Hartelijk gegroet, lezers en publiek. Vandaag heb ik een mega-depressie.
Dat komt allemaal door het Afrikaans feestje waar ik gisteren naartoe gegaan ben. De muziek was goed, dat was het niet, en er waren vele mensen die ik blij was terug te zien. Vrienden en bekenden, sommige van lang geleden, anderen van iets minder lang geleden.
Het probleem was echter dat een van mijn ex-vriendinnetjes daar ook was. En dat is een hele historie. We zijn zowat twee jaar samen geweest, en ik dacht dat we het goed hadden. Toen is ze echter vertrokken op een lange verre reis, van acht maanden doorheen Noord- en Zuid-Amerika, en sindsdien was het alsof ze me niet meer kende of wilde kennen. Ik interesseerde haar totaal niet meer. Ik was het laatste op de wereld wat haar interesseerde. Ze kende me niet meer. Tot op de dag dat ze vertrok waren we eigenlijk zo nog samen, en vreeën we nog samen en waren we close en diep persoonlijk. En ik dacht dat dat dan was wat ze uiteindelijk voor me voelde. Maar uiteindelijk moet ik het allemaal helemaal anders zien. Uiteindelijk weet ik niet hoe ik het moet zien. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Het ene moment ben ik alles voor haar, en ben ik haar vriendje, en ziet ze ik weet niet hoe graag, en de volgende moment kent ze me gewoon niet meer, zoekt me niet meer op, belt me niet meer, schrijft me nooit... Niets meer van contact. Hoe kan je iemand zo ijskoudweg dumpen ? En het is niet dat ze eigenlijk wel nog naar me verlangt, zoals je misschien zou denken dat ergens het geval is, en waar ze het zelf een beetje moeilijk zou mee hebben, maar waar ze zich dan overzet, neen, ze is zielsgelukkig, in alles wat ze doet en iedereen waar ze mee omgaat, zonder mij. Ze heeft me totaal niet nodig.
Nooit gehad, denk ik dan, en die twee jaren dat we samen waren, alles, lijkt opeens maar niets waard.
Gisteren zag ik haar terug op het Afrikaans feestje, na ongeveer zes jaar haar niet meer gezien of gehoord te hebben, en we hebben waarachtig warempel een babbeltje gedaan van zo'n tien minuten tot een kwartiertje. Het was leuk, maar ja...
Ik zou met haar willen trouwen en al, en zeker weer na gisteren. Kijk, het heeft me eigenlijk zeer veel tijd en zeer veel moeite gekost om haar ergens te vergeten, en nu kom ik haar weer tegen, en al die gevoelens komen terug. Ik wil haar weer, ik wil weer met haar zijn, maar ik weet, dat heeft ze me genoeg laten voelen, dat het haar geen zak kan schelen gewoon. Voor haar is het over en uit en met alle vreugde van de wereld. Dat maakt me triestig, dat ze zo blij is, werkelijk zo gelukkig, van me af te zijn. Ik dacht dat we samen iets hadden, dat we op een gelijke golflengte zaten, en liefde en verliefd zijn en gelukkig zijn bij elkaar en al die dingen, maar dat is allemaal gelijk maar een luchtspiegeling geweest. Was dat dat allemaal maar in mijn hoofd ? We waren toch echt samen, al die dingen, al die woorden, al die gebaren, die waren toch echt ? Of kan je dat dan doen zonder dat je het meent ? Twee jaar aan een stuk, op al die manieren ?
Ze moet toch ergens nog iets voor me voelen, al is het misschien niet meer al dat.
Neen, wat haar betreft ben ik een vriend, een kennis misschien, die ze om de zoveel jaar eens tegen 't lijf loopt misschien per toeval, en met wie ze dan eens een praatje doet, maar die ze zeker niet belt of schrijft of uitnodigt om eens iets samen te doen, laat staan dat ze er al die tijd zou willen aan wijden in het exclusief concept van een relatie.
Dus ik was heel blij haar te zien gisteren, maar vandaag wou ik dat ik haar nooit meer was tegengekomen.
Daarom ben ik nu ziek en depressief. Ik wil haar vanalles schrijven, maar dat heb ik ooit gedaan, en ik kreeg altijd zo maar een kort berichtje van afwijzing terug. Het zou maar weer tegen dezelfde muur lopen zijn. Jammer, echt en erg jammer.
Dus in al mijn depressie ben ik nu nog niet aangekleed, en het is drie uur in de namiddag. Ik heb wat tv gekeken, heb mijn kefir geoogst en ververst, en heb de filmpjes die ik gemaakt heb van het concert van gisteravond geüpload naar YouTube. Ze staan nog niet op het net, maar ze zijn al ingeladen. Ze zijn nog aan het verwerken. Het zal wel nog eventjes duren, want het waren lange filmpjes. 'k Heb trouwens gelezen op YouTube dat de maximumlengte voor een filmpje tien minuten zou zijn. Dan zit ik met een probleem, want ze waren veel langer. Misschien publiceren ze ze dan wel niet, of snijden er een stuk af. Dat zou wel spijtig zijn, want dan onderbreek je eigenlijk het nummer, dat ik helemaal heb trachten te publiceren.
Voilà, nu moet ik eens achter eten gaan, want ik heb nog niets gegeten vandaag, en ik heb niets in huis ook. Dus ik moet me wel eens aankleden en in mijn auto stappen. De winkel is niet ver. Het zal me wel lukken.
Als er lezers zijn die een goede oplossing hebben voor een depressie, of vrouwtjes die me willen helpen mijn ex te vergeten, alle reacties zijn welkom.
Tot schrijfs !
Steven
