Beste vrienden, Het was me een eer om te mogen vertellen over mijn Santiago-beleving. Eerst en vooral wil ik hier mijn dank uitspreken aan ieder die me op de een of ander manier gesteund heeft om dit te kunnen doen. Vooral natuurlijk mijn vrouw en kinderen die me de tijd en ruimte gaven . Verder mijn fietsvrienden waar ik dikwijls aan dacht tijdens de mooie ritten en iedereen die op de een of andere manier een steun was. Door alleen op weg te gaan is de beleving heel intens geweest en stond ik open voor ieder gesprek met mijn medemensen. Ik had trouwens nooit het gevoel alleen te zijn. De 1000-den keren goeiemorgen van een wildvreemde en buen camino van alle kanten maakt dat je nooit alleen bent. Steeds opnieuw ontmoet je mensen die aan dezelfde reis in hun leven bezig zijn en met hun eigen reden om dit te doen.. Nooit begon een zin met waarom maar des te meer met een gemeende groet. De verbondenheid van deze talloze mensen uit alle landen ter wereld is enorm. Het enige gelijke is de schelp. Het symbool dat vertelt dat je onderweg bent en de tijd neemt die jij nodig acht. Toen ik vertrok kreeg ik honderden vragen van mensen , wat als...., Onderweg lossen die zichzelf op. Soms zijn mensen bang, bang van het onbekende en onzekere. Juist daar ligt het mooie van onderweg zijn. Laat gebeuren wat moet gebeuren en los het dan op. Als een sportieve pelgrim met 1000 ervaringen rijker neem ik hier afscheid en zeg jullie vaarwel. Buen camino op de weg van het verdere leven. Zoals ze me altijd geleerd hebben zeg ik salut met een stevige linkerpoot. Clo
