Hoe voelt het om op te groeien in een stad en daar geen plek in te vinden?
Hoe kom je in opstand tegen zij die het voor het zeggen hebben?
Hoe
?
Bij BOEF zitten we midden op het plein naast den blok. De ontmoetingsplek
van een aantal zielsverwante outcasts. Er is armoede, verveling, woede en van daaruit ontstaat muziek. De woorden die vaak tegen hen worden gebruikt, worden teruggekaatst tegen de muren van het grijze appartementsblok. De muziek nodigt uit om te schreeuwen of te dansen. De hoop lonkt om de hoek in dit emotionele straatconcert. Lang leve de roos die uit het beton groeide toen niemand naar haar omkeek!
Quand on est dans la merde jusquau cou, il ne reste plus quà chanter (Samuel Beckett)
|
