Ja, ik ben dus een 2X naar de musical Kuifje geweest in Oostende. Vorige week zaterdag vertrokken we omstreeks 14u richting kust. en of we de juiste dag uitgekozen hadden. Hoewel het in het binnenland betrokken en regenachtig was, was het aan de kust zonnig en warm. Zowel de dijk als het strand waren goed gevuld met dagjesmensen en vakantiegangers. Na een fikse wandeling ( én een terrasje te hebben gedaan ) trokken we richting restaurant. Waar anders dan aan de kust smaken de garnaalkroketten en de vis beter dan hier? Nergens, inderdaad. Ondertussen was de tijd zo voorbijgevlogen dat het tijd was geworden om naar het Kursaal te trekken. Sinds de renovatiewerken in 2004 is deze zaal terecht 1 van de mooiste zalen van België geworden. Ook de zeer goed zitende stoelen en de massaal veel beenruimte zijn zowaar uniek. Terwijl het live-orkest de eerste tonen begon in te zetten doofden de lichten langzaam. Ik wist dat dit weer een avond genieten zou worden en gelijk heb ik ook gekregen!. De openingsscène is nog steeds zeer indrukwekkend. Van links in de nok van de immense scène van het kursaal zie je 7 expeditieleden afdalen in een werkelijk prachtige rotsschacht. De duistere muziek, rook, vleermuizen, stukken rots die los komen en een zwevende bijl maken deze scène nét dat ietsje meer. Aangekomen in een duistere kamer onthullen de expeditieleden de grafkamer van "Rascar Capac". Met een donderend geluid en verblindend licht opent zich de grafkamer en komt voor het eerst het zeer dynamische en talentrijke ensemble te voorschijn. We zijn vertrokken voor bijna 3 uur lachen, huiveren,genieten. Zullen die avond nog de revue passeren: kantelende decors, wankelende decors, een heuse waterval, een werkelijk indrukwekkende zonnetempel, doolhof,... Kuifje is op alle vlakken een topproductie. Zowel op gebied van decors, licht, kostuums, muziek, acteerprestaties en choreografie scoort deze musical zeer hoog. De techniek bij deze voorstelling is gewoon verbluffend. Dit moet je met je eigen ogen gezien hebben: waar al die razendsnelle én bovendien ontzettend mooie decorwisselingen van daan komen, blijft nog steeds een raadsel. En dat de voorstelling écht zo goed is bewijzen alle lovende kritieken in alle Vlaamse media en de onmiddellijke staande ovaties op het einde van élke voorstelling. Dat het echt een aanrader is: mijn broer die normaliter nooit meegaat naar dergelijke dingen en dit genre zelf haat was zelf ook zéér sterk onder de indruk. Kuifje is een op en top Vlaamse productie met internationale allures waar we terecht trots op mogen zijn. Neem nu Jelle Cleymans. Die namiddag nog in Zedelgem dat een hele week in de ban was geweest van Kuifje en waar Jelle die middag zijn sterren moest gaan uitrijken om daarna vliegensvlug naar Oostende terug te keren om s'avonds zelf terug in de huid van Kuifje te kruipen. En we hadden geluk. Tijdens de namiddagvoorstelling was het nog zijn alternate die in de huid van Kuifje kroop, maar s'avonds was Jelle al terug op post. Zelf vind ik die jongen maar niets maar wat hij in deze voorstelling neerzet: chapeau. Neem nu bevoorbeeld de "ontvoering van Bobby". Op een werkelijk gigantisch scherm wordt een stukje uit de Kuifjes tekenfilms geprojecteerd waar je kan zien dat Bobby ( dat in de voorstelling trouwens door een echte hond wordt gespeeld!) ontvoerd wordt door een adelaar en dat Kuifje erachter aangaat. Plots ( schitterend gedaan) gaat deze projectie over in een echt beeld en zie je Kuifje ( Jelle dus) aan de poten van adelaar over het podium vliegen tot hij die loslaat en op het podium neervalt. Het achterdoek sluit zich, rook komt opzetten en Kuifje begint zeer emotioneel te zingen: knap, echt waar. Tot natuurlijk Bobby komt aanrennen uit de coulissen en zijn pootjes over Jelle's been legt en uit de zaal spontaan de " ohhh's" en " aaahhhh's" volgen . Respect of zoals de kranten het zeggen " Jelle is een natuurtalent". Bovendien is Jelle is ook niet zo kinderlijk als iedereen zou denken. Na de voorstelling zat hij samen met een groot deel van de cast op een terras recht over het kursaal. Al drinkend en sigaren rokend gingen ze de nacht in . Inderdaad. Jelle met een dikke sigaar in zijn mond! Dat zijn we niet gewoon bij zijn kinderlijke imago. Jonge voorbijgaande fans wisten duidelijk niet wat ze zagen . Ook een speciale vermelding voor de Nederlandse operasopraan: Miranda van Kralingen. Zij blaast/zingt je werkelijk van je stoel en bovendien speelt zij ook de Bianca Castafiore zoals je ze ziet in de strips: koppig maar kwetsbaar tegelijkertijd. Hoogetepunten zijn wanneer zij het aan de stok krijgt met de diregent vooraan in de orkestbak of wanneer ze letterlijk de lampen en lusters stukzingt én zeker niet te vergeten het prachtige duet tussen haar en Haddock ( Karel Deruwe). Zij vooraan op het podium in haar loge van het " palace varieté theater" en hij achteraan op de buhne midden in de jungle. Kippenvel. Dit kippenvel wordt ook bezorgd door 1 van de 2 kinderrollen in de voorstelling: de peruviaanse sherpa ( berggids) Zorrino die werkelijk prachtig zingt tijdens een scène op een Peruviaanse marktplaats wanneer hij zingt over het leven van straatkinderen. Beklijvend en freil tegelijketrijd. Richard Spijkers die de grote inca speelt hoeft niet veel uitleg: een dijk van een stem! Janssen en Jansen ( Walter Baele en Dirk Lavryzen) doen wat van hen verwacht wordt: het publiek aan het lachen brengen: van in de orkestbak duiken (letterlijk!) tot decors aan het wankelen brengen tot zicht telkens weer in de moeite kunnen werken. Walter is ook zeer sterk in zijn bijrol als directeur van het palace varietétheater: net meneer van Leemhuizen uit Samson ( dat trouwens ook 1 van zijn typetjes is!). Dus, als je nu nog niet overtuigd bent, dan weet ik het ook niet meer. Het is al een reprise dus dit zal de laatste keer zijn dat je deze prachtige voorstelling zal kunnen bewonderen. Al was het maar voor de verbluffende techniek die in deze musical gebruikt wordt.Nog tot en met 19 augustus te bekijken in het Kursaal te Oostende! Na de voorstelling zijn we zelf nog iets gaan drinken ( mijn nonkel, broer en ik) en dus lag ik maar omstreeks 02.30 in mijn welverdiende bedje!
In 1 van mijn vorige posts kon je nog lezen dat ik een vakantiewerk gevonden had voor de maand augustus. Wel, ik heb deze job uiteindelijk niet aangenomen. Het werk én de collega's waren niet echt aangenaam om een hele maand tussen te vertoeven . Geen nood. Bij thuiskomst van deze ontgoocheling begon ik opnieuw rond te surfen op het net toen mijn oog al snel viel op een interessante vacature in het fort van Breendonk. Na 1 telefoontje had ik al een afspraak kunnen maken met concierge van het fort. Het gesprek verliep zeer gemoedelijk en ik had een grote kans voor het "in de wacht slepen" van deze vacature maar er waren nog andere kanidaten in de running voor dezelfde betrekking. Vorige week vrijdag kreeg ik dan het verlossende telefoontje: ik had de job! Gisteren ben ik dan nog een keer langsgeweest in het fort voor enkele praktische regelingen en het vastleggen van mijn uurrooster. Tijdens de laatste 3 weken van augustus kan je me dus terugvinden in het fort van Breendonk ( oftewel het " nationaal oorlogsmonument van het fort van Beendonk"). Mijn taken? Onthaal van de bezoekers, toezicht houden samen met 1 van de bewakers, meehelpen aan het onthaal/kassa wanneer nodig én enquêtes afnemen bij de bezoekers. Het fort heeft namelijk de afgelopen jaren fors geïnvesteerd in een nieuwe imago en marketingcampagne en wil nu onderzoeken of deze maatregelen ook daadwerkelijk zijn vruchten heeft afgeworpen. Een geschikte job dus voor een communicatiewetenschapper in spé !
Cirque du Soleil is altijd al mijn "dada" geweest. 10 jaar geleden zag ik dit Canadese circusgezelschap voor het 1st aan het werk in Antwerpen met hun wereldberoemde show " Alegria ". De sterkte van soleil ligt in de unieke combinatie van eigentijdse acts, unieke live-muziek, kostuums, belichting en setting. De shows lijken meer op een theatervoorstelling dan op een circusoptreden wat vooral een volwassenpubliek kan bekoren. In het najaar krijgt ons land zowaar de Europese première van "Varekai" op de gedempte zuiderdokken in Antwerpen én of dat nog niet genoeg is komt Soleil volgend jaar opnieuw naar België met een reprise van een andere fantastische voorstelling die eerder ook al in ons land te zien was: quidam. Een surrealitische voorstelling met zowat dé beste acts ooit vertoond in een touring show gecreeërd door de Italiaanse/ Belgische regisseur Franco Dragone. Zijn stijl is zeer uniek en herkenbaar. Dé beste shows van Cirque du Soleil komen nog steeds van zijn hand: Saltimbanco, Alegria, Quidam, Mystère en O om er maar enkele te noemen. Soleil op zijn puurst én op zijn best. Vanaf eind oktober dus Varekai in Antwerpen en Quidam van 30 oktober tot 21 december 2008( bron: cirqetribune) op de terreinen van Tour & Taxis te Brussel.
Het is me wat, die hele bachelor en masterhervormingen. Alles is (wordt) anders en voor diegene die in het nieuwe systeem gestart zijn kunnen dan maar voor proefkonijn spelen. Ikzelf ben 1 onder hen. Eén van deze wijzigingen betreft de zogenaamde "meesterproef". Een ietwat middeleeusachtig klinkende naam voor de vroegere thesis of eindwerk. Hét grote verschil is dat je nu maar 1 jaar de tijd krijgt om aan deze meesterproef te werken en dat het minimum aantal bladzijden naar 60 wordt gebracht. Je vraagt je nu misschien af waarom ik over iets bezig ben dat maar pas over zo'n 2 maanden relevant voor me zal zijn. Wel, ik was lange tijd van plan om de master bedrijfscommunicatie te gaan studeren volgend jaar en binnen deze master vervangt een verplichte stage de meesterproef. Welnu, na heel veel rondrvraag te doen en verschillende meningen bij elkaar te voegen heb ik definitief besloten om te gaan voor de master communicatiewetenschappen ( optie communicatiemanagement), wat eigenlijk een verderzetting/uitbreiding is van hetgeen ik nu studeer. Binnen deze master moet je echter wél een meesterproef maken en omdat ik vind dat je nooit vroeg genoeg aan iets kan beginnen, ben ik dan ook al beginnen denken aan een onderwerp. Ik zou dolgraag iets willen maken rond 1 van mijn passies, namelijk Cirque du Soleil. Ik had al wat ideeën uitgewerkt en deze een goede maand gelden voorgelegd aan programmaverantwoordelijke voor de opleiding communicatiewetenschappen, professor Jan van den Bulck. Hij kon zich vinden in mijn project en zei dat het normaliter geen enkel probleem zou zijn dat dit onderwerp zou kunnen worden goedgekeurd door de onderwijscomissie die hun uiteindelijke fiat moeten geven. Zonder medewerking van Cirque du Soleil zelf begin je natuurlijk niet veel om je onderwerp op een wetenschappelijk verantwoorde manier uit te werken. Maar ja, hoe geraak je binnen in zo'n entertainment gigant? Een 1ste contactpoging met het hoofdkwartier van Cirque du Soleil in Montréal (Canada) leverderde niets op, dan maar het over een andere boeg gooien. Cirque heeft haar Europese hoofdkwartier in Amsterdam, misschien dat het via deze weg wél zou lukken. Op de brief die ik gestuurd heb, heb ik nooit reactie gekregen ( later zou blijken dat Cirque verhuist is en dat de brief ook nooit is aangekomen geweest). De moed begon me in de schoenen te zakken maar opgeven staat nu 1X niet in mijn woordenboek. Een 3e poging dan maar, via medina factory, een organisatie dat ondermeer gespecialiseerd is in culturele marketing en vaak als tussenpersoon opdraaft wanneer 1 van de shows van het wereldbefaamde Canadese circusgezelschap in ons land vertoeft. De dame in kwestie was zo vriendelijk om mijn mail door te sturen naar de " European marketing manager" en gisteren kreeg ik deze mail terug:
"Beste Christophe,
Dank je wel voor je brief. Onze excuses dat het een tijdje heeft geduurd voordat we bij je terugkomen. Normaliter gaan wij niet op dit soort verzoeken in maar Shawn Kent, onze marketing director en ikzelf vonden je brief en project zo interessant dat we zeker geinteresseerd zijn om mee te werken.
Misschien kunnen we binnenkort een keertje bellen om helder te krijgen wie/wat/wanneer geinterviewd kan worden.
Tot gauw en nogmaals onze excuses voor de late reactie."
Yes, yes en nog eens yes! Het was me dan toch weer maar eens gelukt. En het geluk zou niet opkunnen want diezelfde dag stond er ook nog iets anders op het programma, een reisje naar Planckendael.
Ik heb het de afgelopen dagen ontzettend druk gehad. Elke dag stond er wel iets anders geprogrammeerd. Morgen of overmorgen beloof ik jullie dan ook dat ik jullie zal overladen met een hele reeks nieuwe berichten op mijn blog, tot dan.
Zon, eindelijk zon! Na meer dan 6 weken achter de boeken te hebben gezeten, was het eindelijk is tijd om iets sportiefs te doen. Tot hiertoe was het weer echter niet echt aan mijn kant, maar gisteren was het dat duidelijk wel. Fietsen, dat zou het worden. Zalig zo fietsen op de dijk met de Rupel als gids. Blijkbaar was ik niet de enige die deze fietstocht in gedachten had want je kon letterlijk over de koppen (rijden) lopen. Een warme zon, een lichte bries en genieten maar. 6 weken stil zitten lieten zich wel al snel voelen: de conditie was er duidelijk niet! Toch was deze tocht meer dan de moeite waard en ben ik helemaal tot in Mechelen gereden ( en terug natuurlijk), al stond er eigenlijk Lier bovenaan mijn verlanglijstje, ik moet een verkeerde afslag genomen hebben .
Afgelopen donderdag was niemand minder dan " the voice of Europe", of te wel Eddy Wally te gast in de zomerse talkshow " Zomer 2007 " op één. En wat was Eddy weer goed op dreef! Het deed mij onmidellijk terugdenken aan het eigen interview dat Tom ( een goede vriend van me) en ikzelf met Eddy hadden, enkele maanden terug. In plaats van de 5 minuten dat ik gevraagd had, spraken we in totaal bijna 2 uur met de heer Wally! Wat een persoonlijkheid, wat een man. Ik was er zelfs nog meer van onder de indruk, dan de ontmoeting die ik ooit had met illusionist David Copperfield. Vreemd? Zéér zeker. Eddy is gewoon...Eddy, maar op hetzelfde ogenblik ook heel gewoontjes. En gelachen dat we gedaan hebben daar in de bar van het hotel in Gent. " Geweldig". Eddy was zelfs zo vriendelijk om onze drank en parking te betalen . Respect! Of zoals hij het zelf zegt wanneer men met hem lacht: " laat ze maar doen, Eddy pakt toch maar de poen", en gelijk heeft hij! Het interview is trouwens nog steeds te bekijken via deze link: http://youtube.com/watch?v=t0r3PvS8qAs
Na 3 jaar werken en zwoegen ( om de prestatie wat extra glans mee te geven ) eindelijk een (nieuw) diploma op zak: bachelor in de communicatiewetenschappen (geslaagd met onderscheiding, maar dat klinkt een beetje stug,niet?). Hoe dat voelt? Ik voel eigenlijk helemaal niets. Of jawel, krampen, maar dat is van te veel te eten. Fiere ouders zorgen voor een lekker etentje op restaurant om het resultaat van zoonlief te vieren. Lekker, dat wel ja: trio van tonijn, lamsbout en overdosis aardbei. Lekker. Echt lekker. Alleen is mijn buik op dit moment het niet echt met me eens. 3 maanden vakantie. Zalig, alhoewel. 3 maanden is echt wel een beetje van het goede te veel hoor, daarom ga ik vanaf volgende week op zoek naar een vakantiejob voor de maand augustus. 3 maand luieren zou een beetje te veel van het goede zijn, niet waar? Eind september kan ik dan aan mijn master beginnen. Maar dat is nog wel een hele tijd veraf...
) trokken we richting restaurant. Waar anders dan aan de kust smaken de garnaalkroketten en de vis beter dan hier? Nergens, inderdaad. Ondertussen was de tijd zo voorbijgevlogen dat het tijd was geworden om naar het Kursaal te trekken. Sinds de renovatiewerken in 2004 is deze zaal terecht 1 van de mooiste zalen van België geworden. Ook de zeer goed zitende stoelen en de massaal veel beenruimte zijn zowaar uniek. Terwijl het live-orkest de eerste tonen begon in te zetten doofden de lichten langzaam. Ik wist dat dit weer een avond genieten zou worden en gelijk heb ik ook gekregen!. De openingsscène is nog steeds zeer indrukwekkend. Van links in de nok van de immense scène van het kursaal zie je 7 expeditieleden afdalen in een werkelijk prachtige rotsschacht. De duistere muziek, rook, vleermuizen, stukken rots die los komen en een zwevende bijl maken deze scène nét dat ietsje meer. Aangekomen in een duistere kamer onthullen de expeditieleden de grafkamer van "Rascar Capac". Met een donderend geluid en verblindend licht opent zich de grafkamer en komt voor het eerst het zeer dynamische en talentrijke ensemble te voorschijn. We zijn vertrokken voor bijna 3 uur lachen, huiveren,genieten. Zullen die avond nog de revue passeren: kantelende decors, wankelende decors, een heuse waterval, een werkelijk indrukwekkende zonnetempel, doolhof,... Kuifje is op alle vlakken een topproductie. Zowel op gebied van decors, licht, kostuums, muziek, acteerprestaties en choreografie scoort deze musical zeer hoog. De techniek bij deze voorstelling is gewoon verbluffend. Dit moet je met je eigen ogen gezien hebben: waar al die razendsnelle én bovendien ontzettend mooie decorwisselingen van daan komen, blijft nog steeds een raadsel. En dat de voorstelling écht zo goed is bewijzen alle lovende kritieken in alle Vlaamse media en de onmiddellijke staande ovaties op het einde van élke voorstelling. Dat het echt een aanrader is: mijn broer die normaliter nooit meegaat naar dergelijke dingen en dit genre zelf haat was zelf ook zéér sterk onder de indruk. Kuifje is een op en top Vlaamse productie met internationale allures waar we terecht trots op mogen zijn. Neem nu Jelle Cleymans. Die namiddag nog in Zedelgem dat een hele week in de ban was geweest van Kuifje en waar Jelle die middag zijn sterren moest gaan uitrijken om daarna vliegensvlug naar Oostende terug te keren om s'avonds zelf terug in de huid van Kuifje te kruipen. En we hadden geluk. Tijdens de namiddagvoorstelling was het nog zijn alternate die in de huid van Kuifje kroop, maar s'avonds was Jelle al terug op post. Zelf vind ik die jongen maar niets maar wat hij in deze voorstelling neerzet: chapeau. Neem nu bevoorbeeld de "ontvoering van Bobby". Op een werkelijk gigantisch scherm wordt een stukje uit de Kuifjes tekenfilms geprojecteerd waar je kan zien dat Bobby ( dat in de voorstelling trouwens door een echte hond wordt gespeeld!) ontvoerd wordt door een adelaar en dat Kuifje erachter aangaat. Plots ( schitterend gedaan) gaat deze projectie over in een echt beeld en zie je Kuifje ( Jelle dus) aan de poten van adelaar over het podium vliegen tot hij die loslaat en op het podium neervalt. Het achterdoek sluit zich, rook komt opzetten en Kuifje begint zeer emotioneel te zingen: knap, echt waar. Tot natuurlijk Bobby komt aanrennen uit de coulissen en zijn pootjes over Jelle's been legt en uit de zaal spontaan de " ohhh's" en " aaahhhh's" volgen 
. Respect of zoals de kranten het zeggen " Jelle is een natuurtalent". Bovendien is Jelle is ook niet zo kinderlijk als iedereen zou denken. Na de voorstelling zat hij samen met een groot deel van de cast op een terras recht over het kursaal. Al drinkend en sigaren rokend gingen ze de nacht in 
. Inderdaad. Jelle met een dikke sigaar in zijn mond! Dat zijn we niet gewoon bij zijn kinderlijke imago. Jonge voorbijgaande fans wisten duidelijk niet wat ze zagen
Cirque du Soleil is altijd al mijn "dada" geweest. 10 jaar geleden zag ik dit Canadese circusgezelschap voor het 1st aan het werk in Antwerpen met hun wereldberoemde show " Alegria ". De sterkte van soleil ligt in de unieke combinatie van eigentijdse acts, unieke live-muziek, kostuums, belichting en setting. De shows lijken meer op een theatervoorstelling dan op een circusoptreden wat vooral een volwassenpubliek kan bekoren. In het najaar krijgt ons land zowaar de Europese première van "Varekai" op de gedempte zuiderdokken in Antwerpen én of dat nog niet genoeg is komt Soleil volgend jaar opnieuw naar België met een reprise van een andere fantastische voorstelling die eerder ook al in ons land te zien was: quidam. Een surrealitische voorstelling met zowat dé beste acts ooit vertoond in een touring show gecreeërd door de Italiaanse/ Belgische regisseur Franco Dragone. Zijn stijl is zeer uniek en herkenbaar. Dé beste shows van Cirque du Soleil komen nog steeds van zijn hand: Saltimbanco, Alegria, Quidam, Mystère en O om er maar enkele te noemen. Soleil op zijn puurst én op zijn best. Vanaf eind oktober dus Varekai in Antwerpen en Quidam van 30 oktober tot 21 december 2008( bron: cirqetribune) op de terreinen van Tour & Taxis te Brussel.
Het is geleden van mijn stage bij Fata Morgana van vorige zomer dat ik nog eens in Oostkamp was geweest. De laatste keer dat ik in Brugge ben geweest, was samen met mijn goede vrienden tijdens het "Chocolaté"-festival (
. Oh ja, nog een tip, als het een warme dag is steek dan nooit een chocoladebonbon samen met je gsm samen in je broekzak, ik weet wat de gevolgen kunnen zijn
Het moet al van in mijn zéér jonge kinderjaren geleden zijn dat ik nog eens in Planckendael ben geweest. De eerste zonnestralen van de maand juli van dit jaar dreven me er heen. Het werd een warme en gezellige dag. Planckendael en de zoo van Antwerpen zijn 2 totale uitersten. Waar in de zoo van Antwerpen alles compact en sysmmetrisch is, is het in Planckendael daarentegen weids en grillig. Meermaals kon je achter elke hoek wel iets nieuws ontdekken. een heel ander concept in vgl met de Zoo, maar zeker zo boeiend. Als een ware Japanner trok ik ten strijde om toch maar die ene foto te kunnen maken. Al moest ik 5 minuten blijven stilstaan, ik moet en zou die éne foto moeten hebben 
Het is me wat, die hele bachelor en masterhervormingen. Alles is (wordt) anders en voor diegene die in het nieuwe systeem gestart zijn kunnen dan maar voor proefkonijn spelen. Ikzelf ben 1 onder hen. Eén van deze wijzigingen betreft de zogenaamde "meesterproef". Een ietwat middeleeusachtig klinkende naam voor de vroegere thesis of eindwerk. Hét grote verschil is dat je nu maar 1 jaar de tijd krijgt om aan deze meesterproef te werken en dat het minimum aantal bladzijden naar 60 wordt gebracht. Je vraagt je nu misschien af waarom ik over iets bezig ben dat maar pas over zo'n 2 maanden relevant voor me zal zijn. Wel, ik was lange tijd van plan om de master bedrijfscommunicatie te gaan studeren volgend jaar en binnen deze master vervangt een verplichte stage de meesterproef. Welnu, na heel veel rondrvraag te doen en verschillende meningen bij elkaar te voegen heb ik definitief besloten om te gaan voor de master communicatiewetenschappen ( optie communicatiemanagement), wat eigenlijk een verderzetting/uitbreiding is van hetgeen ik nu studeer. Binnen deze master moet je echter wél een meesterproef maken en omdat ik vind dat je nooit vroeg genoeg aan iets kan beginnen, ben ik dan ook al beginnen denken aan een onderwerp. Ik zou dolgraag iets willen maken rond 1 van mijn passies, namelijk Cirque du Soleil. Ik had al wat ideeën uitgewerkt en deze een goede maand gelden voorgelegd aan programmaverantwoordelijke voor de opleiding communicatiewetenschappen, professor Jan van den Bulck. Hij kon zich vinden in mijn project en zei dat het normaliter geen enkel probleem zou zijn dat dit onderwerp zou kunnen worden goedgekeurd door de onderwijscomissie die hun uiteindelijke fiat moeten geven. Zonder medewerking van Cirque du Soleil zelf begin je natuurlijk niet veel om je onderwerp op een wetenschappelijk verantwoorde manier uit te werken. Maar ja, hoe geraak je binnen in zo'n entertainment gigant? Een 1ste contactpoging met het hoofdkwartier van Cirque du Soleil in Montréal (Canada) leverderde niets op, dan maar het over een andere boeg gooien. Cirque heeft haar Europese hoofdkwartier in Amsterdam, misschien dat het via deze weg wél zou lukken. Op de brief die ik gestuurd heb, heb ik nooit reactie gekregen ( later zou blijken dat Cirque verhuist is en dat de brief ook nooit is aangekomen geweest). De moed begon me in de schoenen te zakken maar opgeven staat nu 1X niet in mijn woordenboek. Een 3e poging dan maar, via medina factory, een organisatie dat ondermeer gespecialiseerd is in culturele marketing en vaak als tussenpersoon opdraaft wanneer 1 van de shows van het wereldbefaamde Canadese circusgezelschap in ons land vertoeft. De dame in kwestie was zo vriendelijk om mijn mail door te sturen naar de " European marketing manager" en gisteren kreeg ik deze mail terug:
.
Afgelopen donderdag was niemand minder dan " the voice of Europe", of te wel Eddy Wally te gast in de zomerse talkshow " Zomer 2007 " op één. En wat was Eddy weer goed op dreef! Het deed mij onmidellijk terugdenken aan het eigen interview dat Tom ( een goede vriend van me) en ikzelf met Eddy hadden, enkele maanden terug. In plaats van de 5 minuten dat ik gevraagd had, spraken we in totaal bijna 2 uur met de heer Wally! Wat een persoonlijkheid, wat een man. Ik was er zelfs nog meer van onder de indruk, dan de ontmoeting die ik ooit had met illusionist David Copperfield. Vreemd? Zéér zeker. Eddy is gewoon...Eddy, maar op hetzelfde ogenblik ook heel gewoontjes. En gelachen dat we gedaan hebben daar in de bar van het hotel in Gent. " Geweldig". Eddy was zelfs zo vriendelijk om onze drank en parking te betalen 
