"Sorry lieve schat, maar ik snap het niet. Waarom heb je hem nog een kans gegeven?"
We zitten in een brasserie waar we wel vaker afspreken om samen na het werk iets te gaan eten. Met haar grote bruine ogen kijkt ze me van aan de andere kant van de tafel vragend aan. Isis, mijn lieve vriendin, heerlijk stoer en altijd recht door zee, maar met een hart van goud.
"Ben je bang om hem in de steek te laten?"
Ik slik. "Neen, dat is het niet...Ik ben niet bang omwille van hém, maar wél om mijn gezin in de steek te laten. Ik bedoel... ik dacht... elk jaar extra dat ik Victor kan geven zodat hij in een gezin opgroeit, is er dan toch één meer."
Isis buigt zich naar voor over de tafel en legt haar hand op de mijne. Ze kijkt me doordringend aan en zegt dan langzaam, alsof ze haar woorden meer gewicht wil geven: "Maar het is er ook één minder voor jou."
De tranen springen me in de ogen en ik voel mijn maag samenknijpen. Ze heeft gelijk. De voorbije weken heb ik ze langs alle kanten opgevangen, de verhalen over ongelukkige vrouwen enerzijds en over hoe het is om als kind op te groeien in een liefdeloos gezin anderzijds. Het leek wel of de getuigenissen daarover me zelf opzochten, soms uit onverwachte hoek. Zoals Berts nichtje die getuigde over de talrijke ruzies thuis, over hoe lang al hun ouders niet meer samen sliepen en hoe zij en haar jongere zus hun vader smeekten om voorzichtiger om te springen met de porno op zijn computer zodat hun jongste zusje die troep toch niet hoefde te zien. Wat trouwens mislukte. Over hoe mannen hun vrouw controleerden, kleineerden en bedrogen. Over hoe boos kinderen soms opgroeiden, opstandig, ten opzichte van hun ouders omdat die niet de moed hadden gehad om uiteen te gaan en hun kinderen dan maar een rotjeugd hadden bezorgd.
Ik wilde niet dat Victor me haatte of dat hij werd opgevoed door een moeder die zelf nooit meer gelukkig zou kunnen zijn, na alles wat er gebeurd was.
Het was daar, op dat moment, dat ik de klik voelde in mijn hoofd en de beslissing nam om Bert te verlaten. En vreemd genoeg voelde ik me opgelucht.
