Onze laatste dag in Beijing. We hebben nog enkel de ochtend, want na de middag nemen we de trein naar Datong. Tijd om even de belangrijkste indrukken van Beijing op een rijtje te zetten. Beijing is een mooie moderne stad. Brede lanen, grote buildings, propere straten. De mensen, zeker de jongeren lopen er fris en modern gekleed bij. De metro is gewoon beter en moderner dan vele metro's in Europa. Ook op cultureel vlak, met de 798 is Beijing mee met de wereldtop. Natuurlijk zijn er ook veel problemen. Je merkt dat er nog wat mensen uit de boot vallen. Maar de grote uitdaging is zeker zowel het verkeer als het milieu, twee problemen die samen hangen. Als de overheid er niet in slaagt om de files op te lossen en de luchtkwaliteit te verbeteren, dan wordt deze stad binnen 10 jaar onleefbaar. Ze proberen er iets aan te doen. Zo rijden er geen gewone brommertjes meer rond. Het zijn allemaal elektrische brommertjes. Op zich is het bewonderenswaardig dat men daarin slaagt in een stad van 18 miljoen mensen. Ik zou het bij ons eens willen zien gebeuren. In Antwerpen debatteert men al meer dan 10 jaar over een tunnel of een brug. Hier worden ingrijpende beslissingen op korte tijd doorgevoerd. Na de middag nemen we de taxi naar het West Station. Een treinstation in Beijing kan je vergelijken met een luchthaven: een drukte van jewelste en een bagagecontrole vooraleer je er binnen geraakt. Een grote centrale gang met een gigantisch aankondigingbord. Wij moeten op perron 10 zijn. We nemen plaats in de wachtzaal. Daar zitten al honderden Chinezen te wachten. Ze verdoen de tijd met kaarten of spelletjes spelen op hun gsm. Tot plots de poort naar het perron open gaat. Iedereen stormt naar voren. Het beeld van de gedisciplineerde chinees die mooi in de rij loopt wordt hier in één pennentrek met de grond gelijk gemaakt. Voorsteken, duwen, trekken om het eerst bij de trein te zijn... Alles wordt uit de kast gehaald. Nog nooit zo'n bende ongedisciplineerde mensen gezien. Aan de trein krijg je hetzelfde tafereel om in de wagon te geraken. De wet van de sterkste regeert in de Chinese stations. We zijn ondertussen aan de babbel geraakt met een studente Engels die op 150km van Beijing studeert. Een klein tenger meisje, zoals de meeste Chinese meisjes , met een modieus brilletje op. Zij wijst ons onze zitplaatsen. De trein zit propvol mensen. Alle zitplaatsen zijn bezet en in de gangen staan tientallen mensen recht. Zij blijft bij ons staan want ze wil duidelijk haar talenkennis oefenen. We praten verder en komen op die manier meer te weten over hoe de Chinese jongeren denken. Wat vindt ze het beste en het slechtste in China, vraag ik haar. Het beste vind ze de veiligheid. Je kan hier probleemloos leven en reizen. Je moet nooit ongerust de straat op. Dat gevoel hebben we ook. We voelen ons hier heel veilig op straat, in de metro, zowel overdag als 's avonds. Er gaat nooit enige vorm van bedreiging uit, integendeel, mensen willen je altijd helpen. We zien ook quasi geen dronken of agressieve mensen op straat. Heel merkwaardig als je dit vergelijkt met de meeste Europese grootsteden. Het slechtste vind ze de drukte: overal zijn teveel mensen. Een vriendin van haar studeert in Nieuw Zeeland en die is daar zo opgezet over het geringe aantal mensen dat er rondloopt. Als tweede negatieve punt geeft ze aan: de competitie. Als student moet je hoge punten hebben om de beste kansen te krijgen. Als je hoge punten hebt, dan mag je naar de beste scholen of mag je in het buitenland gaan studeren. Met hoge punten afstuderen levert de beste jobs op. Ik maak haar duidelijk dat dit bij ons niet veel anders is. Ik vraag haar ook nog of ze een ereader heeft. Nee, ze leest nog altijd boeken op papier. Voor muziek is dit anders. Ze heeft een mp3 speler en download de muziek, meestal westerse muziek van het internet. Gratis natuurlijk. Nee, het komt bij haar niet op dat je voor muziek zou moeten betalen en cd's kopen? Waarom zou ze? Na drie uur stapt zij af. Met haar ook honderden anderen. Er is nu meer ruimte op de trein en de sfeer wordt ook heel wat ontspanner. We geraken opnieuw aan de babbel met een jong meisje, dat samen met haar moeder naar huis reist. Ze heeft heel veel gereisd in China en toont ons in onze gids de plekjes in China die zij het mooist vindt. Chinezen reizen duidelijk veel in hun eigen land en zijn ook heel fier over de schoonheid en de cultuur van hun land. Een aantal van haar favoriete plekjes staan op ons programma, een aantal niet. Redenen genoeg dus om nog eens naar China te komen. We tonen hen het briefje met de naam van het hotel waar we gaan logeren. Ze kennen dat en willen er ons heen brengen. We moeten hen gewoon volgen. Hun voorstel afwijzen zou erg onbeleefd zijn, dus volgen we hen tot aan het hotel en nemen daar afscheid.
Datong, de Yunganggrotten en het Hangende Klooster
Twee zaken hebben ons naar deze eerder vuile industriestad gelokt: de Yunganggrotten en het hangende klooster. We staan vroeg op en eten samen met de Chinezen in ons hotel een typisch chinees ontbijt: gestoomde broodjes en congé, een soort rijstpap. Buitenlandse toeristen zijn hier niet te bespeuren. Voor 400 Yuan (40 euro) rijdt een taxichauffeur ons de hele dag naar deze 2 plekken. De ene is 16 km van de stad, de andere 75 km. De Yunganggrotten zijn ongeveer 1500 jaar oud. Boeddhisten hebben hier een aantal grotten uitgegraven en Boeddhabeelden uitgehouwen. Maar diverse grotten zijn ook prachtig versierd en bevatten volledige pagodes en staan vol met beschilderde bas-reliëfs. Dit hebben we nog niet eerder gezien. Het complex is helemaal opgekuist en gerestaureerd want het transport van steenkool langs de site had er voor gezorgd dat een en ander een grauwe schijn had gekregen. Wellicht daarom dat de prijs fors is opgetrokken naar 150 Y, 15 euro. Voor ons nog betaalbaar, maar voor een gemiddelde chinees erg duur. Toch lopen er quasi alleen Chinezen rond. Na een bezoek van om en bij de twee uur op dit gigantische complex rijden we naar het hangende klooster. Onderweg stopt onze chauffeur in een leuk restaurant. We bestellen elk een schotel, maar dat blijkt een vergissing te zijn. De porties zijn zo groot dat we het gerust met een schotel minder hadden kunnen doen. We moeten dringend onze manier van eten herzien en afstemmen op de Chinese gewoontes. Chinezen bestellen zelden individuele schotels. Zij bestellen diverse schotels en zetten die in het midden. Iedereen neemt er van af wat hij nodig heeft. Het moet wel gezegd: Chinezen zijn flinke etertjes. 's Avonds passen we deze methode toe en dat werkt perfect. Na een helse rit waarbij de chauffeur constant camions voorbij steekt, tegenliggers of niet,komen we aan het hangende klooster. Ook hier zijn de inkomprijzen meer dan verdubbeld ten opzichte van twee jaar geleden: 130 Y per persoon, tegenover 60 Y in 2009. Maar eenmaal boven, zijn we dit al vergeten. Het is een prachtig klooster gebouwd rond het jaar 500, gekleefd tegen een rotswand. De steunbalken zijn ingewerkt in de rotsen, waardoor ze als het ware tegen de rotsen hangen. Tegen 16u30 zet de taxichauffeur ons af in de stad. We wandelen door de winkelstraten. Met schreeuwende muziek en geluidsinstallaties probeert iedereen het volk binnen te lokken. Het is een ware heksenketel. Op het Plein van de Rode Vlag zien we een autoshow. Mannequins presenteren hier de nieuwste wagens van Buick. Met muziek en begeleid door een presentator, worden de nieuwe modellen voorgesteld aan het publiek dat zich vergaapt aan de meisjes en de blinkende wagens. Het is als het ware het autosalon in het klein. De uitwassen van onze consumptiemaatschappij zijn tot in deze industriestad doorgedrongen. We wandelen verder en komen aan een mooie winkelwandelstraat, twee jaar geleden volledig aangelegd. Er wordt hard gewerkt om deze wat grauw ogende stad een nieuw elan te geven. Maar als we van de hoofdweg afwijken, krijgen we een ander China te zien: de wijken waar het vuil op de straat ligt en de huisjes vuil en vervallen zijn. Van het Plein met de mooie wagens, naar de leefwereld van de arme Chinees: is amper een paar honderd meter. De armoede en miserie is zeker nog niet uitgebannen in China. We gaan op zoek naar een restaurant en stoten op een pleintje op een groep mensen die samen aan het zingen is. Erg mooie a capella zang. Samen zingen brengt mensen duidelijk dichter bij mekaar. Achter de hoek stappen we een restaurant binnen. Een grote foto van Mao prijkt hier centraal in de zaal. Mao wordt hier nog altijd vereerd. Nu we de truuk van het bestellen kennen, loopt alles op wieltjes. We eten weer heel lekker. Na afloop vragen we aan de ober die wat Engels spreekt, waar we bus 4 kunnen nemen. Hij wil met ons mee gaan naar de bushalte. We vinden dit te veel eer voor ons, maar hij is niet van zijn voornemen af te brengen. Hij is blij dat hij zijn Engels dat hij op school heeft geleerd nog eens kan oefenen. Hij brengt ons niet alleen tot aan de halte, hij wacht tot de bus er is. Na een gesprek over koetjes en kalfjes , vraag ik hem zonder nadenken of hij getrouwd is. Blijkbaar de foute vraag op het foute moment. Zijn vriendin heeft hem twee maanden geleden laten zitten. Volgens hem omdat hij geen geld genoeg had. Gelukkig komt Bus 4 er aan en wordt ik uit mijn moeilijke situatie gered. Wij vertrekken naar ons hotel. De jongeman wuift ons nog na.
In de voormiddag trekken we nog even de oude stad in om proviand aan de kopen voor tijdens de busreis. Onderweg komen we een huis tegen waar ze het dak op een ouderwetse manier aan het renoveren zijn. Met een combinatie van leem, stro en kalk wordt een flinke laag aangelegd en daarop worden de dakpannen vastgemaakt. Ik film het hele spektakel. Na enige tijd komt de vrouw des huizes buiten om mij duidelijk te maken dat ik moet stoppen, wat ik natuurlijk doe. Ik krijg niet graag een Chinese vrouw met een bezem achter mij aan. In een winkel kopen we wat drank, worstjes en brood, genoeg om de middag door te komen.Om 12 uur pikt de taxidienst ons op. De stopplaats van de bus ligt vlakbij de afrit van de autostrade. We rijden doorheen het nieuwe gedeelte van Pingyao. Het is hier hetzelfde beeld als in Datong. Brede lanen waarrond men nog volop bezig is met het bouwen van appartementsblokken. Er is nog heel veel ruimte voor nieuwe woningen, zeg maar appartementsblokken, want individuele huizen zie je hier quasi niet. De steden in China worden duidelijk op de groei gemaakt. Ik las in het interessante boek 'Made in China' dat China plant om binnen de 10 jaar zowat 5 à 600 miljoen mensen van het platteland op de vangen in de steden omwille van de plattelandsvlucht. Een fenomeen dat elk Derde Wereldland kent en dat meestal lijdt tot gigantische bidonvilles rond de steden. Dat moet wel gezegd van de Chinese planeconomie: zij kijken vooruit en anticiperen op komende problemen. Er wordt massaal gebouwd. Bidonvilles hebben we hier nog nergens gezien. De Chinezen wonen wel klein, iets wat voor ons moeilijk denkbaar zou zijn. Maar waar zouden ze die 1,3 miljard mensen wel moeten huisvesten? Plaats is er niet genoeg in China, want bergen en woestijnen zorgen er voor dat ze elk stukje grond moeten verbouwen om niet te veel van de import van voedsel afhankelijk te zijn. Hetzelfde merken we als we 6 uur later met de bus in Xian toekomen. Kranen en buildings in aanbouw langs alle kanten. Het is nu zaterdag en de bouw ligt duidelijk niet stil. Hier wordt ongelooflijk hard gebouwd. Het busstation ligt nog een eindje buiten de stad en we nemen een taxibusje om ons in het hostel waar we gereserveerd hebben, af te zetten. Het zijn gebouwen waarin vroeger het Rode Leger gehuisvest was, maar die zijn nu gerestaureerd en omgebouwd tot een jeugdhostel. Het is een prachtige plek met losstaande gebouwtjes waarin nu kamers ondergebracht zijn. Twee mooie stijlvolle kamers per blok, met een schitterende badkamer en een keigoed bed en dat alles voor slechts 180 Y (18 euro) per nacht. Het restaurant en een mooie binnentuin met bijpassend meubilair en een gezellige drukte van jonge mensen, zorgen er voor dat we hier nog iets eten en de stad niet meer intrekken want 's anderdaags plannen we vroeg op pad te gaan.
We staan vroeg op en vertrekken om 7 uur uit ons hotel. Het is zondag en we willen vroeg op de site van de Terracottakrijgers zijn om zoveel mogelijk de drukte te vermijden. Onderweg eten we aan een eetstandje een broodje belegd met een omelet. Er zijn al heel wat Chinezen op pad zo vroeg. Aan het station is het een drukte van jewelste. Dit kunnen we ons in België niet voorstellen. Om 8 uur 's kan je op een doorsnee zondagochtend in je bloot gat rondlopen in zowat elk station bij ons. Hier staan ze in de file voor de bus en lopen ze af en aan. We vinden bus 306 die ons naar het Terracottaleger brengt, want de site ligt 25 km van het stadscentrum.De site is de begraafplaats van de eerste keizer van China die leefde zowat 200 jaar voor Christus. Hij heeft met de wapens China voor het eerst verenigd en liet daarna 700.000 slaven aan zijn graf werken. Het duurde bijna 40 jaar vooraleer het klaar was. Het is de grootste begraafplaats ter wereld, groter dan de piramides van Cheops. Duizenden terracottakrijgers moesten hem beschermen. We gaan eerst naar de zaal waar de bronzen koetsen staan. Twee prachtige koetsen in brons met daarvoor telkens 4 paarden. Deze werden pas in de jaren 80 ontdekt. De site werd trouwens maar als bij toeval ontdekt in 1974 door een boer die een waterput aan het graven was. Van daaruit naar put 2, dan naar put 3 om ons bezoek te eindigen in put 1. Dit is de grootste en meest spectaculaire put. Hier staan een paar honderd terracotta krijgers in rijen geposteerd. Elk gezicht is anders. Er zijn ook verschillende figuren: soldaten, officiers, generaals, boogschutters enz.. In alle putten worden nog verder opgravingen en archeologisch onderzoek uitgevoerd. In een aparte zaal draait een film over wat men noemt 'Het achtste wereldwonder'. Het is inderdaad een prachtig complex dat je zeker moet bezoeken als je in China bent. In de winkel verkoopt men een nieuw boek over de site met prachtige foto's. De auteur is er en signeert zijn boek. Veel Chinezen willen met hem op de foto. Ik doe hetzelfde maar merk dan pas dat hij 20 Y vraagt per foto. Misschien nog een idee voor de Boekenbeurs, om het inkomenspeil van de auteurs op te krikken. We nemen de bus terug naar de stad. Met een tuktuk rijden we tot aan de klokkentoren, het centrum van Xian. We maken een wandeling via de Trommeltoren doorheen de moslimwijk en komen zo bij de Moskee. Het is de grootste moskee van China en ziet er helemaal uit als een Chinese tempel met her en der Arabische inscripties. Van hieruit stappen we naar de Zuiderpoort om de wallen van de stad te beklimmen. Deze zijn mooi gerestaureerd en prachtig versierd. We merken dat enkele weken geleden er een vliegerfestival is doorgegaan. Je kan er ook een fiets huren om de wallen rond te fietsen. Maar het is al laat en de duisternis begint te vallen.
Een driedaagse cruise tussen 350 Chinezen op Yangtze rivier
We trekken voor drie dagen op cruise over de Yangtze rivier, doorheen de befaamde Drie Kloven. Geen luxecruise, maar een eenvoudige cruise tussen de Chinezen. Het schip ziet er vrij eenvoudig uit, maar doenbaar. We zijn de enige Westerse toeristen en hebben dan ook heel wat bekijks. Maar de Chinezen zijn vriendelijk en proberen ons met handen en voeten uit te leggen hoe een en ander in zijn werk gaat. Zo geraken we vlot aan eten en drinken en worden we tijdig verwittigd van de activiteiten en uitstappen. Als Chinees tussen de Chinezen is niet zo eenvoudig. Er zijn twee dingen die voor ons op zijn zachts gezegd nogal raar lijken. Eerst en vooral, Chinezen zijn verstokte rokers en ze doen dat op alle mogelijke plaatsen: in het restaurant, in de gangen, tot zelfs in hun kajuit. Overal stinkt het naar sigaretten. Er is in China op 1 mei 2011 wel een wet van kracht geworden waarbij roken op publieke plaatsen verboden wordt, maar de toepassing ervan laat te wensen over. Een tweede vervelende zaak is het spuwen. In Beijing hebben we het bijna niet meer gezien want daar hebben ze naar aanleiding van de Olympische spelen een campagne gevoerd tegen het spuwen, blijkbaar met succes. Maar in het binnenland spuwen ze er nog altijd lustig op los. En ze storen zich daarbij aan niets of niemand.
De eerste ochtend regent het pijpenstelen en is het mistig. Maar toch krijgen we vrij goed beeld van de omgeving. Gelukkig klaart het weer na een tijdje op, want na de middag is een uitstap gepland naar de Drie Kleine kloven, dat zowat het hoogtepunt moet worden van de cruise. We stappen over op een kleinere maar moderne boot. Het regent nog een beetje af en toe, maar we kunnen volop genieten van het landschap. We hebben al wat kloven bezocht in ons leven, maar deze is toch wel speciaal, zeker op het vlak van de omvang. Een gebieden van tientallen kilometers lang, de ene kloof na de andere. Het is in Europa in elk geval ongezien. De Chinezen staan in volle bewondering.
De volgende dag worden we weer vroeg gewekt want de Chinezen maken al van voor zes uur kabaal in de gangen. We ontbijten vroeger dan gepland want de uitstap naar op de Jiuwan stroom is vervroegd naar acht uur. We stappen over in drakenbootjes, kleine motorbootjes, net breed genoeg om met twee naast mekaar plaats te nemen, vooraan uitlopend op een drakenkop. Met deze bootjes worden jaarlijks wedstrijden georganiseerd op deze rivier. We krijgen allemaal een zwemvest aangereikt en nemen met een vijftigtal mensen plaats in zo'n lange, smalle bootjes. Vooraan neemt een Chinees meisje het heft in handen en deelt commando's uit waar wij geen snars van begrijpen. We zijn nog maar een paar honderd ver en ze begint ritmisch op een trommel te slaan. De motor stopt en wij moeten allemaal beginnen roeien, een verwijzing naar de jaarlijkse roeiwedstrijden vermoeden we. Eenmaal diep in de uitgesneden kloof, moeten we uitstappen. We gaan te voet verder een kloof in op een waggelende loopbrug gemaakt uit plastieken jerrykannen, stevig aan mekaar vastgemaakt. Volgens de legende zou hier en wijze dichter gewoond hebben die 300 jaar voor Christus zelfmoord heeft gepleegd omwille van de 'verdorvenheid van de wereld'. Ja, toen al. Wat zou die doen in het China van vandaag? We stappen verder en zien een viertal figuren op een kabel zitten en hangen. We vragen ons af of het poppen zijn of echte mensen. We komen dichterbij en zien dat het acrobaten zijn, twee op een motorfiets en twee op een gewone fiets. Ze beginnen het publiek te animeren met hun acrobatische trucs. Een mooi spektakel. Terug aan het bootplatform wacht ons weer een verrassing. Ditmaal is het een toneelspektakel. We vermoeden dat het een evocatie is van de legende van de beroemde dichter. Na afloop stappen we weer allemaal in de smalle bootjes, terug naar ons cruiseschip.
Tegen de middag gaan we definitief voor anker en vertrekken we per bus naar de Drieklovendam. Dit gigantisch project waarover nogal wat te doen is geweest, willen we met onze eigen ogen bekijken. Het is een dam van meer dan twee kilometer breed en 138 meter hoog die de gigantische Yangtze rivier afsluit. Bedoeling is drieërlei: elektriciteit produceren, het waterdebiet regelen (en dus overstromingen voorkomen) en de Yangtze bevaarbaar maken voor transportschepen. Als de Chinezen iets doen, dan doen ze het grondig: deze dam is het grootste hydro-elektrische project ter wereld, groter dan de Assuan-stuwdam in Egypte. Door deze dam zijn niet minder dan 1,5 miljoen Chinezen moeten verhuizen. Een gigantische operatie die zeker niet zonder slag of stoot is verlopen. Wie verlaat nu graag zijn huis en zijn vertrouwde omgeving? Wanneer we in het museum van de dam komen, zien we visueel voorgesteld de impact van de stijging van het waterniveau met ruim 100 meter. We zien ook foto's van het Drieklovengebied voor de dam in werking trad in 2009. Het gebied heeft duidelijk een deel van zijn charme verloren. Waar ligt het moeilijke evenwicht tussen behoud van het verleden en de noodzakelijke economische vooruitgang? Hebben de Westerse landen niet hetzelfde gedaan tijdens de periode van de industrialisatie? Zijn er geen grote poldergebieden opgeofferd voor de uitbreiding van de Haven van Antwerpen? De meeste waardevolle tempels en gebouwen zijn allemaal verplaatst geworden en kunnen we nu nog bezoeken. Het moet een gigantische operatie geweest zijn. Daarmee produceert de dam nu wel op een propere manier +/- 10 % van de elektriciteit in China. De Assuan-stuwdam in Egypte zorgt voor 90% van de stroom in dit land en daardoor zijn enkele tempels onder de waterlijn verdwenen en heeft men het Abou Simbel complex 100 meter hoger moeten heropbouwen. Een gigantisch operatie. Maar niemand maalde er om. Wij als westerlingen zijn zeker niet de best geplaatsten om dit project in vraag te stellen. Feit is dat de Chinezen waarmee we op stap zijn, trots poseren voor wat zij een van de grootste realisaties van hun land noemen. Of alle bewoners van het Dieklovengebied er ook zo over denken is een andere kwestie. Enkele dagen later lees ik in de krant dat er een rapport is verschenen waarbij de overheid een evaluatie opmaakt van dit project (zie ook http://www.chinasquare.be/actueel-nieuws/drieklovendam-opnieuw-in-de-kijker/ ). Er zijn een aantal onevenwichten ontstaan die ze de komende jaren willen rechtzetten. Men heeft blijkbaar geen schrik om bepaalde vergissingen bij te sturen wanneer dit nodig blijkt.
'Wie Kunming, de bloemenstad wil leren kennen, moet beginnen in het Smaragdmerenpark,' lezen we in onze reisgids. Zo gezegd, zo gedaan. Om 9 uur staan we al in het park, maar het is zaterdag en het leven komt er maar traag op gang. Her en der zijn er mensen bezig met tai chi oefeningen. De bootverhuurders maken zich klaar om de vele gasten te ontvangen. We bezoeken dan maar eerst de Yuantong Tempel vlakbij. Het is de oudste en grootste Boeddhistische tempel uit de ruime omgeving. Deze is gebouwd rond een vijver met daarin tientallen schildpadden. Het geeft de tempel een apart cachet. Van hieruit stappen we naar de bloemen en vogelmarkt. De bloemenmarkt vinden we vrij gemakkelijk, maar de vogels en de dieren krijgen we niet te zien. Het is nog maar 2 uur en we opteren er voor om terug naar het park te gaan. Daar krioelt het ondertussen van het volk. Op diverse plaatsen zijn mensen muziek aan het maken en aan het dansen. Sommige groepen staan maar een tiental meter van mekaar, elk met een eigen geluidsinstallatie. Het is een kakofonie van jewelste. Een zangeres zet haar beste stem in, de bejaarden zitten rond haar op stoeltjes, genietend van de muziek uit de oude doos. Een beetje verder zijn jongeren aan het dansen op moderne Chinese muziek. Nog wat verder zijn mensen in traditionele klederdracht begonnen aan een rondedans. Jong en oud, hip en stram. Iedereen zit hier vandaag blijkbaar in het park. Ouders zetten hun kinderen op een treintje of beschilderen gipsen poppetjes samen met hun oogappels. Anders kan je de Chinese kinderen moeilijk noemen. Het valt ons al heel de reis op hoe ouders hun kinderen met heel veel zorg omringen. Heeft dit te maken met de Chinese eenkindpolitiek? Wellicht wel. Ze worden bepamperd langs alle kanten. Misschien is dit niet het juiste woord want de kleinsten hebben broekjes aan waar de poepjes vrij spel krijgen en alles wat langs onder moet vloeien ook makkelijk zijn weg kan vinden. Hoewel, we zien ook al meer en meer kinderen met een pamper aan. Dit product uit Buggenhout is zijn weg op de Chinese markt aan het vinden. Jaren geleden klonk er nogal veel kritiek op deze eenkindpolitiek, maar ik denk dat dit voor China de enige keuze was om zijn bevolking een degelijke levenskwaliteit te bezorgen.De laatste jaren is de eenkindpolitiek op een aantal vlakken versoepeld. Wanneer de ouders elk uit een eenkindgezin komen, dan mogen ze zelf twee kinderen hebben. En minderheden mogen ook meer dan één kind hebben. Als je mee kinderen wil hebben, dan kan dat, maar dat wordt je financieel zwaar aangerekend. Maar zelfs met dit beleid komen er jaarlijks nog 10 miljoen Chinese mondjes bij die moeten gevoed worden. In 2030 zullen er 1,5 miljard Chinezen zijn, een kwart van de wereldbevolking. Wat als die allemaal met de auto willen rijden? Je mag het niet gedroomd hebben. We zoeken wat rust op een terras en stappen terug naar ons hostel. Onderweg komen we als bij toeval op de dierenmarkt terecht. Vogels, vissen, muizen, honden, katten, padden, egels, konijnen, ...Het is hier allemaal te koop. Welk kind wordt niet vertederd door een lief ogend konijntje in het jaar van het konijn. We zien dan ook vaders die konijntjes vasthouden aan de oren, op stap naar huis.
Op weg naar ons hostel passeren we weer heel wat winkelstraten met de gekende Westerse merken. Mijn oog valt op een Kappawinkel. Enkele maanden geleden bracht Kappa in China een kledinglijn op de markt met 'Belgium - L'union fait la force'. De Chinezen zijn er naar het schijnt dol op, hoewel ze totaal niet begrijpen over welk land het gaat. Als we zeggen dat wij uit Belgium komen, dan weten ze niet over welk land het gaat. Als je dan zegt 'Belice', de Chinese benaming van België, dan volgt steevast het antwoord 'chocolate'. De wereldexpo in Sjanghai heeft hier zijn effect niet gemist. Ik ga op zoek naar zo'n Kappa polo met Belgium er op. De verkoopsters kennen het niet, maar als bij toeval vind ik het tussen de rekken, en dan nog wel in mijn maat. 149 Yuan, 15 . Voor de gemiddelde Chinees is dit niet goedkoop. En toch zie je ze allemaal rondlopen met Nike, Adidas en Kappa. Nepproducten? Wie zal het zeggen? Wat verder passeren we de Apple store. Ook hier krioelt het van het volk. De introductie van de iPad2 in China is niet geruisloos voorbij gegaan. Er waren zelfs rellen aan de Apple store in Beijing. Een iPad2, met wifi, 16 Gb, met cover, kost hier 3850 Yuan (met cover 432 ). Dit is toch zowat 120 goedkoper dan bij ons. Maar ja, ze worden dan ook in China geproduceerd. Ik heb bij ons veel minder mensen met een iPad en iPhone zien rondlopen dan in China.
