Onlangs kregen we de opdracht om een 'licht en donker verhaal' te schrijven voor school. Met andere woorden, we moesten 'n verhaal schrijven over 'n dieptepunt en 'n hoogtepunt uit ons leven. Ik stortte me vol goede ideeën op het schrijven van m'n donker verhaal, ik had direct 3 voorbeelden in m'n hoofd en het leek goed te lukken! 'N licht verhaal daarentegen... dat liep niet van 'n leien dakje!
Het verontrustte me dat mensen zoveel nare dingen meemaken (en er dan ook werkelijk zoveel aandacht op vestigen). Men staat nauwelijks nog stil bij de goede dingen des levens! Sommige zaken zijn in deze materialistische wereld zo vanzelfsprekend geworden, we beseffen amper nog hoe waardevol het eigenlijk wel niet is! Ik denk direct aan hét cliché onderwerp 'onze gezondheid'. Ik hoor mensen constant klagen, op de bus, aan het station, in een plaatselijk café... Als ik eens 'n dag bij mijn grootmoeder doorbreng, krijg ik praktisch niets anders te horen dan 'hoeveel beter en gemakkelijker de wereld vroeger wel niet was' of 'hoe pijnlijk haar voeten wel niet zijn' of 'hoe slecht het eten wel niet is in d'r rusthuis!'
Nooit beseffen we hoeveel we kunnen en (mogen) meemaken! Denk maar aan mensen die door de een of andere reden verlamd zijn geraakt. Hoe positief zij in het leven staan, hoe 'makkelijk' zij alles kunnen relativeren, pracht toch om dat te mogen aanschouwen? Ik wil nu niet met de vinger wijzen naar alle klagende mensen, absoluut niet! Sterker nog, volgens mij ligt de oorzaak bij 'onze maatschappij.' Wij, Belgen, hebben namelijk heel gauw 'n afkeer voor alles wat wij als ongewoon of abnormaal aanzien. Wij komen veel te weinig in contact met mensen met een beperking. Mensen zijn de dag van vandaag - en ik wik mijn woorden - een tikkeltje egoïstisch geworden... Ze zijn blind voor hun omgeving, als men nu al van kleins af aan in contact zou komen met die mensen, zodat wij meer vertrouwd raken met zo'n mensen... Zouden we dan geen andere kijk hebben op het leven? Bepaalde zaken anders aanpakken?
Als ik bij dit nu 'ns herlees en stilsta bij het feit dat er mensen nu, op dit eigenste moment, voor hun leven aan het vechten zijn... Ik ben tot de constatatie gekomen dat mijn héle leven één licht verhaal is, dat héel af en toe overschaduwd wordt door duistere gedachten of minder prettige ervaringen/gebeurtenissen. Ik kan niet zeggen: 'Toén voelde ik mij echt gelukkig, dat was 'n hoogtepunt in mijn leven...' Voor mij is élke dag belangrijk! Probeer van elke dag te genieten! Deel je leven niet in in 'hoogte- en dieptepunten'... Maak gewoon van alles het beste!
Mijn kijk op het leven..
