Het boek dat ik heb
gelezen heet rode rozen en tortillas van Laura Esquivel. Het is een speciale
editie van het boek, namelijk de
culinaire editie met uitgebreide recepten. Deze speciale editie was langs de
ene kant leuk om te lezen, als het ging over de uitleg van het recept en waar
het recept vandaan komt. Langs de andere kant was het enorm vervelend, omdat je
het verhaal niet aan een stuk door kon lezen. Na de uitleg van de oorsprong van
het recept, was er een hele pagina vol geschreven met alle ingrediënten en met de
uitleg van sommige ingrediënten erbij. Dan was heel de werkwijze uitgeschreven,
zoals een echt kookboek. De korte uitleg van de recepten was dus interessant om
te lezen, maar al de rest was overbodig en vervelend en heb ik altijd overgeslagen.
Ieder recept kwam voor in het verhaal en werd meestal door het hoofdpersonage
Tita gemaakt. De extra uitleg was wel leuke achtergrondinformatie, maar voor
mij was het helemaal overbodig. De schrijfstijl was in orde. Je volgde meestal
de gedachtegang van Tita, maar soms wisselde die naar een ander personage. Dan
kreeg je bijvoorbeeld even een kijk in het leven van haar zus, Rosaura, (of
iemand anders) en las je over haar gedachten en kreeg zo een heel andere kijk
op dit personage. De overgang van was nauwelijks te merken, waardoor je vlot
kon doorlezen. Soms begon in het midden
van het verhaal een flashback, wat ik verwarrend vond, omdat die flashback zo
lang duurde en ik de grote lijnen van het verhaal verloor. In het algemeen las
het boek vlot, behalve wanneer iemand bezig was met een recept te maken. Dan
kwamen er te veel gedetailleerde stukken in voor, waardoor ik mijn concentratie
snel verloor en sommige stukken twee of drie keer moest lezen. In tegenstelling
tot de gedetailleerde beschrijvingen lazen de dialogen en de momenten waarin
acties voorkwamen wel vlot. De personages waren realistisch. Sommige dingen die
de personages deden en de beslissingen
die ze namen, zoals de keer dat Tita had besloten om zes maanden niet te
spreken of het moment waarop Gertrudis en Juan samen wegreden op een paard,
waren ongewoon en misschien niet zo normaal, maar dat maakte het boek ook
interessant en daardoor ging het niet vervelen. Het thema van het verhaal ging
vooral over de onmogelijke liefde tussen Tita en Pedro. De meeste liefdesverhalen
zijn enorm cliché en dit verhaal is geen uitzondering. Rosaura trouwde eerst
met Titas grote liefde en dat bemoeilijkte en verstoorde de liefde tussen Tita
en Pedro, maar op het einde van het verhaal, zo cliché als het maar kan zijn,
sterft Pedro in de armen van Tita, na met elkaar naar bed te zijn geweest. Al
die clichés waren wel een minpunt in het boek en maakten het verhaal soms te
emotioneel. Als ik het boek moet evalueren van
nul tot vijf rozen (met nul rozen is het schandalig slecht en met vijf
rozen geweldig goed), geef ik het drie rozen.
