Vandaag wil ik het even hebben over een filmpje dat een vriendin van mij op mijn facebook-tijdlijn heeft geplaatst. Het is van FoodMatters en noemt Hungry for Change. Het was een heel informatief filmpje over gewichtsverlies en sponsorde enkele schrijvers van boeken die zelf een hele boel gewicht verloren waren. Het handelde vooral omtrent de ongezonde voedingswaren die mensen doorgaans kopen en over gezonde alternatieven zoals fruit en groente. Blijkbaar zijn de dieet-cola's die ik drink niet zo goed voor de hersenen. Ik zal eens moeten zien of ik kan overschakelen op gewoon water. Want dat blijkt nog altijd het beste te zijn.
In de video kwam ook spirulina voor, een algje dat ik een tijdje terug nam maar sinds mijn voorraad op was heb ik geen andere meer gekocht. Naar aanleiding van de film heb ik me dan toch een nieuwe voorraad Spirulina ingedaan (van Marcus Rohrer). Spirulina is een werkelijk subliem voedingssupplement vol van vitaminen en mineralen en andere micronutriënten, die je lichaam zuiveren en je immuunsysteem boosten. Ik ben werkelijk blij dat ik het gekocht heb, want het is nog maar de tweede dag dat ik het neem en ik voel me al een heel pak beter.
Verder heb ik besloten nog eens een sapvastenkuur te doen, en ook daarvoor heb ik de nodige inkopen gedaan: 1 fles zuurkoolsap voor de eerste dag, 3 flessen gemengde groentensap voor de drie volgende dagen, en een fles wortelsap voor de laatste dag. Ik ga binnen veertien dagen deze sapkuur doen en hoop hiermee het beste te bereiken voor mijn ingewanden. Jammer genoeg rook ik nog en drink ook koffie en cola-light, maar de afwezigheid van vaste voedingsstoffen een week lang, gecombineerd met de sappen, zullen toch wel een positieve invloed hebben hoop ik.
Voilà, ik wou jullie lezertjes even vertellen welke gezondheidsvoornemens de film Hungry for Change in mij had teweeggebracht, en hoe ik deze voornemens tot een goed einde hoop te brengen.
Verder ben ik deze morgen nog eens gaan lopen, 'k zit in de vierde week van Start to Run, en het regime was 17 minuten lopen afgewisseld met 12 minuten stappen. Ik voel me hier heel goed bij, en hoop de reeks van Start to Run met veel vrucht te mogen afwerken. Gezondheid is immers één van de belangrijkste dingen in een mensenleven, en ik ben blij dat ik de laatste tijd hier zo goed mee bezig ben. Zoals al gezegd ben ik ook dertig kilo afgevallen, en het sporten en de gezonde gewoontes maken me een blij en gelukkig mens.
Ik hoop dat jullie lezertjes ook gezonde mensen zijn, die regelmatig wat lichaamsbeweging nemen en ook in bepaalde mate op jullie voeding(supplementen) letten. Gezondheid is belangrijk, een gezond mens is een gelukkig mens.
Verder heb ik ook een uitnodiging gehad voor de selectietesten bij de Oost-Vlaamse Politie-Academie, als eindeverantwoordelijke logistiek, dus ik hoop dat ik daar binnenkort zal werken, maar uiteraard moet ik nog door de selectie geraken. Hoop doet leven, en een goed antwoord op een sollicitatie is altijd beter dan geen of een negatief antwoord, dus hoop ik voor het moment sterk op die job. Het zou me veel plezier en inhoud geven, en het contrast met mijn berichtjes van drie jaar geleden van nog maar een dag in de zetel, zou wel welkom zijn.
Dat was het voor vandaag, groetjes aan iedereen, en tot schrijfs !
Dag lieve lezertjes. Vandaag is het al drie jaar geleden dat ik nog iets geblogd heb. Ik heb dan ook wel veel te vertellen, maar ik ga het houden op enkele feitjes omtrent mijn gezondheid. Ik ben gedurende het laatste jaar al dertig kilo afgevallen !! Dat laat nog een vijftal kilo te gaan vooraleer ik terug op mijn oude gewicht ben. Ik was immers van 68 kilo naar 103 gegaan, door medicatie die ik heb moeten nemen tegen een psychose. Nu ben ik blij dat ik nog maar een paar kilo van mijn streefgewicht ben. Ik had gevreesd nooit terug die kilo's te kunnen verliezen, en 35 kilo is een heel pak om kwijt te raken. Maar ik zie er al bijna weer even fit uit als vroeger.
Natuurlijk ben ik nog niet zo fit, fit dan ook weer in de gewone zin van conditie hebben. Ik ben sinds kort bezig met het Start to Run programma, en ben heden aangekomen aan week vier: 17 minuten joggen en 12 minuten wandelen. Joggen vind ik heel leuk en ik ben sinds een maand of twee hiermee herbegonnen. Het doet me veel plezier 's ochtends eventjes te gaan lopen en wat te zweten en te puffen. Hierbij hou ik mijn hartslag bij en die geef ik dan in op polarpersonaltrainer.com. Zo kan ik bijhouden hoeveel kilometer ik gejogd heb, hoeveel calorieën ik verbrand heb en wat mijn gemiddelde hartslag was.
Ik heb vorige week ook eens geprobeerd te stoppen met roken, maar dat ging maar voor drie dagen. Sindsdien ben ik weer een ijverig roker al droom ik er nog van deze verslaving eens op te geven.
Voor de lezertjes die zich afvragen hoe het nu gaat met mijn jobsearch, ik heb nog altijd geen werk gevonden. 'k Heb de laatste jaren al wel 200 tot 300 sollicitaties geschreven, maar die hebben nog altijd niets opgeleverd. Ik hoop nu op een sollicitatie als neuropsycholoog in de geriatrie, omdat ik daar ervaring in heb, maar er zullen er wel weer zijn met betere ervaring. Doch hoop doet leven en indien ik niets vind dan ga ik in het najaar een ingroei-module social profit volgen bij de VDAB om daarna verpleegkunde te mogen beginnen. Indien dat niet werkt, dan zou ik ook nog graag werken als bewakingsagent. Ik heb namelijk een blauwe gordel in judo, een groene gordel in ninjutsu en een gele gordel in jiujitsu, dus in ben wel onderlegd in de kunsten van het post-onderhandelen. Verder kan ik ook goed met mensen overweg als psycholoog, dus goedschiks of kwaadschiks kan ik wel mijn mannetje staan. Daarom denk ik dat bewakingsagent ook iets is wat me wel zou liggen.
Alleszins, ik kan niet blijven hopen tot ik eens een jobje vind als psycholoog, en zoek dan ook eens verder. Dat verder houdt weliswaar in dat ik nog extra opleidingen moet volgen (verpleegkunde, bewakingsagent) maar dat is op zich ook wel boeiend. Men is nooit te oud om te leren.
Dat was het voor vandaag beste lezertjes, ik hoop nog steeds op een goede job, en ben voorlopig al blij met wat ik bereik in de sport en met mijn gewichtsverlies. Ik hoop dat jullie ook allemaal een reden hebben om gelukkig te zijn, al ligt er in de toekomst ongetwijfeld nog vanalles wat jullie geluk eveneens ten goede zal komen.
Beste lezers. Vandaag is weer een dag zoals een ander. Mieserig weer, regen, beter binnen blijven. 't Is donderdag vandaag, dat wil zeggen dat ik gisteren avondles had in Bedrijfsbeheer. Het was wel fijn. Eerst maakten we wat oefeninkjes op facturatie en BTW, daarna ging het over centen en procenten, over bankdocumenten en geld innen, om op het einde nog even aan de praat te gaan over kapitaal en intrestberekening. Vandaag hadden we huiswerk: twee factuurtjes maken met verschillende BTW-tarieven. Heb dat mooi gemaakt en ingezonden. Zal wel weer 10/10 hebben. Heb altijd 10/10. Is niet moeilijk ook, de lessen gaan maar stukje bij beetje vooruit, en het is nooit veel of echt moeilijk om te vatten of bij te houden. Is wel een aangename cursus.
Vandaag heb ik nog een nummertje gemaakt voor mijn album. 'k Vind het zelf niet zo goed, 'k heb er al beter gemaakt. We zien wel, misschien dat de muzen ons morgen weer wat beter gezind zijn. Voor de rest is er weer niets te doen vandaag. Even achter de computer zitten, wat tv-kijken... Zou denk ik wel eens de afwas kunnen doen, wat papier en karton naar het containerpark brengen, en eens een dweiltje doen. Ga ook eens een douchke pakken, m'n haar eens wassen...
Ben nog altijd niet goed van mijn ex daar tegen te komen op het Afrikaans feestje. Vrees dat ik haar daar nog wel tegen 't lijf zou kunnen lopen. Anyway, 'k heb haar een briefje gestuurd dat ik haar eigenlijk niet meer wil kennen, gezien al de trucken die ze uitgehaald heeft aan mijn adres. En ze zal me in't voortaan wel gewoon gerust laten. Dat is het beste, dat we elkaar allebei maar gewoon links laten liggen. Voor de vrede. Pff, dat mens heeft het bloed vanonder mijn nagels gehaald. En ik ben psycholoog he, wat mijn probleem was denk ik, want ik wou haar altijd maar begrijpen en verbeteren, maar 'k was beter rechter geweest of zo, dan kon ik haar gewoonweg veroordelen. Dat is uiteindelijk wat ze nodig heeft.
Bon, wat valt er nog te zeggen of te schrijven. Morgen heb ik een afspraakje met mijn psychologe. Ga haar alles eens vertellen van die valse Sofie. 'k Moet het er eens uitsmijten, gelijk kots, gelijk ne groten hoop kots. Daarna ga ik op bezoek bij een goede vriend van me, Pieter, in Gent. We gaan een namiddagje babbelen en dan iets eten. Lang geleden dat ik hem gezien heb. Nog langer geleden dat ik zijn vrouwtje eens gezien heb, en zijn dochtertje, die al meer dan een jaar oud is, heb ik zelfs nog nooit gezien. Schande ! Wel ja, morgen ga ik ze dus eens bezoeken hé. Kijk er al naar uit.
Morgen is er tenminste iets te doen, vandaag is maar weer een dagje in de zetel.
Hartelijk gegroet, lezers en publiek. Vandaag heb ik een mega-depressie.
Dat komt allemaal door het Afrikaans feestje waar ik gisteren naartoe gegaan ben. De muziek was goed, dat was het niet, en er waren vele mensen die ik blij was terug te zien. Vrienden en bekenden, sommige van lang geleden, anderen van iets minder lang geleden.
Het probleem was echter dat een van mijn ex-vriendinnetjes daar ook was. En dat is een hele historie. We zijn zowat twee jaar samen geweest, en ik dacht dat we het goed hadden. Toen is ze echter vertrokken op een lange verre reis, van acht maanden doorheen Noord- en Zuid-Amerika, en sindsdien was het alsof ze me niet meer kende of wilde kennen. Ik interesseerde haar totaal niet meer. Ik was het laatste op de wereld wat haar interesseerde. Ze kende me niet meer. Tot op de dag dat ze vertrok waren we eigenlijk zo nog samen, en vreeën we nog samen en waren we close en diep persoonlijk. En ik dacht dat dat dan was wat ze uiteindelijk voor me voelde. Maar uiteindelijk moet ik het allemaal helemaal anders zien. Uiteindelijk weet ik niet hoe ik het moet zien. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Het ene moment ben ik alles voor haar, en ben ik haar vriendje, en ziet ze ik weet niet hoe graag, en de volgende moment kent ze me gewoon niet meer, zoekt me niet meer op, belt me niet meer, schrijft me nooit... Niets meer van contact. Hoe kan je iemand zo ijskoudweg dumpen ? En het is niet dat ze eigenlijk wel nog naar me verlangt, zoals je misschien zou denken dat ergens het geval is, en waar ze het zelf een beetje moeilijk zou mee hebben, maar waar ze zich dan overzet, neen, ze is zielsgelukkig, in alles wat ze doet en iedereen waar ze mee omgaat, zonder mij. Ze heeft me totaal niet nodig.
Nooit gehad, denk ik dan, en die twee jaren dat we samen waren, alles, lijkt opeens maar niets waard.
Gisteren zag ik haar terug op het Afrikaans feestje, na ongeveer zes jaar haar niet meer gezien of gehoord te hebben, en we hebben waarachtig warempel een babbeltje gedaan van zo'n tien minuten tot een kwartiertje. Het was leuk, maar ja...
Ik zou met haar willen trouwen en al, en zeker weer na gisteren. Kijk, het heeft me eigenlijk zeer veel tijd en zeer veel moeite gekost om haar ergens te vergeten, en nu kom ik haar weer tegen, en al die gevoelens komen terug. Ik wil haar weer, ik wil weer met haar zijn, maar ik weet, dat heeft ze me genoeg laten voelen, dat het haar geen zak kan schelen gewoon. Voor haar is het over en uit en met alle vreugde van de wereld. Dat maakt me triestig, dat ze zo blij is, werkelijk zo gelukkig, van me af te zijn. Ik dacht dat we samen iets hadden, dat we op een gelijke golflengte zaten, en liefde en verliefd zijn en gelukkig zijn bij elkaar en al die dingen, maar dat is allemaal gelijk maar een luchtspiegeling geweest. Was dat dat allemaal maar in mijn hoofd ? We waren toch echt samen, al die dingen, al die woorden, al die gebaren, die waren toch echt ? Of kan je dat dan doen zonder dat je het meent ? Twee jaar aan een stuk, op al die manieren ?
Ze moet toch ergens nog iets voor me voelen, al is het misschien niet meer al dat.
Neen, wat haar betreft ben ik een vriend, een kennis misschien, die ze om de zoveel jaar eens tegen 't lijf loopt misschien per toeval, en met wie ze dan eens een praatje doet, maar die ze zeker niet belt of schrijft of uitnodigt om eens iets samen te doen, laat staan dat ze er al die tijd zou willen aan wijden in het exclusief concept van een relatie.
Dus ik was heel blij haar te zien gisteren, maar vandaag wou ik dat ik haar nooit meer was tegengekomen.
Daarom ben ik nu ziek en depressief. Ik wil haar vanalles schrijven, maar dat heb ik ooit gedaan, en ik kreeg altijd zo maar een kort berichtje van afwijzing terug. Het zou maar weer tegen dezelfde muur lopen zijn. Jammer, echt en erg jammer.
Dus in al mijn depressie ben ik nu nog niet aangekleed, en het is drie uur in de namiddag. Ik heb wat tv gekeken, heb mijn kefir geoogst en ververst, en heb de filmpjes die ik gemaakt heb van het concert van gisteravond geüpload naar YouTube. Ze staan nog niet op het net, maar ze zijn al ingeladen. Ze zijn nog aan het verwerken. Het zal wel nog eventjes duren, want het waren lange filmpjes. 'k Heb trouwens gelezen op YouTube dat de maximumlengte voor een filmpje tien minuten zou zijn. Dan zit ik met een probleem, want ze waren veel langer. Misschien publiceren ze ze dan wel niet, of snijden er een stuk af. Dat zou wel spijtig zijn, want dan onderbreek je eigenlijk het nummer, dat ik helemaal heb trachten te publiceren.
Voilà, nu moet ik eens achter eten gaan, want ik heb nog niets gegeten vandaag, en ik heb niets in huis ook. Dus ik moet me wel eens aankleden en in mijn auto stappen. De winkel is niet ver. Het zal me wel lukken.
Als er lezers zijn die een goede oplossing hebben voor een depressie, of vrouwtjes die me willen helpen mijn ex te vergeten, alle reacties zijn welkom.
Tot schrijfs !
Steven
Hallo liefste publiek.
Vandaag zijn er enige activiteiten op de agenda. Ten eerste ben ik vanmorgen al naar mijn psychologe geweest. 'k Heb een beetje gebabbeld over het feit dat ik een beetje een rebel ben in het westen, omdat ik vind dat het westen geen manieren heeft (gehad) en dus eigenlijk niet echt fier zou mogen zijn op zichzelf. 'k Zei stel dat ik mijn gebuur vermoord en zijn kluis leeghaal, kan ik er dan fier op zijn dat ik al die rijkdom heb vergaard ? Net zo min kan het westen m.i. fier zijn op al de rijkdom die zij heeft vergaard door de moord en plundering op haar buurlanden.
Bon, verder ben ik een geheugenkaart gaan kopen voor mijn fototoestelletje in de Fnac in de Veldstraat in Gent. Het kostte verrassend minder dan ik gedacht had: voor 40 euro had ik al een kaartje van 4 gigabyte ! Dat is wel een goede koop. Dus nu ga ik mijn fototoetstelletje vanavond alvast kunnen gebruiken op de Afrikaanse avond waar ik naartoe ga.
Dat is het derde ding dat er te doen is vandaag. Een feestje in Gent, met Afrikaans buffet, en daarna twee optredens van Afrikaanse groepen, waaronder een optreden met mijn vriend Seny Touré en zijn broer Babara Bangoura. Het zal wel leuk worden. Ik hoop dat er genoeg lichtinval gaat zijn, dat ik een beetje kan filmen met mijn fototoestel. Je kan daarmee immers ook filmen. Zo'n drie uur lang met een geheugenkaart van 4 Gb. Ook hoop ik eigenlijk Seny nog eens te zien en te kunnen spreken, maar misschien zit hij wel enkel op het podium en achter de coulissen. Dat zou wel een beetje jammer zijn, maar we zullen zien.
Voor de rest heb ik een erg vervelend namiddag voor de boeg: er is niets te doen en ik kan geen kanten uit. Dat is saai, dood dood oersaai. Pff. Een hele middag de klok aftellen tot het eindelijk tijd is om te vertrekken naar Gent voor de Afrikaanse avond. Voor de geïnteresseerden, die is in de Centrale. Maar je moet gereserveerd hebben, dus ik vrees dat het voor de meesten nu nog wat aan de late kant gaat zijn om nog te willen gaan. Anyway, er zijn altijd nog Afrikaanse feestjes, het is eigenlijk nooit te laat daarvoor.
Ik hoop dat het tof gaat worden vanavond, en dat ik een beetje van het optreden kan filmen. Dan kan ik thuis nog eens lekker nagenieten.
Dan ga ik nu nog een glaasje kefir drinken, en dan nog een glaasje komboecha, en wie weet, nog wat tv kijken.
Als jullie zin hebben om mijn dag te verblijden, dan mag dat altijd hoor !
Vele groetjes
Steven
aka ChildComeHome
Wat moet een jongeman in deze wereld, als hij geen werk heeft maar wel duizend plannen en ambities ? Ik zou zoveel willen zeggen, zoveel willen schrijven, maar dan gaat dit hier wel een heel lang blog-verhaal worden. Ik zou willen vertellen over mijn studies, mijn interesses, mijn ambities, mijn hobby's, mijn facinaties, mijn hoop en dromen... Dit wordt wel veel, maar laat ik er aan beginnen, ter indtroductie, in een soort poging tot chronologisch perspectief. Misschien klaart alles zich dan wel gaandeweg vanzelf uit.
Momenteel ben ik komboecha aan het maken. Als er lezers zijn die graag deze drank zelf zouden kweken, en hiervoor hulp nodig hebben in de vorm van advies over de ingrediënten, of op zoek zijn naar een zwammetje om de eigen kweek op gang te krijgen, voel je gerust vrij me hierom te vragen. Momenteel is mijn eigen zwam nog dun omdat ik nog maar een maandje aan het kweken ben, maar binnenkort zal het zeker al zover zijn dat ik enige overtollige zwamgroei moet verwijderen, en dan kan je me daar dus altijd een stukje van vragen. Ik stuur het je dan wel op, als jij de verzendkosten betaalt. Me contacteren kun je via deze blog-site, met een knopje aan de rechterkant.
Ik ben dus een beetje geïnteresseerd in gezondheid. Gezonde drankjes maken... Ik kweek ook kefir, dus als iemand advies wil hieromtrent of kefirkorrels om zelf te kweken, dan geldt hetzelfde als wat ik net vertelde in verband met de komboecha. Weet wel dat het waterkefir is dat ik kweek, en geen melkkefir.
Dit zijn uiterst gezonde drankjes, komboecha en kefir, en ik drink van elk heel veel. Een liter kefir per dag, en zo'n driekwart liter komboecha. Dan zou ik heel lang en gezond moeten leven. We zullen zien. Ik ben nu tweeëndertig, dus ik heb wel nog een jaartje of veertig de tijd voor ik aan mijn graf moet beginnen denken.
Daarbij komt me weer de trieste herinnering te binnen aan mijn allerliefste vriendinnetje, die een drietal jaren terug gestorven is. Sindsdien heeft het leven eigenlijk nog maar weinig betekenis voor mij. Andere meisjes zeggen me eigenlijk niets, en ik denk een beetje dat ik de komende veertig jaar dan ook maar alleen ga doorbrengen. Het is wel heel jammer, ze heette Sofie Van de Wiele, en was de knapste en liefste en meest magische verschijning ooit. Ze hield zich bezig met kruidengeneeskunde, waarvoor ze lessen volgde, en met juwelen ontwerpen, waarvoor ze ook lessen volgde. Ze was echt heel speciaal, en ook heel heel mooi. En ze was super lief en tof en leuk. Ze schilderde ook, heel mooi. Ze kon zoveel, ze was zoveel, ze was me alles wat ik ooit gezocht had en ze was me meer dan genoeg voor de rest van mijn leven. Een leven zou zelfs te weinig zijn om alles aan haar te ontdekken keer op keer. Maar we waren nog maar een tijdje samen, veel te kort, toen ze plots gestorven was. Ze lag dood in haar douche, en de dokters wisten niet echt waarom. Haar hart dat plots gestopt was ? Ik heb het gevoel dat het mijne daar ook ergens gestopt is. Eigenlijk wou ik bij haar zijn in de hemel, en ik heb toen mijn polsen overgesneden, maar ik ben niet gestorven. Jammer misschien, misschien ook niet. We zien wel of het leven nog iets opwindends en verblijdends te brengen heeft.
In deze dagen ben ik bezig met werk te zoeken. Ik ben opgeleid als klinisch psycholoog, in de optie psychoanalyse. Daar is veel over te zeggen. Ik vond psychoanalyse wel interessant, met haar noties van het onbewuste, het conflict en de verdringing. Freud had m.i. een aantal interessante theoretische en klinische hypotheses geformuleerd, en de implicaties van deze hypotheses zijn op een brede basis uit te werken. Men kan er (inter)culturele beschouwingen aan koppelen bijvoorbeeld. Toch was psychoanalyse niet het enige wat me aansprak. Ik was ook zeer geïnteresseerd in alternatieve geneeskunde, je weet wel, waar van die paranormale genezers werken met energie en aura's en meridianen en chakra's en zo. Dus tijdens mijn universitaire opleiding volgde ik ook een aantal lezingen, cursussen en workshops in die richting, en behaalde enkele diploma's binnen de alternatieve geneeskunde. Tegelijkertijd las ik veel over dit onderzoeksveld. Ik las over sjamanisme, over energetische geneeskunde, over mystiek en oosterse filosofie, ik las over Afrikaanse genezers, Indiaanse spiritualiteit, over de visioenen van de Inca's, ik bestudeerde de Aboriginals...
Ik had niet genoeg aan mijn eigen cultuur, mijn eigen wereldbeeld, en de lessen psychologie en psychoanalyse die we kregen aan de universiteit.
Ik wilde veel meer weten en onderzoeken.
Dat was een zeer interessante periode. Ik las heel veel en schreef ook veel, pogingen om de verschillen in wereldbeeld en klinisch-therapeutisch werkkader theoretisch te overbruggen. Dat is een zeer moeilijke kwestie. Het lijkt me immers nu, zo'n goede tien jaar later, eerder een dichotomie te zijn, een tweesplitsing, tussen het westers materialistisch denkkader, en het energetische wereldbeeld, dat eigen is aan o.a. de oosterse mystieke traditie en de mystieke traditie van het (universeel) sjamanisme. Het westen heeft, in bepaalde van haar principes en aspiraties, dogma's, om zo te zeggen deze visies uitgesloten, en ergens verdoemd tot voorbijgestreefd bijgeloof. Daarmee beweert het westen zelf het ultieme geloof en de enige juiste wereldvisie te hanteren, die zij haar realisme noemt. Dit realisme is eigenlijk puur materialisme, met een twijfelachtig statuut voor het religieuze.
Zoals ik in mijn laatste werkje schreef, is het vooral de psychologie geweest, en niet in het minst de psychoanalyse, die het geloof heeft dood gemaakt. Freud sprak er al over dat religie sterke parallellen vertoont met obsessief-compulsief gedrag, gedrag dat pathologisch (ziek) is, en dat eigenlijk genezen moet worden, op een bepaalde manier. Daarmee zou religie vooral een vorm van afweer zijn, een irrationele afwijking die men kan analyseren, en die zou moeten verdwijnen terwijl de patiënt in de loop van het therapieproces psychisch gezonder wordt. Het is misschien mogelijk dat een dergelijke theorie kan opgaan voor bepaalde aspecten van bepaalde rituele systemen, maar men moet m.i. evenzeer de mogelijkheid open houden dat deze systemen meer herbergen dan pure ritualistiek, en dat het wereldbeeld waarvan zij getuigen als niet zinvoller en waardevoller, dan toch ook uiteindelijk realistischer zijn dan het westers existentialisme, waarin god dood is met Nietzsche en de mens alleen leeft en in angst met Sartre. Er is veel over te zeggen. Zelfs in de hedendaagse fysica, de quantumfysica, zoekt men naar een nieuw existentieel model, waarin waarnemer en waargenomene op een meer bewuste manier met elkaar verbonden zijn. Pogingen tot het vormen van een dergelijk paradoxaal wereldbeeld kunnen worden gevonden in het werk van Gary Zukav, zijn boek 'De dansende woe-li meesters'. Het is op z'n minst fascinerend een dergelijke re-spiritualisatie van de wereld even onder de loep te nemen.
Parallel met mijn onderzoek naar traditionele culturen en oosterse mystiek, ontwikkelde zich in mij een uitgesproken respect en nieuwsgierigheid naar andere culturen, naar de niet-westerse leefwereld. Mijn hele leven was ik opgevoed in het westers denk- en leefkader, zonder dat ik hier ooit had bij stilgestaan. Ik had geleerd dat andere volkeren armer waren en vaak minder gelukkig, en dat zij hard moesten werken om zo ver te geraken als wij. Het beste wat wij konden doen, was af en toe eens Broederlijk Delen steunen, of iets dergelijks.
Maar in die dagen was mijn honger veel groter dan enkel het missiewerk van Broederlijk Delen. Ik maakte kennis met de Oxfam wereldwinkels en hun politieke stelling, ik begon Greenpeace te steunen, en Artsen Zonder Grenzen. Verder steun ik ook elke maand voor een klein bedrag Amnesty International, Unicef, 11.11.11 en Oxfam zelf. Dit zijn organisaties die zich, vaak slechts gesponsord door vrijwilligers, toeleggen op het behoud van de natuur, het genezen van arme mensen, vrijheid voor onterecht opgesloten politieke gevangene, kinderrechten en -zorg en zoals reeds gezegd, eerlijke handel. Dit zijn allemaal aspecten van de wereld die niet mogen verwaarloosd worden, en het is mijn mening dat het westen en de westerse mens veel te weinig doen om te helpen op al die vlakken.
Zoals de energetische geneeskunde alternatief genoemd kan worden tegenover de traditionele geneeskunde, zo kan men zeggen dat deze werkingsgroepen alternatief zijn tegenover de doorsnee westerse aanpak inzake interculturele ontwikkeling en milieuzorg.
Daarmee heb ik mijn twee grote interessevelden genoemd, die heden ten dage mij het meest inspireren: ontwikkelingssamenwerking en milieuzorg.
Eigenlijk is dat wel iets vrij verschillend van mijn opleiding als psycholoog. Ik ben dan ook heden ten dage vooral bezig met de kwestie hoe ik mijn interesses en mijn opleiding kan combineren, maar later daarover meer waarschijnlijk.
Na mijn opleiding tot licentiaat in de klinische psychologie, besliste ik eens te stoppen met al datgene waar ik tot dusver al mee bezig geweest was. Ik zag het zo: sinds mijn twee jaar en een half ga ik hier al naar school en doe altijd braaf en mooi wat de leraars en het systeem van mij eisen. Nu was het tijd daar eens een pauze van te nemen, daar eens uit te stappen en eens te gaan zien en exploreren wat mij aansprak, wat mij eigenlijk enthousiast maakte. Ik dacht hier wel enkele jaren mee bezig te zijn desnoods, maar had nooit gedacht dat het me zo sterk zou veranderen. Achteraf gezien, was het nodig om een levensbeeld en -wandel te ontwikkelen die in harmonie en evenwicht was met de veelzijdigheid van de wereld waarin men ook als westerling mee geconfronteerd wordt. Sommige houdingen leiden tot teveel tegenspraak en worden onhoudbaar, andere verdienen meer perspectief en uitwerking te krijgen.
Zoals ik al zei, wordt heden ten dage geacht dat het westen de enige waardevolle levensvisie en dynamiek huisvest die op gans de wereld gangbaar moet worden. Alles moet worden zoals het westen, onze wetenschap, onze economie, ons wetsstelsel. Het is mogelijk dat dit zo is, maar het is ook mogelijk dat we ons goed bewust moeten zijn van elementen, zaken, visies, levensfilosofieën, die we daarmee dreigen weg te vegen. Het is zo dat het westen, en haar aanpak, verschillende punten van kritiek vertoont. Ten eerste is het een zeer opslorpende zaak. Volkeren worden uitgeroeid, de natuur wordt vernietigd. Zoals ik al zei zijn dit de twee zaken die volgens mij het meest dringend aandacht behoeven: ontwikkelingssamenwerking en milieubehoud. Ergens is het westen immers als een paard met oogkleppen, dat maar gaat en gaat zonder ooit rond te kijken. Dit is volgens mij niet echt een duurzame houding, noch is het gezond, en men kan zich, als psycholoog, afvragen of dit geen pathologisch gedrag is, of dit in se niet obsessie en compulsie is. Een gezonde geest... wordt vaak gezegd, wel ik meen, persoonlijk, dat de geest van het westen ziek is. Egoïsme, materialisme, kortzichtigheid, hebzucht... Dit is de geest van het westen, en gezondheid, zoals ik het leerde definiëren vanuit dan voornamelijk de leringen van de Boeddha, is iets helemaal anders. Dit alles, volgens de Boeddha, is de ziekte, de blindheid van het ego-bewustzijn. Het alternatief is transcendentie, medeleven, opoffering, meer nobele waarden die niet zo gestoeld zijn op angst, als wel op een soort besef van respect voor het goddelijke in elk mens, in elk dier, in elke plant, in elke steen, zelfs in de computer waarop ik deze woorden typ. Respect, dat preekt het boeddhisme, vanuit een mystiek besef van de waarheid, niet van de verscheidenheid en de isolatie, maar van de eenheid en de verbondenheid.
Daar is heel wat over te zeggen, en als ik het Boeddhisme en het Christendom in waarde tegenover elkaar zou moeten afwegen, dan zou ik persoonlijk het boeddhisme een meer waardevolle en universele lering vinden, waar zelfs een doorwinterd christen nog goede lessen zou kunnen uit halen. Ik denk dan voornamlijk aan al de gruweldaden die begaan zijn ten tijde van de kolonisatie, in de ideologische geest niet alleen van de koning en zijn fortuin, maar ook van god, zonde en boete. De lering van de ziel is volgens mij heel incompleet in het christendom, en leent zich makkelijk tot misbruik en opportunistische interpretatie. Dit is een materie zo diepzwart en duister dat ik ervoor terugdeins dit terrein te betreden. Laat het volstaan te zeggen dat een dier volgens het christendom geen ziel heeft, iets waar de hedendaagse psychologie en het materialisme van Descartes nog sterk hebben aan bijgedragen. Daarom zijn zij dan, volgens bepaalde redeneringen, niet met respect te behandelen. Volgens het boeddhisme en de sjamaanse leringen, zijn dieren evenzeer bezield en een intrinsiek aspect van het heilige van de wereld, en dus worden zij als veel waardevoller beschouwd en behandeld dan door de doorsnee westerling. Men kan zich hier niatuurlijk vragen over stellen, dit zijn kwesties van ethiek, waarin ik niet geschoold ben, of het wel nodig is respect te hebben voor een dier. Laat ik zeggen dat een mens die leeft zonder hart alles met zijn verstand moet oplossen, en hoewel zo een mens eigenlijk medelijden verdient omwille van zijn bekrompen en beperkte ervaringswereld, zoals men medelijden kan hebben met een gehandicapte, moet men zo een mens eerder vrezen. Hoe kan men zo iemand de ogen openen ? Men kan hem vragen of het kwaad zou kunnen wat respect op te brengen, gewoon voor de kwestie van het respect zelf. De westerling, in het al van zijn wereldbeeld, heeft niet de behoefte veel respect op te brengen voor de dieren, de natuur... Daar mag hij immers van god mee doen wat hij wil. Echter, het wordt meer en meer duidelijk in de studies van de ecologische beweging, dat bio-diversiteit een intrinsieke waarde kent, en dat de mens de natuur niets kan aandoen zonder er uiteindelijk zelf de gevolgen van te dragen. Men kan de vraag ook omdraaien, en zich niet afvragen waarom het nodig is respect en bewustzijn op te brengen, maar waarom het nodig is dit niet te doen. Is dit een zaak van lompheid, grofheid... en is dat iets waar het westen zich in een soort trots moet op beroepen ? Is dit een kwestie van vooruitgang, van een meer geavanceerd soort mens, of is dit een teken van degeneratie ? Spirituele degradatie, psychische degradatie, misschien een uiting van een algemeen depressief klimaat, waarin men nog weinig aan waardig gedrag weet op te brengen. Misschien een soort criminaliteit veeleer, een soort homo psychopaticus...
De natuurvolkeren, die diep ingebed leefden in het mysterie van de alomtegenwoordige natuur, werden eveneens beschouwd als dieren. Ook zij hadden geen ziel, en het was allerminst nodig voor hen enig respect op te brengen. Weer verschijnt de vraag of het dan nodig was, noodzakelijk, hen zo sterk te vernederen en te mishandelen. Is een misdaad nodig ? In tegenstelling tot dieren echter, werden zij beschouwd als wezens die potentieel een ziel konden verwerven en redden, voor zover zij zich hielden aan de leer van de kerk. En zo ging de kerk hand in hand met de onderwerpingsdrang en het imperialisme. Op een school zou iemand die constant andere kinderen onderwerpt beschouwd worden als een pestkop en een geweldenaar, als een antisociale persoonlijkheid, en men zou interveniëren op een remediërende manier. Maar het westen, dat eigenlijk het cultureel toonbeeld stelt voor dergelijk gedrag, zou moeten geroemd worden om haar suprematie, in plaats van bevraagd te worden in al haar (verborgen) aspecten van antisociaal gedrag. Het westen heeft een geschiedenis van rijkdom, misschien, en de groei daarvan, in goud, in zilver, in slaven, maar eigenlijk is het in mijn ogen allemaal maar de armoede van haar ziel, egoïsme, hebzucht, meedogenloosheid.
De Boeddha zou misschien niet spreken over zonde, maar hij zou het wel als een dwaling beschouwen, de premisses waarvan wij uitgaan, en van waaruit wij ons (mis)handelen verrechtvaardigen.
Onze misdaden tegen de natuur lijken ons niet houdbaar, en op lange termijn een gevaar in te houden voor onze eigen levens en ons eigen bestaan en gezondheid. Onze misdaden tegen andere culturen vormen heel wat minder van een dreiging. Er is weinig kans dat de arme landen zich op een wrekende manier tegen ons zullen keren. Toch is het nodig dat wij ook daar onze houding en onze manier van vooruitgaan en ontwikkelen in bevraging stellen, al is het misschien omdat wij ons bewust kunnen zijn van normen, waarden en een wereldbeeld dat niet oorspronkelijk ons eigen is. Ik vind typisch westerse mensen verwaand, en de doorsnee westerse mens is zich misschien niet geheel bewust van de algemene graad van verwaandheid van zijn eigen cultuur. Men zou er zich hier in het westen, als doorsnee-mens, meer bewust moeten van zijn hoe waardevol en hoogstaand bepaalde levensfilosofieën waren en zijn van bepaalde volkeren, die wij, in het al van onze blinde arrogantie, als lachwekkend en minderwaardig beschouwen, als voorbijgestreefd en gedoemd om te verdwijnen. Het zou m.i. geen kwaad kunnen kinderen en jongeren meer besef te geven van een intercultureel wereldbeeld, van andere waarden, andere volkeren, andere filosofieën, andere gewoontes... en hen hierin te helpen zichzelf eclectisch te ontwikkelen als hedendaagse wereldburgers. Het zou betekenen dat het westen misschien iets gematigder zou (kunnen) vooruitgang maken, en dat er meer van een evenwicht zou ontstaan tussen het rijke noorden en het arme zuiden, bijvoorbeeld, tussen mens en natuur, om dan weer een ander aspect van dit verhaal aan te kaarten.
Ik weet niet wat het is, wat maakt dat het westen zo is. Zo egocentrisch, zo hard, zo blind gevoelloos voor al de rest wat groeit, planten, dieren, andere culturen. De wereld is zeker veel meer dan het westen alleen, en misschien kan zij zich op bepaalde domeinen superieur voelen, maar op andere gebieden staat het westen misschien wel hopeloos achter. Dat zijn dan de gebieden van hogere waarden als empathie, medevoelen, flexibiliteit, openheid, verdraagzaamheid, respect... vanuit een wereldbeeld waarin de (westerse, blanke) mens niet het enige levende wezen is op deze planeet, niet de enige die moet eten, die zich moet voortplanten... Het westen neemt m.i. teveel ruimte in. Het wil overal de scepter zwaaien. Dat is misschien niet nodig. Misschien is het niet nodig dat iemand de baas gaat spelen, misschien kunnen we wel samenwerken zonder suprematie, als gelijkwaardige partners. Moet er altijd eentje neerkijken op de ander. En maakt dat dat de ander moet opkijken ? Iemand die neerkijkt op mensen, die bestaat voor mij niet. Iemand die opkijkt naar alles, die zich verwondert over alles, en die de wereld als zijn gelijke en omgeving kent, die is volgens mij een matuur mens met een psychisch evenwicht en gezondheid.
Dus, dit zijn terreinen die volgens mij veel meer bewustzijn en inzicht moeten krijgen. Een soort van kritiek op het westen, misschien een psychologische diagnose van het imperialisme. Waarom al dat eindeloos geweld ? Waarom het onophoudend bedrog ? Waar is het vertrouwen, waar is het evenwicht, waar is de samenwerking. Het westen heeft m.i. veel fouten.
Dat vind ik jammer, omdat ik altijd ben opgegroeid in het westen, als westerling, in de collectieve culturele geest van het westen, en het kennismaken met andere waarden en culturen, het lezen over de processen van de kolonisaties, mij zeer sterk heeft moeten veranderen, verruimen, verplaatsen van positie, vooraleer ik een authentieke levensvisie kwam te ontwikkelen die volgens mij veel meer in lijn ligt met de naakte waarheid.
Het kan toch geen kwaad een andere cultuur te leren kennen, het doet toch geen zeer een ander standpunt te vernemen. Een open geest neemt alles in beschouwing, en vindt plezier in het ontdekken van verscheidenheid, variatie. Misschien zijn zulke mensen te zeldzaam.
Ma mijn traditionele opleiding tot klinisch psycholoog, ben ik dan ook ecologie gaan studeren. Daar had ik echter het probleem dat ik een beetje te aanvallend uit de hoek kwam in mijn thesis omtrent de westerse mentaliteit en meer bepaald haar standpunt van wetenschappelijkheid en kennisvergaring langs deze weg. Het oordelend publiek, dat natuurlijk uit westerse wetenschappers bestond, voelde dit aan als een zeer persoonlijke aanval, en heeft me, met kwade gemoederen, dan ook gebuisd voor mijn thesis. Hoewel ik dus ruim geslaagd was voor al mijn examens, kreeg ik mijn diploma niet omwille van een 'foutieve' thesis. Lange tijd heb ik dit niet zo erg gevonden, maar nu, een zevental jaren later, begin ik het toch wel heel erg te vinden voor mijn cv, dat ik dit postgraduaat niet kan vermelden op mijn curriculum, als een postgraduaat waarvoor ik uiteindelijk geslaagd was. Ik denk erover de opleiding over te doen, als het mogelijk is dat ik een vrijstelling behoud voor de vakken, gezien ik hiervoor al geslaagd was vroeger, en enkel mijn thesis zou mogen overdoen. Ik zou dan een thesis schrijven over modellen voor gedragsverandering, toegepast op de kwestie van milieubewust gedrag. Het zou een thesis zijn die ik met minder interesse en gedrevenheid zou schrijven dan mijn originele thesis, maar het zou me wel toestaan het diploma te kunnen krijgen in milieuzorg, wat me heel veel zou betekenen.
Zoals ik al zei, zijn milieuzorg en ontwikkelingssamenwerking de twee aspecten die ik het meest van belang vind. In milieuzorg beëindigde ik reeds eerder een opleiding, nu zou ik graag nog een opleiding volgen in ontwikkelingssamenwerking. De universiteit van Gent verzorgt in dit kader het postgraduaat 'conflict and development', met zeer interessante themata en een zeer waardevol curriculum. Maar tegenwoordig moet ik gaan werken, dit om verschillende redenen, en aangezien ik werk aan het zoeken ben -als psycholoog voornamelijk- kan ik er niet van uitgaan nog anderhalf jaar werkloos te zijn en dit postgraduaat te volgen, dat lessen organiseert op gewone weekdagen, dagen dat ik dus eigenlijk zou moeten werken. Een goede vriend van me wist me echter te wijzen op een opleiding verzorgd door het BTC, waarin men in een opleiding van 4 weekends eveneens een diploma behaalt in ontwikkelingssamenwerking. Ik heb me dus ingeschreven voor deze opleiding, omdat deze makkelijker te combineren zou zijn met een job.
Zo, dus ik vraag me af, wat doet een werkloze op weer een dag zonder werk ? Bezinnen over mens en wereld, over dier en natuur, over interesse en opleiding, over de toekomst en haar vele mogelijkheden. Ik ben dus een psycholoog met uitgesproken interesse voor milieuzorg en ontwikkelingssamenwerking, en een gedeeltelijke officiële scholing in deze domeinen.
Toch ben ik ook weer veel meer. En dus ben ik nog meer verward. Indertijd, toen ik na mijn opleiding als psycholoog, besloot de maatschappelijke verplichtingen even vaarwel te zeggen en mijn eigen ontwikkeling te zoeken, was ik ook een beetje bezig met kunst te maken. Al sinds jaren schreef ik poëzie, en ik had hiermee ook enkele prijzen gewonnen. Kort na mijn opleiding tot psycholoog was ik vooral bezig met Photoshop, foto's bewerken, verschillende lagen boven elkaar monteren en hiermee nieuwe kunstvormen scheppen. Dat was vaak heel mooi als resultaat en heel bevredigend als bezigheid. Tegelijk begon ik ook wat te schilderen en met pastelkrijt te werken. Later, toen ik ecologie studeerde, begon ik ook muziek te monteren. Ik had immers een aantal jaren tevoren enkele workshops Afrikaans percussie gevolgd, en de djembé had met niet meer losgelaten. Ik speelde elke dag wel wat. Ook had ik een workshop didgeridoo gevolgd, en vanzelf kwamen daar nog enkele andere instrumenten bij: de berimbau, belletjes... Op een keer besloot ik met al mijn instrumenten samen een nummer te maken. Dus ik nam (op mijn computer) een lijntje drum op, een lijntje didge, een lijntje belletjes, een lijntje berimbau, een lijntje keelzang... en ik mixte dit allemaal in Cubase. Dat was, evenals werken met Photoshop, heel plezant. Eveneens rond die tijd maakte ik mijn eerste kortfilmpje met een eenvoudig Kodak-fototoestel waarmee ik ook kon filmen, en iMovie, een eenvoudig montageprogramma van Apple. Sinds die tijd ben ik blijven werken met Photoshop, ik heb muziek gemaakt en gemixt op allerlei manieren, met electronische drums (Roland HPD-10 en 15, Korg Wavedrum), MIDI-synthesizers, Reason, en natuurlijk ook nog altijd gewoon met djembé en de micro, eventueel gemonteerd met wat geluiden van stromend water, vogeltjes die fluiten... Ik heb ook verder geëxperimenteer met film, in Final Cut, voor Mac, en Adobe Première voor pc. Dit alles heeft mijn leven heel kleurrijk, gevarieerd en interessant gemaakt. Enkele jaren terug heb ik getracht een soort audiovisueel productiehuis te beginnen, als zelfstandige, maar er waren teveel problemen met de lening. Alles draaide voornamelijk rond de Afrikaanse percussie-meester Seny Touré, met wie ik bevriend was geworden en bij wie ik lessen volgde. Ik zou met hem een dvd maken, waarmee mensen kunnen leren djembé spelen. Het zou een heel mooie en heel goede dvd worden, maar helaas, om financiële redenen is het er nu nog niet van gekomen. Inmiddels ben ik aan het sparen om na verloop van vele jaren zelf alle materialen te hebben bemachtigd om het project te kunnen laten doorgaan. Ik volg ook lessen in bedrijfsbeheer, waardoor ik bekwaam zou kunnen worden om een zaakje uit te baten, zoals dat productiehuis, ChildComeHome Productions, zoals ik het zou willen noemen. Daarnaast kan ik me dan ook vestigen als zelfstandig psycholoog, wat ook nog wel leuk zou zijn, maar psycholoog is soms iets wat ik in een vorig leven ben geworden, in een leven voor dit leven, maar waar ik nu niet langer noodzakelijkerwijze mijn dagen zou willen mee doorbrengen. Zoals ik zei heb ik pas na die studie mijzelf ontdekt en verrijkt en een persoonlijke oriëntatie gevonden. Nu zou ik veel liever iets doen met milieubehoud en/of ontwikkelingssamenwerking. Een organisatie die beide zeer mooi en deskundig combineert is het World Resources Institute, en ik heb haar laatste boek 'Roots of Resilience' met veel interesse besteld bij de lokale boekhandel. Je kan het ook volledig als pdf downloaden op de site van het WRI, maar ik vind het een beetje moeilijk van het scherm te lezen, en om het uit te printen... wel ja, dan bestel ik al zo graag in de gebonden versie, het is toch niet echt duur.
Samenvattend, moet ik zeggen dat ik in mijn vrijetijdsproject een educatieve dvd te maken met mr Touré veel meer van mijn persoonlijke vervulling kan leggen, dan in het gedeelte van mij dat nog moet leven volgens het traditioneel-westers stramien. Ik veronderstel immers dat ik de komende jaren vooral zal werkzaam zijn als psycholoog, hetzij volledig in loonverband, hetzij deeltijds in loonverband en deeltijds als zelfstandige thuis. Slechts op langere termijn en in beperkte mate zal ik in staat zijn mijn hobby's (audiovisueel werk) en interesses (vnl. dan ontwikkelingssamenwerking) in werking te stellen. Ik denk immers, volgens mijn prospectie, dat we met een drietal dvd's, dus waarin zo'n dertig traditionele ritmes worden aangeleerd, zo'n 200 000 winst zouden kunnen maken. Dit zou ik verdelen tussen mr Touré en mezelf, en het is eigenlijk wel een grote wens van me een deel te besteden aan een of ander project in Afrika, Guinée dan wellicht. Dan zou ik op mijn manier, met mijn (extracurriculaire) capaciteiten toch nog een bijdrage kunnen leveren aan de multiculturele samenleving, die toch iets verder gaat dan de traditionele kartonnen doosjes waarin we vroeger enkel centjes staken voor Broederlijk Delen.
Dit zijn echter jammer genoeg plannen op lange termijn, en intussentijd wordt het vrees ik een beetje slaven als psycholoog, maar ja, dat is ook zo geen zwaar werk. Ik denk dat het wel ontspannen zal zijn, als psycholoog te werken. Ik hoop alleszins dat iemand me eens werk geeft, want ik blijf maar sollicitaties insturen en de antwoorden die ik terugkrijg blijven maar negatief. Ik denk dat ik mijn werk als psycholoog maar best vanuit een westers denkkader ga uitvoeren, en er geen alternatieve therapievormen ga aan toevoegen. Dat is immers mogelijks een beetje subversief, en daarmee riskeer ik (teveel) kritiek. Maar wie weet, volg ik nog wel eens een opleiding binnen de alternatieve psychotherapie. Alleszins ga ik nog wat opleiding volgen binnen het psychoanalytisch denkkader, al is het maar uit gezonde nieuwsgierigheid. Verder ga ik dus ten minste die opleiding volgen aan het BTC, zoals ik zei, en mijn thesis hermaken voor de opleiding ecologie, als men mij daarmee dan mijn diploma uiteindelijk nog wil geven. Daarbij ga ik ook enkele opleidingen volgen voor Logic, Final Cut (Apple Pro Media Trainingen) en wellicht ook voor Photoshop. Met DVD Studio werken zal ik waarschijnlijk zelf moeten leren, maar er zal wel een goed leerboek voor op de markt zijn.
Dus, de toekomst is vol kansen, beweging en activiteit, net als het verleden, en het heden wat dat betreft. Het blijft ergens een afwegen tussen persoonlijke passies en maatschappelijke plichten, maar dat is wel een boeiende manier van leven.
Voor wie mijn dagboek van vandaag gelezen heeft, ik hoop dat jullie enerzijds een beetje kritischer en ruimdenkender geworden zijn tegenover het westers idealisme, en anderzijds misschien ook zin gekregen hebben om je te bekwamen in audiovisuele experimentjes. Zoals ik al zei, voor degenen die zin zouden hebben (gekregen) om komboecha of kefir te beginnen brouwen, jullie kunnen altijd bij mij terecht voor advies of benodigdheden.
En bij deze sluit ik een lange dagboekpassage af met een vredewens voor u allen, en met u veel plezier toe te wensen !
Groetjes,
Steven
