te veel is maar onze polybranders verslaan echt alles.  Ze moeten ons tegenhouden of we eten de broodzak ook op.  Nog een laatste fotootje tot het vertrek en weg zijn wij … dachten we. Mijn voorband staat plat dus alles eruit en herstellen. Vreemd genoeg vind ik nergens een gat.  Rond 9.45 kunnen we eindelijk vertrekken.  Opnieuw passeren we een prachtig landschap met vrij kleine wegen maar toch gans de dag pittige hellingen.  Gelukkig hebben we de wind wat mee.  We zien steeds meer en meer tarwevelden waar de oogst reeds binnengehaald is wat wijst op warmere streken.  We rijden eerst naar de kathedraal van Beauvais op zoek naar een stempel.  Ik zie een man lopen, spreek hem aan en hij geeft ons een adres in straatje waar we in het parochiehuis een stempel kunnen afhalen Rue Philip de Beaumanoir nr 8. Twee vriendelijke dames bezorgen ons de stempel.  Ze vragen zelfs of we een tas koffie moeten hebben en Fernand laat zijn kopje scheef hangen, kijkt loens even naar zijn kruispiercing en zegt  “si ça ne dérange pas” …  Zijn aureooltje begon zelfs te gloeien ; je zou hem 5 frank geven … .  De kathedraal binnenin is werkelijk prachtig maar er zijn serieuze restauratiewerken bezig.  Van hieruit rijden we verder richting via mooie wegen, op en neer naar Mantes La Jolie.  Onderweg is er hier en daar wat verkeer maar niemand blijkbaar die onze bordjes van het genootschap van St. Jacob opmerkt.  St. Jacques, St. Jacques, quel St. Jacques ? Chocolat Jacques et coquille St. Jacques on connait mais St. Jacques, jamais entendu.  Tussenin zien we nergens winkels dus moeten we aankloppen bij een boer voor water.  De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 27°.  In Mantes La Jolie kopen we nog 4 liter water.  Verder door via kleine wegen naar Orgerus, Gambais, en zo door naar de camping in Villers-Le-Morhier ; les ilots de St. Val.  Een mooie verzorgde camping en helemaal niet druk.  We hebben een ferme rit gedaan van iets meer dan 150 km wat kan tellen in een dergelijk heuvelend parcours.  Ondertussen is het reeds 18.30 u dus snel douchen en eten. Het is nog vrij warm ’s avonds  Dag 3 was opnieuw een leuke dag en de conditie en sfeer zitten prima.  Vandaag gemiddeld 23.8 km/u  gereden en max 59.3 km/u. 

Dinsdag  24 juli 2012

Opnieuw stralend weer bij het opstaan.   Vannacht was het slechts 13° maar wanneer je in de zon zit is het toch reeds behoorlijk warm.  We drogen de rennersuitrusting wat verder zodat we met droge broeken kunnen starten.  Na een uitgebreid ontbijt (muesli, 2.4 kg stokbroden, croissants en chocoladekoeken) vatten we de tocht van vandaag aan.  We rijden het licht heuvelend parcours van Maintenon naar Chartres af.  Chartres en vooral de kathedraal zijn werkelijk prachtig !  Ik probeer een stempel  te bemachtigen bij de geleide bezoeken in de kerk maar daar kennen ze onze soort al.  Voor ik kan vragen om ons boekje af te stempelen heeft de mevrouw haar stempel in de hand en prompt bewerkt ze ons boekje.  We steken een kaarsje aan voor ons dochtertje die jammer genoeg nooit mee kan met ons, en kuieren nog wat rond in de kerk om te genieten van de oudste en meest complete verzameling brandglasramen in Frankrijk.  Na een eerste broodje onderweg vatten we onze route verder aan. Het parcours langs de rivier de Loir (niet de Loire !) is werkelijk prachtig.  Velen hebben de pelgrimstocht in het verleden gedaan als boetedoening maar als je dit landschap ziet zou je wel eens scheve schaats rijden.  Dubbel plezier !  We vermijden zoveel mogelijk de grote weg de N10 maar doorkruisen voortdurend het binnenland .  Ondertussen brandt de zon op ons maar, we hebben mooi weer gevraagd hé.  De temperatuur in de schaduw overstijgt de 30° (welke temperatuur zou dat in de zon op de fiets zijn ? ).  We drinken veel water en moeten geregeld bijtanken.  De zeer mooie natuur doet ons vergeten dat het lastig is en onze ploeg loopt als een trein.  Elke kilometer aflossen, voortdurend roepen van “ pas op voor putje, bultje, auto, links , rechts, …”  : alles loopt gesmeerd.  We rijden door het prachtige stadje Bonneval (hier is duidelijk de ronde van Frankrijk gepasseerd met massa’s vlaggen, posters, enz… ) Chateaudun, en verder naar Morée, Pezou om uiteindelijk na 135 km aan te komen op de camping in Vendôme.  Redelijk mooie camping, totaal niet druk en we staan op een schilderachtige plaats aan de oevers van Loir.  Vanavond genieten we van een heerlijke barbecue.  We moeten Kilian tegenhouden of hij slacht nog 2 eenden van aan de oevers van het riviertje om ook op de rooster te leggen. Ondertussen is ook een Belgische Pelgrim uit Antwerpen , Jan Van Dongen, toegekomen op de camping die we ook prompt van een volledig barbecuemenu voorzien en wat ons in dankbaarheid aangenomen wordt.  Vandaag hebben we toegang tot internet dus snel nog het dagboek schrijven en mailen naar iedereen.  Na de vaat nodigen we Jan nog uit om wat te vertellen over zijn tocht en ervaringen.  Hij was vertrokken op 2 juli vanuit de omgeving van Antwerpen en heeft ontzettend slecht weer gehad.  Hij heeft reeds een deel van zijn bagage overboord gegooid maar torst toch nog 22 kg mee.  Het was hij die bij de boer in Francastel geslapen heeft waar wij enkele dagen eerder stonden.  Jan was ontzettend tevreden met de gastvrijheid.  Zo zie je maar hoe mensen met heel weinig, heel  dankbaar kunnen zijn.  Bij dergelijke tochten leer je wat belangrijk is in het leven !  Bij thuiskomst in België lazen we in de blog van Jan : “vandaag ben ik weer met mijn gat in de boter gevallen.  Ik heb een heerlijke barbecue gekregen van 3 Westvlaamse fietspelgrims”.  Vandaag hadden we 140 km, gemiddeld 124 km/u en zo komen we reeds aan 530 km in totaal.

Woensdag  25 juli 2012

We nemen nog snel even afscheid van Jan, de pelgrim uit Antwerpen, ontbijten en vertrekken dan zelf ook verder.  Hij geeft ons nog een kaartje van zijn blog : www.bloggen.be/innerlijke_reis : we bekijken hem zeker verder.  We fietsen opnieuw onder een staalblauwe hemel.  We bezoeken nog even het mooie stadje Vendome, bemachtigen opnieuw een stempel en rijden verder richting Chateau Renault via Ambloy en Authon.  Het is een vrij makkelijk parcours tussen de velden maar iets minder mooi dan gisteren.  Er wordt dan ook vlot gereden, goed afgelost en we komen zelden onder de 30Km/u.  Chateau Renault is een mooi stadje met vooral een mooie gemeentehuis boven de stad in een oud kasteel.  Stilletjes aan veranderen de velden van tarwe en koolzaad naar zonnebloemen, maïs en klaver. Ook hier en daar komen we de wijngaarden tegen (oa van Vouvray).  Rond de middag komen we in tours waar we aan de oevers van de Loire in de schaduw onze stokbroodjes opeten.  We bezoeken de kathedraal waar we opnieuw onze stempels binnenhalen.   Voor de eerste maal moeten we een volledig blad invullen met waar we gestart zijn, wat de eindbestemming is, waar we vanmorgen waren, waar we vanavond slapen, met hoeveel we zijn, wat de reden van de tocht is en zo verder.  We verlaten opnieuw Tours en rijden verder door naar het zuiden.  Het landschap is echter niet zo mooi, dus besluiten we een tandje bij te zetten.  “Au volant met radio Fernand”.  De sfeer blijft optimaal en Fernand zingt de hele weg schlagers van Laura Lin, André Hazes, Frans Bauer, enz….  Ondertussen krijgen van Carine een berichtje dat de camping in Dangé St. romain niet meer bestaat en we 10 km verder moeten rijden naar Ingrades.  De temperatuur is ondertussen opgelopen tot 34° in de schaduw en dat laat zich voelen.  Hier en daar begint de tarmac reeds week te worden.  We tanken ook overal water waar we kunnen.  In Nouatre vinden we nergens een winkel dus kloppen we aan bij particulieren die ons, terwijl ze bloemen water geven ook onze drinkflessen vullen. We drinken elk ongeveer 5 liter water tijdens de rit.  Ik rij nog maar eens mijn voorband lek maar rond 19.30 komen na meer dan 10u in het zadel toe op de camping.  We hebben vandaag 155 km gereden en zijn blij dat we aangekomen zijn op onze overnachtingsplaats.  Een prachtige camping, midden in een kasteeldomein met een kasteel als receptie. De camping is een vier sterren met alles erop en eraan.  Jammer dat we er niet echt kunnen van genieten.  Snel nog even naar het zwembad, douchen, eten, route voor de volgende dag en dagboek schrijven. Vandaag gemiddeld 23.8 km/u en totaal reeds 670 km.

Donderdag  26 juli 2012

We moeten ons kasteeldomein verlaten en rijden vandaag richting Chatelleraux.  We gaan op zoek naar de St. Jacobskerk.  Het is een mooi, charmant kerkje maar nergens geraken we aan een stempel.  Dan maar op zoek naar de pastoor of iemand anders die ons de stempel kan bezorgen. Recht tegenover de kerk vind ik een deur open waar iets vermeld staat van pelgrims.  We gaan binnen en een vriendelijke mevrouw vult ons stempelboekje aan.  Ze vraagt of we iets willen drinken en of we iets in het boek willen schrijven.  We laten een bericht na voor Jan Van dongen als hij hier passeert.  We rijden verder richting Poitier langs kleine wegen.  Het landschap is iets minder mooi dan eergisteren maar de kleine wegen zijn toch aangenaam om langs te rijden.  Alleen de oneffen wegen met de kiezelsteentjes schokken wel vrij veel en lopen nogal lastig.  Stilaan beginnen onze polsen en handen wat doordrukpijnen te vertonen en ons achterste begint doorzeten te geraken. We passeren in Dissay met haar prachtige en imposante kasteel.  Een of andere arme pelgrim moet hier wonen want het kasteel is privé bezit.  Rond de middag komen we toe in Poitiers en rijden direct naar de grote kerk.  We hebben geluk want de mis is net gedaan en kunnen in de sacristie onze stempel komen halen.  Een wakkere priester bekijkt ons drieën en vraagt waarom hij vijf boekjes heeft om af te stempelen.  Aha , de andere wachten buiten bij de fietsen natuurlijk …  We eten nog onze broodjes op in de schaduw maar de zon brandt onverbiddelijk.  De grote kerk is prachtig van buiten en van binnen.  Het volledige interieur is beschilderd met geometrische figuren.  Het is zo verschrikkelijk warm dat ik door het zweet in mijn handen mijn gps laat vallen.  Het toestel start niet meer op dus rijden we verder met de gps van Kilian.  Eerst proberen we in een Leclerc nog water te bekomen.  Het buitenrijden van Tours loopt niet van een leien dakje.  Voor auto’s is dit allemaal geen probleem maar als fietser de stad proberen uit te rijden is niet eenvoudig.  We vervolgen onze weg verder naar Vernon, Brion, Chateau Garnier, La Chapelle baton, Charroux, en Nanteuil en Vallée.  Het is veschrikkelijk  heet, tot 36° en op vele plaatsen zo erg dat de tarmac begint te smelten.  Onze banden laten afdrukken na en de tarmac klettert onder onze wielen.  Ook water is een probleem gezien er weinig grote dorpen zijn.  We bellen aan bij een grote villa.  Een mevrouw die aan het zwemmen is met haar kinderen vult met plezier onze drinkflessen.  Het parcours heuvelt enorm en dat begint door te wegen.  Fernand krijgt  een dipje en we nemen wat gas terug.  Wat wil je : 67 jaar ; ik zal het niet meer doen op die leeftijd.  Rond 18.30 u komen we, na 134 km aan op de camping. We gaan vandaag toch over de 800 km totaal.   Een municipal, weinig volk maar een oud en toch net sanitair.  Het is er mooi staan.  Volgens Carine hebben 4 gemeentewerknemers gans de dag buiten gezeten zonder maar iets te doen.  Zoals elke dag eerst douchen, truitjes en broek uitwassen, fietsen opnieuw in orde brengen en buiten eten.  Stilaan begint het te overtrekken en moeten we naar binnen.  Vannacht wordt onweer verwacht.  Gezien het verlaagde tempo hebben we toch nog 23.4 km/u gemiddeld.

Vrijdag  27 juli 2012

Het heeft vannacht niet echt veel geregend en stilaan begint het zonneke terug te piepen.  Vandaag starten we met dag 6 richting St. Aulay.  We nemen nog snel, zoals elke morgen, een fotootje en vatten onze dagelijkse rit aan.  We rijden richting Valence en rond Angoulème weg.  Stilaan begint het toch te overtrekken en voelen we de eerste regendruppels.  Het parcours is niet zo speciaal.  We zien massa’s zonnebloemen waarvan we toch enkele foto’s nemen voor we de wijnstreek induiken.  Fernand duikt door een onoplettendheid bijna een bakkerij in bij het haperen aan mijn achterwiel.  Een eindje verder begint het serieus te gieten en moeten we onze regenkledij aantrekken.  We rijden voorzichtig gezien de slicks waarop bijna geen groeven staan niet garant staan voor een goede wegligging op nat wegdek. De bui duurt slechts een half uur en na een tijdje schijnt de zon weer in volle glorie waardoor alles snel opdroogt.  Op een bepaald moment is Fernand , mede door een slecht afgestelde fiets, opnieuw niet bij de pinken en raakt het achterwiel van Kilian.  Hij gaat over kop in een gracht en bezeert zich serieus aan knie en bil. Na hem bevrijd te hebben van zijn fiets die boven op hem lag hebben we snel de MUG gebeld.  Binnen de kortste keren stonden 2 bloedmooie verpleegsters bij hem. Fernand kreunend van de pijn met zijn hand tussen zijn benen wordt onmiddellijk gemasseerd.  Na een tijdje vraagt het blondje hem : “ça va mieux monsieur ?”.  En Fernand : “ja meiske, ’t was heel plezant, maar mijn duim blijft pijn doen zulle !”  Nu zit Fernand met een grote blauwe massaplek tussen benen, ter grootte van 2 dm² : je moet het maar eens uitpassen : veel groter is een bil niet ! Toch besluit hij om verder te rijden.   Vanaf Angoulème begint het landschap opnieuw serieus te heuvelen maar je krijgt er prachtige vergezichten voor in de plaats.  Ondertussen is het zonnetje reeds weer van de partij en kunnen we regenkledij opbergen.  De schoenen zijn doorweekt, koersbroek is nat en wrijft maar als echte pelgrim moet je toch wat kunnen ontberen. We rijden via Dirac en Torsac naar Ronsenac.  Hier moet ik een belofte nakomen.  Wim uit Steenbrugge : ik het goed nieuws voor je : we hebben Claudine en Denis gevonden na veel zoekwerk.  Twee jaar geleden reden Wim uit Steenbrugge met  vrouw en 2 dochters naar Compostela.  Op een avond in Ronsenac vond hij geen overnachting en kreeg onderdak bij een ex slager uit Angoulème.  Jammer genoeg had hij hun adres niet en kon hij bijgevolg het boek dat hij geschreven had niet opsturen.  We gaan binnen in een wasserij en de vriendelijke dame doet enkele telefoons naar vrienden en geeft ons een mogelijk adres op 4 kilometer buiten het dorp.  Het zou gaan om Mr en Mme Montero Denis uit Ronsenac  (Latry).  Ondertussen heeft Fernand bij het wachten zo veel last van zijn bil dat hij niet meer kan fietsen.  We bellen Carine op om hem te komen halen en rijden ondertussen heen en terug naar het adres.  De mensen die we ontmoeten zijn blijkbaar degenen die Wim 2 jaar geleden geholpen hebben.  Ze zijn zelf ontzettend blij dat we hen opgezocht hebben en blijven daar even om iets te drinken. De ganse familie is daar en overal moeten we op de foto staan.  Nadien keren we terug naar Fernand en wachten tot de assistentie hem komt ophalen.  Carine en George laden Fernand en fiets op en besluiten hiermee naar de dokter te gaan.  Wij zetten onze tocht verder.  Het landschap dat volgt is werkelijk prachtig !!!  Vooral het stadje Aubeterre sur Dronne is een zeer mooi middeleeuws stadje met een St. Jacobs kerk.  Rond 17.30 u komen we toe in St. Auley : een prachtige gemeentecamping met zwembad, waterglijbaan en zelfs wifi zodat we opnieuw onze mails kunnen doorsturen .  De prijs op de camping is spotgoedkoop.  We genieten, ondanks het feit dat we te laat aan het zwembad zijn, nog even van een verfrissende duik.  Fernand is ondertussen bij de dokter in Ronsenac geweest die hem gratis en tussen alle wachtende patiënten door geholpen heeft.  Hij moet medicijnen nemen tegen bloedklonters en zijn bil inwrijven.  Het fietsen is voor hem zeker enkele dagen uitgesloten en laten we hopen niet voor de volledige rit.  We genieten nog  van de avond, doen onderhoud aan de fietsen na de plensbuien en sturen de mailtjes terug door.  Van het ongeval van Fernand mag ik niets doorgeven want hij vreest een reddingsactie “SOS Fernand” vanuit België en een gedwongen repatriëring.  Vandaag hadden we slechts een 120 km maar we komen toch dicht bij de 1000 km.  Fernand vroeg even naar de hoogtemeters en vandaag komen we aan 2900 m.  Niet slecht geklommen.

Voorwoord

Na ons avontuur naar Rome zat de microbe naar een nieuwe uitdaging al enkele jaren te kriebelen.  Rome wilden we kost wat kost doen, maar ondanks het feit dat Santiago de Compostela  geen must was, begon het verlangen hiernaar wel echt toe te nemen.  Het zou toch mooi zijn beide uitdagingen op ons palmares te hebben staan.  Stilletjes aan groeide het idee om tijdens Kilian zijn laatste grote vakantie, tussen het 4^e en 5^e jaar universiteit, deze tot de verbeelding sprekende tocht aan te vatten.  De grote voorbereiding startte in de winter van 2011-2012. Hoewel het weer tijdens deze winter en het voorjaar zeer slecht waren, beten we toch door.  We moesten en wilden veel kilometers maken om goed voorbereid aan de tocht te beginnen. Vele mountainbikeritten in slijk en guur weer vormden het begin van de serieuze voorbereiding.  Zelfs temperaturen tot – 11° bij de mountainbiketoertocht in Heverlee konden ons niet tegenhouden.  Versnellingen en veringen waren geblokkeerd door de koude, remmen werkten maar half en onze drank bevroor maar dit kon alleen maar een ultieme test zijn voor onze inwendige thermostaat.  Als we tegen de koude kunnen, zullen we ook wel tegen de hitte in het Spaanse binnenland kunnen.  Tijdens de winter werd de pelgrimsroute op kaart en gps uitgezet, bestelden we via internet materiaal om de fietsen in optimale conditie te krijgen en werden we lid van het Compostelagenootschap.  Bij het ontvangen van ons stempelboekje en credencial (geloofsbrief) voelden we ons al een klein beetje bedevaarder in spé.  Talrijke blogs werden gelezen om zoveel mogelijk geïnformeerd te geraken over deze route.  Ook opvang voor de thuisblijvende kinderen moest geregeld worden.  In de paasvakantie begon het serieuze werk.  We kozen de omgeving van de Amstel Gold Race uit.  De zware hellingen van Nederlands Limburg vormden de ideale voorbereiding.  Met mountainbikeritten van 80 en 90 km op een dergelijk zwaar terrein zaten we ruim op schema.  In het voorjaar voerden we de ritten wat op.  In juni waren wegritten van 160 en 170 km met een gemiddelden van 25 km/u geen uitzondering meer. Trainen gebeurde nog steeds met hele brede mountainbikebanden met noppen.  Alleen het weer valt niet mee gedurende het ganse voorjaar. We moeten oefenen tussen de buien door wat ons niet altijd lukt en soms tot 80 km in gutsende regen rijden.  Ondertussen kwam een derde ploegmakker opduiken.  Fernand Casier uit Bredene wilde dit jaar ook naar Compostela fietsen maar vond niemand die gek genoeg was om samen met hem de tocht aan te vatten.  We namen contact op met hem, bespraken een aantal zaken en na een eerste gezamenlijke fietstocht werd beslist om samen de tocht aan te vatten.  Naarmate D-day naderde viel alles in een definitieve plooi.  Vanaf de laatste 3 weken werden de fietsen volledig omgebouwd met nieuwe versnellingen, zadel, velgen,  slicks, trapas, verlichting, enz …  Alleen kader en stuur blijven origineel.  Puur rationeel hadden we beter nieuwe fietsen gekocht maar uit sentimentele waarde besloten we toch om met de mountainbikes die ons naar Rome hadden gebracht deze tocht aan te vatten.  Ondertussen bekomen we veel nuttige informatie van Wim Demey uit Steenbrugge die twee  jaar geleden met vrouw en dochters naar Compostela reed.  Alles geraakt stilletjes aan geregeld en Stijn, een collega van op het werk, regelt zelfs een interview met de krant.  Als opa, vader en zoon naar Compostela. Santiago, here we come ….